Mijn papa heeft al 2 x een melanoom gehad. Eerste keer wel een echte operatie, een drain en een lymfeklier verwijderd... Laatste keer was in februari denk ik en toen ben ik meegegaan om de tweede keer dieper weg te snijden en dat viel echt heel goed mee... Hij krijgt wel regelmatig controles, na de eerste keer een jaar om de 3 maanden, daarna 6 maanden, daarna jaarlijks en nu weer frequenter. Bij hem 2x op de rug... Dokter zei letterlijk: van alle 'kankers' is dit de meest goed behandelbare...
Ook ik zit er middenin. Knobbel in de schildklier waarvan ze nog niet kunnen zeggen of het goed of kwaadaardig is. De arts vertelde me dat als het kanker is dit een van de beste soorten is. Vandaag voor de tweede keer een punctie gehad waarvan ik volgende week de uitslag krijg. Ondertussen ben ik al ruim 7/8 weken aan het wachten op afspraken/puncties/echo’s.. heel stressvol. Op het begin zag ik mijn leven echt aan me voorbij flitsen. Ik voel al langer hoge rugpijn en ben erg moe en heel snel buiten adem. Ik was er helemaal van overtuigd dat ik uitgezaaide kanker heb en dat ik dood ga. Dit gevoel heb ik met vlagen nog steeds. Het andere moment denk ik dat ik dan hele andere klachten moet hebben en mijn lymfeklieren waren schoon dus het is vast stress.. maar toch.. Ik vind deze wachtweken echt heel stressvol en probeer er veel met mijn man over te praten. Zodra ik iets engs voel dan vraag ik meteen of mijn man even wil mee kijken en voelen. Meestal ben ik dan weer even gerustgesteld. Ik denk dat dit echt moet slijten en dat je je altijd bewust zal zijn van je kwetsbaarheid. Veel sterkte de komende tijd en ik ga duimen dat alles verder schoon is en dat je na een aantal maanden een nieuwe controle krijgt! Je mag altijd een pb sturen!