Artikel: https://www.nu.nl/geldzaken/5097968/jonge-vrouw-minder-vaak-economisch-zelfstandig.html Bron: https://www.scp.nl/Publicaties/Alle_publicaties/Publicaties_2018/Werken_aan_de_start "Jonge vrouwen zijn minder vaak economisch zelfstandig dan hun mannelijke leeftijdsgenoten. Dit komt doordat ze er vaak al snel voor kiezen om in deeltijd te werken en dat levert minder salaris op." De verschillen worden inzichtelijk gemaakt door de cijfers van SCP. Wat me opvalt is dat deze verschillen al ontstaan vóórdat er kinderen komen, omdat vrouwen vaker een studie volgen die 'voorsorteert' op een beroep of branche met veel deeltijdwerk. Toch eindigen veel huwelijken in een scheiding, 1 op 3. En dan hebben we het alleen nog maar over de huwelijken! Er zijn natuurlijk ook veel ongehuwden die een financieel leven delen en waarin vrouwen niet financieel onafhankelijk zijn. Ik las dit en maakte me een beetje zorgen. Niet over mezelf, want ik verkeer in een hele andere positie, maar bijvoorbeeld over mijn zusje of vriendinnen. Hoe gaat dat dan, op het moment dat de relatie stop/het huwelijk eindigt? Er zullen hier vast vrouwen met ervaring zijn.... En wat vinden jullie? Is dit een onwenselijke situatie? Hoe denken jullie er over?
dan ga je werk zoeken.. of je gaat meer werken en krijgt waarschijnlijk ook toeslagen. en in t uiterste geval krijg je een uitkering en blijf je solliciteren of een opleiding doen. De wereld vergaat niet hoor als je uit elkaar gaat en je geen of weinig werk hebt
Tja, financieel ben ik misschien afhankelijk van mijn man. Maar tergelijkertijd is hij ook afhankelijk van mij. Zonder mij heeft hij kinderopvang nodig en moet hij meer in het huishouden doen of een huishoudster inhuren. En mocht er ooit een scheiding komen dan ga ik gewoon werken. Als ik dat tegen die tijd nog niet doe. Maar voor nu vind ik mijn gezin belangrijker dan geld. We vinden de rust en regelmaat van 1 ouder thuis en 1 werken belangrijker. En ook voorspelbaarder dan afwisselend thuis, bij de opvang of bij opa's en oma's zijn. ( niet om aan te vallen maar onze kijk op de moderne opvoeding van thuis,kinderopvang,oppasoma's ect) 2 werkende ouders is op papier mischien financieel handig maar ik vraag me af of het echt wel zo goed is voor de kinderen.
Zo hebben wij het de afgelopen 8 jaar ook gedaan en ook om dezelfde redenen. Nog een half jaar en dan gaat onze jongste naar school. Dan heb ik de tijd om te werken en ben ik er ook al echt weer aan toe. Stiekem deze week al op een functie gesolliciteerd, beetje te vroeg maar het lijkt me erg leuk Nee de wereld vergaat niet bij een scheiding. Geen werk hebben maakt het wellicht in het begin wat moeilijker, maar opvang zoeken en alles regelen op zijn werk (minder uren) bij mijn man dan ook!
Nou ja voor mij is het wel een van de redenen dat ik werk. Ik ben financieel onafhankelijk, heb een goed inkomen. Ik zou kunnen stoppen met werken maar buiten dat ik dat niet wil maak ik dan ook een gat in m’n carrière. Op hetzelfde niveau met hetzelfde salaris terugkomen na 5 of 10 jaar eruit is lastig. Maar uiteraard zijn er wel andere mogelijkheden. Ik geloof dat het altijd wel goed komt, maar ik heb zelf die keuze niet zo gemaakt. Het is van zoveel afhankelijk welke keuze je maakt!
Ik denk dat idd de soort baan ook meespeeld. Voor mij maakt een gat kwa salaris en functie geen bal uit
Nee, dat is waarschijnlijk ook zo. Ik ga ervan uit je dat je gewoon de tering naar de nering zet wanneer zo'n situatie verandert. Ik vond het wel typisch dat de beroepskeuze van veel vrouwen al is afgestemd op financiële afhankelijkheid. Het zet me aan het denken: is dit contra-feministisch? Of gunnen vrouwen zichzelf meer tijd om aan andere zaken te besteden?
Tsja, wij werken allebei parttime, dat is ook nog een optie he? Zo is er bij ons wel altijd iemand thuis.
Ik heb altijd een beetje moeite met dit soort krantenberichten, komt op mij altijd zo betuttelend over. Niemand kan daar toch iets mee. Laat mensen lekker zelf bepalen hoe ze hun leven inrichten. Elke keuze heeft hoe dan ook voordelen en nadelen.
Wat vind je er betuttelend aan? Ik kan er wel wat mee, het zet me aan het denken. Maar goed, ik werk zelf ook in Opleidingen/Bedrijfsadvies, dus ik vind het wel nuttig.
Tuurlijk mag je een andere keuze maken, ik val je helemaal niet aan. Ik wilde zei dat 2x parttime ook kan ipv 1x fulltime en de ander thuis. Tenminste, als het je er alleen om gaat dat er altijd iemand thuis is voor de kinderen.
Ik vind het erg goed aan Nederland dat vrouwen (en mannen) parttime kunnen werken en een kwalitatief goed leven kunnen leiden. Dat is in heel veel landen wel anders, en we mogen er trots op zijn dat we dit zo goed voor elkaar hebben. Maar, ik zie wel erg vaak om me heen dat vrouwen inderdaad niet in staat zijn om helemaal zelf in hun levensonderhoud te voorzien (voordat ze kinderen hebben). Dus niet op zichzelf kunnen wonen in een appartement of huis, weinig pensioen opbouwen, weinig kunnen sparen enz. En dat pas als ze een man met fulltime salaris tegenkomen dit samen kunnen opstarten. En als ze dan gaan scheiden.. bijstand. Zo zijn al mijn schoonzusjes nog nooit financieel zelfstandig geweest (en dus blijven ze afhankelijk van hun ouders). Ik vind dat niet verstandig. Als zij wegvallen, vallen zij een financieel gat...
Maar dan moeten ook de salarissen een beetje gelijk zijn... dus ik denk niet dat bet voor iedereen een optie is... Mijn man verdient bijna 3x zoveel Pu als mij... Overigens moet het natuurlijk ook kunnen kwa functie..
Klopt, ik denk ook dat ik misschien makkelijk praten heb, want ik heb een goedbetaalde baan. Maar... als ik thuis zou blijven en mijn zou fulltime werken, zouden we meer geld hebben, dus er speelt ook een bewuste keuze. We hebben allebei hard gestudeerd en gewerkt om in deze positie te komen. We hebben het niet altijd zo goed gehad dat we parttime konden werken, wat dat betreft denk ik dat je eerst moet investeren voordat het zover komt (als je dat wil he). We leveren financieel wel in op deze manier, want mijn man verdient minstens het dubbele van mij. Maar we vinden het allebei leuk om te werken, we willen ons allebei blijven ontwikkelen en we willen allebei voor ons kind zorgen. Ik vind niet dat ik maar het huishouden moet gaan doen omdat hij beter verdient, zeg maar. En ik vind niet dat hij de jonge jaren van onze zoon hoeft te missen omdat hij de kostwinnaar zou moeten zijn. Voor ons is de situatie nu het beste van beide werelden. We werken ieder parttime. Soms brengt hij onze zoon naar school en haal ik hem weer op. We werken sowieso allebei onder schooltijd, maar we hebben kortere dagen en werken ook om de beurt een paar uur in het weekend. Op die manier kunnen we in het weekend ook nog met zijn drietjes uitstapjes maken én ik heb een halve dag in de week het huis voor mij alleen. Nogmaals, ik vind dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken, maar ik vraag me af in hoeverre het eigen keuzes zijn als mensen zeggen dat de financiële situatie het niet toelaat? Of in hoeverre het een eigen keuze is als jonge vrouwen hun studiekeuze baseren op wat zij aangeleerd kijgen dat voor hen geschikte beroepen zijn? En in hoeverre is het eerlijk dat mannen vaak kostwinnaar zijn omdát vrouwen nu eenmaal minder verdienen (https://loonwijzer.nl/home/vrouwenloonwijzer/beloningsverschillen-m-v) ? Bewuste keuze, helemaal prima, respect voor. Maar is dat echt zo? En wat voor gevolgen heeft die financiële afhankelijk voor de gelijkwaardigheid binnen een relatie?
Volgens mij kiezen de meeste mensen nog altijd de baan/opleiding die bij hun past en wat ze ook leuk vinden. En daarin zie je nog steeds een groot verschil tussen mannen en vrouwen. Maar is dat heel gek? Mannen en vrouwen zijn nou eenmaal verschillend en hebben vaak andere interesse gebieden. Toevallig heb ik een beroep wat nog altijd een typische mannen baan is. En dat zie ik ook niet echt veranderen eigenlijk (hoewel er steeds meer vrouwen binnenstromen). Als je mij in m'n pubertijd had verteld wat ik later voor beroep zou hebben, had ik je dan ook waarschijnlijk vierkant uitgelachen. Mijn man werkt in dezelfde branche en daardoor hebben wij een vrij gelijkwaardig salaris. Gevolg is wel dat een baan van minder dan 32uur voor beide absoluut niet haalbaar is. Dat wordt gewoonweg niet geaccepteerd. Tja, als ik of mijn man iets anders zouden gaan doen kan dat wel, dat zouden we echter geen van beide willen. Uiteindelijk blijven het gewoon keuzes die je maakt. Voor ons betekend het dat we beide een doordeweekse dag met onze kinderen hebben en dat ze de andere drie dagen opvang hebben. Aan de andere kant gaat mijn dochter met heel veel plezier naar het kdv en heeft ze een heel andere band met opa en oma dan dat ik vroeger had.
Als geld voor ongelijkwaardigheid zorgt binnen een relatie dan vind ik dat geen stabiele relatie.mijn man is net zo "afhankelijk" van mij als ik van hem.verder ben ik nog nooit een stel tegen gekomen dat precies even veel verdiende.en alles binnenshuis volledig evenredig verdeeld.
Met dit artikel valt het betuttelende eigenlijk wel mee. Het CPB moet het ook gewoon bij de feiten houden natuurlijk. Wel merk ik dat de overheid graag zou zien dat vrouwen meer gaan werken, en dat snap ik niet helemaal, wat boeit het hun hoe ik mijn leven inricht. De overheid benaderd ook altijd alles vanuit economische groei, dat vind ik zo achterhaald alsof dat het enige is waaraan je welvaart kan meten.