Geen ingreep weliswaar maar mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap was pijnlijker dan mn twee bevallingen. Ik liep er ook al een week mee rond tot mn eileider knapte: kon echt plotseling niet meer op mn benen staan zo'n buikpijn! Daarna in het ziekenhuis hadden ze me iets tegen de pijn gegeven maar hielp amper. Terwijl ze allerlei vragen stelden was ik heen en weer aan het wiegen, kon niet stil zitten van de pijn. Op een gegeven moment niet alleen buikpijn maar ook schouderpijn doordat de inwendige bloeding mn buikvlies prikkelde. Was ook echt wel traumatisch, zowel de pijn als het verlies van de zwangerschap. Naderhand had ik flashbacks en werd ik paniekerig van buikpijn, bijvoorbeeld als ik ongesteld was. Vooral als ik dacht dat ik misschien toch zwanger kon zijn en dat ik opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou hebben. Na EMDR gelukkig geen last meer van maar wat heeft die ervaring erin gehakt.
Heel veel dingen betrekking tot mijn baarmoeder. Vooral als ze het moeten vastpakken met een tang. Ik ben erg gevoelig down under. Helaas zijn ze daar al veel geweest. Meest afschuwlijke pijn was mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het bloed sijpelde op mijn achteraf ontstoken buik. Nog nooit zoveelpijn gehad.
1: De pijn enkele uren na mijn val. Ik ben vanuit stand recht met men kin op een boordsteen terecht gekomen. Geen handen gezet of ergens afgeremd. Echt van stand tot knots de grond op Kin volledig open, tanden afgebroken, kaak die er de brui aan gaf. Heel veel pijn gehad de moment zelf en de dagen erna. 2 : De manuele verwijdering van de placenta. 3 : Het soort oorontstekingen waarbij je alles door elkaar hebt. Binnen oor, buiten oor, blaasjes in het hele oor, gehoorhang ontstoken,.... Het eeuwige geruis, geklak, gevoel alsof er électriciteit in je hoofd zit en dan het eindeloze wachten op het moment dat de boel knetst en het bloed /vocht er uit loopt.
Op 1 het rechtzetten van mn stuitje na de bevalling. Later bleek mn stuitje gebroken te zijn. Ik ging dus vasn mn stokkie... In vergelijking mrt dat heb ik nog nooit pijn gehad. Ik vond mn bevalling met rug weeën storm niet pijnlijk. Knip met 3 rollen hechtdraad erin ook niet. Masr mn stuitje OMG. En mensen maar zeggen een beetje pijn aan je stuitje is normaal pak maar een pcm. En dan later te horen krijgen dat je morfine hiervoor kan krijgen
Ik denk toch mijn neus. Mijn schotje is operatief gebroken en recht gezet. Uit de narcose vandaan voelde ik natuurlijk nog niets en dacht echt dat het toen ontzettend meeviel. Toen de verdoving eenmaal uitgewerkt was, OMG! In eerste instantie mocht ik alleen paracetamol, maar dat hielp natuurlijk helemaal niets. Uiteindelijk morfine en dat haalde de ergste pijn er van af. Een nacht niet slapen in het ziekenhuis helpt ook niet mee. Een ontstoken monnikskapspier was ook geen aanrader. Muisstil zitten ging, elke mini beweging zakte ik door de grond. Geef mij maar een bevalling (alleen geen ingeleide dan, dat was ook niet fijn)
heb al best wat gehad - maar op 1 - 3 weken na mijn bevalling; het opensnijden van een Sinus pilonidalis - verdoving deed niets - zwaar ontstoken en zóveel 'kamertjes' die opengesneden moesten worden. leverpunctie vond ik ook heftig erger dan de beenmergpunctie - maar misschien had ik daar mazzel mee- en met die leverpunctie pech?? qua botbreuken gun ik niemand een gebroken sleutelbeen... je kan er gewoon niets mee...
Na de zwangerschap/bevalling met ernstige bekken problemen heeft mijn chiropractie therapeut een correctie moeten maken op mijn schaambeen. Deze was blijkbaar iets scheef/uit balans. Sowieso erg veel pijn gehad de 3 jaar rondom de zwangerschap maar deze correctie ging echt door alle morfine heen. Gelukkig kan ik dit mijn ergste ervaring noemen, niks ernstigs meegemaakt alleen maar (heel) vervelend...
Ik heb een longembolie gehad en toen aan de bloedverdunners en wat doet het pijn als er kleine bloedpropjes door je lichaam zweven zeg
Tot nu toe zijn mijn pijnlijkste ervaringen de bevallingen van mijn zonen. Eerste bevalling beviel zó goed dat ik zei" ik wil nog een keer'' Bij jongste zoon verliep dat anders. Ik belde de vk om voor de zekerheid te checken (omdat het bij de eerste zo snel ging). Ik lag op bed, zij toucheerde. MEID we moeten METEEN naar het ziekenhuis.. Eenmaal daar kon ik het nog net op het randje de moed vinden om op bed te liggen, hij was er met 2 minuten. Man heeft een ontsteking aan zijn duim gehad, halve koot eraf en niet naar de SEH willen. Daar heb ik nog veel van gehoord. ''ik vraag me af of dit niet pijnlijker is dan een bevalling''. (keihard uitgelachen) Sterilisatie was geen probleem, pijnloos en blij dat hij het heeft gedurfd.
Heftig en ja dat gebroken sleutelbeen, mijn zoon van 16 heeft hem vorige week gebroken, wat een kut breuk. Je kan niks en het is enorm kwetsbaar en alles hangt naar beneden, Gaat wel iedere dag vooruit maar tjonge zeg je kan beter een gipsen arm hebben,
• HSG onderzoek • Operaties aan m’n nek (niet tijdens, maar erna) • Kies trekken zonder verdoving Maar met stip op 1; we waren een weekendje weg en ik was in bad geweest. We hadden de ‘droomkamer’ en om het bed zat een rand in de vorm van een wolk. Een hele brede rand. De enige manier om er goed in te komen was op die rand staan en je dan laten vallen. Maar mijn voeten waren nog nattig denk, want ik gleed weg, zo met m’n scheenbeen op de rand. Ik voelde het knappen en toen ik keek had ik twee diepe gaten erin. Ik viel bijna flauw. En het ergste was; ik wilde niet naar de SEH want we gingen 2 dagen later naar India en ik was bang dat ze zouden zeggen dat ik dan niet mocht zwemmen of zo. Hoe dom kun je zijn! Heb ik een maand lang in India met 2 van die gaten gelopen. Had hartstikke kunnen gaan ontsteken. Anyway; we deden in de laatste week een excursie naar een kruidentuin en de reisleider zag mijn been. Zegt ie; ‘wacht maar even. Ik koop wat voor je.’ Ik weet niet wat het was, maar het was wonderolie. Binnen 2 dagen waren die gaten dicht. Maar mennnnnnn wat deed het na dat vallen pijn!
De pijn die kwam na het zetten van mn spiraal. Het zetten zelf was prima te doen erna heb ik echt letterlijk 2 dagen krom gelegen. Een bevalling (onverdoofd) is er niks bij.
1) Het plaatsen van een drain voor mijn ingeklapte long. Huid hadden ze verdoofd, maar je long en longvlies kunnen niet verdoofd worden. Dat moment dat ze die drain door mijn longvlies heen prikten....brrrr 2) Gebroken kaak. Kon niet eten, liggen of tanden poetsen...vreselijk 3) Plaatsen van spiraal, met name moment dat ze met een tang mijn baarmoedermond beet pakte...
Na mijn neus operatie: het nare gevoel toen de watten er uit werden getrokken. Brrr krijg er nog de kriebels van, dan liever een bevalling van 17 uur. Wortelkanaalbehandeling zonder verdoving, de laatste wortel was de zenuw nog niet dood .
Een pijnblokkade in m’n hoofd. Ze gingen met een dikke naald via m’n keel/nek naar binnen. Ze hebben me met drie mensen vast moeten houden geloof ik Was echt verschrikkelijk... Van een hersenoperatie is de napijn ook niet fijn kan ik je vertellen. En dan na een week dat er een heleboel hechtingen uit gehaald moeten worden...
1 de verwijdering van 1 eierstok. Toen ik wakker werd lag ik gewoon te huilen van de pijn 2 inspuiten van contravloeistof voor een scan. Er ging iets verkeerd blijkbaar dus het leek net of ze in 1 keer 1 liter door mijn bloedvat wilde pompen 3 verstandskies die ontstoken was trekken. Die bleek niet te verdoven te zijn. Nou ik heb het hele ziekenhuis bij elkaar gegild. Toen ik de kamer uitkwam zaten er alleen maar bleke mensen in de wachtkamer. Daarna had ik echter geen pijn meer
Een vulva hematoom met een halve liter bloed en stolsels erin na mijn bevalling. Heb gesmeekt om me onder narcose te brengen, maar door drukte op de o.k. gebeurde dat pas 2,5 uur later. verwijderen van het verband wat ze er allemaal ingestopt hadden tijdens de operatie, terwijl alles opgezwollen en bijna zwart/diepdonkerblauw was, was ook geen pretje