dat zou goed kunnen, kreeg wel de meest lage dosis maar durfde het toen niet aan, wilde er zelf uitkomen.
stomme rot hormonen als je ongesteld bent! sam is opgehaald door mijn schoonmoeder daar gaat ie elke week een middagje heen zodat ik even "vrij" heb maar nu mis ik hem ineens ontzettend! normaal ben ik dan heel nuchter zovan ik zie hem straks weer, maar vandaag wil ik hem het liefst bij me hebben! vriend heeft een eigen bedrijf en nog geen nieuw werk in het vooruitzicht als de klussen klaar zijn maak me zorgen! enorme huilbui nu....
Ik moet zeggen dat de pil bij mij juist positief werkte vwb de hormonen. Na de bevalling had ik echt angstaanvallen, maar niet te zeggen waarom, gewoon bang voor wat er ging komen, hoe nu verder ed...Ik kon nergens van genieten,zelfs niet van die kleine, deed mijn ding en meer ook niet, voelde me daarom weer schuldig enz...Had sterk het idee dat het de hormonen waren, wilde niet aan de AD, die mijn huisarts zo graag wilde voorschrijven...Uiteindelijk een afspraak bij een gyn gemaakt die ook vrouwen met overgangsklachten met hormonen behandelt, en zij zei dat ik weer aan de pil moest. En eigenlijk hielp me dat dus juist weer, omdat het allemaal wat meer in balans kwam... Voor de slechte momenten valeriaan van bional, en snachts melatonine van bional, en dus de visolie en magnesium/b6. Zal niet kunnen bewijzen dat dat allemaal geholpen heeft,maar ben er wel langzaam aan zelf uitgekomen... Ik kreeg ook van de huisarts Oxazepam,maar heb het niet genomen,omdat er 16 uur voor stond eer je weer wat kon doen (autorijden ed) en dat durfde ik niet in mijn eentje met de zorg voor een baby...
Ik heb mijn bloed een paar keer laten prikken na de bevalling, schildklier was telkens in orde, mijn hb is te laag, maar vooral mijn ijzer was veels te laag, die hoort tussen de 10 en 30 te zijn, en die was bij mij zelfs 3.6 . Uiteindelijk heb ik gevraagd om een ijzerinfuus, maar de huisarts vond dat niet nodig (volgens haar kwam mijn vermoeidheid door de depressie, terwijl ik wist dat dat omgekeerd was, depressief door de vermoeidheid) en uiteindelijk bij mij in het ziekenhuis aan mijn gyn gevraagd, en die vond het ook veels te laag en een dag later lag ik aan het infuus. En dat heeft me ook geholpen. Tis nog wel laag,maar minder laag dan voorheen. En binnenkort ga ik weer prikken...
Heb het ook nog regelmatig hoor. Dat je eigenlijk niet meer weet wat je nou eigenlijk wil. En dan dus janken...Heb me al laten vertellen dat dat nog heeeeel lang kan duren
nou had 2 vriendinnen uitgenodigd om een film te komen kijken, zegt er 1 van je kan ook hier komen, dus ik weer uitleggen dat dat nog niet gaat, reageert zij weer met waarom niet je hoeft toch alleen maar te zitten? dat is ook zo maar weg zijn van huis s'avonds gaat dus nog niet. word er zo moe van het weer te moeten uit leggen. ze belt eigenlijk ook nooit om te vragen hoe het gaat terwijl ik wel contact met haar zoek.
hey balen meid.. maar als ze eenmaal zijn vanavond geeft het in elk geval eventjes afleiding. Ik snap alleen wel dat je er nu helemaal even géén zin in hebt. Begrip is zó belangrijk he . Wat het huilen betreft: Hier juist vaak het probleem dát ik niet kán huilen - dus hoewel ik snap dat je er niet blij van wordt, probeer ik zelf wel te denken van 'onderga het, dan gaat het voorbij' . Dat stond ook in een boek van een australische arts over angsten en paniek. Onderga het, doorsta het en mérk dat je inderdaad nog staat, dat er niets akeligs gebeurd is, je lichaam neemt alleen een loopje met je. En hoe meer je dat beseft, hoe sneller dat over is. Wel moeilijk om er zo in te staan als je je eenmaal zó beroerd voelt -net als met terugvallen (ze horen erbij, ik weet het, maar ondertussen...) maar oke. Ik hoop dat de huilbui wat opluchting heeft gebracht meid- tijd nu om iets leuks voor je zelf te doen - ook al is het soms misschien wat moeilijk te verzinnen wát dan... succes vanavond - hopelijk wordt het nog leuk!
pff lekker zo'n huisarts... nouja hier is dus niets mis met m'n ijzer en de vermoeidheid is helaas 'normaal' hier. Alleen misschien nog wat erger nu door de angsten etc. Ik ben net naar een vervangend huisarts geweest en volgens hem kon je niets zien in het bloed qua hormonen wat zou duiden op een pnd / ppd . tja...
Ja, das wel balen...En inderdaad vervelend dat ze er niet echt begrip voor heeft, alsof je er zelf blij mee bent... Tsja, aan de ene kant zou ik zeggen, ga gewoon, even lekker ertussen uit, maar als je je er niet prettig bij voelt moet je het ook echt niet doen, forceren heeft echt geen zin...
Ik kon in het begin ook niet huilen hoor, durfde er ook niet aan toe te geven denk ik,bang dat ik helemaal zou instorten. En de laatste tijd jank ik juist heel erg makkelijk, soms spontaan, tijdens het eten ofzo . Ik merk trouwens ook, en dat is ook tegen me gezegd, dat als ik zo'n "bui" voel aankomen, dat ik het inderdaad maar even over me heen moet laten komen. Het zakt dan ook snel weer weg, en als ik ertegen vecht wordt het alleen maar erger...
ja en het moet maar snel over zijn.. maarja er staat geen tijd voor. ik voel me er idd nog niet goed genoeg voor dus dan doe ik het niet.
precies, niks tegen je gevoel in doen. ik denk aan mezelf en dat is wel belangrijk want ik moet me er goed bijvoelen.
het was toch best gezellig hoor gisteravond gelukkig, gtst gekeken en daarna een film. misschien dat ik een mailtje kan sturen naar me vriendinnen en uitleggen hoe of wat dat ik dan de volgende keer wel naar 1 van hen toe kan gaan en dat ze me weer naar huis brengen ofzo niet al te laat.
Doe dat ik moet zeggen dat ik ook liever op het moment overdag afspreek met mensen, dan s avonds, omdat ik overdag gewoon fitter ben. Dus dan zou ik sowieso het avondje niet te laat starten. Hier helaas gisteren een flinke terugval... angst om m'n kindje wat aan te doen in een moment dat ik gek wordt ofzo. Zó verschrikkelijk vind ik dat. M'n lieve kleine meisje, waar ik zo van houd. En dat moment, die herinnering aan die angst kan ik nu maar moeilijk loslaten. Gisteren dus weer gestart met de alprazolam. Vandaag de hap even gebeld wat te doen (voor m'n man is het ook zo zwaar) , die gaf aan dat ik max 6 alprazolam mocht. Nouja, dat is wat te veel van het goede . Dus nu om de 6 uur maar - ik ben zó bang dat die gedachten weer terugkomen- dus de angst voor de angst.. pff . Ik ben het nu dan ook écht zat en ga maandag in overleg met de huisarts tóch maar aansturen op a.d. Ik geloof écht dat het met de hormonen te maken heeft - aangezien deze terugval een paar dagen voor m'n menstruatie begonnen is. vanochtend durfde ik m'n jongste bijna niet te knuffelen, uit angst dat de angsten dan weer terug kwamen -terwijl ik eigenlijk niets liever wilde.. en gelukkig ze kwamen niet terug. Dus heerlijk even met haar gekroeld en de fles gegeven. Maar pfff.. ik wil die gevoelens gewoon niet meer. Dus nog maanden zo wachten tot de hormonen écht uit m'n lijf zijn, en maar afwachten wanneer de angst weer zo toeslaat dát red ik niet. Ik wil gewoon weer genieten van het leven en m'n kindjes. En die eerste moeilijke maand, anderhalve maand... dat moet dan maar...
@athina knap hoor dat je het aandurft! ik ga maandag ook de huisarts bellen, ik ben gewoon af en toe zo moe! nou zal het vandaag nog steeds ook wel versterkt worden omdat ik ongesteld ben en dus in de stopweek van de pil zit, vanavond weer beginnen. vorige maand had ik er lang niet zoveel last van! misschien ben ik nu ook zo moe omdat sam vannacht wakker was. @manonenemma gelukkig wel idd