Oooh wat een twijfels....ik voel me zo'n zeurmeisje, maar ik weet het gewoon niet... Mijn vriend en ik hebben bijna 5jr een relatie en afgelopen juni zijn we de trotse ouders geworden van een zoon. We hebben allebei een vast contract met een gemiddeld inkomen. Hij werkt 36u, ik 34u. Op dit moment huren we particulier een appartement in mijn geboortedorp. Het heeft geen balkon, geen tuin en 2 slaapkamers. We hebben ook regelmatig geluidsoverlast van buren omdat er alleen jonge mensen wonen. Daarom hebben we al een tijdje het plan om een huis te kopen met 3 slaapkamers en een tuintje, van ong 175.000e. Ook willen we graag dichter bij ons werk wonen, nu hebben we allebei een eigen auto nodig omdat er in ons dorp geen openbaar vervoer is en we allebei bijna 30km verderop werken. Maar ik ben erg aan het twijfelen of ik dit wel wil. Iedereen zou zeggen: je betaalt een enorme huurprijs nu voor een klein appartementje zonder "buiten", ver van het werk en je bouwt niets op, maandelijks veel geld in een bodemloos gat gooien, je hebt voldoende inkomen, vaste contracten, ga toch iets kopen! Het is alleen zo'n groot project, ik ga me zo vastleggen als ik samen met hem een huis koop. Hij vindt dat onze relatie heel goed en stabiel is en dat we dit makkelijk kunnen doen. We hebben alles al uitgezocht, hypotheeksoort, maandlasten, welk bedrag we kunnen leven enz. Volgende stap is op funda gaan zoeken. Maar ik weet het gewoon niet. Ik vind onze relatie helemaal niet zo joepie-ja-jee. Hij heeft een kort lontje, wil graag gelijk hebben en het laatste woord, en hij wordt niet graag tegengesproken. Ik ben erg onzeker en ik voel me vaak overwalst door hem, en klein. Hij vindt dat ik wat harder moet worden en me niet zo moet aanstellen. Ik denk regelmatig aan hoe het zou zijn als ik alleen met mijn zoontje woon. Ik sta bovenaan de lijst voor een sociale huurwoning in een nabije stad. Uit voorzorg heb ik me daar nooit uitgeschreven. Samen sociaal huren kan niet ivm te hoog inkomen. Ik heb er met een vriendin over gesproken, maar zij vindt het bindingsangst van mij. Daar komt nog bij dat ik een hoge studieschuld heb terug te betalen, ook al iets groots waar ik aan vast zit. Ik ben gewoon bang dat ik mezelf in een positie begeef waar ik niet gelukkig van word, en waar ik vervolgens niet uit kan ivm de koopwoning. Ik heb dit ook een paar keer met hem besproken. De ene keer begrijpt hij het en geeft hij toe dat hij het ook een groot iets vindt, de andere keer wordt hij boos op me, dat ik wispelturig ben en dat ik een trauma heb van de scheiding van mijn eigen ouders (wat niet zo is) waar ik maar voor naar een psycholoog moet gaan. Ik vind het echt lastig wat ik moet doen...het zou voor mijn zoon zo leuk zijn als hij ook buiten kan spelen, als hij wat meer ruimte heeft dan ons kleine woonkamertje.
Ik vind eigenlijk dat je vriend ergens wel gelijk heeft wbt psychische hulp. Je weet niet wat je wilt of je wel gelukkig bent, misschien kan zo iemand je helpen om antwoord te krijgen op die vragen. Daarnaast is het misschien een idee om in relatietherapie te gaan om jullie issues uit te zoeken. Als hij echt met jou een huis wil kopen en van je houd heeft hij dat voor je over. Voor nu zeg ik nee niet doen.
Tsja, die beslissing kun je alleen zelf maken maar als ik je verhaal zo hoor en al je twijfels dan zou ik zeggen: niet kopen en eerst (als je dat wilt) aan je relatie werken. Ik wens je wel sterkte want dit is geen leuke situatie.
Nou, ik zou nu zeker geen huis gaan kopen samen. Zo te lezen ben je helemaal niet zeker van jullie relatie. Dat lijkt me iets wat je eerst uit moet zoeken; of je een toekomst ziet voor jullie samen. Succes!
Phoe, lastig hoor. Ik zou toch zoveel mogelijk naar je eigen gevoel luisteren. Hoe sterk is je twijfel? Denk je er dagelijks aan of is het alleen op bepaalde momenten als het even niet lekker loopt tussen jullie? Ik heb met mijn man nooit getwijfeld om de volgende stap in onze relatie te zetten, al denk ik dat iedereen wel eens twijfelt over het maken van belangrijke keuzes. Ik heb een vriendin ooit gevraagd of zij zichzelf gelukkig oud zag worden met haar toenmalige vriend. Hier kon ze niet direct een antwoord op geven, waar ze zelf wel van schrok. Niet lang daarna heeft ze een punt achter haar relatie gezet omdat ze niet zichzelf kon zijn bij hem omdat hij dominant was.en zij zich het kleine meisje voelde. Vooral bij het maken van een belangrijke keuze die je financieel afhankelijk maakt, zeg ik bij twijfel niet doen.
Kopen. Maar alleen als een van jullie het daarna ook nog alleen kunnen betalen.....of spaargeld erin steken zodat je geen restschuld hebt mocht je het ooit willen verkopen.
Ik vind samen en huis kopen minder bindend Dan samen een kind krijgen. Maar Oké bij twijfel niet doen
Oei nee ik zou niet gaan kopen. Ook al kan dit praktisch allemaal prima. Ik lees echt veel te veel twijfel. Je moet er voor 200% achter staan en anders niet doen. Ik denk dat je eens goed naar jezelf moet kijken. Hoevaak heb je die twijfels? Het is best normaal dat je bij zo'n grote stap twijfels voelt en even gaat nadenken of dit is wat je echt wil. Maar ik lees bij jou wel enorme twijfels. Zijn deze continue aanwezig? Denk je gelukkiger te zijn zonder hem? Op zich is het geen gek idee om heir hulp bij te zoeken, professionals kunnen je leren om naar jezelf te kijken van een afstand. Hierdoor krijg je misschien wat meer inzicht in wat je echt graag wil. Succes!
Volgens mij kan je je gewoon alleen met je kindje inschrijven voor die sociale huurwoning onder het mom van we gaan uit mekaar/latten weet ik t. En dat hij er dan toch bij komt wonen heeft de woningbouw dan weinig over te zeggen. Alleem staat het huurcontract dan alleen op jouw naam, wat juist gunstig is mocht je hem ooit het huis uit willen zetten. Is natuurlijk niet helemaal netjes maar ik denk dat het slimmer is dan een huis gaan kopen.... Zou er eens naar gaan kijken als ik jou was.
Dat dacht ik nou ook. Of.. Op zoek gaan naar een andere huurwoning.. Wat dichterbij..met een tuintje enz
Twijfelen over kopen, maar wel al samen een kind? Dat kind lijkt mij net een levenslange binding (of toch minstens de komende 20 jaar) tussen jullie. Maar als je zo twijfelt: Voorlopig niet doen! Maar dan zou ik ook wel gaan nadenken over je relatie.
Dat je vriend aankaart dat je best wel eens met een psych kan praten, is misschien zo gek nog niet. Maar als jij al twijfelt over je relatie, het eng vind dat hij een kort lontje heeft (logisch) en al die andere zaken die je beschijft.... dan denk ik: 1 en 1 is 2..... Klinkt niet als een gezonde relatie in mijn oren...
Ik begrijp het niet helemaal. Je vriend was blijkbaar wel goed voor project 'samen kind maken'....maar je vindt het wèl eng om samen aan het project 'koop een huis' te beginnen?! Volgens mij moet je je prioriteiten ordenen, want het eerste lijkt mij toch echt een stukkie belangrijker (een kind!) dan het tweede (een huis). Maar in antwoord op je twijfels: NEE nu niet samen een huis kopen. Eerst aan jezelf werken, eventueel een psycholoog daarvoor inschakelen. Maar ZEKER samen in relatietherapie...dat zijn jullie aan je kind verplicht. Samen een huis kopen kan altijd nog, maar met zo'n instabiele relatie is het het op één na stomste ding dat je kunt doen (kindje is er immers al). Ben je straks een alleenstaande moeder met studieschuld én restschuld. Sterkte en wijsheid toegewenst!
Niet kopen. En die psychische hulp lijkt me ook nogal voorbarig. Zo te horen heb je het prima op een rijtje: je bent niet erg gelukkig met hem omdat er geen ruimte is voor jou. Je vriend klinkt als een dwingeland die vindt dat je naar zijn pijpen moet dansen. En het is leuk dat er gezegd wordt dat een kind een serieuzer verbintenis is dan een koophuis, maar wie zegt dat vriend zich voor het kind geboren werd ook al zo gedroeg? Misschien heeft het ouderschap bepaalde zaken in de relatie blootgelegd of versterkt? Er zijn genoeg relaties die het ouderschap niet overleven. Jammer maar waar. Laat je niet gek maken, TS. Volg je hart en je gezonde verstand.