voor vandaag wel idd ben wel echt moe gewoon zere ogen en een zwaar hoofd heb sam weer in bed gelegd want hij is moe maar die ligt nog steeds te huilen maarja word vanzelf wel stil.
Ja, dat had ik vanmiddag ook, ik wilde heel graag even een tukkie doen in de tuin, en ik dacht ik leg Emma lekker in bed (ze lag in der oogjes te wrijven,was echt wel moe) maar dat werd 1 groot drama huilen, schreeuwen...heb haar toen dus in de tuin in der Maxi-Cosi neer gelegd, en ze was zo weg...Kon ik dus toch nog mijn tukkie doen Moeilijk is dat dan he, als je zelf moe bent en die kleine wil niet slapen...
als ze niet willen slapen is het moeilijk idd, meestal slaapt sam wel aan het einde van de middag maar nu niet! heb hem daarom zijn eten maar gegeven en nu zit ie in zijn wipstoel. denk dat ie wel op tijd weer op bed ligt vanavond.
dat vond ik ook idd! ga nu ff sam fruit geven en zelf even cup a soup nemen en dan ff wandelen, het zonnetje schijnt
het was een kort stukje, ben echt weer moe vanmiddag en als ik dan moe ben komen die angsten ook zo in me hoofd bah!
Balen is dat dan weer he...En heb je al eens gedacht aan Valeriaan van Bional? Geloof dat het NervoFit heet. Als het bij mij echt weer gaat spoken en ik weer zo'n paniek voel opkomen neem ik er 1 of 2, en dat helpt echt, je wordt er rustiger van. En het is niet zo dat het slaapverwekkend is, in tegendeel,het wordt ook aangeraden bij bv examens omdat het oa je concentratie verhoogd, maar het helpt je zenuwen en het stressgevoel onder controle te krijgen. Google anders even,staat een betere uitleg dan wat ik kan geven...
dat kan ik weleens bekijken idd! heb wel nachtrust ook van bional maar die gebruik ik weinig eigenlijk.
Heb ik ook een tijd gebruikt,maar doe het nu ook zonder... Ohja, en wat ook wel helpt, is van Bach, Rescue. Te krijgen in spray en "snoepjes". Ook gewoon bij de drogist te krijgen.
oke nou ik heb even gekeken bij de online drogist en die pilletjes besteld! misschien dat het helpt en dat ik dan dus misschien ook weer meer dingen aandurf, zoals bijv. naar de winkel gaan.
Vast wel, je wordt in je hoofd wat rustiger. Succes, laat even weten of het je helpt, ben wel benieuwd.
als het goed is heb ik ze morgen binnen, vind dit beter dan bijv. AD of echt iets van medicijnen om rustig te zijn/blijven.
ja idd ik wil juist meer energie en gewoon weer me eigen dingen kunnen doen! en zelf samen met sam booschappen doen.
Weet niet of ik hier juist zit... Ben ook nog niet naar ha geweest, omdat ik het nu pas doorheb dat er echt iets niet klopt... Denk dat ik een postnataal trauma heb (niet depressie dus, is lichtjes anders) Vind er op internet niet zoveel over... Heb niet die paniekaanvallen (behalve zondagavond toen vriend wou vrijen) Knopje in mn hoofd klikte en was bijna aan 't huilen.. Heb totaal geen zin meer in seks, een knuffel of een kus van vriendlief daar ben ik vies van Wil heel graag een 2e kindje maar wil echt niet iets tussen mn benen... Kan er niet tegen als vriend me aanraakt, naar me kijkt. Ben ook enorm bang voor als ik nog eens moet bevallen, niet dus "bij een 2e weet je wat er komt, dan heb je geen twijfels meer" nee, het is net OMDAT ik weet wat er komt, dat ik nog meer bang ben Naar Maxim toe is er nooit iets verkeerd geweest, het is mn engeltje, en heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem! Er klopt iets niet met mij, ik herken mezelf soms niet meer... Erger mij aan alles wat mn vriend doet. En net zoals (sorry weet je naam niet meer) dat je pas huis had gekocht ed? Hier ook zo, 16 juni bevallen en 29 juni verhuisd... Dacht ook dat het wel over zou gaan, de kleine slaapt nog niet door ed, en ben dus ook heel moe. Maar volgens mij is het meer dan dat... Hoop dat ik hier ook mee kan praten? Mss dat ik nog dingen herken en hoop dat ik op 1 of andere manier weer mezelf vind... Geef ook nog 1x bv, mss dat hormonen ook nog wat doen? Of zijn het alleen de hormonen? Weet niet of dat nog kan, met 1x bv, of is het nog ontzwangeren, heb echt geen idee... Maar er klopt iets niet in mn hoofd geloof ik
@meisje wat vervelend zeg! als ik jou was zou ik toch even een afspraak maken met de ha, misschien dat die je kan helpen.
Een mens heeft in zijn leven een aantal 'crisis' momenten. Dit zijn onder andere het krijgen van een kind, het verlaten van je nest (uit huis en verhuizen) en het overlijden van een ouder of naaste dierbare. Rond zo'n moment maak je een sprong vooruit dus dit wil zeggen bij verhuizen dat je je nest verlaat en helemaal opnieuw moet beginnen met het verkennen van een nieuw nest. Of je nou super enthousiast bent over de verhuizing of er tegen op ziet maakt niet uit, die sprong maak je zoiezo, zowel bewust als onbewust. Bij het krijgen van een kindje ben je ineens zelf geen kind meer, maar ben je ook ouder. Het besef dat het nooit meer weggaat en dat jij verantwoordelijk bent. Dit alles en deze gedachten gebeuren zowel weer bewust als onbewust dus ook iedereen maakt hierbij een sprong. Deze crisismomenten nemen gemiddeld een jaar tot anderhalf jaar in beslag om verwerkt te worden. Je voorkomt nu eenmaal niet dat het elkaar sneller opvolgt zoals een ouder die vlak na een geboorte overlijd of zoals ik die verhuisd vlak na het krijgen van een kindje. Als je meerdere van deze situaties tegelijk mee maakt kan je het op een gegeven moment even niet meer plaatsen. Bij de 1 zal dit zich uiten in een dagje down voelen, bij de ander in een depressie (afhankelijk van de situatie hoe gevoelig je ervoor bent, of je veel hulp om je heen hebt, of je erover kan praten etc). Dit is wat mij is verteld door de psycholoog, arbo en ggz. Jij bent dus ook bevallen, moeder geworden en verhuisd. Als je dit hierboven hebt gelezen kun je je dus voorstellen dat je er even doorheen zit. Ga toch maar even bij de dokter langs zou mijn advies zijn, misschien confronterend en wil je het niet horen, maar wel slim om erger te voorkomen.
Woonde al ruim een jaar samen toen we verhuisden deze zomer (eerst huurapp, nu koophuis) Maar idd dat gevoel van "mama voor altijd", zelf alles willen regelen qua kleintje (zei iem in ander topic) niets uit handen geven en niemand doet het zo goed als mama zelf! Wil niet dat het erger wordt, het is stilletjes tijd dat alles weer in zn plooi valt... Is gewoon zo , weet niet, confronterend is niet juiste woord. Want uiteindelijk kan ik er zelf niet veel aan doen. Het overkomt je zonder dat je het beseft (de depressie of het trauma, weet nog niet welke van de 2 ik heb) Je weet geen blijf met jezelf en om dan de professionele hulp in te roepen is ook een hele stap vind ik. Omdat het eerder wordt gezien als "gekken moeten naar een psych", allee ja, niet slecht bedoeld, maar je snapt wel wat ik wil zeggen denk ik? Wil ook niet aan de antidepri pillen... En gesprekken, over wat moet ik het hebben? De bevalling? Bij een 2e zal ik er weer door moeten... Als ik er aan denk komen de tranen weer. En waarom? Ik heb geen flauw idee! Pfff, snap er niks van...