Hallo allemaal, Ik vind het erg moeilijk om hier het verhaal te plaatsen maar ik weet niet waar ik terecht kan.. Daarom hoop ik hier mensen te treffen die soortgelijks meegemaakt hebben of misschien nog mee maken. Ik maak me echt zorgen om haar en vind het moeilijk om haar op de juiste wijze te benaderen. Moet ik doen alsof er niets aan de hand is? Moet ik er juist wel over praten? Of wat...?? Pff. Ik heb zelf erg veel aan m'n hoofd, voornamelijk trieste en moeilijke dingen en nu komt dit erbij. Het geeft niet, ik kan het heus wel aan, maar wil proberen op een goede manier omgaan met m'n moeder. Wie weet wat ik kan doen? Of heeft zo'n situatie meegemaakt? Advies, tip, gewoon delen van het verhaal, alles is welkom.
Wat rot, zowel voor je moeder als voor jezelf. Ik ben bekend met depressies en ik vind het zelf het beste / fijnste als mijn naasten er met me over durven te praten. Dan weet je namelijk dat ook dát er mag zijn, en je niet (meer) hoeft te doen alsof. In elk geval veel sterkte gewenst.
m'n moeder ontwijkt het wel, ik heb haar vanmorgen even gebeld maar ze doet erg kort en hangt heel snel weer op.. beetje opvallend want zo doet ze nooit.. daarom vraag ik me echt af wat ik moet doen.
Liever langs gaan, er zijn, een arm om haar schouder. Wil ze niet praten, dan niet. Maar laat haar weten dat je haar ziet, en ziet dat ze het moeilijk heeft. En dat je van haar houdt. Je zult haar pijn niet in één gesprek verzachten, dat kost tijd. Maar ze zal het vast en zeker waarderen om te voelen dat je om haar geeft. Telefoongesprekken zijn ook niet mijn sterkste kant, die kosten me meer energie dan ze opleveren wanneer het niet zo goed met me gaat. Misschien heeft je moeder daar ook last van.
Wat bij mijn moeder erg hielp was dingen ondernemen. Ik was zelf wel jonger toen mijn moeder depressief was, dus praten deed ze niet echt met mij. Maar ik probeerde haar zoveel mogelijk het huis uit te krijgen, stukje fietsen, stukje wandelen. Als ze maar bezig bleef en niet de hele dag op de bank ging hangen dan zakte ze tenminste niet nog verder weg.
Op deze site staan denk ik heel wat tips! Depressie Vereniging Over tips gesproken, geef niet goedbedoelde adviezen, want dat vangen mensen eerder als kritiek op en dan doen ze weer iets niet goed etc. (Mensen met een depressie denken niet zoals ze normaal doen) Dat vond ik tenminste wel het ergste! Gr. Carlien
Toen mijn moeder een aantal jaar geleden met pensioen is gegaan (ze moest vanwege haar leeftijd...al 66....) is ze ook zeker 2 jaar erg down geweest. Vond het zelf ook heel erg moeilijk want ze zei alleen maar dat ze met rust gelaten wilde worden en er niet over wilde praten. Mijn moeder uit haar gevoelens dan ook niet zo heel makkelijk. Ligt er dus mss een beetje aan wat voor persoon ze is....... Sterkte hoor, niet makkelijk!!
Hoi Cocko, balen hè dat je moet toezien hoe zwaar je moeder het heeft. Ik weet hoe je je voelt. Op een afstand is het al helemaal moeilijk om "iets" toen, maar dat probeer ik wel. 's Ochtends een belletje of te checken of ze wakker is. In de loop van de middag kijken wat ze gaat eten. Dit om toch zo goed mogelijk het dagelijkse ritme vast te houden. Ik weet niet wat de situatie met jouw moeder is? Gebruikt ze medicijnen? Woont ze alleen? Woon jij in de buurt?
Hoi Cocko Ik kan ook wel wat mee praten uit ervaring. Mijn moeder heeft naast een depressie ook nog een stoornis. Meer dan dit wijk ik hier niet uit. Mocht je je verhaal kwijt willen/ervaringen willen delen kun je me een pbtje sturen!