Ik moet echt even van me afschrijven. Twee jaar geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon. Ik heb de bevalling blijkbaar nog steeds niet verwerkt want ik voel me schuldig en verdrietig. Mijn zoontje is gehaald met de vacuumpomp ivm dalende hartslag (foetale nood). De pomp schoot 2 of 3 keer af. Hij had een punthoofdje en er een wondje aan over gehouden. Zijn apgarscore was een 9 en 10. Hij heeft geen zuurstofgebrek gehad. Ik voel me zo schuldig tegenover mijn kind dat ik het niet zelf heb kunnen doen, het voelt alsof ik heb gefaald. Ik maakte me er toen ook erg druk om maar de kinderarts en gyn wisten mij gerust te stellen, zonder hulp van kunstverlossingen kunnen kindjes er erger aan toe zijn. Hij is er dus op tijd uit gehaald. Ik weet dat vacuumbevallingen heel vaak plaatsvinden en dat ik niet de enige ben. Maar toch kan ik het niet verwerken. Mn zoontje heeft daarna een voorkeurshouding gehad, redressiehelmpje enzv allerlei dingen waarvan ik mezelf de schuld geef. Herkent iemand mijn gevoel?
Wat naar dat je al jaren lijd met schuldgevoelens. Ze halen natuurlijk niet een kindje met vacuüm als dat echt niet nodig is. Probeer je dat voor te houden. Mijn dochter heeft ook een voorkeurshouding maar er zijn zoveel kindjes nu die dat hebben. Voel je niet schuldig. Die helmpjes geven zo'n mooi resultaat niet. Ik vind het ook wel jammer en heb er erg van wakker gelegen maar probeer me niet aan dat gevoel toe te geven. Probeer niet teveel schuldgevoel te hebben ... Is nergens voor nodig. Je klinkt namelijk als een fantastische moeder!
Het maakt toch niet uit of je het allemaal helemaal zelf hebt gedaan? Je hebt hem wel 9 maanden helemaal zelf gedragen! Je lichaam heeft je zoontje alles gegeven dat hij nodig had! Je hebt een topprestatie geleverd! Hij is gezond, jij bent gezond dus waar heb je gefaald? Dat je op het laatst bent geholpen kon niet anders. Als je had besloten het perse zelf te willen doen zonder hulp was het misschien wel heel anders afgelopen... Een beetje hulp mag best. Dat is geen schande en al zeker geen falen. Ik begrijp dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik wilde je even een andere visie laten lezen Mijn oudste is ook geboren met een pomp en die is er ook af geschoten. Ook zij had een wondje en naderhand flink hoofdpijn. Maar ja... Ik was achteraf blij met het bestaan van die pomp, want ik weet niet hoe ik het anders had moeten doen en hoe het dan was afgelopen... Sterkte met het verwerken!
Hoi meiden, bedankt voor jullie reacties. Het doet me heel goed om dit te lezen. En inderdaad moet ik me realiseren dat het allemaal goed is afgelopen dankzij de hulp, het had veel erger kunnen aflopen. Ik moet het gewoon echt een plek gaan geven nu. Bedankt!
Ik zou zeggen, praat met iemand die je kan helpen verwerken (professioneel?) want wat ontzettend rot dat jij je zo voelt. Ik heb een soortgelijke bevalling gehad (alleen is de pomp er slechts 1 keer afgeschoten) maar ik heb dat helemaal niet zo ervaren. Ik heb alles op alles gezet om mijn kind ter wereld te brengen, en dat had ook echt gelukt, maar ja het moest NU! En het is toch niet zo dat je dacht: nou ik heb even geen zin meer, dus zet er maar een pomp op. NEE, je kon niet anders! Ik hoop dat je het op een gegeven moment anders kan bekijken, en dat je trots op jezelf (en je kind) kan zijn omdat je een geweldige prestatie hebt geleverd!!