Hoi allemaal, Wij hebben 4,5 jaar geleden een lief jongetje mogen verwelkomen en zitten nu inmiddels in ronde 30 voor de wens voor een brusje, met na de zomer vermoedelijk start ivf. Naast dat een medisch traject sowieso natuurlijk gewoon klote is merk ik de laatste maanden dat ik ook echt verdrietig en angstig ben om de tijd die aan het verstrijken is. Ik heb altijd al wel de wens voor twee kinderen gehad - mocht het ons gegund zijn - en liever niet kort op elkaar. Maar mijn broer en ik schelen een heleboel en ik heb altijd gezegd dat ik dat niet zou willen voor mijn gezin. Onze band is prima en ik zou hem nu niet willen missen, maar we zijn wel een beetje los van elkaar opgegroeid. Het lijkt me ook als ouder lastig om dat te navigeren, die verschillende fases en behoeftes daarin. Ik ben enorm dankbaar dat we überhaupt al een kindje hebben mogen krijgen, en de wens voor nog een kind is er nog steeds (anders zouden we natuurlijk niet aan ivf beginnen). Maar ik ben ergens stiekem ook bang voor een positieve uitkomst. Kan ik het wel aan om terug te gaan naar zo’n intensieve zorg fase met slaapgebrek, ben ik dan straks twee ‘enig’ kinderen achter elkaar aan het opvoeden, gaan ze wel genoeg aan elkaar hebben, maken we het onszelf niet veel te moeilijk Zijn hier mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie daarmee om? Of mensen die groter leeftijdsverschil juist als heel positief ervaren?
Mijn zus en ik schelen 6 jaar en zijn ook echt 2 aparte kinderen (om het zo uit te drukken) Maar dat ligt niet aan het leeftijdsverschil, dat ligt echt aan het feit dat wij ook 2 hele andere karakters hebben. Mijn zus is iemand die graag op de voorgrond staat, waarbij alles op haar manier moet en die snel paniek kan zaaien, terwijl is het type ben die liever niet in de belangstelling staat, die een plan a (b en c ) heeft . In onze familie zijn er meer die een grotere leeftijdsverschil tussen de kinderen hebben maar waar het juist heel anders gaat. Mijn nicht kan b.v rustig een weekend weg terwijl de oudste (19 ) op de twee jongsten ( 15 en 13) past en dat gaat helemaal gemoedelijk en goed. Ook bij mijn vriendin gaat het uitstekend en is de oudste (26 ) helemaal gek op zijn jongere zus en broertje (17 en 15) en onderneemt ook veel met ze. De jongsten zijn ook helemaal trots dat ze al oom en tante zijn. persoonlijk vind ik ook dat het leeftijdsverschil weinig te maken heeft met de omgang met elkaar maar mee de karakters van de kinderen. Ook als mijn zus en ik maar 2 jaar hadden verschilt in leeftijd hadden we nog steeds dezelfde verschillen gehad.
Heel herkenbaar, allereerst een dikke knuffel voor jou ❤️ Ik was voor het eerst weer zwanger toen m’n zoon 8 maanden oud was. Helaas is dat niet goed afgelopen. Mijn zoon is nu 4 jaar en 8 maanden en wordt nu pas grote broer.. ook hier schiet regelmatig nog door m’n hoofd ‘oh nee, weer helemaal opnieuw beginnen’. Hij is al zo groot en zelfstandig nu. Ik had zo gehoopt dat ik eerder zwanger zou zijn maar dat is niet gelukt. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik nu wel zwanger ben en het grote voordeel is dat zoon alles heel bewust meekrijgt, heel betrokken is, ontzettend uitkijkt naar zijn broertje. Hoe het straks allemaal gaat zijn, weet ik niet. Maar het is gelopen zoals het is gelopen. Ik heb zelf 2 zusjes, met 1 zusje heb ik 2 jaar leeftijdsverschil en de ander bijna 5 jaar. Vroeger had ik weinig met m’n jongste zusje maar nu gaat het prima. Met m’n andere zusje altijd een goede band gehad maar dat ligt inderdaad meer aan het karakter dan ons leeftijdsverschil. Ik wil je heel veel succes wensen met het traject! Hopelijk een positieve uitkomst.
Je kan in mijn onderschrift zien dat hier ook meer leeftijdsverschil tussen zit. We waren gestart voor nr2 en nr3 toen respectievelijk nr 1 en nr2 1,5 jaar oud waren. En ik ben er achteraf heel blij mee. Ik zie mijn schoonzusje ploeteren met 3 onder de 5. Mijn eigen zus was een zombie met 3 onder de 4. Ik heb die hele intensieve zorg maar voor 1 gehad, de ander was gewoon al zelfredzamer immers. Nr1 was 4 toen zijn broertje werd geboren. Heerlijk! Hij kon zelf spelen, stak zn vingers niet in het stopcontact meer (ik kon rustig even weglopen met hem in de woonkamer bedoel ik daarmee), ging regelmatig naar school (nr2 werd in 2020 geboren, covid he?) En je kon hem gewoon zonder directe toezicht bij de kleine laten. Ik had niet 2 in de luiers. Geen jaloezie ook; ze waren geen concurenten van elkaar. En ja het is lastiger: als broertje sliep dan konden we idd niet zo op pad. Op vakantie zaten we dan vast bij de caravan. Moesten eerder terug van het strand. Ja dat is even sneu. Maar aan de andere kant als ik nr1 moest ophalen en nr2 sliep had nr2 pech... die moest echt uit bed. En ze spelen nu echt met elkaar. Waterpistolen gevecht, stoeien, samen aan t frobelen met ons. Ruzie maken als de beste! Elkaar jaloers maken want nr1 mag natuurlijk veel meer. En nu dus 3. Zit 3,5 jaar tussen 2 en 3 en 7,5 jaar tussen 1 en 3. Die hele intensieve zorg, heb ik maar voor 1. Nr 2 speelt heerlijk zelf. Is zindelijk, slaapt niet meer tussen de middag, slaapt gewoon door etc. Ook geen concurrentie in aandacht: hij speelt heerlijk zelf, snapt prima dat de baby even borst moet en fluistert automatisch baby moet slapen. Ik voed niet 3 enig kinderen op. Voelt helemaal niet zo. Ik vond de overgang van 1 naar 2 wel heel intens maar denk dat t veel heftiger was als ik 2 hele ukkies had ipv 1 al ouder. De broers zijn zo bewust van de lachjes van de kleinste. Waren bewust van mijn zwangerschap. Ik scheel 14 jaar met mijn zus en we zijn heel hecht leeftijd zegt niets. Karakter zegt alles. Mijn man en zijn zus klikken niet: schelen 5 minuten in leeftijd Enige dat wel lastig is dat de oudste al een heel leven buiten het gezin om heeft en de rest gewoon mee moet: naar zwemles, naar sport, vriendjes spelen en hem weer ophalen bij vriendjes, de schoolrun etc. De baby slaapt nu net. Maar moet wakker worden want de school is bijna uit. Ze schieten er wel meer bij in haha maar daarentegen omdat 1 naar school is, krijgen alle kinderen ook hun individuele aandacht als ze klein zijn. Nr2 gaat hier na de kerst naar school. Ik vind het ideaal, qua slaapgebrek valt het mij mee. Als ik doodop ben, hoef ik maar voor 1 intensief te zorgen. Ik hoef niet continu op te staan voor de grotere kinderen want ze gooien de planten niet meer om of vallen continu omdat ze net hebben leren lopen. Als ik geen zin heb gooi ik netflix erop, wat lekkers zet ik neer en ik hoef gewoon een half uur niets te doen In het weekend krijgen nr 1 en 2 in de ochtend de tablet in bed: wij hoeven er niet uit! Blijven rustig liggen met de baby tot 9 uur haha. Luxe! Maar zwangerschap van nr2 was ook wat makkelijker merkte ik: je hoeft niet achter een dreumes aan te rennen met bolle buik Nr2 was helaas een wegloper dus moest ik wel rennen omdat hij 2,5 was toen ik zwanger raakte. Was t toch makkelijker bij de 1e die ouder was en al richting basisschool ging. Nr1 zette ik wel voor de tv, ging ik even 15 minuten op bed zwanger kon prima
Hi Daydreamer, Wat een lange weg, al 30 rondes aan het proberen!! Ik hoop dat het medische traject je ook licht aan het einde van de tunnel zal geven, want echt: het kan heel goed werken en je droom dichterbij halen. Toen wij eindelijk mochten beginnen aan het medisch traject voelde dat als "yes, eindelijk gaan we voor het echie!". Veel sterkte en een dikke knuffel voor jou! Qua leeftijdsverschil herken ik je angst en zeker ook het gevoel dat de maanden en jaren verstrijken. Gelukkig ben ik dankzij ICSI weer in verwachting en schelen de 2 kids straks 3 jaar en 7 maanden. Valt misschien wel mee in andermans ogen, maar tegelijkertijd voelt het ook wel als "jeetje, weer in de luiers, en kan ik het wel combineren met de zwemlessen/playdates/balletles/ whatever" van de oudste en ben ik wel aanwezig genoeg straks. Maar... Ik weet zelf uit ervaring dat het niet zo zeer in de samenstelling van een gezin zit maar in de dynamiek. Ik heb vriendinnen met zussen van 5 jaar jonger, en die zijn echte beste vriendinnen. Soms ook al als kind: geen haat en nijd, juist zorgzaam en ook lekker weer kind kunnen zijn met je jongere broertje/ zusje thuis, terwijl ze op school toch altijd stoerder moesten doen. Er valt voor alles wat te zeggen. Ik zou vooral doen wat jij en jullie graag nog willen. Is dat nog een kindje? Ga er dan voor en hopelijk het is nog een x gegund. Zelf ben ik overigens enig kind en mijn beste vriendin ook. Hebben we zelf niet als handicap of eenzaam ondervonden. Mijn vriendin zegt trouwens ook vaak dat ze het niet anders gewild zou hebben want ze vindt zoveel rust en begrip thuis. Dus nogmaals: het gaat om de dynamiek en niet de samenstelling. Er is geen standaardformule voor een ultiem gezin
Heel erg bedankt voor de uitgebreide reacties, dames! Doet me erg goed om even ervaringen van anderen te horen op dit vlak ❤️
Weet je wat ook fijn is? Tussen 2 en 3 van mijn zus zit 1 jaar en 3 maanden. Die snapte gewoon niet dat de baby zo kwetsbaar was. Die mepte per ongeluk met een speeltje op de baby want baby moest ook spelen, ging erboven op zitten want hij wou knuffelen en enger: een poging doen tot baby verplaatsen en de baby willen voeren was natuurlijk ook leuk... dus ze kon niet eens naar de wc met de deur dicht. Nr 2 klom gewoon in de box, want hij zag ook leuk speelgoed. Dat de baby daar ook lag, tja. Pech. Dat gedoe ik niet haha, ik kan gewoon heerlijk op de wc zitten mét deur dicht ze weten dat de baby kwetsbaar is, dat de box alleen voor de baby is en als de baby de haren vastgrijpt: worden ze niet boos.
Haha oh mijn hemel, ja dat kan ik me helemaal voorstellen. Ik zie ook zeker wel de voordelen, en we wilden ook heel bewust niet kort op elkaar juist om wat meer zelfstandigheid en bewustwording en daarmee ook rust voor jezelf Hopelijk zou mijn zoontje er überhaupt blij mee zijn, als we het geluk hebben dat onze wens uit mag komen. Dat hij zich niet enkel van de troon gestoten voelt en denkt wat moet ik hier nou mee Het is ook gewoon een raar traject, jantje huilt jantje lacht. En als je al zo lang bezig bent heb je uiteindelijk veel te veel tijd om over dingen te piekeren
Haha naja dan gaat ie vanzelf wel een keer uit huis haha en als hij het zoooo erg vindt, blijft ie iig niet plakken tot hij 35 is ik zie daar ook de voordelen van in haha Ik besefte mij wel dat ik wel echt bizar lang op t schoolplein moet staan... dat dan weer wel al die moeders met 2 in 2 jaar zijn er sneller doorheen haha. Als de oudste gaat studeren sta ik nog steeds op t schoolplein besefte ik mij.... kan ik met de 1 stappen en met de ander rijden voor t klassenuitje
Inderdaad ja! Of je stuurt de oudste dan gewoon naar het schoolplein Wij bedachten ons gisteren dat mijn zoontje misschien zelfs al klaar is met zwemles straks mocht het een keer succesvol zijn, nog een voordeel, hoef je daar ook niet met een baby heen te zeulen
Ik heb eigenlijk geen recht van spreken in de MMM clubs want wij kozen voor geen interventie, maar hier zat er 2x 3 jaar en 11 maanden tussen de kinderen en straks 5 jaar tussen de jongste en de baby. Ik deel de ervaring van @GroeneBomen, ik vond het heerlijk! En al was het niet zo 'gepland' bij ons maar door omstandigheden en/of de natuur zo bepaald, ik zou het echt niet anders willen. Het ene kind uit de luiers en naar school, de baby volledig mijn aandacht. Nadeel is dat ik straks totaal zo'n 15 jaar luiers aan het verschonen ben en telkens weer in de gebroken nachten zit, maar ik doe het wel op mijn gemak in plaats van achter al die kleintjes tegelijk aan te rennen. Kan me er niks bij voorstellen dat ik er 3 onder de 4 zou hebben, tegelijkertijd in huis, op 3 plekken tegelijk moeten zijn en altijd ogen in je rug moet hebben. Word al lichtelijk panisch als ik aan dat idee denk. Deze baby heeft erg lang op zich laten wachten. Mijn cyclus kwam laat op gang en daarna duurde het alsnog 3,5 jaar, meer dan 40 rondes en 40 teleurstellingen. Geef de hoop niet op @Daydreamer89 !
Hahaha nou met een baby naar zwemles is echt relaxed. Totdat ze willen lopen. Of erger... peuter worden. Met de baby zit ik juist heel relaxed (Wij hopen dat nr 1 abc heeft voordat nr2 zwemles heeft, vanwege de kosten )
Haha gelukkig heb je niet zoveel verschil dat je tegen een schoolpleinmoeder kan zeggen 'goh leuk! Mijn zoon is net zo oud als jij bent!'
Hier dan minimaal bovenbouw, afhankelijk hoe hard G gaat en hoe kalmpjes aan R t doet. @TS hier had er minder tijd tussen gezeten als M niet zo vreselijk mis was gegaan. Tussen G en R zit nu op 2 weken na, 5 jaar verschil. G is mesjokke van hem en hij is haar grootste fan. Zij maakt alles bewust mee van haar kleine broertje. Ze heeft ook besloten dat ze niet een eigen huis wil als ze groot is, want dan moet ze R missen. Speelgoed in de winkel uitzoeken voor R, terwijl ze t zelf stiekem wel ERRUG leuk vindt. Soms is er wel eens jaloursheid vanuit G omdat we R wat aan het leren zijn, zij beseft niet altijd dat we dat haar exact hetzelfde geleerd hebben. Maar als zij grote zus en helper is met wat taakjes...daar passen geen veren meer bij zo trots als ze is. Dat je zelf weer "terug naar start" gaat met weer de slaapjes, luiers, tandjes ellende (hier ook "hallo reflux en darmkrampen, we hadden jullie nog niet gemist eigenlijk") vonden wij zelf eigenlijk de grootste mentale hindernis, voorafgaand. In de praktijk valt dat eigenlijk enorm mee. Ja dat meer werken (2 dagdelen onder schooltijd) stond direct weer in de ijskast voor de eerst volgende 5 jaar toen ik "zwanger" zag staan. Ach, we kunnen nog jaaaaaaaaren werken. R was op de valreep een verrassing van de categorie "zo'n vaart zal t niet lopen". Maar wat een heerlijk manneke en ze zijn zo leuk samen ondanks t grote leeftijdverschil. Ik geniet er maar van, straks slaan ze allicht elkaars hersens in ofzo.
Die kans is er straks dus wel wanneer mijn jongste 12 is en de oudste 25..... Ik troost me nu met de gedachte dat ik (nog) niet de oudste moeder op het plein ben de komende paar jaar. Uiteindelijk krijg ik nog wel de "Goh wat leuk dat oma je op komt halen" opmerkingen om de oren gok ik.
Maar de klasgenoten van de jongste, zullen geen moeder van 25 hebben. Dat bedoel ik meer. Dat de moeders van klasgenoten iig niet de leeftijd van jouw kinderen hebben. Mijn moeder en tante kregen die opmerkingen nooit, die zagen er jonger uit. Mijn vader slechts 1 keer van onze hoefsmid toen ik puber was (heb zo gelachen, hij ook 'zie je niet vaak, dat een opa zo betrokken is bij de hobby van zijn kleindochter'). Terwijl pa er ook jonger uit zag dan hij was.
Wij hebben nu beide ervaringen: tussen 1 en 2 zit 4,5 jaar. Dit was heerlijk, al vond ik het wel een nadeel om met baby heen en weer te gaan naar school. Verder vooral voordelen en ze zijn gek op elkaar, geen rivaliteit. Tussen 2 en 3 zit 21 maanden. Nu is het meer aanpoten omdat de tweede ook nog hulpbehoevend is en je haar ook nog wel echt in de gaten moet houden met de baby. Maar het voordeel is wel dat we er nog middenin zaten en je gewoon doorgaat. Ik moest van 1 naar 2 wel idd wennen aan opnieuw beginnen, maar dat went snel!
Wat een lang traject al. Knuffel! Hier 11 jaar zometeen tussen de kinderen.. een groot leeftijdsverschil hadden we voorzien (nieuwe partner), maar dat het pas 2 jaar later zou gebeuren niet. Ik vind het wel schitterend om te zien hoe betrokken m'n dochter is. We doorlopen de zwangerschap echt met z'n drietjes nu en ze heeft al hele dromen voor als haar broertje/zusje wat ouder is, maar ook de zorgfase kijkt ze naar uit. Het is wel echt een lief zorgzaam meisje, echt een moedertje. Ik denk dat karakter het allerbelangrijkste is. Met m'n eigen broertje scheel ik 3 jr, heb ik nauwelijks een band mee. Karakters zijn totaal tegenovergesteld.
Wij hebben 2 dochters heel vlot op elkaar. 25 maanden verschil en dat is echt genieten. Hier inmiddels 2,5 jaar onderweg naar een 3e. Er zit straks zeker 10 jaar tussen de oudste en de jongste. Het leven laat zich niet plannen. Hadden het graag anders gezien. Helaas 3 miskramen en de 1e ivf tp is ook mislukt. Ik maak me niet meer druk erover. Het komt zoals het komt. Ik denk alleen maat als het nog maar komt. Ik vind het wel leuk dat ik met mijn meiden mag babyshoppen, dat ze kunnen voorlezen en dat we gewoon 4 extra ogen hebben straks. Dat ik met mijn oudste middelbare scholen ga bezoeken en we nog een dreumes hebben. Verheug me echt op die dynamiek. Beide meiden willen het echt nog heel graag.