ik schaam me dood, maar ik zie zoooooooooooooo verschrikkelijk op tegen de bevalling het begint nu dichterbij te komen en ik krijg het echt spaans benauwd bij de gedachte alleen al Nou word ons kindje ook groot geschat en ik ben er echt van overtuigd dat het gewoon echt niet gaat passen ( ja met wat knip en scheurwerk misschien wel ) ik ben best nauw down under, en ben daarom allang blij dat mn vriend niet enorm geschapen is vandaag zat ik even door het boekje te bladeren wat ik van de kraamzorg heb gekregen....kwam bij een stukje over bevalling, en het begon helemaal te duizelen heb het boek dus maar weer snel weggelegd Nou heb ik een hele tijd last gehad van paniekaanvallen, dit is gelukkig over, maar ik ben zo bang dat ik een paniekaanval tijdens de bevalling ga krijgen, en dat dit alles verpest...van de week had ik last van ongi krampen ( zo erg dat ik dacht dat het begonnen was ) en ik stond huilend onder de douche omdat ik een beetje een paniek gevoel kreeg, en dacht IK KAN DIT NOOOOOIIIIIT ben bij de geboorte van mijn nichtje geweest, was een hele vlotte bevalling, zei ook tegen mn zus, dat was met 2 vingers in je neus he, appeltje eitje....als het zo altijd gaat wil ik wel 100x bevallen maar nu het dichterbij komt schijt ik echt serieus in mn broek ik hoop ook steeds dat ik gewoon een keer wakker word en de VK dan met baby gewassen en al naast mn bed staat 's morgens schiet ik ook wel eens wakker en het eerste wat ik dan denk is "pfffffffffff gelukkig nog geen weeen, want ik wil het niet ( ja wel mn kindje, maar ik wil niet bevallen ) wie herkend dit?
haha was het maar zo wel de zwangerschap en het kindje en dan niet bevallen meid hoeverder je bent hoe meer je gaat leven naar de bevalling. iedere vrouw kan het zo simpel is het of je het nu wil of niet dat kind kom er uit hou dat jezelf voor dan komt het allemaal vanzelf goed echt waar.
Bij de eerste weet je niet wat je moet verwachten alles wat je weet is door middel van theorie verhalen (tijdschriften en wat vlos vriendinnen en familie je weten te melden). Kan me goed voorstellen dat je ín je broek schijt van angst zoals jij het noemt . Ik besloot me tijdens me zwangerschap hier niet naar te luisteren en vooral niks op te zoeken ben er echt in gegaan van okee ik zie het wel. Voor iedere vrouw is bevallen anders en doet ook anders tijdens de bevalling. Weet wel hoe angstiger je zelf bent hoe moeilijker het kan worden je houd het dan zelf tegen. Pijn doet het is een feit maar je zal versteld staan van je lichaam die neemt als je denkt bij iedere wee die is voorbij en komt niet meer terug alles over de echte oerkrachten van een vrouw jij dus! Kom op je kan het en laat je niet gek maken ! Wens je een mooie bevalling toe
Je hoeft je geen zorgen te maken over dat je kindje niet door het geboortekanaal past. De bevalling is niet pijnloos nee, maar het zijn de weeen die het zo pijnlijk maken en niet de uitdrijving, dat valt vaak gewoon erg mee. Ik neem aan dat je kindje geen 10 ponder is, anders hoef je je geen zorgen te maken hoor. Ik ben ook best nauw down under en mijn zoon was een acht ponder die ik in 15 heb uitgeperst met 1 hechting en mijn dochter 3800 gram en kwam in 2 persweeen al uit, ook 1 hechting. De eerste bevalling was verschrikkelijk en de tweede een eitje. Zo zie je maar dat elke bevalling anders is en het niet zoveel zin heeft om je er van te voren druk om te maken. Het komt echt wel goed.
ik heb al die tijd ook heel bewust niks gelezen over bevallingen en naar verhalen heb ik ook niet geluisterd, en als ze in mn omgeving vragen of ik er tegenop zie, zeg ik heel stoer NEEEUUUUUH JOH Ik ben ook iemand die niet bepaald kleinzerig is ofzo en heb al een aantal keer van verschillende mensen de opmerking gehad "ik weet zeker dat jij 'm er zo uitfloept en de dag erna bij wijze van de muren al kan gaan staan texen, omdat ze me daar echt zo'n type voor vinden ik denk dat het ook niet de bevalling zelf is waar ik zo bang voor ben, maar vooral de angst is dat ik paniekaanvallen ga krijgen tijdens de bevalling en dat ik dan helemaal de controle helemaal kwijt raak en ik wil juist niet meer bang zijn dat die paniekaanvallen terugkomen, want het gaat al 1,5 jaar zo goed wat dat betreft
als je al de tijd zou hebben voor een paniek aanval is hij ook zo weer weg hoor gewoon omdat je door moet van je lijf! Ik ben nu bijna 30 en vanaf mijn 17de regelmatig paniek aanvallen ,straatvrees ,niet tegen menigte kunnen ect ect en ik heb geen paniek gehad tijdens mijn bevalling wel erna door verrschillende factoren dat wel.
Weet de VK van je paniek aanvallen? Ik zou dit heel duidelijk vertellen, zodat ze erop in kunnen spelen mocht het toch gebeuren. Ik heb een geboorteplan gemaakt, ook omdat ik me zorgen maakte voor psychische toestanden tijdens de bevalling. Ik heb alles uitgebreid kunnen bespreken met VK en maak me nu echt minder zorgen. Dus dat heeft me nu al goed geholpen, en ik kijk ook met andere ogen naar de bevalling.
nee, omdat ze nu al 1,5 jaar weg zijn, heb ik het daar met de VK helemaal niet over gehad. ik moet komende week weer op controle en zal het wel met ze bespreken mn vriend uiteraard bij de bevalling en weet heeeeel goed hoe om te gaan met een paniekaanval van mij, mocht ik ze krijgen
Hier nog iemand die toch wel bang begint te worden Kan bij te hoge spanning weg rakingen krijgen erg vervelend dus Denk dat de grootste angst toch wel is dat je niet weet wat je te wachten staat Zoals sommige van jullie al zeggen het moet toch gebeuren dat is ook wel zo en er zit denk ik ook niks anders op Probeer me niet druk te maken maar onbewust gebeurd het toch wel .. Het enige dat je kunt doen is het op je af laten komen denk ik .. Vind het ook wel erg spannend ondanks dat ik bang ben .. Pandora ik wil je heel erg veel succes wensen en ik kan me indenken hoe je je voelt ben er in ieder geval zeker van dat we dit kunnen !! zie trouwens dat we gelijk lopen leuk liefsss
Hier nog zo'n 1 hoor!!! Ben niet superbang ofzo maar toch die gedachte he pfff! Ik ben vooral bang voor de pijn van de weeen, verder nergens voor eigenlijk.. niet voor een 'knip' of inscheuren. Het moet er toch uit denk ik dan bij mezelf en het is bij iedereen al gelukt dus ik kan het ook spreek ik mezelf streng toe haha!!! Nee echt waar.. het komt wel goed meid! We kunnen het!! Maar toch fijn he dat je het er zo met anderen over kan hebben!
Ik denk altijd maar zo: Er zijn zoveeel miljoenen, miljarden, triljoenen, biljoenen vrouwen voor me gegaan en die kunnen het ook! Dus waarom jij en ik dan niet? Komt wel goed!
Meis ik begrijp je precies! Ik ga nu voor de bevalling van mijn derde kindje nog snel, hoop ik, een cursus doen voor ontspanningsoefeningen, ademhalingsoefeningen en zelf hypnose. Klinkt heel zweverig en dat ben ik totaal niet maar heb het idee dat het me wel zekerder kan maken waardoor ik de bevalling, hopelijk, meer ontspannen en zekerder in ga. Misschien is zoiets ook iets voor jou?
Aan de ene kant zie ik erg op tegen de bevalling, maar aan de andere kant kijk ik er ook weer best naar uit! Stom he? Ben iig wel bloedzenuwachtig aan het worden, of dat goed is of slecht??
Mijn zoontje werd ook vanaf 20 weken geschat als uiteindelijke 9-ponder: hij woog bij zijn geboorte (38w6d) 3170 gram.... Je kunt het! Wat anderen ook al schrijven: er komt een soort van oerkracht en 'rust' over je heen. Ik heb tijdens mijn bevalling maar 1 keer gezegd dat ik het niet kon, en dat was middenin een weeënstorm (buik én rug) van 3 uur.... En ook dát heb ik overleefd! (terwijl ik dus normaal gesproken wél heel kleinzerig ben) Binnen 3 dagen na de bevalling heb ik hardop gezegd: dit doe ik nog wel een keer! Dat zegt genoeg denk ik? het hielp mij verder heel erg om te denken: goed, dit hoort er nu eenmaal bij, het gaat over, en hoe cliché ook: je krijgt er iets prachtigs voor terug!!! Geniet nog van de laatste zwangere weken (ik heb mijn buik ontzettend gemist!), en maak je niet te druk vooraf, dat heeft totaal geen zin!
Ik heb dit ook in een andere topic gezet, misschien helpt het ook bij jou Ik heb normaal hyperventilatie en echt in een hele erge vorm. Dus ik was als de dood dat ik het bij de bevalling ook zou krijgen, maar ik heb er echt letterlijk niets van gemerkt. Zo paniekerig als ik normaal ben, zo rustig en relax was ik bij mijn bevalling. Terwijl ik echt geen makkelijke bevalling heb gehad (Het heeft 27uur geduurd, met een flinke knip en aan de weeëopwekkers en dat zonder pijnstilling) En zo rond de 30/34 weken was ik ook doodsbang. Na week 35 had ik juist zoiets van; Oh dat kan ik best. &als je de magische 37weken hebt bereikt wil je niets liever dan bevallen, dan ga je het zelfs proberen op te wekken. Haha Je kan het!!
Zo herkenbaar! Rond de 30/34 weken veel twijfel hier of ik het wel allemaal aan zou kunnen. Dit ook besproken met VK, en zij heeft me goed gerust kunnen stellen. Vandaar ook dat ik het je aanraad. Ook al denk je dat het onbenullig moet klinken in de oren van de VK, het gaat om jouw gemoedsrust. Nu kan ik haast niet wachten om te bevallen!
moest zoooo lachen om je titel... dacht als je in je broek schijt.. dan is de bevalling wel heel dichtbij..... (doelend op opschoning.. die vaak net van te voren is...) Meid... tegen de tijd dat je de 40 weken hebt bereikt... zie je niet meer zo op tegen de bevalling..... en het nauw zijn van onderen maakt echt niets uit hoor... niemand is in normale omstandigheden, zo ruim dat er een hoofdje door past..... Moeder natuur heeft er echt wel over nagedacht...!! Het is inderdaad zo dat als het zo ver is.. je een bepaalde rust over je heen krijgt...... laat t over je heen komen... "go with the flow".... ennuhhh als het echt zo heftig was...en zo'n groot drama.... dan zouden de meeste vrouwen toch maar 1 kindje hebben..... Hier trouwens ook geen cursus gedaan.... als je gewoon goed naar de vk/gyn luistert... komt het helemaal goed...!!! en ECHT.... het gevoel dat je krijgt als je je kindje aanpakt... en op je borst/buik legt..... is echt werelds... en is het allemaal waard!!!! xxx