Inderdaad, het leven laat zich voor geen meter plannen. En uiteindelijk loopt het zoals het loopt en dealen we daar weer mee. Het zijn wel allemaal kleine stukjes rouwproces waar je steeds doorheen moet. Konden we maar het laatste hoofdstuk van het boek lezen om te weten hoe het eindigt!
ooh ja ik zeg heel vaak kon ik maar even in de toekomst kijken en weten of het nog gaat lukken. Die onzekerheid is echt killing.
@Patty86 dat vond ik ook zo mooi aan het leeftijdsverschil: onze oudste vroeg ook zo bewust om nog een kindje na de komst van zijn 1e broertje (we hebben nooit gezegd dat we ermee bezig waren). Grappige is dat nu H is geboren, de oudste het niet meer zegt. Heb hem er wel naar gevraagd: nee hoor, het is zo genoeg mama. Duidelijk!
Ah ja… begrijpelijk. Onze dochters zitten ook bijna 5 jaar van elkaar. Nu, 2,5 jaar onderweg met die twee merken wij dat het eigenlijk super leuk is! Je kan de oudste betrekken bij de babytijd en die meiden zijn geen ‘concurrenten’ van elkaar (in ieder geval in veel mindere mate). Ze spelen met ander speelgoed en grote zus kan het spel ‘bepalen’ en de jongste kan zo leren hoe je samen speelt en deelt. Daarnaast ben je ook veel een op een met die jongste aangezien de oudste al naar school gaat. zo heeft ook een groter leeftijdsverschil een voordeel.
wat verdrietig dat het bij jullie allemaal zo lang duurt met zoveel verdriet. Dat lijkt me heel naar Qua leeftijd. Wij gaan het nu bewust doen. Bijna 7 en bijna 5 jaar geleden 2 kinderen mogen krijgen uit mijn derde icsi poging en dachten altijd compleet te zijn. Maar sinds een jaar kriebelt t weer en vanaf januari geen we weer de medische molen in. Als ik al direct in verwachting raak zal er sowieso 6 jaar leeftijd verschil zijn met onze jongste. Met onze oudste dan bijna 8. Destijds had ik beide kinderen binnen 2 jaar. En ja dat is rijkdom, en ja dat is mooi omdat ze samen kunnen spelen etc. Maar het was ook heftig. Wat dat aangaat lijkt het me nu heerlijk om weer een ukkie alleen te hebben onder schooltijd en meer rust te hebben overdag. ik wens je alle geluk ❤️
Hier zit er ook 6 jaar tussen de oudste en de jongste, en vier jaar tussen de middelste en de jongste. Ik vond dat eigenlijk al best wel veel, maar het liep zoals het liep en eerder was geen optie (onze oudste heeft een flinke beperking). Achteraf ben ik er heel blij mee! De middelste keek echt enorm uit naar de baby, en hoewel het voor de oudste met zijn beperking lastig is, is ook hij heel zorgzaam voor zijn kleine broertje over het algemeen. Al met al zijn ze dol op elkaar met zijn drieën, en dat zie ik om me heen ook veel bij kinderen met wat meer leeftijdsverschil. Het komt zoals het komt, als er iets is wat lastig zo niet onmogelijk te sturen is is het dit wel. Ik hoop dat jullie snel uit de onzekerheid zijn en iets moois krijgen om naar uit te kijken!
Als onze baby straks geboren wordt, zit er op een maand na 5 jaar leeftijdsverschil tussen de jongens. Heel kort op elkaar hebben wij ook nooit gewild, zijn begonnen voor een tweede toen zoon bijna 2 was. Bij hem was het in 1x raak, dus we hadden verwacht dat een tweede niet al te lang zou duren. Toen het maar niet lukte ben ik ook zo verdrietig geweest over het oplopende leeftijdsverschil! Ik scheel 3,5 jaar met mijn broertje, dat vond ik al net niet meer ideaal, ook al hebben we altijd een goede band gehad. Mijn man scheelt 8,5 jaar met zijn broertje, mijn vader ook zoveel met zijn broertje. Absoluut niet wat ik wilde! Nu wordt het bij ons dus 5 jaar, maar nu ik eenmaal zwanger ben vind ik het fantastisch! Zoon leeft zo mee met de baby die groeit in mijn buik. En ik zie vriendinnen met kindjes kort op elkaar ploeteren, zowel tijdens de zwangerschap als daarna. Heb ik veel minder last van. Ik kan gewoon zeggen ‘mama is moe, ik ga even een dutje doen, speel jij maar lekker verder’. Bij jullie zal het leeftijdsverschil meer zijn dan 5 jaar, maar wat ik wil zeggen is dat als het eenmaal zo ver is, je die zorgen/ dat verdriet over het leeftijdsverschil waarschijnlijk minder voelt. Het navigeren tussen de verschillende fases heb ik ook over nagedacht. Het is sowieso maar afwachten hoe de karakters van je kinderen zijn, ongeacht het leeftijdsverschil kunnen ze heel verschillende behoeften en interesses hebben. Ik ben van mijn man en mij het avontuurlijkst aangelegd. Ik zie het zo voor me dat ik straks met de oudste op pad ga voor dingen die leuk zijn voor zijn leeftijd, terwijl mijn man lekker thuis peutert met de jongste. Je zal er ongetwijfeld creatief in worden om bijvoorbeeld vakanties uit te zoeken die leuk zijn voor jong en oud. En qua emotionele fases vind ik het juist een leuk vooruitzicht dat ik straks de een moet helpen met wiskundehuiswerk, (hopelijk) praat over puberproblemen en de ander uitleg dat de buren het niet leuk vinden dat hij belletje trekt en met hem naar zwemles ga. Ik herken ook wel wat je zegt over weer terug moeten naar de babyfase. Daar pieker ik soms ook wel over. We zijn nu zo gewend aan ons makkelijke leven met een kleuter, dat wordt een enorme stap terug straks. Weer een paar jaar gebroken nachten. En ik ben straks ook al 37, kan ik er dan nog wel zo goed tegen als wanneer ik een paar jaar jonger was geweest. Afwachten maar, maar dat zal vast allemaal goedkomen.
Bij ons zit er straks 6 jaar en 7 maanden tussen voordat onze 2 dochter geboren gaat worden. Wij zijn vorig jaar augustus pas gestart om proberen zwanger te worden van nummer 2 en in januari was het raak. Het probleem was bij ons dus niet om zwanger te raken maar mijn man wou gewoon niet eerder aan een tweede beginnen. Ik, ik kan beter zeggen het heeft voor ons beide voor veel verdriet gezorgd omdat ik wel wou en mijn man niet. Het is echt heel heel dubbel. Heel lastig als je toch beide ontzettend veel van elkaar houd en zo groot ding niet eens kunt worden en je voelt gewoon dat het in veel dingen gewoon tussen je in staat. Toen hij eindelijk groen licht gaf wou ik ook gelijk dezelfde maand zwanger raken ivm het leeftijdsverschil. Ik heb ook altijd gezegd als mijn dochter 6 zou worden het voor mij niet meer hoefde ivm het leeftijdsverschil. Moet ook eerlijk zeggen bij onze laatste ronde dat ik zwanger mocht worden had ik eigenlijk ook wel beetje zo als het deze ronde niet lukt weet ik niet of ik door wil gaan met proberen. Dit omdat ik het zwanger proberen te worden wel echt heel lastig proces vond ivm het leeftijdsverschil. Ik ben mij echt wel heel erg van bewust dat wij eigenlijk super snel zwanger zijn geraakt dus daarin niks te klagen hebben, ook al voelde het dat op dat moment niet zo voor mij! Ondanks ik er in het begin ontzettend moeilijk mee heb gehad vind ik het nu ook wel weer relaxed dat er juist leeftijdsverschil in is en mijn oudste dochter haar eigenlijk prima zelf kan redden tot op zekere hoogte. Zij is helemaal trots dat ze eindelijk een zusje krijgt en kan niet wachten tot dat zij geboren gaat worden. Wel denk ik ook wel weer wat jammer dat we weer overnieuw moeten beginnen en we maken nu wel weer grapjes tot over 4 jaar Ik ben ook heel duidelijk dat dit echt ons laatste kindje is en wij daarna compleet zijn en nu begon mijn man over misschien wel een derde heb hem verteld dat hij deze dan niet zo lang op zich had moeten laten wachten en dat na deze het echt klaar is. Ja ik vind het ontzettend jammer dat er straks 6 en 7 maanden tussen zit aan de andere kant heb nu wel weer “alle” tijd voor een baby Het leven laat zich niet plannen ik ben ontzettend dankbaar dat wij nu toch samen nog een kindje mogen verwachten ondanks het leeftijdsverschil maar in mijn perfecte wereld waren we eerder begonnen om een tweede te proberen te krijgen. Kan er nog wel even over door gaan