Nou ik ben bij de psychiater geweest, nog geen medicijnen omdat ik mn paniekaanvallen wat beter onder controle heb. Verder vond ik het nergens op slaan het hele gesprek, dus voor de volgende keer heb ik weer met de sociaal psychiatrisch verpleegkundige afgesproken. Dat was wel een fijn gesprek de vorige keer. Mijn huishouden, tja.. De ene helft doet de thuiszorg, en verder heb ik een meisje van 19 hier uit het dorp die graag wat bij verdiend, voor 5 euro per uur maakt ze schoon of past ze op de kinderen. Dus dat is wel makkelijk Stofzuigen doe ik wel zelf elke dag want ik heb ook nog een hond, en de keuken ruim ik op, maar dan heb je het wel gehad.
Ben je blij dat je geen medicijnen hoeft te nemen? En raar dat je niets aan dat gesprek gehad hebt...en heel jammer!! Ik hoop dat ik het gesprek met de psych wel als fijn ga ervaren. Je moet je ei ergens kwijt kunnen he... En zo'n jong meisje die voor een paar centen wilt komen is nog niet eens zo'n gek idee....mss dat ik ook eens bij de buren ga informeren! Hoe ging het trouwens vandaag met iedereen? Mijn dag was wel redelijk...ben nog even naar de winkel geweest met mijn moeder en ga me dadelijk nog even aan een klein beetje strijk wagen als de kleine man rustig blijft.... En waar ik eigenlijk ook wel benieuwd naar ben....hoeveel uur slaap krijgen jullie in totaal op een dag? (gemiddeld) Ik kan echt alleen maar 's nachts slapen...overdag heb ik er helaas de rust nog niet voor.
Ik slaap heel slecht. Van 1 tot 6 hooguit. Overdag lukt het me niet om te slapen. Nu ook niet wilde lekker slapen zoontje na 1 uurtje weer wakker baal dus als een stekker en mn humeur is gelijk ver te zoeken Mijn man zal ook wel weer over moeten werken dus zit ik mooi tot 7 uur met een vervelend kind door de vermoeidheid van hem zelf.
Ik slaap als ik geen slaappil neem ongeveer 3 uur per 24 uur. Van zo weinig slaap krijgt ieder normaal mens paniekstoornissen zei de psychiater. (@kitty, psychiaters zijn anders dan psychologen, ze zijn veel "medischer" zeg maar, je stort er niet echt je hart bij uit. Dus laat je niet ontmoedigen door mijn slechte ervaring met deze man, want het gesprek met de sociaal psychiatrisch verpleegkundige was echt top, was een fijne man, ben blij dat ik daar nog een keer heen ga) Ik ben wel blij dat ik het nog even zonder medicijnen kan doen, ik ben bang dat ik daar anders weer zo moeilijk van af kom. Mijn dag was heel slecht, vannacht weer bijzonder slecht geslapen, dochter heeft last van reflux, steeds als we haar neerleggen krijst ze het uit.. Donderdag gaan we naar de kinderarts, hopelijk geeft ze andere medicijnen want die zantac werkt hier voor geen meter. Vanmiddag dus een flinke paniek aanval, buurvrouw gebeld en die kwam gelijk. Mn dochter aan haar gegeven en zelf op de bank gaan zitten en door mn buik gaan ademen, toen zakte het weer. Pff ik ben er zoooo klaar mee met die stomme aanvallen, het slaat ook gewoon nergens op..
@Alessandro Lukt het jou niet om overdag te slapen omdat je zoontje dan huilt of omdat je zelf erg onrustig bent? Arme Foxter! Ik begrijp heel goed wat je bedoelt....ikzelf heb ook altijd veel last gehad van paniek en heb er al meerdere keren therapie voor gehad maar het is nooit echt verdwenen.... Heb jij hier ooit therapie voor gekregen? En heb je vannacht een beetje beter kunnen slapen? Ikzelf slaap gemiddeld per dag ook zo'n 5-6 uur en daar ben ik nu al erg blij om. De eerste 4 weken was dit ook maar 2-3 uur en ik was volledig gesloopt. Hmmm...mss geen wonder dat ik dus ook in die periode weer last heb gekregen van mijn paniekaanvallen als die psychiater zo hoor! Overdag slapen kan ik ook niet. 's Ochtends rond half 7 -7 uur krijgt mijn zoontje een fles en die geef ik nog in bed. Daarna kan ik hem rustig weer tot 11 terug in bed leggen en dan slaapt hij lekker verder. Maar ik kan de slaap dan echt niet meer vatten..ookal ben ik vaak nog doodmoe. Vanochtend heb ik mezelf echter proberen te dwingen om te blijven liggen en te slapen. Nou, natuurlijk weer de ene na de andere aanval in bed...dan krijg ik last van trillende armen en benen en diarree...gewoon puur van de angst! En ik snap zelf niet waarvoor ik bang ben...echt niet! Alle kracht lijkt dan uit m'n lichaam te vloeien...heel naar! Mijn dosis medicatie ophogen zie ik ook niet zitten. Ik heb nu een vrij lage dosis en dat wil ik graag zo houden want het afbouwen zal dan ook makkelijker gaan. Ook vind ik mezelf op zo'n momenten dan echt een waardeloze moeder. Met mijn eigen moeder heb ik een goede band en ik vind dat zij het altijd geweldig heeft gedaan. Dan denk ik bij mezelf..""je hebt een fantastisch voorbeeld gehad en kijk nou eens hoe je het zelf doet.." Vind het dus ook erg lastig om met die schuldgevoelens om te gaan. Hebben jullie hier ook last van? Ik hoop ook dat de KA jullie kan helpen met de reflux klachten van je dochtertje! Mijn zoontje heeft ook al wel wat klachten gehad maar door te veranderen van voeding zijn de meeste klachten gelukkig wel voorbij. Succes vandaag!!
Net terug van de kinderarts, we gaan nu eerst nutrilon omneo proberen met andere zantac (die met een neutrale smaak). Als dat niet helpt moet ik weer terug en vraag ik om losec of nexium. Gedoe allemaal Verder een beetje een sippe dag vandaag. Nergens zin in, blehh. hoe gaat het met jullie?
Mijn dag ging wel...heb samen met mijn moeder het huishouden gedaan en daar zijn we wel even mee bezig geweest. Verder heb ik sinds gisteren last van een soort duizeligheid waarbij het net lijkt alsof ik telkens m'n evenwicht verlies als ik naar beneden kijk. 'T zullen nog wel bijwerkingen van de AD zijn....net toen ik dacht dat ik er (bijna) geen last meer van had grrrrrrrrrr! :x Volgende week moet ik wrs weer terug naar de HA om te kijken hoe het nu gaat. Hier ook een beetje sippe dag hoor! Zal blij zijn als m'n man straks weer thuis is. De avonden kom ik meestal goed door omdat ons zoontje meestal vanaf een uur of 7-8 slaapt en dan kan ik tenminste nog een beetje proberen af te schakelen voordat ik naar bed ga. Overdag kan ik nog steeds niet slapen en ik heb van iemand dan ook de tip gekregen om mezelf niet te pushen als het niet goed voelt en ik daarvan in paniek raak. Maar ik probeer als het ware juist de confrontatie aan te gaan....zonder succes tot nu toe moet ik wel bekennen. Hoe dan jullie dat? Vermijden jullie datgene wat paniek/angst opwekt of juist niet? Foxter...hoe heb je de afgelopen nachten geslapen? En wat vervelend van die reflux klachten van je dochtertje...kan me voorstellen dat dit niet echt meehelpt voor je eigen herstel! Krijgt ze ook nog nachtvoedingen? En slaapt ze 's nachts wel wat beter dan overdag? Op deze manier kom jij ook niet aan je rust toe he... Of gaat je man er ook 's nachts uit?
Hier een enorme k*t dag! Vanmorgen had ik een intake bij de angst en paniek afdeling van PsyQ. Hele lange vragenlijsten enzo. En er zijn 3 dingen uit gekomen. Paniekstoornis met agorafobie en ptss. Sta nu weer op de wachtlijst voor behandeling daarvan.. Verder zit echt alles tegen bah! Wat betreft het slapen ik ben zelf te onrustig om te slapen overdag...
@foxter ik heb ook erg last gehad van paniekaanvallen, goed dat je gelijk de buurvrouw gebeld hebt! En bij mij zijn die aanvallen helemaal over. @kitty duizeligheid kan idd heel goed van de medicijnen komen. @allessamdro ik las je topic in de lounge! Hoe snel krijg je een behandeling?
@ Kitty, de afgelopen nachten waren weer niks helaas. Onze dochter is snachts wakkerder dan overdag.. Meestal begint ze na de fles van 19.30 te schreeuwen tot 22 uur, en dan krijgt ze rond 23 uur weer een fles. Dan huilt ze daarna weer een tijdje, en dan komt ze rond 3 uur weer, en dan om 7 uur weer. Mijn man doet de fles van 23 uur meestal, ik die van 3 en 7 uur. Ik ga meestal rond 21 uur mn bed in, maar dan lig ik meestal wakker tot 3 uur, en dan slaap ik van 4 tot 7, heel stom.. @ Elsie, hoe lang duurde het bij jou voor de paniekaanvallen weg waren?
@ Foxter Pffffff......kan me goed voorstellen dat je helemaal doodop bent met dit soort nachten! En dat wakker in bed liggen herken ik ook heel erg. Nu gaat dit beter maar de eerste 4-5 weken kon ik 's nachts ook niet slapen. Met de andere voeding (Friso Comfort) slaapt ons zoontje nu erg goed en kunnen we de nacht nu ook echt doorslapen. Wij hebben eerst ook Nutriton door de "normale" voeding gedaan maar dit hielp niet echt. Mss een idee om ook eens over andere voeding na te denken...of krijgt ze al speciale voeding? En heb je nog eventueel nagedacht over medicatie voor de paniekaanvallen of wil je dit perse niet? @Alessandro Wat heftig allemaal! Mag ik vragen wat precies het verschil is tussen PTSS en PPD? Je krijgt het dan ook allemaal dubbelop zeg... De diagnose paniekstoornis met agrofobie herken ik want die diagnose heb ik in het verleden ook al eens gekregen. Hier heeft therapie toen wel geholpen maar op het moment dat ik met grote veranderingen krijg te maken speelt het direct weer op. Ik heb echt gemerkt dat ik slecht kan omgaan met nieuwe of ingrijpende situaties...en wat is nu ingrijpender in je leven dan moeder worden?
PND is de depressie na de bevalling. En PTSS is posttraumatisch stress syndroom. Dit krijg je vaak als je iets heel erg ingrijpends hebt mee gemaakt. En vaak komt dat naar boven na een ander in grijpend iets.
Wat een tegenvaller voor je Alessandro dat je dat ook nog eens erbij krijgt...alsof een PPD en paniekstoornis al niet genoeg is! Ik hoop voor je dat je snel een soort plan van aanpak krijgt en de klachten ook snel minder worden!!!
hoi allemaal, daar was ik ook weer, het gaat hier helemaal niet goed. de operatie van niels is goed gegaan hoor, beter als verwacht maar wel veel pijn en opname ic. hij is nu een week thuis, kan het merken dat hij banger is. wil bijna niet meer alleen spelen en huilt veel. in het begin ook als hij op bed lag, echt helemaal overstuur werd hij wakker. nu we hem hebben uitgelegd dat hij best verdrietug mag zijn om een nachtmerrie maar echt niet bang hoeft te zijn gaat het beter. met mij... met mij gaat het slecht. de opname heeft er erg ingehakt, ging al niet echt lekker voor die tijd. elke keer weer tegenslagen zonder dat ik me een beetje kon herstellen. tijdens de opname gingen er wat dingen mis in de communicatie waardoor ik echt boos heb moeten worden voor er iets gebeurde. erg jammer en ook dat hielp niet bepaald mee aan mijn herstel. mijn man heeft om de nacht daar geslapen, dus om de nacht was ik alleen thuis(de andere nacht sliep mijn moeder daar) we hadden dan s'avonds via msn even contact, dan wist ik ook hoe het met niels ging. niels lag in een twee persoonskamer en aan het einde van de opname kwam er een jongentje bij. daarvan bleef de moeder slapen, juist die avond sliep mijn man daar ook. hij was moe(begrijpelijk) en wilde vroeg slapen, geen probleem zou je zeggen. voor mij wel, ik werd net zo gek in mijn hoofd, haalde me vanalles in mijn hoofd. maakte me zelf helemaal gek, kon niet meer slapen ondanks de medicatie. er was niks loos hoor met mijn man maar ik dacht van alles. aan het einde durfde ik ook al niet meer zelf naar het umcg te rijden, was overal bang voor. tijdens de opname werd ik gebeld door het UWV, ze wilde weten hoe het ging. alles uitgelegd en hoe kan ze een slechter moment uitkiezen, ze kon niet meer beoordelen of dit het gevolg was van de zwangerschap en wilde me naar de arbo arts hebben zodat die kon kijken of zij nog wel mijn ziektegeld gaat uitbetalen aan mijn werkgever. de brief is vandaag gekomen, ik moet 20 feb heen. bah ik ben er zo zat van he, ik heb al die tijd meegewerkt. hoe weinig ik ook zin had ik bezoeken aan de bedrijfsarts, telefoontjes van mijn leidinggevende en telefoontjes UWV ik deed het wel. al die tijd heb ik me ingezet om te zorgen dat ik hier weer uit kom, maar wat ik ook probeer ik wordt overal tegen gezeten. heb thuiszorg gehad, krijg nu beste rekeningen daarvoor. ik moet voor 8 mei weg zijn bij lentis want anders moet ik de eigen bijdrage van 200 euro betalen. waar moet ik dat in hemelsnaam van betalen nu ik in de ziektewet zit?? hoezo we helpen je eruit te komen? ze helpen me er alleen maar verder in. al die tijd probeer ik gevoelens te onderdrukken zodat ik verder kan, dat lukte aardig maar nu is het klaar. ik heb al tijden dat ik net zo lief niels niet vast houd, of de fles geef. vind het allemaal wel prima dat mijn man voor hem zorgt, laat mij de rest erom heen maar doen. ik geniet er totaal niet van om hem vast te houden, ja een enkele keer. en hoe erg ook, ik begin in mijn hoofd steeds meer niels de schuld te geven van dit alles. als ik niet zwanger was geraakt dan was ik nu gewoon nog aan het werk geweest. geen geld zorgen en al helemaal niet me zo vreselijk rot voelen. die gevoelens kon ik vaak nog wel onderdrukken maar nu niet meer, ik wil het niet meer. ik wil niet meer onderdrukken en me zo vreselijk inzetten om weer beter te worden het helpt me toch allemaal niks
Ach Robijntje, ik heb zo met je te doen. Ik heb enkel dit verhaal nu gelezen dus weet verder niet je gehele achtergrond. Ik zelf moet dit soort verhalen (ellende) van een ander helemaal niet lezen, maar doe het steeds weer. Ik heb inmiddels een dochtertje van bijna anderhalf jaar en tob nog steeds.. ik heb haar ook de schuld gegeven van alles. Ik heb inmiddels geen werk meer en zit ook bij het UWV (moet dinsdag weer langs) en loop nu een klein jaartje in therapie. Dankzij die therapie lijk ik de weg naar boven weer te vinden, al zak ik minimaal 1 keer per week weer terug. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik mijn dochtertje volledig geaccepteerd heb, maar soms mis ik de dagen 'alleen' wel. Ik kan je niet helpen, wil je met liefde allemaal oppeppende woorden toeschrijven als dat helpt, maar mijn ervaring is toch dat dat niet werkt. Mensen zeggen allemaal het komt wel goed, geef het tijd. Ik heb 1 ding geleerd, niet alles komt zomaar goed. Voel je niet teveel schuldig om je gevoelens en gedachten. Je hebt ze nou eenmaal en daar kun je niks aan doen. Laat je niet onzeker maken door anderen (uwv), zij snappen alleen wat ze willen snappen. Bij mij heeft alleen de therapie eindelijk een stap in goede richting gegeven. Praten, praten, praten, dat werkt bij mij, maar ook dat is bij iedereen anders. Om te reageren op je laatste zin, je moet je gevoelens niet onderdrukken. Schrijf/praat/schreeuw het juist van je af! Het helpt allemaal niks is niet waar. Ook voor jouw zal de zon gaan schijnen (en dat zeg ik...), maar het is waar. Misschien niet heel de dag en geen dagen lang, maar dat ie zal gaan schijnen is wel waar! Dus je doet het echt niet voor niks..
Hoi Robijntje, Ik ken je voorgeschiedenis ook niet maar vind het ook zo rot voor je....... Voel je vooral NIET schuldig om alle gevoelens die je nu hebt! Wat mij soms wel helpt is iets wat ik ergens gelezen had mbt deze gevoelens. Dat bij een PPD de vrouw dacht dat ze mss haar kindje wel helemaal niet wilde hebben...maar niet doorhad dat dit soort negatieve gevoelens een onderdeel van de ziekte zijn. Op het moment dat je dus "beter" bent zullen deze gevoelens ook verdwenen zijn. Ik heb ook wel vaker gedacht "neeeeeeeeee....ik wil mijn oude leven terug!!!! Ik wil hem helemaal niet!!"..... maar ik kan gelukkig zeggen dat het langzaam wel wat minder wordt. Maar dat oergevoel en volop genieten en stralend achter die kinderwagen lopen...niet echt nee... Probeer jezelf gewoon de tijd te geven; het is voor ons helaas het enige alternatief..... Maar een dikke knuffel hoor, kan me goed voorstellen dat je nu het idee hebt dat alles en iedereen je tegenwerkt!
in het kort: dreigende miskraam maar toch goed gegaan, een paar weken later bleek waarom er een dreigende miskraam was. mt 14 weken zagen ze namelijk dat het niet goed was met ons kindje. kort gezegd spannende zwangerschap waarna onze zoon geboren werd met een open buikje. te vaak te horen gekregen dat hij het miss niet eens zou redden. idd er wordt zo makkelijk gezegd dat het wel weer goed komt, ik geloof daar eigenlijk niet zo in. het zal best hoor maar het komt niet zomaar goed. ik heb gewoon het gevoel dat het einde zoek is. dat onderdrukken komt omdat ik het gewoon stom van mezelf vind dat ik dat denk. ik hou echt wel van hem hoor, ga door het vuur als het moet voor hem. maar ik heb vaak het gevoel dat ik niks met hem kan, ik wil rust en ja dat krijg ik nu niet meer. als hij huilt als hij op bed ligt, kan ik daar zo weinig mee. ik weet ook wel dat het niet voor niks is maar zo voelt het wel op dit moment. daar naast is het zo dat mijn man mijn berichtje en de jouwe gelezen heeft en er weinig op zegt. ik snap dat ener zijds wel maar het doet wel pijn, hij weet niet wat hij moet zeggen en zegt dan er dus nauwelijks iets over