Mijn prachtige peuterdochter van twee jaar is vaak behoorlijk aan het peuterpuberen. Overdag kan ik dat goed aan en ben ik best goed in het negeren van haar driftbuien en eisenpakket. Maar SLAPEN is gewoon een groot drama. Ze is nooit een slaapkop geweest, maar sinds een paar weken is het elke keer krijsen zodra ze naar bed moet. Ik negeer haar gedrag zo veel mogelijk en laat haar tekeer gaan, maar ga vaak nog wel een (paar) keer naar boven voor ze slaapt. Vaak is het een uur gekrijs. Overdag, s'avonds en s'nachts nog een keer. En ik weet zeker dat de buren dat horen! Dat bezorgt mij veel stress stom genoeg. Ik vraag me steeds af of ze mij een slechte moeder vinden vanwege het vele gehuil. Er heeft nog nooit iemand wat tegen me gezegd, maar toch zit ik er wel mee, vooral als ze s'nachts zo tekeer gaat. Is dit raar of hebben meer moeders hier last van?
Niets van aantrekken hoor! Soms hebben ze van die periodes. Hier nu ook weer een helaas. Hebben hem nooit laten huilen als baby, maar nu is hij echt aan het drammen en dat gaat ook heel fijn gepaard met gekrijs en driftbuien.
Hier ook en ze zit ook nog eens onder de schrammen en blauwe plekken van het buiten spelen dus ik vraag me ook weleens af wat men er allemaal van denkt
Als baby hebben wij haar uiteraard ook nooit laten huilen, maar nu merk ik dat ze het echt om de aandacht doet. Ze wordt stil zodra ze je op de trap hoort en vraagt dan van alles (boekje, drinken, aaien, muziekje) om maar tijd te rekken. Daar geef ik dus liever niet aan toe, maar met name s'nachts is het gehuil wel heel vervelend - voor de hele buurt dus! Soms ben ik daardoor dan geneigd om wel toe te geven en het huilen (voor de buren) te stoppen. Dilemma! Die blauwe plekken en krassen heeft ze ook en ze roept heel vaak 'auw' als iets haar niet zint en ik haar dan bijvoorbeeld vastpak. Dusssssss.
Dat trekt ze nog niet, uiterlijk om half een stort ze in. Ze heeft weleens een dag waarop ze niet of amper slaapt, maar dat maakt geen verschil voor s'avonds of s'nachts. Wist ik maar waarom ze wakker wordt, ze is helaas nog te klein om me dat te vertellen.
Herkenbaar! Misschien ff uitleggen aan de buren, maar ik denk dat de meeste ouders het écht wel herkennen! Wij zijn bij orthopedagoog ivm het slaapproblemen van mijn dochter. Als t echt aandacht is ( bij ons is al het medische uitgesloten) adviseerde ze ons, na het op bed leggen nog 1 keer terug als ze huilt, kort en duidelijk zegen dat alle kindjes slapen en dat mama niet eerder terug komt dan morgenvroeg. Nu 4 dagen gedaan en tis doorzetten, vooral als ze midden in de nacht wakker wordt... Maar langzaamaan lijkt t wel iets te verbeteren.....
Als je je er zo ongemakkelijk bij voelt zou ik het gewoon een keer vertellen tegen de buren. Met de insteek van 'sorry, ik hoop niet dat jullie veel last hebben van het gehuil'. En dan vertel je wat je net getypt hebt
Oh jeetje, mn buurvrouw in ons oude huis heeft 3 kinderen waarvan er in iedergeval 2 ook zo enorm gehuild en gekrijsd hebben bij elk slaapje. Ik kon er vreselijk slecht tegen, dat gehuil iedere keer. Soms liep ik zelf keer op keer de trap op om maar zeker te weten dat het niet bij mij thuis was, toen die van mij nog baby was, zat ik verdrietig met mijn baby te wiegen terwijl ik die van hun hoorde huilen. Verdrietig omdat mijn kindje niet alleen was maar dat kindje wel. Ik vind het zelf erg zielig, zou liever hebben dat het huilende kindje een veilig plekje heeft om haar woede of frustratie te uiten ipv alleen boven, maar iedereen heeft zo zn manier.
Hier was het vandaag zo erg dat buurvrouw naar buiten kwam om te kijken of het wel goed ging met mijn oudste. Ja buurvrouw, hij is erg boos en ligt daarom op de grond te schreeuwen. Ik negeer dit gedrag. Helaas ging zij zich er mee bemoeien.... met als gevolg een nog hysterischer kind die er helemaal voor ging! Ik maak me er dus geen zorgen over. Ik weet zelf wel beter. Doe een poging tot opvoeden.
Ik speel even advocaat van de duivel, maar wie zegt dat hun kindjes alleen in bed liggen? Misschien zat buurvrouw ze wel net zo wanhopig te wiegen.... wie weet dacht ze wel hetzelfde als jou...?
+1. Ts vervelend voor je. Hier nu een peuterpuber die het 's middags en 's avonds ook doet dat huilen. Zijn hier net komen wonen in een dorp waar de mentalieit is ons kent ons, je krijgt hier snel een stempel. Anyway... wij gaan naar haar toe, 1 keer. Leggen kort, maar duidelijk uit wat wij van haar verwachten en waarom (slapen en niet huilen, kindjesbedtijd). Vooraf geven we aan dat ze naar bed gaat, lekker mag gaan slapen. En als ze goed uitgeslapen is weer fijn mag spelen. Deze methode lijkt hier te werken.
Een kind van twee is geen zielige kleine baby meer. Als ik hier aandacht ga geven aan elke huilbui, dan krijg ik echt een stikverwend kind. Want die zijn 9 van de 10 keer omdat iets niet gaat zoals zij het wil. Grenzen opzoeken is heel natuurlijk en huilen wanneer je tegen die grens oploopt ook.
Een peuter die driftig is en moet huilen is wel echt verdrietig. Ook al is dat in onze ogen om onzin dingen. Mijn zoon deed vannochtend zijn ogen open en dacht mm ijsje! Hij werd heel boos toen het niet mocht. Ik heb hem even laten razen en daarna getroost. Hij krijgt geen ijsje maar wel een kus voor zijn tranen. Je hoeft niet toe te geven in hun wens maar ik troost hem wel altijd als de boosheid omgeslagen is in verdriet.
Ja, dat snap ik wel, ik troost mijn dochter ook echt wel als ze verdrietig is hoor Ook als het om iets kleins gaat. Ik hoor het echt wel als de woede omslaat in verdriet. Maar soms is driftig huilen, gewoon puur driftig huilen. In ieder geval hier is dat gewoon echt zo. Dan ga ik niet zitten tutten met haar. Als ik het negeer is ze in 2 minuutjes weer bijgedraaid en gezellig.
Mijn dochtertje is niet eens twee en nog nooit doogeslapen. Het wisselt met uren huilen/krijsen en 30x per nacht wakker. Soms heb je geluk en is maar 3 keer hihi Wonen in open portiek dus burenaan elke kant en onder. Tis ja nooit iets van gehoord klagen wel over lopen etc maar niet over huilen. Boeit ook niet wat mij betreft
Onze middelste heeft enorm gehuild (ook als ik erbij was. En enorm wanhopig wiegde en liefhad). Ik heb meerdere malen bij de buren gevraagd of ze er last van hadden. Altijd was t antwoord; nee. en t buurmeisje heeft 1x durven zeggen dat ze haar wel een hoorde. Maar pa en ma gaven meteen aan dat t erbij hoort en dat ze t al vervelend genoeg voor ons vonden. zodra t kon hebben we haar op een andere kamer gelegd zodat buurmeisje haar niet meer kon horen. ik heb genoeg gehuil gehoord en moet er niet aan denken om naast een huilbaby te moeten wonen. Maar nooit zou ik dat laten merken. Ik zou eerder mn hulp aanbieden!!