Ik heb perioden dat t veel beroerder gaat dan anders. De laatste 2 jaar was het goed uit te houden, alleen de laatste 2 maanden is t bal. Dus eerst weer zoveel mogelijk herstellen en dan weer gaan werken aan mn conditie en dan zou ik een 2e wel aankunnen. Het blijft gissen natuurlijk. Maar dat is voor iedereen zo, voor mij is t wat spannender. Maar evengoed, als de plee af is, dan is dat opstakel weggewerkt en dan kunnen we ons weer opnieuw beramen op ons mogelijke gezinsuitbreiding. Laat ik t zo zeggen. Ik weet niet of anderen ook zo denken, maar ik bedenk me dagelijks wel of het überhaubt wel zo handig is om aan een 2e te beginnen. Gezien ik niet in de toekomst kan kijken. Ik vind het een spannende beslissing om te nemen en mede daarom stellen de die beslissing steeds uit. Nu heb ik een zoon waar ik alles voor wil doen en laten. Het lijkt me goed om hem een broertje of zusje te geven,maar als het ten koste gaat van de beschikbaarheid van zn mama, dan zal ik het laten. Voor mij is het de hele tijd afwegen, wat het beste is voor mijn kind.
Ik heb perioden dat t veel beroerder gaat dan anders. De laatste 2 jaar was het goed uit te houden, alleen de laatste 2 maanden is t bal. Dus eerst weer zoveel mogelijk herstellen en dan weer gaan werken aan mn conditie en dan zou ik een 2e wel aankunnen. Het blijft gissen natuurlijk. Maar dat is voor iedereen zo, voor mij is t wat spannender. Maar evengoed, als de plee af is, dan is dat opstakel weggewerkt en dan kunnen we ons weer opnieuw beramen op ons mogelijke gezinsuitbreiding. Laat ik t zo zeggen. Ik weet niet of anderen ook zo denken, maar ik bedenk me dagelijks wel of het überhaubt wel zo handig is om aan een 2e te beginnen. Gezien ik niet in de toekomst kan kijken. Ik vind het een spannende beslissing om te nemen en mede daarom stellen de die beslissing steeds uit. Nu heb ik een zoon waar ik alles voor wil doen en laten. Het lijkt me goed om hem een broertje of zusje te geven,maar als het ten koste gaat van de beschikbaarheid van zn mama, dan zal ik het laten. Voor mij is het de hele tijd afwegen, wat het beste is voor mijn kind. Om mijn persoonlijke wensen is het niet eens te doen, want iedereen weet dat ik heel graag veel kinderen zou willen hebben. (en snel)
Ik weet van mezelf dat wanneer een 2de zwangerschap dusdanig impact heeft op mijn mobiliteit, ik er dus niet voor gaan. Of wanneer ik weet dat ik binnen nu en 5 jr minder mobiel zal zijn, dan ook niet. Ik weet er namelijk alles van, als je moeder in en uit het ziekehuis moet of aan het revalideren is, of onderweg! Mijn moeder heeft met mij nooit de vierdaagse kunnen doen, of mee met de efteling , of een lekkere lange wandeling. En als ze het toch probeerde, dan was het niet zonder kreunen en steunen. En geloof me, daar zakt als kind op een gegeven moment ook je broek vanaf hoor! Ik zal niet zeggen dat ik daardoor een mindere jeugd heb gehad, ofzo. Maar ik ben wel snel volwassen geworden.
ben toch maar niet gaan winkelen. Ik ben met Lars ene bon gaan halen voor Remon en nu zit hij lekker even voor de tv en ik ga zo het avondeten alvast maar voorbereiden.
wat betreft het mobiel zijn en kinderen hebben. Mijn schoonzus heeft ME. Toen zij zwanger was van de eerste heeft ze een geweldige zwangerschap gehad waarin ze zich beter voelde dan ooit. Na de zwangerschap ging het ook redelijk. Ze hebben goed moeten denken over een 2e. Vanwege dezelfde redenen dat Minni aangeeft. Toch hebben ze ervoor gekozen. Deze zwangerschap was veel zwaarder en ze kreeg terugvallen. Nu beide kindjes er zijn heeft ze goede en minder goede dagen. Maar op de dagen dat de oudste naar het kdv gaat, slaapt ze met de jongste mee. Ook gaan de kinderen 1 dag in de week naar oma zodat moeders bij kan tanken. Het is dus zwaar maar wel te doen. Het is altijd ene wens van ze geweest om 2 kinderen te hebben. Ze zijn dolgelukkig en de kids ook. ONdanks de handicap van moeder. Nu moet ik wel zeggen dat mijn broer veel doet in het hh naast zijn fulltime baan. Het kan dus wel maar je zal afwegingen moeten maken. Als je iets graag wil moet je er voor gaan.
Daar zeg je wel wat. Ik kan wel de 4daagse lopen, maar daar zit een prijskaartje aan vast,misschien. Ik wandel evengoed wel en 5 km mag geen probleem zijn, alleen de snelheid, of liever gezegd de langzaamheid is geen pretje. Verder lig ik bij tijd en wijlen meer, maar Giulian kan doen en laten wat hij wil. Nu tenminste, de toekomst kan ik niet zien. Ik ben nu zo'n beetje op mn slechtst en alles draait gewonn door, ik zit voornamelijk mezelf in de weg. Ik kan nu niet shoppen, leuke dingen doen, op visite, maar babyzwemmen gaat door met of zonder mij en ik speel met Giulian en loop met hem door de straat,omdat ik dat heel belangrijk vind. Ik zal altijd beperkt zijn,maar ik wil hem niet beperken. Of Elmar trouwens, Elmar zegt zelf ook dat hij er weinig van merkt. Das op zich al fijn. Mijn moeder had vroeger elke maand 1 week migraine en dan tussendoor nog wel es. Ik kan me niet anders heugen, als dat wij dan bijsprongen en ik heb er zelf nooit moeite mee gehad. Het zat me nauwelijks in de weg. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kind(eren) er ook zo over denk(en) later.
mijn moeder is chronisch ziek en ik ken haar niet anders dan moe en verkouden. Ze is werklijkwaar overal verkouden voor en heeft altijd holte ontsekingen. Nu gaat het wel beter door diverse operaties en dagelijkse medicijnen. Maar ik zou mijn kinderen net zo op willen voeden als mijn moeder heeft gedaan. Het was bij ons in huis zeker niet altijd opgeruimd en schoon. Mijn moeder maakte consessies. Of met ons spelen of het hh. Gelukkig heeft ze altijde erst voor ons gekozen. Mijn vader heeft tot zijn 35e bijgestudeerd om te zijn waar hij nu is dus die was er niet vaak. Alles kwam op mijn "zieke"moeder aan. De vierdaagse, efteling, wedstrijden van mijn sporten, schoolreisjes enz enz, daar heb ik mijn moeder nooit bij gezien. Maar mijn vader deed dat dan weer wel als hij dat kon. Ach weet je, mijn vriendinnen kwamen liever bij mij spelen dan dat ik naar hun ging. Iedereen was welkom en ik mocht wel 3 kinderen meenemen als we maar gezellig speelden. Iedereen mocht blijven eten en je hoefde niet je schoenen uit te doen. Het was gewoon feest bij ons. We maakten zelf milkshakes en knutselden zonder bang te zijn om verf te knoeien. Het is altijd een warme soete inval geweest bij ons en mijn moeder heeft nooit laten merken dat ze te moe was om iets te doen. Je weet niet anders. Ik denk dat er genoeg kinderen zijn die het veel slechter treffen dan een moeder die niet lichamelijk gezond is.
Dankje Inky, dat had ik wel ff nodig. Want ik weet dat mijn zusje er zo over denkt, zoals Deborah. Zij heeft FM (spierreuma) en wil geen kinderen omdat zij miss in de toekomst meer last zou krijgen en ook zulke periodes zou krijgen zoals ik nu heb en dat haar kinderen dan daaronder zouden lijden. etc etc. Dat zet me te denken en maakt me enigszins verdrietig. Ik heb er zelf, dankzij mn geheugen die te wensen over laat misschien, alleen last van als ik last heb. En als ik wakker word zonder pijn, dan ben ik vergeten hoe t gisteren was. Dus psychisch ga ik er doorgaans (hihi) niet onder gebukt. Nogmaals, dankjewel Inky, want ik wil zo'n relaxte mama zijn die idd niet te druk is met hh, maar wel veel aan de kant zet om met mn kinderen bezig te zijn en alles mogelijk te maken (deed mijn moeder trouwens ook).
Hier moet ik dan nog wel even inhaken. Ik zou het dus alleen doen als ik WEET dat ik er slechter aan toe zal zijn. Pas geleden las ik nog een artikel over kinderen waarvan 1 ouder altijd maar ziek of onderweg is. En dan zie je toch dat een 6 jarig kind met zorgen zit waarmee het niet zou moeten zitten. Mijn vader was er ook niet vaak, want die moest werken. Dus veel deden mijn zus en ik. En nogmaals, ik heb een prima jeugd gehad hoor, maar ik zou zo geen kinderen willen grootbrengen.
ik denk dat ik het met het verhaal van Inky eens ben, die moeder was dan wel "ziek" maar als ik dat zo lees werden de dingen die ze niet kon ruimschoots goedgemaakt door andere leuke dingen. ik ben een moeder die wel "alles" kan maar of mijn kinderen nou beter af zijn als met een moeder die niet alles mee kan doen? denk dat het ook een groot deel ligt aan hoe je er zelf mee omgaat.
ja absoluut. En leer mijn moeder maar kennen dat is een warm en hartelijk mens die voor iedereen klaarstaat. En nog steeds hoef ik niet zomaar mensen mee te nemen naar mijn moeders huis want ik weet wat voor ravage ik aan kan treffen. Maar als je jezelf weg kan cijferen voor je kinderen dan neem ik mijn petje voor je af. Ze doet het nu nog met de kleinkinderen. Ze past met alle liefde van de wereld op en is echt een superoma! Wat Deboor zegt klopt ook wel. Je maakt je wel vaak zorgen om je moeder. Mijn moeder kon ineens flauwvallen. Als ze dan ineens op de drempel van je slaapkamer ligt dan maak je je echt wel zorgen. Ook als ik ze hoorden ruzieën over het hh of als mijn moeder eens in huilen uitbarste als het haar teveel werd (is denk ik 2 keer gebeurd). Dat zijn dingen die je bij blijven. Maar dat weegt voor mij niet op tegen alle mooie herinneringen die ik heb.
Dankje Inky, want deze kant belichten scheelt voor mij veel. Het laatste wat ik wil, is een probleem creëren voor mijn kind(eren). En als ik jou zo hoor, hoeft t niet alleen maar n probleem te zijn. Is me echt n pak van mn hart. Ik heb me nooit zorgen gemaakt om mn moeder, toen ik jong was. Het was gewoon zo. Ik heb er nooit over nagedacht. Ik heb ook geen ziekte en ga niet naar ziekenhuizen, maar ik ben gewoon niet helemaal topfit en regelmatig komt er bij mij weinig uit mn handen en met uitschieters van veel moeten liggen. Dus ik hoop niet dat mijn kind(eren) zich zorgen gaan maken over mij, maar net zo onschuldig zijn/is als ik was.
hihih bij mij komt er ook niks uit mijn handen. Ik voelde net de kleine! Wat heerlijk zeg, maakt me weer even bewust van het feit dat ik niet moet vergeten dat ik zwanger ben. @wen, hoe ist met Lotte?
Jee wat hebben jullie weer geschreven zeg! He Ink. leuk dat je je beebje ookal voelde. pff wat kunnen jullie dat al vroeg joh. Ik bij Lisa pas bij 21 wkn en bij Tim met 16 wkn. Ach kunnen jullie tenminste lekker lang van je ukkie genieten. Ik liep vanmiddag in de stad met mijn zusje en zag overal om me heen dikke buiken lopen. owww ik besef dan weer dat ik dat toch weer erg mis. die dikke buik en de bewegingen. (ookal was ik het op het eind het spuugzat!) Maar dan kijk ik maar naar mijn meisje en ventje en dan ben ik weer de gelukkigste mama op deze wereld!
owja. helemaal vergeten. Ik heb vandaag de verwijskaart voor de neuroloog voor Mischa opgehaald. staat er een hele andere naam van een arts op de envelop . van een cardioloog! Ik heb de begeleidende brief maar even gelezen, gelukkig stond daar de goede afdeling op. Neurologie dus. Heb even met de HA gebeld, maar ik kon het zelf gewoon veranderen. We kunnen nu dus een afspraak maken voor een orienterend gesprek. Wat ik uit de brief kan opmaken is dat Mischa gewoon doorgestuurd wordt omdat zijn vader MS heeft. En verder is het nogal een kromme brief zeg maar. Alle afkortingen snap ik wel die er op staan, maar de zinsopbouw klopt niet. nouja. als de neuroloog het maar snapt.
Hallo allemaal, Tjonge jonge jullie tikken wat in een dag zeg, poeh poeh.en wat een zware stof.Maar het doet me meteen weer terug gaan in de tijd.pfff mijn moeder kreeg op mijn twaalfde borstkanker en vanaf die tijd hou je toch zorg, ondanks dat ik zo jong was. Veel geklepper naar het zh en altijd de angst.komt het weer terug. Vandaag naar Gyn. geweest, alles was goed met beebje, de gyn. kwam voor de uitgetelde datum op 1 april Mijn bloeddruk was goed, jongens wat ben ik Verder mijn beeb weer gezien op de echo.Zucht.ben echt zo blij wat die bloeddruk betreft.hoop zo dat het zo blijft. VErder met de jongens alles goed, Luc wil sávonds alleen niet gaan slapen.is bang alleen, hij wordt hysterisch als we weg gaan.pfff wat moet je dan.erbij blijven.laten krijsen (hij staat binnen 3 sec. weer beneden) boos worden helpt ook niet.hij krijst werkelijk de hele buurt bij elkaar.moeilijk hoor. Nancy, heb jij tips.?
Heb ff je fotoalbum gekeken, leuke foto's Semmie. Wat worden die jongens ook al groot, maar ze worden ook al snel beide grote broers, dus dat klopt ook wel, haha. Lekker zo'n brief van de ha, dat is dan gelijk de reden, waarom n doktershandschrift niet te lezen is, omdat ze verschrikkelijk slecht schrijven. En ik zei het gisteren ook al tegen Elmar: sjonge jonge wat n eng dorp. Ik ben op 1 na alleen maar zwangere vrouwen tegen gekomen. En die vrouw die niet zwanger was, liep met 2 jongens, waarvan de jongste 2,5 maand oud is. (zag er evengoed nog zwanger uit) En toen bleek Máxima me alweer in de wielen te hebben gereden, hahaha! (destijds was ze gelijk met mijn eerste uitgerekend met Amalia, dat werd bekend een paar dagen na mn miskraam toen ik echt in een dip zat, die dag was t pas tot me doorgedrongen. Met ALexia t zelfde en nu is ze dus alweer zwanger, die pendeluitslag van Inky sloeg misschien wel op máxima. Nouja beetje onzin van mij, maar laat me maar) En nieuws: Mn zus dr verkering is weer uit. Elmar is weer de enige Elmar in onze familie. Ben al de hele avond met familie aan de telefoon, vind het erg sneu voor mn zus. Het is tevens de eerste keer in dr leven dat ze gedumpt is, dus dat komt hard aan.