Vandaag heb ik helaas ook de diagnose PPD gekregen. Ik heb in mijn eerste zwangerschap die helaas na 16 wkn afgebroken moest worden ivm niet levensvatbaar kindje ook een enorme depressie gehad en heb er vreselijk lang over gedaan om weer een zwangerschap aan te durven. Nu ben ik bijna 4 weken geleden met een keizersnee bevallen van onze mooie zoon Olivier, maar helaas zit ik weer in net zo'n zwarte put als in mijn eerste zwangerschap! Ik kan totaal niet slapen, ben helemaal doorgedraaid van moeheid, terwijl onze zoon eigenlijk zo'n lief rustig ventje is. Ik heb vandaag in paniek onze huisarts gebeld en zij heeft de crisisdienst ingeschakeld...donderdag moet ik mij op een angst-poli melden, tot die tijd is mijn schoonmoeder overdag in huis en aan het eind van de week ga ik een tijdje met onze zoon en man naar mijn moeder. Ik kan en durf niet alleen te zijn met Olivier en verkeer constant op het randje van paniek. Ik ben zo verdrietig de hele dag en zie geen licht aan het eind van de tunnel. Ben zo bang dat ik de verkeerde beslissing heb gemaakt en beter niet zwanger had kunnen worden. Ik wil alleen maar weg, weg uit de situatie, weg uit het schuldgevoel, weg van de zorg voor Olivier. Ik hoop dat er hier meer mensen zijn die herkennen in wat voor zwart gat ik me nu bevind..
ik heb het ook kunnen redden zonder medicijnen, maar kan idd ook niet zonder de hulp van mijn ouders en vriend, schoonmoeder begrijpt helaas de situatie niet helemaal goed maar die heeft wel evengoed geholpen in huis en ze past 1 middag per week op sam. @babs meid wat een vervelende situatie waar je in zit! heel goed van je dat je da ha gebeld hebt hoor. het komt weer goed, ookal lijkt dat nu niet zo.
Hoi Babs, ik herken je paniek en angst gevoelens, en ik kan je alleen maar zeggen, het komt echt goed. Ik weet dat je dat nu misschien haast niet kan geloven, kon ik ook niet toen, maar het komt echt goed! Gelukkig heb je ook hulp van je ouders en schoonouders, ook dat is heel belangrijk. Heel veel sterkte, en hou moed meid!
Hoi mensen, Wat fijn om te lezen dat er meer meiden zijn die een PND hebben, in mijn omgeving lijkt het wel of ik de enige ben! Ook ik was/ben, net als Pelikaantje, overbezorgd naar mijn kindje toe. Dit komt mede doordat hij een huilbaby is geweest en echt een ritme en regelmaat nodig heeft. Hierdoor durfde ik niet meer van het regelmaat af te wijken en irriteerde ik me aan de mensen om me heen die alles beter lijken te weten. Hierdoor ging ik mezelf in huis opsluiten want had nergens geen zin meer in. Ik was ook erg bang om alles kwijt te raken want tussen mij en mijn schoonfamilie ging het erg slecht en tussen mij en mijn man op een gegeven moment ook. Helaas stond ik er wel heel veel alleen voor want niemand kwam mij helpen (ik hou niet van hulp vragen, maar niemand bood het ook aan!) Nu, na 17 maanden, gaat het steeds beter! Het heeft echt tijd nodig en bij de een duurt het langer dan bij de ander. Iedereen heel veel succes met het overwinnen van deze strijd en het gaat echt wel goed komen.. alleen vraag ik me nog wel eens ooit af of het echt ooit helemaal weg gaat..
@sunshine ik dacht ook dat ik de enige was, maar wat ik wel gemerkt heb is dat je vaak alleen de goede verhalen hoort en wanneer het slechter gaat hoor je dat niet zo vaak.
Ik denk dat er wel meer mensen zijn, zelfs in je omgeving,maar vrouwen lopen er natuurlijk niet mee te koop. Je moet nou eenmaal op een Roze Wolk zitten...Maar als je er dan over praat, hoor je toch dat meerdere vrouwen problemen hebben gehad de eerste maanden...
je moet idd op een roze wolk zitten, bij mij ging het eerst heel goed, na 2 maanden ging ik eigenlijk nergens heen bijna niet wandelen durfde dus niet naar de winkel omdat ik toen sam 3 weken oud was er heen was gegaan en ik toen niet lekker werd. na 2 maanden ging het toen weer beter en deed ik eigenlijk alles wel weer, maar toen sam 6 maanden was kreeg ik een griepje en ineens kreeg ik echt heftige paniekaanvallen en had ik dus echt een flinke terugval waar ik nu van aan het herstellen ben gelukkig gaat dat wel goed, alleen nu ik een verkouden ben en niet helemaal lekker merk ik wel weer omdat ik moe ben dat soms de ansgt weer terug komt. maar ik weet nu dus dat ik dan heel erg op mijn rust moet letten.
Ja, dat merk ik bij mezelf dus ook he, dat zodra ik me even een beetje niet lekker voel (buikgriepje,verkouden) gelijk er ook een soort angst bij komt...Ik zak dan gelijk weer terug in een flinke dip, of heb de angst dat ik terugzak ik zo'n dip... Ik hou me nu ook heel streng aan bedtijden (stipt om 23.00), omdat ik gewoon weet dat ik me rust en regelmaat moet nemen, terwijl ik vroeger gerust veel later naar bed ging, ook al moest ik werken, wetende dat ik in het weekend dan wel weer uitsliep, maar dat zit er nu natuurlijk niet meer in...
ik ga ook altijd als sam om 1 uur naar bed gaat boven op bed liggen de ene keer slaap ik de andere keer niet, je rust toch. als ik beneden blijf heb ik te veel afleiding.
Ja, das hier een probleem, Emma slaapt overdag zo weinig. Het zijn meestal hazeslaapjes. Als ze op bed ligt dan doe ik ook wel een tukkie, maar dat is nog maar zelden...
hier gaat sam s'ochtens naar bed rond 10 uur en dan slaapt ie een half uurtje dan ga ik meestal ook gewoon even zitten. en dan gaat ie rond 1 uur dus en de ene keer slaapt ie driekwartier en soms anderhalf uur dat is echt per dag verschillend, en vaak gaat ie aan het einde van de middag ook nog een half uur en dan rond 19.00 naar bed tot de volgende ochtend ergens tussen 6 en 7.
Nou, sochtends mag ik eigenlijk ook niet klagen hoor, ik sta om 7 uur op, geef haar rond half 8 der flesje, en dan gaan we saampjes op de bank nog wat dutten tot 9 uur/half 10, gezellig met de hondjes erbij...
Ik denk wel dat jullie gelijk hebben ja, dat er niet snel over gepraat wordt. Ik praatte er zelf eigenlijk ook niet over maar zelfs vreemden zagen in mijn ogen dat er nog maar weinig leven in mij zat haha En genoeg slaap is ook echt belangrijk, als je zelf goed uitgerust bent kun je veel meer hebben!!
Ik heb uiteindelijk een ijzerinfuus gehad, ik was ook zo moe,ondanks genoeg slaapuurtjes, en mijn ijzer bleef veels te laag, ondanks ijzertabletjes en ijzerrijk voedsel...En daar ben ik ook enorm van opgeknapt. Het scheelt zo als je minder moe bent, want vermoeidheid is zoooo vermoeiend...
het scheelt idd als je niet moe bent! mijn ijzer is wel goed gelukkig, maar probeer evengoed ijzerrijk te eten en gewoon gezond en elke dag naar buiten! dat helpt ook goed. of sporten.
Wat ik me ook afvraag is wat iedereen voor werk doet en voor hoeveel uur. Ik ga vanaf volgende week weer langzaam aan beginnen (spannend!) Ga uiteindelijk 24 uur werken, van half 9 tot 17. Hoor ook vaak dat mensen 's avonds werken, vraag me af wat ze dan voor werk doen? Lijkt me wel ideaal met kinderen!
ik had vanmiddag wel weer even een baalmomentje, was lekker aan het wandelen, ben op het moment niet helemaal lekker erg verkouden en gister een eergister was ik echt ziek dus dat wandelen viel even tegen en dan word je moe en komt er weer een beetje angst boven drijven ik kan daar zo van balen! en op zo'n moment vraag ik me echt af waarom ik? en gaat dit echt helemaal over? dat ik op me rust moet letten daar kan ik mee leven maar steeds de angst enzo bah.
@ Elsie Ik had het vandaag toevallig ook. Vooral ook omdat het werken nu weer zo dichtbij komt en ik heb na de geboorte al een paar maanden gewerkt maar toen is het helemaal mis gegaan met mij omdat ik het allemaal niet aan kon. Was de hele dag zenuwachtig en zag alles weer voorbij komen en ben bang dat het weer terug gaat komen als ik ga werken.. maarja het zal toch een keer moeten en het gaat nu stukken beter dan de vorige keer dus het zal misschien wel gewoon even wennen zijn!