idd het is helemaal niet je leven vergooien. in tegen deel!! hoe oud of jong je bent, zolang je er zelf maar klaar voor bent en je partner!
hallo allemaal ik ben 25 mijn man 27 zijn 5 jaar getrouwd en nu met ronde 2 bezig,de reden dat ik reageer is omdat ik zelf een hele jonge moeder heb,mijn moeder was 18 toen ze mij kreeg heel bewust mijn broertje kwam 1,5 jaar later en nog 5 jaar later me zusje mijn moeder had dus op haar 23 e 3 kinderen.ik heb t altijd als erg prettig ervaren om jonge ouders te hebben en dus ook jonge opa`s en oma`s,ik was niet eerder aan toe om mama te worden dus ik ben iets ouder haha mijn broertje is net als onze vader op zijn 21 e papa geworden en zijn vriendin was ook 18 zelfde als mijn ouders,grappige daaraan is dat mijn moeder nu op 43e oma is van een jongetje van 2. trek je niks aan van anderen,sommige zijn mss niet blij andere wel,mijn probleem was op mijn 18 dat mensen juist gingen vroegen wanneer ik eraan beginnen zou,want ik had zelf ook super jonge ouders,ja helaas als ik zwanger raak heeft ons kindje iets oudere ouders.niks mee toch,je moet t doen als je erzelf aan toe bent, heel veel succes iedereen
Inderdaad! Ervoor gaan wanneer je er aan toe bent, of dat nou vroeg of laat is. @mamavanamaryllis, wat een bijzonder verhaal. Dan wist je wel heel zeker wat je wilde. Even een vraag voor iedereen, hebben jullie ooit wel eens een twijfel momentje gehad. Voordat je de stap zette of erna, dat je ineens dacht "weet ik zeker dat ik dit wil?". Het is namelijk niet de kleinste beslissing....
Hey Daantje Ik heb dat best vaak, soms nog steeds. Vooral als ik opstap ben of een leuke vriendinnen avond heb. Dan denk ik elke keer, Weet ik t wel zeker? Moet ik dit echt doen? Dan kunnen deze dingen allemaal niet meer. Dan praat ik met m'n vriend en hij stelt me dan gerust. Ik ben ook het meest bang voor de reacties van onze ouders, die gaat het echt niet leuk vinden in het begin en durf als het zover is ook echt niet te zeggen dat het is gepland. Hoe erg is dat?! Misschien vind ik mezelf soms ook nog wel te jong en te onverantwoordelijk op de manier hoe ik nu leef om moeder te worden...maar ik geloof echt in mezelf dat als ik dalijk zwanger ben zoveel dingen anders zou gaan doen en alles voor m'n kindje over zou hebben...lastig soms! Wil niemand teleurstellen maar ik wil m'n hart gewoon volgen...hoe moeilijk dat soms ook is! Heb jij weleens twijfel momentjes?
Hè DJR, Je gevoelens zijn herkenbaar. Mijn vriend en ik hebben een gezamelijke vriendengroep waarin iedereen kinderen heeft of er mee bezig is. Maar ik heb ook vriendinnen die daar niet bij horen die nog studeren en wekelijks op stap gaan. Nu weet ik inmiddels zeker dat ik hier aan toe ben, maar heel af en toe als ik er aan denk dat wij (hopelijk) straks een kleintje mogen krijgen, dan krijg ik het ook wel een beetje benauwd. Het zet je wereld op zijn kop, al is dat wel op een goeie manier. Maar op zaterdagavond spontaan besluiten om om 20.00 uit eten te gaan zal er niet meer bij zijn. Maar mijn verlangen is zo groot dat ik inmiddels die dingen aan de kant heb gezet, het lijkt me fantastisch samen met mijn vriend papa en mama te worden! En ik denk dat je dan alles voor een kleintje opzij zet....
Heey Meiden, Ik val even binnen als nieuwkomer. Ik ben 22 en mijn vriend is 28. We waren afgelopen maand 9 jaar samen, waarvan 4,5 jaar samenwonend. Toen we net een jaartje samen woonden hadden we besloten om voor de 1e te gaan. Ik was 19 toen ik zwanger raakte en 20 toen ik beviel. Net 21 toen ik zwanger raakte van de 2e en 21 toen ik beviel van de 2e. Het is soms wel druk maar je krijgt er een hoop voor terug. Mis ik iets in mn leven? Uhmm, ja misschien wel. Maar dat komt omdat ik niet werk. (tijdens zwschap van de 2e is contractbeeindigd). Nu hebben mijn partner en ik besloten dat ik gewoon een thuisblijfmama blijf en pas ga werken als de kids na school gaan. Stappen deed ik voorheen ook haast nooit. M`n vriend en ik gaan weleens een avondje uiteten en naar de bios en dan slapen de kids bij opa & oma. En dat is wel erg lekker Maargoed dan wil ik toch altijd weer zo vroeg mogelijk op de stoep staan om ze op te halen Met shoppen of iets, ja dan gaan ze gezellig mee (meestal is het toch voor hun) en met verjaardagen/feestjes nemen we ze mee, maar als we van te voren weten dat het te laat gaat worden dan gaan ze wederom logeren (gebeurt haast niet) Sorry heel verhaal
Hey allemaal, Ik hoop dat het hier nog niet te druk is en jullie mij ook willen adopteren. Ik zal me even voorstellen: Ik ben 21 jaar en m'n verloofde is afgelopen weekend 21 geworden, we zijn al meer dan 4 jaar samen en sinds juni dit jaar wonen we ook samen, op 2mei 2012 zullen we elkaar het ja-woord geven en begin dit jaar (januari) zijn we gestopt met de prikpil. Hij zit nog in z'n opleiding (werkt in vakanties) en ik heb een vast inkomen doormiddel van een speciale uitkering, we wonen samen met m'n vader en het gaat geweldig. Ik heb altijd al geweten dat ik jong moeder wou zijn, maar we hebben gewacht totdat we in een stabiele positie zaten. We hebben feesten nooit wat gevonden of uitgaan, veel familie weet het nog niet omdat we vervelende reacties nu nog niet hoeven te hebben, en zijn kant alleen z'n ouders omdat we zwanger waren en het wilden delen. De enigsten die we het al vertelt hadden waren de mensen waarvan we wisten dat die het leuk zouden vinden voor ons, wat vrienden een oom van mij en m'n overgrootmoeder (die helemaal wild was, maar dat het wel een meisje moest worden want dan hebben we 5 generaties vrouwen, dat was leuk hoe ze was), en natuurlijk m'n vader die het geweldig vind dat we dan nog bij hem zijn met de kleine. Zo dat was dus even mijn verhaal (sorry voor de lengte)
ik was twintig toen ik zwanger werd en mijn vriend 24. Mijn moeder schrok wel een beetje maar later vond ze het leuk. Het ligt er ook aan vind ik of je je zaakjes al beetje op orde hebt zoals, huis,werk enz. wij hadden dat dus het was geen probleem voor ons. Inmiddels is onze dochter 2,5
@ Daantje3 en DJR; Jullie gevoel is ook voor mij heel erg herkenbaar. Ook ik heb die twijfeltjes wel zo nu en dan gehad en af en toe nog steeds. Inderdaad, tijdens een gezellig avondje uit. Dan denk ik idd ook wel eens van, ben je zeker van je zaak? Want dit kan straks niet meer. Maar dan wordt ik 's morgens wakker en dan denk ik, ja, ik weet het heel zeker. Ik wil dat nieuwe hoofdstuk aan gaan, en het op stap gaan met vrienden wordt dan misschien minder, maar ik krijg er hele andere mooie leuke dingen voor terug. Ik denk dat die twijfels en dat benauwde gevoel wat je zo nu en dan kan hebben als je er aan denkt heel normaal is. Je hebt tenslotte straks een grote verantwoordelijkheid omdat je er voor kiest een mensje op deze wereld te zetten. Dus dan veranderen er een hoop dingen. Maar ik denk dat iedere moeder die twijfels en zorgen wel heeft gehad, dat is natuurlijk lijkt mij En ook ik ben het meest bang voor de reactie van m'n ouders. Heb hier ook een hele topic over geopend tijdje terug op zp. Maar de meesten reageerden daarop ook zoals ik zelf al wel een beetje wist: Je moet uiteindelijk toch je eigen keuzes maken samen met je man/vriend. Dat ouders een ander plan voor jou hadden, en misschien liever zouden hebben gezien dat je nog wacht, betekent niet dat je altijd maar aan die verwachtingen dient te voldoen. En dat is ook zo, ookal heb ik het nog steeds wel eens moeilijk met de gedachte dat ik ooit moet vertellen dat ik gepland zwanger ben. Ik wil ze vooral niet teleurstellen, dat is het
hallo meiden, Ik ben net 22 en mn vriend is net 23..hij wilde altijd al graag kinderen, maar ik twijfelde toen heel erg. we hebben toen even gewacht...ik was er op één of andere manier toen nog niet klaar voor..ik was toen 20. alleen is dat nu wel anders.. we zijn goed bezig haha... je hebt altijd mensen die zeggen dat je je leven dan vergooit, maar waarom zou ik moeten wachten tot we eerst die mooie dure auto/huis/vakantie hebben..voor mij hoeft dat niet. als ik nu zwanger zou zijn (en daar kom ik begin volgende week hopelijk achter)..dan zouden mn vriend en ik zoooooo ontzettend blij zijn. en wat mensen dan denken..laat ze lekker denken. Als wij maar gelukkig zijn
Hey sniesz ik snap je !!! Volgens mij hebben wij precie dezelfde gedachtes daarover. Ik weet dat ik moet doen wat ik zelf wil enzo maar ik ben als de dood om het tegen mijn ouder te gaan zeggen. Ik wil ze niet teleurstellen, maar ik weet dat ze dat wel zijn als ik nu zwanger wordt.. Wat is dan verstandig? Wachten tot hun er klaar voor zijn of gewoon doen wat ik zelf wil. Ik weet dat mijn moeder het nog onverstandig vind omdat ik nog veel opstap ga en een MEGA gat in mijn hand heb. Maar ik ben er zeker van dat als ik eenmaal in verwachting ben dat ik alles voor mijn kleine over heb. Voor mijn eigen gevoel heb ik besloten om de zwangerschap aan het lot over te laten en dan gewoon wachten wanneer ik zwanger ben. Hoe langer het duurt, hoe meer leuke reacties ik zal krijgen...
Hè meiden, Lijkt me inderdaad een lastige situatie. Maar wachten tot je ouders klaar zijn zou ik niet doen. Bij mij is het de kant van mijn vriend die niet positief zal reageren. Zijn ouders en broer werken ons op alle vlakken tegen, hij is de jongste en word ook zo behandeld met alles. Dat terwijl hij 31 is, we een eigen huis en eigen bedrijf hebben. Maar dat zal ook geen leuk gesprek gaan worden, zelf dolblij dat je een kindje verwacht, zij teleurgesteld. Daardoor heb ik ook echt wel even getwijfeld, en mijn vriend ook. Maargoed als ik dan al die positieve verhalen van jullie lees hoe geweldig het is vroeg moeder te worden, dan twijfel ik geen seconde meer en kan ik niet wachten tot het zover is! En welkom voor iedereen die inmiddels meekletst!
Hoi! Ik ben 19 jaar en heb een dochtertje van bijna 4 maanden. Mijn zwangerschap was niet gepland dus vandaar dat ik eigenlijk ook niet in dit topic thuis hoor. Maar toch wilde ik even reageren. Mama zijn is echt geweldig & heb er geen moment spijt van gehad dat ik voor mn dochter heb gekozen. Tuurlijk heb je ook je momenten dat je even denkt van: grrr hou is op! maar dat is twee tellen en dan is dat weer voorbij. Ik zou niet meer zonder der kunnen & zou dat ook niet willen! Hoop dat jullie allemaal snel zwanger mogen zijn van jullie kleine wondertjes en voor de anderen die inmiddels al zwanger zijn (Ik zag tickers voorbij komen van zwangerschappen) van harte gefeliciteerd en geniet ervan want het is zo voorbij ookal lijken af en toe de weken voorbij te kruipen en klinkt het cliché maar het is zoooo waar! Liefs,
Ik ben hier ook een nieuwkomer, dus zal me even voorstellen Ik ben 24 jaar oud en mijn vriend is 27. We zijn nu 3 jaar samen en mijn vriend heeft sinds 1,5 jaar een eigen huisje. We wonen nu ruim een half jaar echt samen (ervoor alleen weekenden en soms doordeweeks). Ik wil al heel lang een kindje en mijn vriend wil graag papa worden. We werken allebei, maar ik heb ook nog 2 avonden per week school/college (zit in het laatste jaar en studeer in juni af, zoals het er nu naar uit ziet). We wilden in eerste instantie wachten tot ik afgestudeerd ben, maar wegens medische redenen (ik heb suiker en mijn vriend is verminderd vruchtbaar) hebben we besloten om volgende maand te stoppen met de pil. Onze omgeving vindt ons een leuk stel, maar mijn ouders vinden mijn vriend niet bij mij passen. Zijn ouders (vooral zijn vader) zouden het niet erg vinden om opa en oma te worden. We hebben het dus nog aan weinig mensen in onze omgeving verteld . Sorry voor het lange verhaal
Nog een nieuwkomer! Mijn man en ik zijn allebei 24 jaar. Ik heb een vaste baan en mijn man een eigen zaak. Ik ben nu nog een opleiding aan het volgen en hoop in Juni klaar te zijn. Wij willen binnenkort stoppen met de pil om de troep uit mijn lijf te krijgen. en dan rond mei 2012 er echt voor te gaan! We hebben het ook goed. Zijn ruim 1 jaar getrouwd en wonen al 3 jaar samen en zijn 5,5 jaar samen.
Hier nog 1! Ik ben 24 en sta te trappelen mijn vriend is 2 jaar jonger wil het liefst nog even wachten..begin 2012 krijgen we ons huisje en werken beiden, dus na hopelijk veel gesmeek en gepraat gaat er begin volgend jaar gestopt worden!
Eerder deze week hier nog een berichtje neergezet, in de veronderstelling dat het nog een tijdje zou duren.. Vanochtend getest en .. positief! Zo onwerkelijk.. Ookal zijn we nog niet zo lang bezig als veel anderen hier, voor ons duurde het al wel een poos. Nu gelijk de onzekerheid of het goed mag gaan.. ik hoop het zo! Succes voor alle anderen hier, hoop dat de meiden die op hun nod wachten ook snel de roze strepen mogen zien Bekijk bijlage 203624