Dit herken ik ook heel erg! Het onverwachte schakelen vind ik ook erg lastig. Ik reageer ook vaak af op de laatste persoon die dan nog wat van me wil. Ik kan dan ook best dramatisch reageren. Voor de mensen buiten mijn hoofd redelijk plotseling, maar in mijn hoofd loop ik dan al een tijdje langzaam over en opeens is daar de grens. Ik ben daar wel in gegroeid, beter grenzen aangeven, of aangeven wanneer ik begin over te lopen. Maar met kinderen en de drukte van de dag kan je aangeven wat je wil maar die wijken niet natuurlijk haha
^ hier ben ik het mee eens hoor. Maar bedoelde er dat eigenlijk ook mee. Niet dat het iets bij Add/ADHD zou zijn maar meer inderdaad luiheid waar meer mannen last van hebben. Ik schreef het dus ook echt fout. En bedoelde met het meer mannen last van hebben, dat je vrouwen zelden zo om zien gaan met het gezinsleven/druk. En het inderdaad een soort rol is waar je in sluipt. Ik ben de gene die het gezin draaiende houd en mijn man gaat naar zijn werk. Hier is die rol ook wel sterker omdat ik vanwegen mijn hartaandoening 100% afgekeurd ben, ik dus altijd thuis ben. En mijn man vaak meer dan 40 uur pw werkt. Al helpt mijn man wel in het huishouden mee hoor, wat dit kan ik fysiek niet alleen.
Ik heb ADHD. En een gekneusde hand, lastig typen: houd het dus voor een keer kort. Je hebt ADD. En veel zorgen over de schoolkeuze van je zoon. De scholen zijn bovendien dicht. Voor jou zoon misschien een fijne ademauze, maar voor jou flink schakelen. En je hebt een baby van een half jaar. Ook zonder ADD is dat genoeg om door van slag te raken. ADD helpt niet, maar is in dit geval geen oorzaak; normaal heb je er niet zo'n last van. Wat AD(H)D, in ieder geval bij mij, wel doet, is dat het langer duurt om weer op de rails te komen. Bij mij gaat het ook weken, maanden prima. Maar haalt iets me uit mijn structuur / ritme, dan is het echt zo'n kaartenhuis dat instort. Niet alleen dat ene gaat mis, maar allerlei andere dingen ook. Humeur lijdt eronder, ik kom te laat, vergeet afspraken, doe veel langer over klusjes dan normaal, kan me niet goed ertoe zetten om huishouden te doen etc. En het kost dan echt ook even tijd om dingen weer goed op te bouwen en op de rit te krijgen. Ik heb inmiddels geleerd dat heel erg boos worden om mezelf en veel weerstand voelen, niet helpt. Ik baal natuurlijk wel. En mijn eerste gevoel is wel boosheid. (Dat is trouwens vaak zo bij mij: vrijwel elke negatieve emotie uit zich eerst als boosheid. Dus ook teleurstelling. verdriet etc. Herkenbaar?) Maar ik moet echt accepteren dat het is zoals het is. Blijft lastig, maar wordt wel makkelijker. Accepteren dat ik even minder hooi op de vork moet. Dingen goed moet opschrijven & reminders in telefoon. Ook voor dingen waar ik normaal wel aan zou denken. Diep ademhalen en de structuur weer langzaam opbouwen... tot de volgende keer dat het kaartenhuis instort. En dan weer opnieuw. Toch nog een lang stuk, haha.
Wat ik me dus afvraag, ik heb een vriend met add. Op het moment dat er iets flink tegen zit (baan kwijtraken bijvoorbeeld of overlijden van een familielid) dan sluit hij zich van alles af. Is er geen of amper contact te krijgen, vergeet afspraken. Is dit herkenbaar? En hoe kan ik op zo’n moment het beste helpen of ondersteunen? Of is dat afhankelijk van de persoon? Is dat echt zo’n moment dat het emmertje overloopt?
Ik heb geen idee hoe het voor anderen is. Mijn gok zou zijn dat hij zijn hoofd weer even bij elkaar moet rapen. Ik schrijf alles op een whiteboard. Dat is de enige manier hoe ik het overzichtelijk krijg. Op mijn telefoon zet ik voor een hoop dingen wekkers. Ik zou de dingen op laten schrijven en daarna wat rust geven. Na die rust zou ik hem deel voor deel weer helpen oppakken, dagelijkse dingen. Reactie over add en mannen. Mijn vriend heeft geen diagnose. Maar hij heeft wel erg veel moeite met schakelen. Hij heeft veel behoefte aan structuur. Om die reden doet hij enkele taken die hij standaard op hetzelfde moment doet. Afspraken zijn voor hem ook inzichtelijk op het bord. Toen hij nog ploegen diensten had liep zijn hoofd over als hij daarvoor dingen moest gaan doen. Dat ging uiteindelijk fout. Nu staat hij op terwijl iedereen nog slaapt en voordat mijn wekker gaat is hij al op weg of op zijn werk. Dat werkt veel beter. Voor mij ook, dan kan ik gewoon mijn eigen standaard dingen doen en vergeet ik de minste dingen.
Ik herken het zelf niet. Maar elke ADD is anders en er zit ook een hele hoop karakter bij. Je zou hem op zo’n moment praktisch kunnen helpen door hem afspraken ergens open op de schrijven zodat hij het duidelijk ziet en jij hem kan helpen herinneren (als je dat wil). Als zijn hoofd vol zit dan is rust en soms praten een fijne manier om zijn hoofd leeg te maken. ik denk dat ieders emmer na het verlies van een baan of dierbare even helemaal vol zit.
Jeetje dit heb ik echt exact zo! Zoo boring structuur en weten wat er morgen gaat gebeuren..maaf aan andere kant kan het ook rust geven. Zo heb ik me bv altijd keihard verzet tegen weekmenus, maar nu met 2 kinderen, lockdown en dus zo veel mogelijk online bestellen, ontkom ik er echt niet aan en moet eerlijk bekennen dat het ergens ook erg fijn is en rust geeft. Maar liefst bekijk ik elke dag waar ik dan zin in heb/in de koelkast heb..lekker creativiteit ook gebruiken.
Goede tips. Ik noteer ook vaak iets in telefoon. Maar ik zit zo onderhand de hele dag op mn foon als ik het niet meteen doe dan vergeet ik het weer maar het blijft dan wel ergens "ruimte" innemen in mn hoofd, blijft onrust geven. Maar ik het tegenover mijn kids en partner wel vervelend da t ik dan zoveel op mn telefoon zit...
Ik heb geen idee. Wel een goede. Maar het is in lijn met mijn verdere overgevoeligheden dus ik was niet verbaasd
Ik denk dat ik ADD heb. Bijna 10 jaar geleden ben ik getest, maar ik scoorde 1 punt te weinig om het label te krijgen. Volgens de psycholoog had ik een sociale stoornis. Daar kon ik mij trouwens helemaal niet in vinden en vervolgens na 2 afspraken gestopt de de gesprekken. Mijn zusjes hebben wel een diagnose voor Adhd/Add en odd. Ik heb mezelf altijd op de achtergrond geplaatst, want mijn ouders hadden al genoeg aan hun hoofd met 2 kinderen OTS en uithuisplaatsing en een scheiding. Typisch, achteraf denk ik. De jaren erna 2 kinderen gekregen, 2x prenatale depressies. En daarna gewoon eigenlijk aan het worstelen met mezelf, mijn gedachtes. Nooit is iets goed genoeg in mijn eigen ogen. Ik ben steeds meer aan het lezen over ADD bij vrouwen en er zijn zoveel symptomen waarbij ik denk, dat klopt! Ook weer anderen waar ik mij niet in kan vinden. Maar of ik nu vrolijker word van een gestelde diagnose? Geeft het rust? Of blijf ik mij toch telkens weer aanpassen, zoals ik altijd heb gedaan? Het is denk ik ook niet voor niks dat ADD bij vrouwen vaak pas laat wordt gezien.