Met confronterend bedoel ik ook meer dat je dan de stap moet zetten en moet toegeven dat het zo niet langer gaat. Ik wilde graag 3 kindjes, ben dol op kinderen en nu? Ik gruwel bijna als ik aan een tweede denk. Aan de andere kant, waar maak ik me druk om, ben jong zat om nog jaren te wachten. Het is angst, verwarring en idd weet je niet meer wie je bent en wat je met jezelf aan moet. Psychologen/therapeuten en wat moet je ertegen zeggen. Heb ik ook gehad, MAAR ik ervaar dat het fijn is dat een onafhankelijk iemand je verteld dat je niet gek bent en het je overkomt. Zoals je al aangeeft weet je dat zelf wel, maar het is ow zo fijn als iemand dat nog eens bevestigd. Ik snap precies wat je bedoeld, het is zo moeilijk, je wil zo graag weer 'normaal' verder, maar hoe is zo vaak de vraag
Tsja, ik herken hierin toch wel een aantal dingen die denk ik door je hormonen veroorzaakt worden. En wat Kleinwondertje ook al zei, je hebt 2 best wel grote veranderingen kort na elkaar meegemaakt, zoiets heeft tijd nodig om verwerkt te worden, en dat uit zich bij iedereen anders... Ik denk toch ook echt dat het verstandig is om contact op te nemen met je HA en je eventueel door te laten sturen naar een psycholoog. Ik was zelf ook nooit een prater, eerder een binnenvetter, maar zag uiteindelijk wel in dat ik het alleen niet ging redden, en de gesprekken met de psych hebben me echt geholpen. En een goeie psych krijgt jou echt wel aan de praat hoor... In ieder geval heel veel sterkte, en je kan hier lekker je hart luchten hoor
idd hier kan je ook je hart luchten hoor! maar het is wel goed om naar de huisarts te gaan en te praten.
haha. heb die pillen net binnen gekregen heb trouwens ook vaak een zwaar gevoel in mijn hoofd, denk door vermoeidheid ofzo het voelt als hoofdpijn maar dus ook een zwaar hoofd.
Nou, ben benieuwd hoe de pillen je bevallen. Als je ze niet te vaak neemt is het effect beter (vind ik zelf dan)... Hier trouwens ook een zwaar hoofd,maar bij mij zit het nu al bijna 2 weken vol met snot Ben die verkoudheid zo spuugzat, tis zo vermoeiend, en ik merk dat het alweer onrustig in mijn hoofd wordt en daar baal ik van...En dan hoor je doodleuk in je omgeving "wen der maar aan, de eerste 4 jaar zal je hier nog wel vaker last van hebben, met zo'n kleintje..."...Nou, schiet me dan maar lek, dit hou ik niet lang vol zo...
En hoe gaat het met jullie voornemens? Ik ben deze week weer voor het eerst begonnen met werken voor een paar uurtjes.. en het viel me reuze mee!!
hihi ik was op de een of andere manier blijven hangen bij pagine 5 (laatste bericht op 6 maart) en lees nu pas alle anderen berichten.. (heb buikgriep vandaag, misschien ligt het daaraan??) Ik herken zoveel in kleinwondertje en meisje89.. ook ik wilde mijn kind niet uit handen geven, kon het uiteindelijk allemaal zelf het beste. Mijn zoontje is nu bijna 1,5 en pas nu gaat het beter met me. Ben een jaar geleden ook bij een psycholoog geweest maar kon op dat moment zelf nog niet alles plaatsen dus heb er niet veel aan gehad. Ben nu sinds begin januari bij een andere psycholoog en nu komt alles eruit.. Heb de eerste keer 45 minuten huilend tegen hem zitten praten!! En ook ik ben iemand die niet snel over gevoelens praat.. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het, jammer genoeg, toch ook echt tijd nodig heeft. Ik leefde ook op de automatische piloot, alles was me teveel en pas nu begin ik mezelf terug te vinden! Het lijkt net of ik wakker aan het worden ben, heel apart gevoel is dit.. Maar het komt echt goed, maar ik zou zeker hulp gaan vragen!!
Ik functioneer eigenlijk ook op een soort automatische piloot...Je doet alles omdat t moet, maar beleeft er eigenlijk geen (positieve) emotie bij...Heb ook nog steeds geen zin in leuke dingen zoals lekker shoppen of eens lekker stappen, iets wat ik voorheen wel leuk vond...
Maar dat je dit al ziet, betekent wel dat je weet dat er iets aan gedaan moet worden.. Ik had het in het begin nog niet eens in de gaten, totdat mensen tegen me zeiden: Je begint weer te stralen in je ogen, dat was helemaal weg.. Toen dacht ik echt van.. sow is het zo erg dan?? En toen ging ik het beseffen, en ook beseffen dat ik bijna nergens meer van genoot!! Ik ging vroeger ook super veel stappen, maar moest er op dat moment nog niet aan denken!! Dacht alleen maar: wat moeten die mensen wel niet van me denken, en morgen is het weer vroeg en wat als ie snachts wakker wordt enz. Dan had ik al helemaal geen zin meer want het bracht me teveel stress. Ik ben afgelopen week een avondje carnaval gaan vieren, nou ik leek wel een klein kind zo heb ik genoten!!! Heb erg veel foto's gemaakt en als ik die terug kijk zie ik echt een heel groot verschil met foto's van een tijdje terug.. ik straal weer, ik geniet weer, maak me minder druk en dat is ook heel moeilijk en raar om dat te beseffen. Maar mijn zoontje is ook al bijna 1,5 en nu pas voel ik me weer zo, dat betekent natuurlijk niet dat dat bij iedereen zo hoeft te zijn.. maar het komt echt goed, met jullie allemaal!! En ook ik heb het nog regelmatig moeilijk, maar als ik me zo voel ga ik nadenken: waarom voel ik me zo, wat is er gebeurd.. en meestal maak ik het MEZELF juist heel moeilijk! Hoop echt dat jullie hier iets aan hebben, het komt echt goed!
ik heb ook helemaal geen behoefte aan uit gaan, dat deed ik al bijna nooit maar nu heb ik gewoon echt geen zin. wel gaat het in huis weer goed, heb een schema gemaakt voor het huishouden en dat werkt goed, ook sam heeft een vast ritme dus weten we allebei waar we aan toe zijn, vind ik heerlijk we staan meestal best wel vroeg op, vanmorgen was sam om 6 uur wakker en om 6.50 waren we beneden, hij ging toch niet meer slapen.
Ja, dat is het bij mij dus ook, gewoon het idee dat ik dan slaaptekort krijg weerhoudt mij er ook van om savonds iets te gaan doen Ik weet ook wel dat het weer goed komt, het gaat al veel beter dan in het begin, en ik weet ook dat ik voorlopig nog niet toe ben aan zulke uitstapjes, dus doe het ook niet, ben er gewoon nog niet aan toe, alles op zijn tijd. Ben al blij dat ik aan vakantie durf te denken, das voor mij alweer een grote stap vooruit...en zo gaat het beetje bij beetje, 3 stappen vooruit, 1 stapje terug...
pff daar zit je net op te wachten zulke reacties. Probeer lekker te laten kletsen hoor, het eerste jaar is echt het zwaarst en zeker met een pnd.....!
meiden, wat goed dat het gelukt is om iets aan je goede voornemen te doen!!! het hoeft niet veel te zijn, kleine stapjes! een ritme dat heeft mij goed geholpen, een sort schematje/ planning van de dag. niet van tijd tot tijd precies, maar bijv wel: opstaan, douchen, eten, was draaien, naar buiten, eten koken oid. Kun je ook weer afstrepen.. Meiden, echt het wordt weer beter...nu zit je er middenin en kun je je er niks bij voorstellen. het gaat met kleine stapjes, en idd 2 vooruit, 1 terug.... (en soms zelfs 2 of 3) verder, er zijn soms programma's (bijvoorbeeld bij PsyQ) speciaal voor vrouwen met een pnd. daar vind je herkenning, steun en houvast..... dat moet je jezelf niet ontouden, die dingen zijn er voor jullie!! En, lichttherapie wil ook wel goed helpen bij een depressie, is goede optie om ipv/samen met medicatie te doen.
Ja, die lichttherapie ga ik in het najaar proberen, is me ook aangeraden door mijn psych tegen een winterdip waar ik toch ook wel een beetje last van heb... PsyQ durf ik eigenlijk niet aan,daar zit een kennisje van mij met pnd en daar schrijven ze dus de AD voor, en dat wil ik dus juist niet... Wat ik ook inderdaad doe,maar dat deed ik altijd al, is lijstje maken met de dingen die ik wil doen die dag/week, en dan lekker kunnen afstrepen als je weer iets gedaan hebt. Geeft je ook een voldaan gevoel...
ik wil die pillen ook alleen nemen als het echt nodig is. morgen een dagje naar mijn ouders, en dan neem ik er 1 misschien helpt het me de streep over om de winkel in te gaan.
@ manonenemma, t is echt niet zo dat ze je daar tegen je zin in de ad voorschrijven hoor! Ik ben er 1,5 jaar geweest voor de pnd, en ze bieden echt veel meer dat alleen medicijnen.... Ik spreek dus ook uit ervaring en ik vind het raar dat je kennis je zo'n verhaal vertelt alleen over de AD. ik denk dat je er echt wel wat aan kunt hebben. Gespreksgroep met vrouwen die een pnd hebben bijvoorbeeld, en/of gesprekken met een psycholoog. En die hoeven niet superdiepgravend te zijn, maar kunnen je wel helpen met bijv je dag in te delen, je schuldgevoelens die je misschien hebt etc.