Meisjes meer gewenst dan jongens?

Wat betreft de achternaam, ons zoontje heeft mijn achternaam dat was het idee van mijn partner, want zijn achternaam is meer 13 in een dozijn

 

Ik ben zo blij dat wij een tweede zoon krijgen. We hebben laatst aan iedereen vertelt dat wij een jongen verwachtte en dat heb ik expres overdreven vrolijk en blij vertelt. Niemand durfde iets negatiefs te zeggen. En als ze dat wel hadden gedaan, was een dodelijke blik van mij vast voldoende geweest.

En heel eerlijk? Ik zou echt niet weten wat ik met een dochter aan zou moeten.

 

Toen ik zwanger was van mijn dochter wist niemand wat we kregen behalve wij. Toen zei zo’n oudtante: we hopen maar op een jongen want dan geeft hij de familienaam door Wat een domme mensen he! Waar maken ze zich druk om

 

Hier hetzelfde hoor! Ik heb 4 dochters maar mensen gaan er standaard vanuit dat je bij de volgende graag een jongen wilt. Toen bleek dat we weer een dochter kregen kreeg ik ook reacties als:

"Oh wat jammer"
"Was leuk geweest als het een jongen was"
"Op naar de volgende maar dan een jochie"
"Vind je het niet jammer?"

Ik kon er ook heel boos om worden. Mijn broer heeft net een zoontje gekregen en er reageerde ook echt iemand bij mijn moeder op facebook met "Eindelijk een kleinzoon!". Eerlijk..Ja dat deed mij ook wel wat. Net of mijn meiden niet goed genoeg zijn.

Maar goed het blijft toch altijd het ideaal beeld om van beide wat te hebben denk ik...Als je van beide 1 hebt heb je het helemaal gemaakt.

 

Gefeliciteerd!

Denk dat mensen gewoon altijd wat te zeggen willen hebben.
Wij hebben 2 dochters, niet onbekend bij mensen dat de wens voor een derde kindje er is. Nou, het wordt zowat verwacht dat dat een jongetje moet zijn.
En het is natuurlijk hartstikke zielig voor mijn man, een huis vol vrouwen. wie wil er nou in een huis wonen met mensen van wie je heel veel houdt?
Wij trekken ons er niets van aan, al merk ik dat ik het voor mijn man wel wat moeilijker vind omdat hij toch vooral de meeste opmerkingen erover krijgt en het toch wel verwacht wordt dat hij de volgende keer een jongetje maakt.... en het dan lijkt alsof hij zich moet verdedigen dat hij van onze dochters houdt ofzo.

 

Oooh dat is ook een hele bekende hier inderdaad! Mijn man is ook ongelofelijk zielig met al die vrouwen thuis als ik sommige mensen moet geloven. Echt idioot gewoon.

 

Wij hadden al een zoontje (ik wilde het liefst een jongen) en werden na wederom een mmm traject zwanger van een tweeling en ik dacht: nu moet er wel een meisje bij zijn. Ik werd zenuwachtig, 2 meisjes kon ik me niks bij voorstellen. Ik had zelfs 2 jongenspakjes in maat 50 gekocht en 1 meisjes pakje in maat 50.
De dag van de echo dacht ik: het zijn 2 jongens, hoe ga ik reageren? En jawel, 2 jongens. En ik was bliiijjjjj. Had ik niet verwacht. Maar inderdaad de reacties van de mensen om je heen. Nu denk ik als ik hoor dat iemand een meisje krijgt: oh nou succes ermee hahaha.

Ik zie nu bij mijn schoonzusje wat een meisje (na een jongen) met haar doet en dan denk ik jeeeeeeezus. Kind zonder haren een haarband indoen, 1000 jurken in maat 50, koosnaampjes, en alles is leuk en lief blijkbaar als een meisje het doet hahaha. Wij zij maar al te blij met onze drie jongens.

 

Mijn vader had toch wel graag een jongen gehad. Niet dat hij niet blij is met ons hoor. Maar hij komt zelf uit een jongens gezin.
En nu heeft ie 4 dochters
wij waren vroeger echt kattig naar elkaar, en soms nog, daar kan hij eigelijk helemaal niks mee. Ik ben trouwens wel de enige papas kindje
Als ik zie hoe hij met mijn neefje is, zie ik wel dat ie dat gemist heeft, lekker voetballen en iets ruwer,lekker vies worden ect. Daar moesten wij gewoon niks van hebben, 1 zus was vroeger wat minder 'meisjes achtig' maar dat was vooral qua sport.

Omdat ik zelf ook echt een meisje meisje ben,en uit een meiden gezin, heb ook alleen maar nichtjes ,had ik het leuk gevonden om een meisje te krijgen. Ben dus opgegroeid met alleen maar meiden. Bij mijn man thuis idem.
Toen mijn zus haar zoontje kreeg, was dat de eerste jongen in 50 jaar bij ons in de familie.
Ik ben zeker wel blij dat we een zoon krijgen,maar ik zal er echt wel aan moeten wennen,als ie groter want jongens ben ik echt niet gewend qua spelen en interesses. Met mn neefje krijg ik geen contact, die zit heel erg in zn eigen wereldje, en mama moet alles doen, en hij wilt niet eens spelen met me,ik mag niet eens zn takelwagen vasthouden want dan begint ie al te krijsen dat het van hem is, wat ik echt heel jammer vind, want met de andere kinderen van mn zussen kan dat wel. Klinkt stom, maar op een gegeven moment ben ik hier ook wel klaar mee.

 

Voor wie het interessant vindt...
De voorkeur voor een jongen of meisje is toch vrijwel gebaseerd op gender stereotypen.
Ik denk dat de meeste mensen dat toch meer hebben dan je van jezelf verwacht.
Dat heb ik zelf ook. Ik zou een meisje stiekem toch leuk vinden, knutselen en frutselen. Mijn vrouw is stiekem blij dat we jongens krijgen, voetballen en actief zijn. Totaal nergens op gebaseerd natuurlijk, mijn vrouw heeft zelf van 12-25 jaar fanatiek gevoetbald. Toch zit dit zo diep geworteld. Op zo'n momenten merk je dit pas.

 

Gek hè, hoe dat werkt.
Terwijl ik echt niet traditioneel ben in die dingen. Er moet eens iemand zeggen dat ik iets niet kan, omdat ik een vrouw ben, dan zul je wat horen. Toch zitten die ideeën ergens nog.