Mijn voorgaande bericht heb ik getypt via mijn foon, is te zien aan de typfouten haha. Maar idd, heftige reacties hier. Ik vind het aan kant wel fijn, ik voel me nu niet zo alleen in dit probleem. Fijn dat andere t herkennen. Ik kan er met mijn man wel over praten en hij geeft dan goed bedoelde adviezen, maar snapt het toch niet helemaal. Voor hem is t simpel; nou dan doe je t toch anders? Eh ja, dat weet ik ook wel dat dat moet Probeer nu ook echt bewuster te eten en meer gezonde dingen te snoepen, als ik toch enorme drang heb. Maar zoals gisteravond ook weer....we gingen naar bed, mijn man liep voorruit. Ik nog even alles uitzetten, honden in de bench. En dan toch weer stiekem dat ene koekje pakken. Waarom doe je dat dan he?!
Pff zo herkenbaar Gelukkig vind me vriend me wel mooi, al kan ik moeilijk geloven dat iemand mij mooi kan vinden.. Dacht óók altijd ach als ik een kleine heb dat ik dan wel blijer zou zijn met me lichaam ben immers mama van een kleine, dus mag je wel wat dikker zijn Nou Voel me alleen ellendiger En frustrerende het afvallen lukt gewoon niet...
@Troerjuh, Ik geloof mijn man ook nooit als die zegt dat ik er goed uit zie. Moet t eigenlijk wel geloven, want hij is tot t irriante af eerlijk. hahaha
Hey... Ik heb een eetstoornis en wel Binge Eating Disorder (BED) en ben daar op dit moment voor onder behandeling bij PsyQ..een gespecialiseerde instelling met een afdeling eetstoornissen. Ik volg daar een behandelingsgroep... Als je meer wilt weten..pb me maar.
ik heb extreme overgewicht nooit gezien als een probleem maar ook nooit echt stil bij gestaan waar het vandaan komt. want als je kijkt naar wat ik eet qua ontbijt, lunch en diner niets mis mee. nu ik mama ben wil ik heel graag afvallen maar het is zooooo moeilijk. ik kan echt snaaien ik kan in 10 minuten een zakje drop op hebben, ik kauw er niet eens op maar slik het gewoon door :-s de laatste tijd heb ik er veel overna gedacht vooral om te kijken wanneer ik zo ga snaaien en dat is echt wanneer ik verdrietig ben, moe of wat stress heb irritaties. ik ben dus een echt emo eter en nu echt heel zwaar met 1.58 boven de 100 kg!!! de dokter begon over een maagband maar dat zie ik zelf niet zitten, voor mijn gevoel los je daar het echte probleem niet mee op. maar het is moeilijk....
Het is zeker moeilijk! Hier ook een emo eter, maar dan wel echt iedere emoie; verdriet, blijdschap, woede ectetc. Mijn psych zei toen; als je de drang om te eten aan voelt komen, wacht dan nog even. Sta jezelf toe die emotie te voelen, ipv weg te eten. Maar zodra ik dat dus weer denk, tijdens die drang denk ik erachteraan; ach fuck toch op, vreet t lekker toch op. Om daarna weer jezelf schuldig en vies te voelen
Heel herkenbaar helaas... Nu ben ik weer zwanger en de kilo's vliegen er alweer aan, puur doordat ik niet normaal kan/wil eten.
Ik ben gelukkig zo goed als genezen van mijn eetstoornis (anorexia) Heb nu een gewicht dat net aan ondergewicht zit, maar eet verder wel alles. Wat ik het meest heftige vond ik dat je eetstoornis je zo ontzettend bedriegt. Ik maakte mezelf wijs dat als ik 5 kilo zou afvallen ik dan dun zou zijn en dat ik mijzelf dan ook mooi zou vinden. Maar nee, toen die 5 kilo eraf was vond ik mezelf nog steeds niet mooi, dus nog maar eens 5 kilo. Maar hoe laag ik ook zat in gewicht, nooit heb ik mijzelf mooi gevonden. Toen heb ik in therapie pas geleerd dat ik mijzelf eerst moet accepteren en dat dat los staat van mijn gewicht. Ik was zó jaloers op dikke vrouwen die trots waren op hun lichaam en zelfverzekerd waren. Die gewoon lekker in bikini liepen terwijl ze dikke benen en een dikke buik hadden. Daar straalde gewoon iets vanaf: zo van: 'ik mag er zijn' Ik vind al dat ik niet mooi genoeg ben om in een bikini te lopen. Helaas heb ik nog steeds last van mijn verkeerde en lage zelfbeeld. Ik werk daar zelf hard aan door steeds kleine stappen te zetten. Maar ik zal NOOIT meer in de leugen van mijn eetstoornis trappen dat ik mooier zal zijn en mijzelf mooi zal vinden als ik een lager gewicht heb. En wat betreft mijn man; hij kan zeggen wat hij wil, maar ik geloof totaal niet dat hij mij mooi vind. Erg frustrerend voor hem, want hij doet zo'n zijn best om mij op mn gemak te stellen. Ik ben er nog steeds echt van overtuigd dat mijn man zich in gezelschap voor mij schaamt en dat hij me pas mooi vind als ik er weer uit zie als voor de zwangerschap. ( Maar ik besef me tegelijk dat dat een leugen is, want voor mn zwangerschap geloofde ik hem ook al niet)
Allereerst allemaal heel erg BEDANKT voor jullie eerlijkheid! Sommige verhalen lees ik met tranen in mijn ogen, omdat je me je meevoel, of omdat ik het zelf had kunnen typen en het dus erg herkenbaar is. Het is heel heftig topic geworden maar ik ben zo blij dat er meer vrouwen zijn met dit probleem én dat jullie zo eerlijk zijn! Mijn man vind mij ook mooi, ik kan me er niets bij voorstellen. Ik voel me dik, vies. En zeker als ik naakt ben, ik wil dus ook altijd de lamp uit als we sex hebben. En daar denk ik dan maar niet te veel bij na hoe het er uit ziet, want dan is mijn zin spontaan weg.... Ik ben ook echt een emo-eter, maar ook als ik blij/ gelukkig ben! Ik kom uit een familie waar eten ook bij gezelligheid hoort. Een echt brabants gezin waar door de week ook de pinda's op tafel staan en 's avonds bier gedronken wordt. Nu drink ik zelf eigenlijk nooit, maar dat eten, tja, dat dus wel. Ik las hier dat iemand schreef dat ze een zak chips opgegeten had en daarna snel een nieuwe ging kopen zodat manlief niet wist dat ze deze opgeten had. Dat heb ik dus ook wel eens gehad met koekjes. Ik geef niks om snoep, alleen soms chocolade ,maar ik ben echt gek op koekjes en cake. Tijdens mijn zwangerschap heb ik de eerste weken echt super goed gegeten, later in de zwangerschap had ik weer mijn moeilijke momenten. Ik ben zo bang geweest dat mijn kindje er schade aan over had gehouden. Maar gelukkig was Lucas super gezond. En ik overigens op dat moment ook, want mijn bloeddruk was super laag en mijn HB en Suiker waren super! Ik kreeg ook steeds complimenten van de gyn dat ik het zo goed deed ondanks mijn overgewicht. Nu Lucas er is, wil ik echt een goede moeder zijn. Maar heb ook wel gemerkt dat ik het denk ik niet meer alleen kan. Maar de stap naar hulp is heel groot. Er reizen allerlei vragen door mijn hoofd: kan ik nog wel bijven werken, moet ik het dan aan iedereen vertellen, ben ik mijn oude, vertrouwde leventje dan kwijt, mag ik dan nooit meer iets lekkers eten, enz... Vorige week lag ik in bed en kreeg ik de gedachte om iedereen die me lief is, een brief te schrijven. Een brief waarin staat dat ik hulp nodig heb, dat ik problemen heb met eten, en dat ik hun hulp/steun/backup nodig heb. Maar ik heb hem tot nu toe nog niet geschreven.... En dan vind ik mezelf zo'n loser :x
Jeetje, wat lastig allemaal. Ik herken helemaal niets, maar het lijkt me heel erg moeilijk om zo met eten bezig te zijn. Die brief schrijven zou ik niet doen. De kans dat mensen een reactie geven die niet goed valt (door de toon of de woorden) is denk ik vrij groot. Dan ga je je ook bekeken voelen als je bij die mensen wat eet, denk ik. Ook al zijn ze je heel dierbaar en houden ze ook van jou. Ik denk toch dat je de stap moet zetten naar de huisarts, voor een verwijzing naar een therapeut. Die kan je begeleiden en zeggen hoe je dingen het beste aan kunt pakken en je motiveren. Als het jou zo duidelijk is dat je je emoties wegeet, dan is een gewoon dieet en gewoon ophouden met snaaien geen optie. Je oude, vertrouwde leventje raak je dan inderdaad kwijt, maar ben je wel zo gelukkig met dat oude, vertrouwde leventje? Niet in zijn geheel, toch? En tuurlijk mag je nog weleens iets lekkers eten, juist als de drang minder wordt, denk ik dat je je beter kunt gaan beheersen. Geweldig trouwens dat je je de eerste maanden zo goed hebt weten te beheersen. Na de eerste drie maanden waarin alles wordt aangelegd, groeit je kindje alleen nog maar, dan is de invloed van slechter eten minder groot gelukkig. Heel veel succes, deze berichten zijn al een enórme stap in de goede richting. Nu nog even de huisarts bellen...
Bedankt voor je reactie! Ik denk persoonlijk dat die brief wel een goed idee is. Ik ga hem ook niet zomaar uitdelen aan jan en alleman. Maar mijn partner, broer en ouders en enkele vriendinnen staan ontzettend dicht bij me. Ik weet zeker dat zij niet in de gaten hebben dat ik er zo mee zit en dat ze me voor de volle 1000 procent zouden steunen. En dat ik bekeken wordt als ik bij hun eet, misschien heb ik dat wel nodig. Iemand die soms zegt: zou je dat nou wel doen? Wat je zegt over stoppen met snaaien en afvallen, dat is inderdaad bij mij niet meer zo makkelijk denk ik. Tenminste meestal gaat het enkele dagen goed en dan verval ik weer. Overigens is het niet zo dat ik nou dagelijks slecht eet, er zitten ook dagen tussen dat er niets aan de hand is, dat ik gezond eet en niet te veel. (gelukkig maar dat die er ook nog tussen zitten!)
Ik ben mijn hele leven al te dik.. woog op mijn 13e 65 kilo en het is nooit meer minder geworden. Vroeger werd ik ook heel veel gepest op school. Toen ik 4 jaar geleden mijn eerste vriendje kreeg ben ik voor het eerst aan de lijn gaan doen. Omdat ik me schaamde voor hoe ik was en ik was bang om zijn vrienden te ontmoeten terwijl ik dik was. Ben toen in totaal 25 kilo afgevallen.. van 99,8 naar 75. (Ik wou niet over die 100 heen) Daarna ben ik weer gaan eten.. gezelligheidseten. Pizza's, snackbar, bier.. echt niet goed dus. Ook kon ik zo een pak koekjes of een hele zak chips opeten in 1 keer, ZONDER MISSELIJK TE WORDEN. Dat was het ergste, omdat ik niet misselijk werd at ik door. Zat soms gewoon aan een schaaltje hagelslag na een zak chips. Hele pizza? Schoof ik er zo in.. geen moeite mee.. Slecht eten dus.. Ondertussen kreeg ik een ander vriendje (mijn huidige) en die nam me zoals ik was..op dat moment woog ik 82 kilo ongeveer.. Dit was ook een gezelligheidseter (hij kon het hebben), dus bleven we zo dooreten. Slecht dus. Ik zat alweer bijna op de 90 toen ik een stressvolle periode in ging en binnen 8 dagen 12 kilo afviel. Daarna raakte ik zwanger en kwam in het begin niet zoveel aan. Na 5 maanden wel. Was weer superslecht aan het eten en dacht, ach nu ik zwanger ben mag het Tot ik superveel vocht begon vast te houden en ik op het laatst 110 kilo woog.. 2 Weken na mijn bevalling waren er 20 vanaf (vocht) maar toen begon ik weer met slecht eten en zag ik ze er zo weer aankomen! Ik dacht NEE.. nu stop ik ermee. Ik wil deze zomer lekker zwemmen zonder me te hoeven schamen.. Ik wil een vlotte gezonde moeder zijn die leuke activiteiten kan doen met de kleine straks! Toen ging de knop om. Woog toen 92 kilo. Ben 6 weken na mijn bevalling aan de shakes gegaan en ondertussen is er 12 kilo vanaf. Helaas heb ik in die periode 2 flinke dippen gehad, waarin ik 2 weken lang of 3, alles op(vr)at wat los en vast zat.. Afgelopen vrijdag ben ik weer begonnen, en tot nu toe gaat het goed.. De kilo's die ik er in die 2 weken dip aan had zijn er nu bijna weer vanaf. En ik ga door, maar het is een zware weg.. Ik weet niet of ik een stoornis heb, een eetprobleem durf ik het wel te noemen.. Ik heb er gewoon echt geen controle over
@rundeeprunwild: zo herkenbaar....ik wilde ook niet over die 100 heen. Daar heb ik echt voor gevochten... Nadat ik ben gaan samenwonen stopte ik met sporten (ik verhuisde van Brabant naar Gelderland) voor 2 jaar en de kilo's vlogen eraan. Mijn man houdt ook enorm van eten en kan bergen op. Helaas komt hij er niet veel van aan. Hij is wel wat zwaarder geworden maar heeft nog steeds een normaal figuur. De zomer...daar heb ik een haat/liefde relatie mee. Heerlijk vind ik het weer, maar ow dan moeten de dunne kleren weer aan. Korte broeken, shirts zonder mouwen en dan het badpak/bikini... We gaat dit jaar sinds 4 jaar weer een keer op vakantie met onze kleine vent. We willen graag gaan zwemmen met hem, maar zoals ik er nu uit zie, durf ik dat niet, en dat zou ik verschrikkelijk oneerlijk tegenover mijn zoontje vinden. Hopelijk kan ik me daar overheen zetten!
hoi allemaal, jeetje wat veel herkenbare stukjes lees ik hier.... ten eerste wil ik zeggen RESPECT voor iedereen die hier open en eerlijk zijn/haar verhaal heeft neergezet. het is moeilijk om het onde ogen te zien dat je een eetprobleem(pje) of stoornis hebt... en nu zal ik ff wat over me zelf vertellen... ik ben een 27 (bijna 28e) jarige meid/vrouw, vroeger extreem veel gepest op basis en midelbare school. ik ben nooit echt slank geweest meer wat mollig. toen ik op mn 19e ging samen wonen met mn vriend woog ik ong 80/85 kilo, de jaren erna is dat (helaas) gegroeid tot 140 en kleding maar 50/52, gewoon door verkeerd te eten en te snoepen!! ik viel op een gegeven ogenblik 8 kilo per maand af, ik dacht dat het kwam door mijn werk (in de gehandicaptezorg) veel lopen rennen en vliegen, helaas bleek ik suikerziekte te hebben door mijn tehoge gewicht, slechte eten en een familie waar suiker voorkomt. ik was toen ongeveer 30 kilo kwijt erg blij mee sinds begin dit jaar besloten om alles om te gooien, stoppen met roken minder snoepen meer bewegen en gezonder te gaan eten omdat wij graag voor een kindje willen gaan. ik kan inmiddels met trots zeggen dat ik nu met kleding aan 103 kilo weeg met kleding aan* doet snel een vreugde dansje tussen door* maar toch merk ik dat ik vorige week door emotioneel een wrak te zijn toch weer wat ben aangekomen ( broek zit iets strakker:S), maar goed vol goede moed gaan we er weer tegen aan!!! Dames, misschien kunnen we elkaar allemaal een beetje steunen?? heb je een moeilijk moment, schrijf het hier van je af, misschien kan het ons helpen om dat koekje/snoepje/chippie/bak ijs enz enz niet in ons mondje te stoppen.. want het al ouden gezegde is zooooo waar ELK PONDJE GAAT DOOR HET MONDJE ( als het op die manier nou ook dr af zou gaan, man man man dan was ik een slanke den) voor nu weer genoeg geouwehoerd vanaf mijn kant....
Wat ik in de therapiegroep wel eens als tip hoorde voor eetbuien. Probeer na iets gegeten te hebben je tanden te gaan poetsen. Dat is ook een soort van 'afsluiten' en daarna smaakt eigenlijk ook niets meer...
Ik herken mezelf heel erg in jou verhaal Ik vind niet dat ik een eetprobleem heb, maar ik weet wel zeker dat ik een probleem heb met mijn zelfbeeld Ik ben altijd al erg onzeker geweest, maar de afgelopen jaren word het steeds erger Verstandelijk weet ik dat ik niet dik ben, maar zelf zie ik op verschillende plaatsen op mijn lichaam te veel vet Nu ik wat ouder word vind ik dat ik te veel rimpels heb en dat ik er ouder uit zie dan leeftijds genoten Ik ken er niet goe mee omgaan en het beïnvloed mijn relatie Mijn man heeft al zo vaak gezegd dat ik de mooiste etc ben, maar het veranderd niets aan mijn zelfbeeld Zodra ik uit bed stap en in de spiegel kijk begint het weer Ook met mooie vrouwen op tv en op straat heb ik moeite, ik voel me dan meteen weer erg onzeker en denk dan dat mijn man en iedereen hun vast mooier vinden
pfff meiden het is zo herkenbaar allemaal Ik loop ook al 10 jaar te lijnen, heb alles al gedaan. En uiteindelijk word ik alleen maar zwaarder. heb ook 30 kilo overgewicht. Emotieeter maakt niet uit voel ik me down eet ik voel ik me goed eet ik, is het gezellig eet ik. Ik begin bijna elke maandag met lijnen en dinsdag avond is het alweer over want dan komt het eerste stiekeme koekje of chocolaatje. Ik koop ook weleens wat en dan heb ik het op en gooi het onder in de vuilniszak zodat me vriend niet ziet dat ik het op heb. Terwijl ik wel heel eerlijk tegen hem ben over hoe ik me voel alleen op dat moment schaam ik mezelf daarvoor. Gelukkig steunt me vriend me erin alleen ik verkloot het zelf steeds weer. Net ook even luiers halen en wat gaat er mee m&m omdat ze in de aanbieding waren (grrr wat een rotsmoes) Vorig jaar een cambridge gedaan en dit ging super alleen kreeg ik weer gezondheidsklachten van omdat ik zo snel afviel in korte tijd Ben al tig keer naar dokter geweest en dan word ik weer naar dietist gestuurd. maar voor mij gevoel alleen geldkloperij. Ik ga erheen ze vragen wat ik eet en dan kan ik weer gaan. Een psycholoog lijkt me ook niks want zou niet weten waar hij/zij mij mee kan helpen. Heb geen verklaring voor me eetgedrag. *ZUCHT* En nu is het weer mooi weer en help wat moet ik aan. Zo dat lucht wel even op je verhaal doen
Dat lijkt me een goed idee! Alleen weet ik uit ervaring dat op het moment ik iets wil pakken, en ik het hier typ, dat het vaak even duurt voordat er reactie komt... Maar ik vind het wel het proberen waard! Vraagje aan de dames die wel eens heel veel afgevallen zijn: ik denk dat dit me namelijk ook soort van 'tegenhoud' veel af te vallen: gaat je huid echt slap worden? Ik heb namelijk echt ontzettend dikke bovenbenen. Mijn taille is nl soms 2 broekmaten kleiner dan mijn bovenbenen, daar heb ik erg veel moeite mee. Zie je een foto van alleen mijn gezicht, dan zou niemand vermoeden dat ik overgewicht heb, ik heb echt een smalle toet. Maar die benen. Alleen ben ik echt bang dat er niks meer aan te doen is. Heb enorm veel cellulitis, en de doorbloeding is ook niet goed meer (dat weet ik omdat ik het in de winter ontzettend koud heb en mijn benen dus gewoon niet warm worden...)... maar ben dus bang dat er aan die benen niks meer te doen is, of dat het van die flubber benen worden... Trouwens ff offtopic vraagje over badkleding: Wie met een maatje meer, heeft een goed/ leuk badpak/bikini/tankini of iets dergelijks? We gaan in de zomer naar Center Parcs en ik wil echt heel graag zwemmen met Lucas. Maar het liefst ook zoveel mogelijk bedekken van mezelf in het zwembad
Toen ik veel was afgevallen ( zonder te sporten ) was mijn huid ook veel slapper, nu nog steeds maar dat kan strakker worden door het sporten, ik heb geen hangend vel wat is blijven steken.