Vannacht geen slaappil genomen (mijn man is ziek, dus die heeft zn rust ook nodig), maar toch redelijk geslapen! Ik ben nu wel weer doodop, maar dat is puur van het niet stil kunnen zitten en 10 dingen tegelijk doen, omdat ik geen rust heb om iets normaal af te maken.. Hoe is jouw dag gegaan?
Fijn dat je toch goed hebt kunnen slapen! Mijn dag ging ook wel redelijk. Ik heb mezelf vandaag gedwongen om toch even met mijn moeder naar de winkel te gaan. Ik ben nog steeds niet alleen ergens naartoe gegaan en vraag me echt af hoe het dan zal gaan... Ook vandaag ging het eigenlijk weer best goed en dan denk ik ineens "Hee...ik heb nu nergens last van!" En hoppakkee..uiteraaaaaaaard slaat de paniek dan direct weer toe en voel ik weer zo'n golf van angst...:x Ik weet dat het voornamelijk tussen m'n oren zit maarja....ik vind het echt heeeeeel moeilijk om die gedachtes te blokkeren. Ik hoop echt dat de psych daar ook een beetje bij helpen kan. Toch ben ik niet helemaal ontevreden want achteraf ben ik wel blij dat ik er even uit geweest ben!
Goed van je dat je toch bent gegaan!! Ik ben ook steeds achteraf trots op mezelf, en meestal gaat het ook wel goed, het zijn alleen steeds van die giga drempels waar je over moet... Ik heb het nu vooral binnenshuis, een soort angst dat mn dochter gaat huilen. Net afgesproken met mn man dat ik vanavond weer zo'n pil neem, (dan mag ik ook echt minimaal 7 uur niet opstaan, tis zwaar spul) en toen begon mn meisje te huilen. Krijg ik gelijk een paniekaanval met hyperventilatie en al, omdat ik dan denk dat mn man het niet trekt vannacht in zn eentje. Mn man zei ook al, het is nu 17 uur, ik denk niet dat we nu al wat kunnen zeggen over vannacht, en anders los ik het wel op hoor. Maar ja, ik blijf daar dan over malen. Slaat echt helemaal nergens op..
Dit is voor mij ook echt heeel herkenbaar! Ik heb namelijk ook binnenshuis last van die paniekgolven als mijn zoontje huilt. En ik kan gewoonweg niet overdag rusten...ik kan het niet! Als mijn man in het weekend zegt "ik geef de fles wel, ga jij maar lekker even op bed liggen" dan lukt het gewoon niet.. Ik lig dan met bonkend hart op bed en de zenuwen gieren dan door m'n lijf...is hij aan het huilen? Gaat hij nog huilen? Zal m'n man hem wel horen? Echt, de angst komt dan in golven over me heen.... En als je me vraagt waar ik dan precies bang voor ben dan weet ik het gewoon niet! Mijn man kan prima voor ons kindje zorgen maar ik blijf rusteloos en kan mezelf dan ook niet goed kalmeren. Bah, vreselijk zo'n PND....kan niet wachten om weer eens normaal te functioneren!! En wat voor tabletten heb je gekregen om te slapen? Zoiets als oxazepam? Ik heb dat ook wel eens geslikt en werd daar idd enorm duf van en viel toen als een blok in slaap....
Ow, was ik in m'n vorige post nog vergeten te vragen Foxter...hoe gaat het nu tussen met de binding tussen jou en je dochter? Je schreef namelijk eens in een eerder bericht dat je het gevoel had dat ze niet echt van jou was of bij je hoorde... Ik heb namelijk datzelfde gevoel met mijn zoontje alhoewel dat gelukkig al iets verbeterd is.
Ik kan gelukkig inmiddels zeggen dat ik net zo gek op haar ben als op mn oudste Vannacht weer een slaappil genomen, ik voel me vandaag dan ook echt wel goed, heb mn hele huis al gepoetst vanochtend en echt even staan genieten van het mooie uitzicht met al die sneeuw. Helaas denk ik dan wel steeds, oh jee, hoe lang zal dit gevoel duren? Straks moet ik naar een kinderverjaardag met mn oudste, daar zie ik wel weer tegen op. Vooral omdat iedereen daar weet dat het hier niet zo lekker gaat. Ik heb Nitrazepam, stuk sterker dan oxazepam, je slaapt binnen een half uur en je wordt echt nergens wakker van! Gisteravond schijnt mn buurvrouw ruzie te hebben gehad op straat met 2 quadrijders, die vervolgens nog een half uur voor onze huizen heen en weer hebben gescheurd, maar ik heb echt niks gehoord! Mn man zei dat dat echt raar was want het was een vreselijk lawaai zei hij Ik hoop dat je een goede dag hebt vandaag, ga je nog iets doen, even eruit?
Fijn dat je nu ook zo dol bent op je kleine. Bij mij gaat dat gelukkig ook steeds iets beter maar ik ben er volgens mij nog niet helemaal.... Ben nog steeds een beetje op zoek naar dat gevoel om overspoeld te worden met liefde... Vandaag hebben wij veel kraamvisite gehad. Ik heb er meestal geen zin in maar soms doe ik het maar om er dan maar weer "vanaf" te zijn. Eigenlijk voel ik me vandaag ook best ok...de bijwerkingen van de medicijnen worden gelukkig al minder en ik ben niet meer zo duizelig als normaal. Ik denk dan ook altijd.."dat goede gevoel zal dadelijk wel weer voorbij zijn"..en uiteraard voel ik me daarna dan ook gelijk weer rusteloos. Pffff....die negatieve gedachten komen altijd vanzelf zomaar opzetten. Tja, het zal er wel allemaal bijhoren...ik hoop dat de medicatie goed gaat aanslaan! En jij ging ook nog iets krijgen voor de paniekaanvallen/depressie? Ook AD dan?
Bij mijn oudste duurde dat echte "overspoeld worden" door liefde ook lang, ik vond haar gelijk hartstikke leuk maar ik vond het toen ook een hele verantwoording. Echt genieten deed ik niet, maar ik geloof dat ik gewoon geen baby mens ben. Zo vanaf een jaar vind ik het veel leuker. Ik krijg waarschijnlijk ook medicijnen, dinsdag moet ik naar de psychiater, die gaat dat bepalen. Ik ga wel aangeven dat ik dat liever niet wil. Vandaag wordt mn oudste opgehaald door mn ouders, ze gaat dan logeren tot woensdag (behalve als ze heimwee krijgt, dan komt ze eerder naar huis), kan ik overdag proberen om een beetje bij te tanken. Want een 3-jarige gaat maar door, en slapen 'smiddags wil ze niet meer. Vannacht was weer een rotnacht, kleine meid was wakker van 2 tot 6........ En 'savonds heeft mijn man er van 20 tot 12 mee gelopen, dus ze was echt heel lang wakker voor zo'n kleintje! Nu zijn we allebei gesloopt. Pff zal blij zijn als het eerste jaar voorbij is..
Hier een rot week achter de rug Man is veel aan het overwerken dus sta er een beetje alleen voor. Ben moe wil t liefst de hele dag in mn bed liggen en slapen maar dat gaat niet Ik wil te veel tegelijk doen en ook daar baal ik van! Kortom baal van mezelf. Voel me soms een enorme aansteller en wil dat het allemaal voorbij is! Ik wil weer kunnen genieten van alles. Ik wil weer alleen naar buiten kunnen! Sorry voor mn geklaag
@ Foxter: ik ben volgens mij ook niet zo'n babymens hoor..... Ik heb ook twee nichtjes die al wat ouder zijn en dat vind ik eigenlijk veel leuker! Vandaag ook weer een minder goede dag... De afgelopen twee dagen zijn eigenlijk best "goed" gegaan en dan word ik vandaag ineens weer continu overspoeld door zo'n angstig gevoel....waarom??? Ik ben dat zoooooooo moe... En zodra ik angstig word slaat de somberheid ook gelijk weer toe.. In het verleden heb ik al vaker last gehad van een angststoornis maar somber ben ik nooit geweest...tot nu dan. Ik vind dat echt heel erg beangstigend want je depressief voelen is gewoon vreselijk! Kan me gewoon niet voorstellen dat dit straks allemaal voorbij is en ik me weer heerlijk voel. Voor mijn bevalling zag ik mezelf al stralend met m'n kleine jongen op de arm rondlopen en heerlijk gaan sporten en dan voldaan thuiskomen bij m'n gezinnetje....pfffffffff Wat viel de realiteit toch vies tegen!! En ik merk echt dat ik moeite heb met mijn beeld aan te moeten passen... Herkennen jullie dit ook? @Allessandro: dit forum is volgens mij juist bedoeld om te "klagen" dus ga je gang zou ik zeggen...
Gisteren trouwens nog kraambezoek gehad en toen kreeg ik van die meid te horen dat zij bij haar eerste kindje ook een half jaar depressief achter de kinderwagen had gelopen..... Voor haar ook zeker niet leuk natuurlijk maar ik vond het stiekem wel fijn om te horen....
@ Alessandro, heel herkenbaar allemaal. Ennuh, je mag hier lekker je ei kwijt hoor!!!! @ Kitty, dat heb ik ook, moeite met accepteren dat het niet zo is als dat je dacht dat het zou zijn. Ik had van te voren echt zoiets van heeerlijk, in feb bevallen, lekker nog even binnen genieten van mn gezinnetje en dan na 2 maandjes heerlijk naar buiten. Tja, dat ging dus even anders. Zwangerschapsverlof had ik ook al niet want ik werd met 31 weken al opgenomen, na 2 weken giga spanning een keizersnede, dochter mocht niet mee naar huis, de oudste werd door alle spanning strontvervelend, pffff genieten??? En nou nog een depressie ook......... Niks aan allemaal.. En dat schuldgevoel.... Voor mijn man is deze tijd nu ook helemaal verpest, omdat alles op zijn schouders komt door mij. Tis gewoon echt helemaal niet leuk
Herkenbaar verhaal. Ik werd de eerste keer ook met 31 weken opgenomen ivm beginnende zwangerschapsvergiftiging. Ik mocht daarna weer naar huis ( had ook vanaf week 27 een veel te hoge bloeddruk die niet meer omlaag ging met medicatie ) Toen ben ik met 34.3 weer opgenomen met de mededeling dat ze Sandro gingen halen. Ze wilde me gaan inleiden er was geen spoed Sandro deed het goed maar groeide niet meer en was dus beter af in een couveuse. Hij is met exact 35 weken geboren. Toen heeft hij 1 week op de neo gelegen het ging heel goed en er werd verteld dat hij die dinsdag erop waarschijnlijk al mee naar huis mocht. Maar dat veranderde een dag later hij werd doodziek. Mn wereld storte in! Dus een week langer. En in ene ben je thuis met je eerste kindje. Een kindje van 2500 gram en 42cm ( Sandro woog 1970 en was 41,5 met geboorte ) Ik vond het eng. Kreeg geen kraamhulp en stortte echt in! Ik wist niets en wat ik moest doen niemand die het me verteld had en ook in het ziekenhuis weinig hulp gehad. Na 2 weken thuis werd hij weer opgenomen met een flink virus en was hij weer een week weg. Vond het verschrikkelijk allemaal. Ook de tijd voor de bevalling was ik angstig omdat ik gewoon echt niet lekker was door die hoge bloeddruk. Ik durfde dus niks meer en daar is het allemaal mee begonnen
Ik heb soms het idee dat een PND vaker/eerder voorkomt bij vrouwen wiens kindje niet meteen mee naar huis kon gaan...jullie dan? Ons zoontje bleek direct na de geboorte een infectie te hebben en heeft ook een dikke week op de neonatologie gelegen. Ikzelf kon natuurlijk niet blijven en ik heb ook geen kraamzorg gehad. En dan ineens kom je thuis met zo'n kleintje (dat erg kwetsbaar is gebleken) en dan mag je het zelf gaan rooien........ Vandaag weer erg veel gepiekerd en weer wat somberder geweest dan de afgelopen 2 dagen. Pfffffff........het zal zeker wel steeds 2 stapjes vooruit nemen zijn en dan weer 1 stapje terug.. Als dat angstige gevoel gewoon maar eens zou verdwijnen! Dat zou al zoveel schelen!! @Foxter: hoe probeer jij jezelf te kalmeren als je een paniekaanval hebt? En heb je er wel al minder last van dan een aantal weken geleden? @Alessandro: ook een heftig verhaal hoor! Ik hoop echt dat jij (net als de rest van de vrouwen in dit topic) je binnenkort ook een stuk beter voelt! Ik vind het in elk geval erg fijn om hier soms iets van me af te kunnen schrijven.
Ja ik vind het ook erg fijn om met mensen te praten die in het zelfde schuitje zitten ( niet dat ik het iemand gun hoor ) Maar gewoon de herkenning. Ik zit inmiddels alweer bijna 1 jaar thuis. In april werd mijn contract niet verlengd dus ben ik de ww in gegaan. Vanuit daar nog een tijdelijke baan kunnen vinden maar door mn hoge bloeddruk moest ik stoppen met werken. Werkte er net 2 weken. Ik ging met 34 weken met verlof 3 dagen later dus opgenomen. En 4 dagen later bevallen. Sandro is nu alweer 7 maanden het gaat veel te snel zeker omdat ik de eerste 3 maanden niet bewust mee gemaakt heb. Dat vind ik echt heel erg! En mis die tijd dus ook echt
Hoi meiden, Sam mocht gelijk mee naar huis, maar ik denk dat mijn pnd ontstaan is doordat ik eigenlijk hals overlopen opgenomen werd in het ziekenhuis met vroege weeen en hoge bloeddruk. Toen was ik 35+5 en Sam is met 36+2 uiteindelijk met een keizersnede geboren. Ook had ik het gevoel dat ik alles wist omdat ik kraamverzorgster ben geweest. Maar dit was dus niet zo want een eigen kindje is zo anders. Ik had ook heel veel moeite om Sam los te laten wilde alles zelf doen. En Sam sliep de eerste 6 maanden niet door en ik ging overdag niet rusten dus na 2 maanden storte ik in. Gelukkig krabbelde ik toen weer op, alleen toen Sam rond de 5 à 6 maanden was sneeuwde het zo buiten toen kon ik niet echt naar buiten met hem en dus veel binnen gezeten waardoor ik heel moe werd en op 2 januari 2011 storte ik echt helemaal in. Die dag was 1 grote paniekaanval Ik ben toen een week bij mijn ouders in huis geweest, en daar mocht ik tot rust komen, mijn ouders deden de ochtend voeding. En we gingen elke dag wandelen want ik was zo slap van vermoeidheid. In mei geloof ik ben ik begonnen met medicijnen en echt na een paar dagen begon ik me beter te voelen, geweldig! En het ging alleen maar beter. Tuurlijk heb ik ook weleens een moment dat het wat moeizamer gaat, maar ik heb wel geleerd naar mijn lichaam te luisteren en dus ook rust te nemen wanneer het nodig is. En elke dag naar buiten heeft mij ook geholpen en ik ga echt nog steeds elke dag naar buiten tenzij het regend haha. Meiden, het komt met jullie ook goed maar geef het de tijd en geef jezelf de tijd, en praat er met je man/vriend goed over.
@Elsie Heel fijn om te horen dat je je nu beter voelt! Dat geeft de vrouwen die er nog middenin zitten veel moed denk ik. @Alessandro Ik heb soms ook het idee dat ik heel veel niet bewust ervaar bij mijn zoontje.. Ik voel me daar ontzettend schuldig over en begin me nu ook echt zorgen te maken dat hij me ook helemaal niet leuk vindt als moeder! Sinds vorige week kan hij een beetje lachen en tegen mijn moeder lacht hij volop maar tegen mij nauwelijks... Ik probeer hem wel regelmatig aan het lachen te maken maar het lukt niet echt. Maar hij lacht dan wel weer steeds naar een foto van mijn man en mij.. Tja, mijn zelfvertrouwen als moeder groeit daar ook niet echt van moet ik eerlijk bekennen...en dan lees ik in al die babyboeken dat lichamelijk contact, knuffelen en vertroetelen extreem belangrijk is omdat je baby anders een ontwikkelingsachterstand kan krijgen. En aangezien mijn zoontje niet echt lacht als ik met hem speel/knuffel (soms is het knuffelen van mijn kant ook echt plichtsmatig..) ben ik nu alweer aan het stressen dat ik hem dadelijk ook nog een handicap bezorg ofzo! Pffff......ik wou gewoon dat ik me heerlijk in m'n vel voelde zitten!! Angstgevoelens als ik wakker word komen ook nog steeds terug. Ik kan dan niet meer rustig in bed blijven liggen en nog even slapen, zelfs al ligt mijn zoontje nog heerlijk te maffen en ben ik zelf ook moe. Ik sta dan toch maar op en ga maar wat in het huishouden aanmodderen....ook herkenbaar voor jullie? Iedereen weer veel succes vandaag!
Het uit bed komen is hier ook een ramp. Ik wil het liefst de hele dag in mn bed liggen. Maar ik moet er uit voor Sandro. En dan moet ik mn huishouden doen ( ja ik moet dat dus echt van mezelf en sla ook geen dag over ) Ik heb vooral de angst gevoelens in een groep als het te druk word krijg ik het spaans benauwd. Thuis valt het wel mee had het in het begin wel heel erg ik was bang dat ik hem wat aan zou doen En mezelf wat aan zou doen Heb ook lang dingen gezien en gehoord die er niet waren Daar heb ik nu ook medicatie voor en sindsdien gaat het daar redelijk mee.
Niet teveel zorgen maken hoor Kitty over dat lachen. Mijn oudste lachte gewoon helemaal niet tot ze 11 weken was. Toen begon ze een beetje te lachen, en pas met 14 weken ging ze veel lachen, en daar is ze nooit meer mee opgehouden Naar mij lachte ze ook heeel weinig, naar mijn man veel. Ik denk dat dat komt omdat ze weten dat ze geen show hoeven te geven voor mama, mama is er toch wel en houdt van hem of haar(en dat doe je echt wel, ook al twijfel je daar nu af en toe aan), bij andere mensen moeten ze meer hun best doen Als ik nu een paniekaanval krijg leg ik de baby gelijk in de box of wieg en loop dan weg, ga in mn man zn trainingsruimte zitten en leg mn hand op mn onderbuik, en probeer daar rustig naartoe te ademen. Meestal is het dan binnen 2 of 3 minuten veel minder. Morgen naar de psychiater, ben benieuwd..
@Foxter Ik hoop echt dat je gelijk hebt! Het gaat steeds beter tussen mij en mijn zoontje maar het is zo'n vreselijk rotgevoel als je het idee hebt dat je niet "maximaal" van je kind houdt... Maar mss heb je gelijk en komt het vanzelf goed...zit ik me druk te maken om niets....daar ben ik namelijk ook erg goed in hoor! En heel veel succes morgen!!! Laat je nog even weten hoe het gegaan is? Ik ben benieuwd welke medicijnen de arts je wilt voorschrijven. Ik kan eerlijk zeggen dat bij mij de bijwerkingen eindelijk beginnen af te nemen dus dat was dan idd een kwestie van doorzetten. De eigenlijke werking zou pas na 6 weken optimaal zijn dus ik zit al bijna op de helft! @ Alessandro Ik probeer mijn huishouden ook zo goed en kwaad als het kan bij te houden maar ik heb gelukkig nog veel hulp van mijn moeder! (Hoe doe jij dat dan nu Foxter??) Soms leidt het ook wel een beetje af van het gepieker....ontspannen een boek lezen (zoals ik altijd zo mooi als "tip" krijg) is er niet echt bij op dit moment... En schaam je niet voor je gedachtes hoor! Ikzelf heb nooit gedachtes gehad om mijn zoontje (of mezelf) iets aan te doen maar ik zie wel vaker flitsen voor me hoe ik van de trap afval met hem in m'n armen ofzo...ook erg beangstigend hoor!