Mijn dochter van ruim 8 maanden is een super vrolijke baby, die helaas nog nooit een beste nachtslaper is geweest. Nachtvoedingen hoefde ze 4 maanden terug opeens niet meer, dus daar zijn we toen mee gestopt, en tot voor kort was het s'nachts een paar keer speentje geven, aai over haar bolletje en verder slapen. Prima te doen, maar sinds ruim twee weken is het s'nachts niet huilen, maar een soort van jengelen of jammeren. Soms lijkt ze nog half te slapen en heeft ze ook haar speentje nog vast. Het jengelen gaat best lang door en meestal gaan we toch vrij snel naar haar toe om haar te troosten (we zijn allebei niet van het laten huilen). Ik pak haar vaak even op, dan ontspant ze helemaal en dan kan ik haar weer neerleggen. Maar een paar minuten later begint het jammeren dan weer. Dat hebben we drie of vier keer per nacht en als we pech hebben zijn we een uur bezig voor ze weer slaapt. Soms nemen we haar dan maar bij ons in bed, want dit breekt ons echt op en op die manier krijgen we toch nog iets meer slaap dan wanneer we steeds heen en weer moeten lopen. Mijn vraag is: wie o wie herkent dit (en kan mij wellicht vertellen wat dit is)? Ik weet dat het lastig te zeggen is, omdat elk kindje anders is en het verschillende oorzaken kan hebben, maar ik hoop eigenlijk dat iemand mij kan vertellen dat dit een phase is, die vanzelf weer over gaat, hahahaha. Lichamelijk schijnt mijn dochter trouwens niets te mankeren, want dan zouden we dan overdag ook wel aan haar moeten merken. Honger denk ik ook niet, want de ochtendfles gaat meestal niet eens op.
Is het niet gewoon dat ze aan het babbelen is? Sommigen houden dat babbelen lang vol totdat er iemand komt kijken! Of misschien droomt ze gewoon al veel en moet ze daar even an bijkomen in mama's armen... Ik denk dat het niks ernstigs is, anders zou ze overdag ook wel van slag zijn denk ik....
Nee, het is echt meer een soort kreunen, in ieder geval lang gerekte klanken (kan het wat moeilijk omschrijven) die soms over gaan in huilen. Brabbelen klinkt heel anders (heeft ze ook een tijdje gedaan) en dan zou ik er minder moeite mee hebben haar even in bed te laten liggen.
Dit klinkt heel sterk als verlatingsangst. Dat begint vaak tussen de 7 en 9 maanden. Kindjes gaan dan beseffen dat ze alleen in een kamer liggen, worden daar angstig van en willen dan de nabijheid van mamma en pappa. Wij hebben er voor gekozen haar op de kamer te nemen. Dat werkt het beste als je inderdaad zelf ook wat wilt slapen. Meestal schijnt het wel vanzelf weer over te gaan rond de 13 maanden heb ik hier ooit gelezen. Wij zitten er ook midden in en ik weet uit ervaring dat het erg lastig is. Bij ons begon het met 7 maanden. Daarvoor ging het prima. Ook wij hebben al het medische zo'n beetje uitgesloten. Wel denk ik dat het ook opkomende tandjes zijn bij ons maar dat speelt al heel lang.
Whaaaa, 13 maanden?! Probleem is dat ik geen oog dicht doe als mijn dochter bij ons op de kamer ligt. Bij elk kreuntje en elke draai van haar wordt ik klaarwakker. Dat kunnen we alleen bij 'noodgevallen' doen en dan ben ik vaak al zo gesloopt dat ik toch in een lichte slaap val. Ik vind verlatingsangst wel logisch klinken, ja!