Hij kon het zwanger worden oplossen. Dan krijgen we het probleem zwanger blijven weer he. Maar hoop dat er iets met het prog is en dat dat opgelost wordt. En met dat in mijn achterhoofd en het AMC hoop ik dat het dan ook blijft zitten.
Kaboutertje oh wat fijn dat ze het opkunnen lossen en ja dan kom je weer met het zwanger blijven Trees wat goed een beginnende hartactie ik duim voor je morgen. Hier gaat het met ups en downs pff wat kost die angst veel energie zeg maar de 14naar de gyn en dan maak ik een afspraak voor de echo
k*%t het is waarschijnlijk weer mis. Miskraam nummer 7 zal volgende week waarschijnlijk een feit zijn. Waarom mag ik geen mama worden?
Och meis toch....wat een naar %$@%# bericht...heel veel sterkte met het alweer moeten verwerken van een miskraam.Weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Alleen dat ik jammer genoeg wel weet waar je doorheen gaat.Het is zo moeilijk.... Heel dikke (((knuffel))), Nessy
Trees waarom nou toch weer het is zo oneerlijk dat het bij sommige mensen allemaal zomaar lijk te lukken en wij waar het verlangen zo groot bij is het zover weg ik hield je topic in de gaten om te kijken of er nieuws was en dat was er alleen niet het nieuws wat ik graag had gelezen en jij nog liever had gekregen trees heel veel sterkte en onze tijd die komt dat moet gewoon
minimuis hoe gaat het met jou? en hoe is het met de rest? ik ben ook weer uit het ziekenhuis, en op de mri scan was toch te zien dat ik een uterus bicornis heb. een hartvormige baarmoeder.. verder waren alle uitslagen helemaal goed. ze kunnen niks meer doen.. het is afwachten of het de volgende keer wel goed gaat.. baal er ook echt heel erg van..
Hallo allemaal, Graag zou ik met jullie mee willen kletsen. Ik ben 27 jaar en heb een zoontje van bijna 1. Helaas is hij er niet zo maar gekomen. Voor die tijd heb ik 3 miskramen gehad. De eerste was op 13 weken. Deze vond ik het meest heftig, omdat we met 10 weken al een kloppend hartje hadden gezien. Bij een tweede echo (i.v.m. een cyste) kwamen we er achter dat er geen hartslag meer was. Ik ben toen gecurreteerd. Vier maanden later was ik weer zwanger, dit ging met 6 weken mis. Een aantal maanden later had ik miskraam nummer 3. Ook weer met 6 weken. Ik ben toen niet meer ongesteld geweest, maar was direct zwanger van een gezonde zoon van maar liefst 9 pond! Een maand geleden zijn wij voor een tweede gegaan. Ik ben gestopt met de pil en was direct zwanger. Ik had er geen goed gevoel over omdat mijn teststreep maar niet dikker werd. Gelukkig mocht ik direct voor een inwendige echo naar de verloskundige. Zij vond het er ook niet goed uitzien en voorspelde een miskraam. Ze heeft gelijk gekregen want sinds gisteren verlies ik enorm veel bloed. Ik had zo gehoopt dat de miskramen me dit keer bespaard zouden blijven omdat ik hiervoor een goede zwangerschap had, maar helaas. Sorry, dat het zo'n ego verhaal is geworden, maar ik ben blij dat ik het even van mij af kan tikken. Mijn man wil nu stoppen met het zwanger worden omdat hij vind dat ik er te veel mee bezig ben. Ik zelf wil het liefst doorgaan tot het wel goed gaat.
Novi welkom hier. Verontschuldig je niet voor je 'ego-verhaal', want het kan ontzettend fijn zijn om van je af te schrijven. Hebben jullie de onderzoeken al gedaan? Ik begrijp dat je net je vierde miskraam hebt gehad? Veel sterkte ermee! Lana shit ik maak hier uit op dat je niet geopereerd gaat worden. Ik hoop wel dat de schildkliermedicatie goed gaat werken en dat het de volgende keer gewoon goed gaat. Ik kan me goed voorstellen dat het zo machteloos voelt, want je wilt zo graag de 'oplossing'. Mimimuis hoe is het met jou? Nessy even een vraagje aan je. Hoeveel miskramen heb jij gehad toen je je eerste kind kreeg? Ik ben op zoek naar hoopvolle verhalen, waaruit blijkt dat het ook na een boel miskramen nog kan . Kabouter ik las dat ze je kunnen helpen? Zou het ook niet kunnen zijn dat je miskramen hiermee samenhangen. Bijv. dat de vruchtjes niet goed kunnen innestelen als er te weinig baarmoederslijmvlies is? Ik weet niet of dat klopt met het termijn van je miskramen, want dan zou het rond de 4-5-6 weken al misgaan. Hier gaat het redelijk. Voel me nog steeds misselijk en beroerd. Normaal ben ik daar blij mee, maar nu is het ontzettend frustrerend. Ik baal dat ik een week moet wachten, terwijl het toch er behoorlijk kansloos uitzag. Ik zou nu 7,5 week zijn en het vruchtje is nog niet eens 6 weken groot en in één week tijd hooguit twee dagen gegroeid. Ik weet niet waar die gynaecoloog op hoopt? Op wonder wat er toch niet gaat komen. Het enige waar ik over opgelucht ben, is dat hij vrijdag na de echo meteen een curretage wil uitvoeren. Ik wil er zo snel mogelijk vanaf en daarna maar weer verder proberen. Ooit moet het toch een keer lukken?
Trees ik vind het zo erg voor jullie heb zo hard voor jullie geduimd dat het goed zou gaan deze keer. Novi welkom en heel veel sterkte met jullie verlies en vooral die van 13weken dat is zeker erg hier ook een keer 2kloppende hartjes gehad en 2weken later gestopt deze vond ik ook de meest moeilijke schrijf je verdriet er maar uit en ego berichten zetten we allemaal weleens dus geen excuses voor aanbieden hoor. Trees hier gaat het met ups en downs we wachten het maar af hoe het gaat lopen al kan ik me niet voorstellen dat we nu ineens een goede zwangerschap zouden hebben. Gisteren hadden we een feestje en een nicht van mijn vriend is nu 11weken en waar ging het over over baby's ik ben weggegaan kon het niet verdragen vooral omdat we het deze keer stil hebben gehouden ook tegen de ouders want we willen niet steeds dat mensen denken oh daar zijn ze weer met die vele miskramen dus eigenlijk verwerk ik me angst een beetje alleen
Heel herkenbaar dat je niet kan voorstellen dat het nu wel goed zou gaan. Maar toch moet er ergens een sprankje hoop zitten, want anders zouden we het niet keer op keer blijven proberen. Ik mijd ook altijd kraamfeestjes en baby en zwanger-zijn gepraat . Behalve dat ik er niet over mee kan praten, hoe het is om moeder te zijn, hebben veel vrouwen de neiging om pijnlijke vragen te stellen. In de trant van, 'en jullie nog geen kindjes', 'zal je niet eens beginnen of 'staat je goed als je zo kleintje in je armen houdt'. Uit een stukje zelfbescherming ga ik mezelf daar niet meer mee confronteren. Hebben jullie gelezen dat Anouk net haar 7e miskraam heeft gehad en bewust stopt met het zwanger worden door weer aan de anti-conceptie te gaan? Ik vond het ontzettend heftig om te lezen en ook bij mij bracht het de vraag op, tot hoever moeten we gaan? Heb er net wel met mijn manneke kort over gehad en we hebben allebei zoiets we gaan nog door. Ik heb zelf altijd gedroomd van een groot gezin. Dat gaat het in ieder geval niet worden, maar als het ooit één keer lukt, vinden we daarnaast zoiets als pleegzorg wel iets wat bij ons past. Komt onze droom van een huis vol met kinderen misschien toch nog uit. Al is het op een andere manier dan we een aantal jaren geleden dachten.
@Trees. Als ik het goed begrijp ben jij nu zwanger, maar ziet het er niet goed uit. Die onzekerheid is echt het allerergst vind ik. Ik heb verleden week wel 10 testen gedaan om maar te zien of die streep dikker zou worden. Dat gebeurde helaas niet en was ik de hele dag van slag. @ Minimuis. Ik kan me je onzekerheid erg goed voorstellen. Toen ik zwanger was van mijn zoontje heb ik 39 weken in de rats gezeten. Iedere dag heb ik wel gedacht dat het mis zou gaan. Toch moet je proberen positief te blijven! Iedere keer bedacht ik me dat ik positief moest blijven en dit kindje een kans moest geven. Is makkelijker gezegd dan gedaan..... Hoeveel miskramen hebben jullie gehad? En hoe oud zijn jullie? Ze zeggen vaak dat het aan de leeftijd ligt. Ik was 25 toen ik met zwanger worden begon. Nu inmiddels 27 jaar.
Novi we zijn even oud. Ik was ook 25 toen de anticonceptie de deur uitging en nu inmiddels 27. Ik ben inderdaad nu zwanger, maar de laatste echo was absoluut niet goed. Doordat het hartje nog klopt, willen ze nog een weekje wachten. Het hartje klopt ongeveer 50-60 slagen per minuut en het vruchtje groeit nauwelijks. Vrij kansloos. Het was in dit geval 'beleid' om nog even een week te wachten. Het feit dat het emotioneel erg moeilijk is om ermee rond te blijven lopen en ik ook nog voor jan L&%L (pardon) de boel bij elkaar kots, is schijnbaar niet relevant. Ik ben enigzins gefrustreerd over de situatie en het idee dat ik vrijdag weer in die wachtkamer vol met dikke, blije zwangeren zit, houdt me nu al bezig. Hier vinden ze het net zoals in veel ziekenhuizen het heel normaal om de wachtkamer te delen met de 'normale' verloskundigenpraktijk. Wie bedenkt dat nu? Als ik ermee geconfronteerd wil worden, loop ik wel vrijwillig een prenatal binnen. Het grote verschil is dat ik dan ook kan weglopen wanneer ik wil, maar nu mag ik tussen de posters met 'joepie baby op komst' gaan zitten. Sorry ben even in een zeurbui BTW dit wordt trouwens de 7e miskraam, waarvan de 3e een tweeling was (één vruchtje buitenbaarmoederlijk).
Hoeveel weken ben je nu? Wat een ellende zeg. Het is ook echt verschrikkelijk dat je tussen al die zwangere buiken zit.... Ik vond dat ook echt heel erg. Ik ben zelfs een keer bijna flauwgevallen. Afgelopen donderdag zat ik bij de verloskundige en het enige wat ik kon denken was, als ik maar geen bekende tegen kom..... Gaan ze je leuk feliciteren terwijl ik toen al wist dat het foute boel was. Al 7 miskramen. Trek je het nog wel? Of beheerst het je hele leven? Ik had dat voor mijn goede zwangerschap wel. Ik stond er mee op en ging er mee naar bed. Temperaturen, ovulatietesten, je kent het vast wel. Toen ik zwanger werd van mijn zoontje slikte ik pillen van de Etos, zwanger worden, multivitaminen. Ik ben er vandaag maar weer mee begonnen..... Is je tweelingzwangerschap afgebroken omdat er 1 buitenbaarmoederlijk zat?
Ik hoop dat je geen bekenden bent tegengekomen! Ben je een keer flauwgevallen door de spanning? Ik kan het me wel voorstellen. Een poosje geleden zat ik een keer in de wachtkamer tegenover een vrouw die werkelijk een half uur lang over haar dikke buik zat te aaien en mij maar glimlachend bleef aankijken. Ik werd compleet niet goed van haar ->). Wij hadden de dag ervoor net de 6e miskraam gehad en voelde me zo slap en moe dat het gewoon allemaal even teveel werd op dat moment. Het beheerst inderdaad ons leven. Ben voor mijn gevoel ook al sinds december 2007 non-stop zwanger. Temperaturen, ovulatietesten doen we niet meer aan. We hebben het geluk dat ik heel makkelijk zwanger raak en dat is een grote zorg minder. Jullie? Ben nu trouwens 7+4 als ik het eerste termijn aanhoudt. Na de derde echo waren we een halve week teruggezet, maar achteraf gezien groeide het vruchtje toen ook al niet goed. Veel korter was al erg lastig, aangezien mijn HCG is bijgehouden en dan al te vroeg te hoog zou zijn geweest. Tijdens de tweelingzwangerschap ben ik eerst het vruchtje wat in de baarmoeder zat verloren bij ongeveer 7-8 weken, maar de vreselijke pijn die ik al een paar weken had bleef aanhouden. Uiteindelijk rond de 11 weken met spoed naar het ziekenhuis gebracht en zagen we nummer twee in de eileider. Het 'geluk' is geweest dat dit vruchtje ook niet goed was en nauwelijks groeide, waardoor de eileider bespaard kon blijven. Die zwanger word pillen van etos? Zijn dat reusachtige capsules? Ik heb ze geloof ik ook nog ergens liggen. Zit nu aan de VSM puur mama, visolie, selenium, b12, extra foliumzuur, utrogestan (progesteron-bollekes) en bloedverdunners. Heb hiervoor ook nog tarwekiemoliecapsules en iets homeophatisch gebruikt. Beiden zouden miskramen tegengaan. Flinke apotheek hier
Novi ik herken je verhaal over die test ik heb dat dus nu ook hij is duidelijk en het maakt niet uit hoelaat ik hem doe of hoeveel ik drink hij blijft dezelfde kleur vandaar ook die angst maar aan de andere kant ik heb ook verhalen gelezen dat iemand 9weken zwanger was en de test heel licht maar bij de echo toch 10weken en hcg in het bloed stond hoog heel raar dus hoe het kan weet ik niet dus vandaar ook de angst voor weer een miskraam. Wij hebben er nu 7 gehad waarvan de laatste een tweeling met op 6w en 5d een perfecte hartslag dus dit geeft ook geen garantie. Oh mijn leeftijd licht iets hoger want heb mijn vriend pas laat ontmoet en omdat hij 10jaar jonger is dan ik was hij er nog niet aan toe nu zijn we iets meer dan 2jaar bezig en ik ben 38jaar dus we hebben niet zo heel lang meer Trees wat erg dat anouk weer een miskraam heeft gehad en kraamfeestje die vermijd ik ook mijn vriend zijn fam weet van de vele miskramen dus ze komen iedere keer vragen hoe het gaat heb gisterenavond maar geroepen dat het goed ging juist door dat door vragen word je er steeds aan herinnerd en soms wil je het ff achter je laten. Anouk als je hier nog meelees heel veel sterkte met het verlies
Ik ben gelukkig niemand tegen gekomen. Ik zou eigenlijk alleen een intake krijgen. Toen ze mijn verhaal hoorde over vage testen mocht ik direct gaan liggen voor een echo. Gelukkig. Ik wist al dat het niet goed zat en dat werd dus bevestigd. Heel vreemd, maar ik was niet eens echt verdrietig. Ik had meer zoiets van, zie je wel. En inderdaad vrijdagavond begon het bloeden. Gelukkig is het vanzelf op gang gekomen. Ik ben al een keer gecurreteerd en heb ook een bbz gehad. Toen moest ik wekenlang bloed laten prikken omdat het HCG maar niet wilde dalen. En dus iedere keer in die klote-wachtkamer (sorry) zitten. En inderdaad van die mutsen die constant over hun buik zaten te aaien. Toen ik dus uiteindelijk wel zwanger was en nog regelmatig naar de gyn moest heb ik bewust mijn handen niet op mijn buik gelegd in de wachtkamer. Dat bijna flauwvallen was overigens bij mijn eerste echo met 6 weken en 1 dag. Ik was kotsmisselijk van de zenuwen. Dat gevoel van non-stop zwanger zijn is voor mij wel herkenbaar. Ik word (gelukkig) ook snel zwanger. Al die hormoonschommelingen zijn volgens mij ook niet goed voor een mens. Kan je er nog wel goed over praten met je partner? Ik heb het idee dat het voor mannen toch anders is. Hij begrijpt het allemaal wel, maar ik moet er niet te veel over praten. Wanneer krijg je weer een echo? Ik hoop echt voor je dat het toch allemaal goed zit, maar het klinkt inderdaad niet heel rooskleurig. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het zijn inderdaad die knots grote pillen van de etos. Je gaat er ook enorm stinkende boeren van laten, maar ja alles voor het hogere doel. Jij hebt dus ook al de hele apotheek in huis. Ik ken het. Ik heb het nog uitgebreid met ovu-testen en een thermometer..... Ook al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat temperaturen nog niet heel consequent doe. Ook heb ik nu nog zwangerschapstesten liggen omdat ik wil weten wanneer het HCG is verdwenen.... Pfff