ieve allemaal, En dan ben je weer thuis. Leeg en verdrietig om alles wat binnen twee weken is gebeurd. Van die negatieve echo tot aan gisteren de geboorte van onze kleine Fay. Nu in bed met de laptop om toch dit verhaal te delen. Het helpt mij verwerken en ik vind dat jullie allemaal zo hebben mee geleefd, zonder dat we elkaar kennen. Een ding hebben we gemeen. We zijn allemaal moeders of willen graag moeder worden. En dan weet en voel je: je kindje weer moeten loslaten is zo pijnlijk, hoe klein of groot het al is.... Maandag 10.00 Radboud We hebben een gesprek met een super lieve hoofdverpleegkundige. Ze legt alles rustig uit. We hebben de beschikking over een verloskamer met extra bed en badkamer. Ver van de gewone bevallingen vandaan, gelukkig. Vanaf 1100 infuus om contracties op te wekken. Na 4 uur nog niks gebeurd. Dosis omhoog met factor 4. Inmiddels 1600 en halve cm ontsluiting. Rond 2100 is de pijn erg heftig. Ik mag een ruggenprik. Rond 2200 zou men de prik geven maar het was erg druk. Intussen toch maar alvast een morfine shot. Helaas hielp het niks en gaf als bijwerking enorme misselijkheid en braken. Rond 0.00 nog geen ruggenprik. Pijn was zo erg. Pas om 3.00 ruggenprik gehad. De pijn zakte en konden even slapen. al kan dat bijna niet want elk kwartier gaat er wel een piepje of alarmpje. Even rust dus tot 8.00. Toen weer erg misselijk maar geen pijn. Ineens erg braken en tijdens dit nare gedoe ineens plop, daar was ze al. We waren zo verbaasd. Zo onverwacht. Dacht dat het nog uren zou duren. Ze is geboren in het vlies met alles erop en eraan. Mijn partner heeft als eerste gekeken. Ze hebben haar schoon gemaakt en haar in een doek aan mij laten zien. eerst vond ik het eng. Maar beetje bij beetje durfde ik te kijken en vond ik haar prachtig. Zo piepklein en alles erop en eraan. 26 cm . De neus van papa en de lange benen van mama. We hebben nog lang gekeken en vast gehouden, foto's gemaakt en voetafdrukjes. We hebben daar afscheid genomen. In een rolstoel naar de lift. Lena de geweldig lieve verpleegster liep mee en nam afscheid , ook met tranen in haar ogen: Ze zei : ik hoop dat ik jullie nog eens zie maar dan niet met lege handen naar huis............ Heel veel liefs Ellen Dag kleine Fay je blijft onze "Fee"! Altijd op onze schouders kijk jij mee!
Dag Petra, Mijn ervaring heb ik uit een ander topic even gekopieerd. Anders moet ik zoveel dubbel schrijven. Ons kindje heeft triploidie bij nader onderzoek. Ook een lethale afwijking. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe om hier samen mee om te gaan. Blijf praten met elkaar. Want hoe klein je kindje ook nog is, je wil haar nooit missen. Ons kindje was bijna 6 maanden. Maar heel piepklein..... sterkte! Ellen
Ha Ellen, Wat fijn dat je even reageert. Ik vind dat je je er dapper doorheen hebt geslagen en hoop zeker dat jullie die verpleegkundige terug gaan zien in fijnere omstandigheden! Ik heb even opgezocht wat triploidie inhoudt. Bij ons kindje is het wel trisomie 13 denk ik, als ik het zo vergelijk. Maar op wat voor manier dan ook, het is heel verdrietig en ook best onwezenlijk om op zo'n manier je kindje te verliezen, als is het nog zo klein. Veel sterkte met de verwerking van alles, samen met je gezin! Petra