Ons zoontje is nu 17,5 maand en heeft periodes gehad van erge Verlatingsangst, ik hoefde dan maar een paar stappen uit de buurt te gaan en het was krijsen. Maar eigenlijk heeft hij het altijd wel/nog steeds. Thuis merk ik het vooral bij het naar bed gaan (ik moet er eigenlijk bij blijven staan als ik geen strijd en huilbuien wil), maar ook gewoon met alledaagse dingen. Als ik bijvoorbeeld even naar de keuken loop (we wonen in een appartement en alles is op 1 verdieping), dan komt hij meteen achter me aan. Of begint te huilen wanneer hij niet weet waar ik ben (terwijl hij prima de weg weet in huis en ik ook altijd zeg waar ik heen ga en blijf praten zodat hij me hoort). Hij schrikt soms ook nog wel eens van bepaalde geluiden van buiten oid waardoor ik soms bang ben dat hij angstig is op de een of andere manier. Als we hem naar de crèche brengen is het ook altijd huilen als wij weggaan maar gelukkig duurt dat nog geen halve minuut. Kiekeboe spelen we best vaak. Heeft iemand anders nog tips of eventueel herkenning??
Dafne is bijna 16 maanden en ook nog veel last van. Geen tips, sorry. Ik ga ervan uit dat het ooit wel weer over gaat.
Ook geen tips, ik denk dat dat nog wel eventjes kan doorgaan.. Hier heeft ze het gelukkig enkel overdag, als ze wakker is, hoewel dat ook vermoeiend is
Mijn zoontje heeft dit ook nog steeds. In het begin was het heel erg maar wij dachten dat hij in een fase zat. Wij wonen ook gelijkvloers en als ik richting de keuken ga zeg ik dat altijd en blijf ook praten tegen hem. Hij ziet me weglopen en na een aantal minuten rent hij alle kanten op in paniek totdat hij me vind. Dit heeft hij bij mijn man maar ook bij de opa's' en oma's Als hun naar de wc gaan en hij kan ze niet vinden nou dan is het huis te klein en is hij zo overstuur. Moet wel zeggen dat het steeds wat minder wordt dus we wachten en wachten en wachten totdat het beter gaat.
Ja precies dat doet hij hier ook, dan raakt ie echt in paniek, terwijl ik gewoon vlakbij ben eigenlijk en ik ook gewoon praat.. Als we buiten zijn loopt hij juist alle kanten op en kijkt niet eens waar ik ben.. Heb wel eens geprobeerd hem gedag te zwaaien en dan nog vond hij t totaal niet erg. Heel gek! Behalve als ik echt heel ver was en hij dan toch doorhad dat ik doorliep bijv. Maar ik vind t heel sneu en vervelend dat hij zo angstig is. Hij is daardoor ook best wel eenkennig. Meteen brullen als wij weggaan. Terwijl hij toch op de crèche zit en een vriendin van ons ook wel eens op m past. Maar mensen die hij niet zo goed kent, Pff geen denken aan
Heeft mijn tweede ook gehad, heeft uiteindelijk wel een jaar geduurd. Gék werd ik er van! Hij hing de hele dag aan mijn been. Zeker als er onbekenden waren zat hij het liefst op mijn schoot. Is uiteindelijk vanzelf overgegaan en is nu een vrolijke kleuter van 5 die totaal geen verlatingsangst oid meer heeft.
HIer ook met vlagen nog. Vooral als hij moe is of net uit bed komt. Ik mag dan nog niet een stap opzij doen om zijn brood te smeren of hij gaat helemaal los. Het wordt wel steeds minder (is nu bijna 2)
Ik herken het ook. En ik nam zoonlief dan ook overal mee naartoe. En ik probeer hem overal bij te betrekken als ik moet koken/stofzuigen/was vouwen. Ik liet opa een learningtower in elkaar timmeren en zo kan hij zelf op aanrecht hoogte komen en helpen 'snijden', 'afwassen' en ingrediënten in de sla gooien (en de sla weer uit de slabak natuurlijk). Minder strijd. En als ik merk dat hij moe is, en zelfs een filmpje kijken niet werkt, zit hij op mijn rug in de tula terwijl ik kook. Maar deze momenten worden steeds schaarser. Uitleggen wat je gaat doen en altijd weer terug komt is heel belangrijk. Maar hangen aan mama is OOK heel belangrijk. Ze zijn nog zo klein en ze kunnen het nog heel erg nodig hebben al dat lijfelijk contact. Het helpt dus ook om het te leren begrijpen en het minder te zien als een last of probleem. Over 10 jaar kan je juist enorm verlangen naar zo'n knuffelkindje denk ik. Dus nu de tijd ervoor nemen is soms ook heel fijn.
Herkenning Meis! Ik heb een soort schaduw! Soms heel vermoeiend maar ergens ook fijn dat ze graag bij me is. Het zal vast eens veranderen...en dan willen we terug naar de tijd dat onze kleintjes nog wel op schoot wilden.
Hier voel ik mij net een bijtje met honing aan de billen.... meneer is waar ik ben. Als we naar de WC gaan, dan zeggen we dat we naar de wc gaan en dat we terug komen. Continue vertellen wat je gaat doen. Wij hebben met slapen het zelfde probleem. We gaan gewoon heel saai voor de deur van zijn kamertje zitten praten, deur open zodat hij ons kan zien en wij hebben verplicht dag-doornemen-voor-volwassenen met een hoop herrie op de achtergrond. Na 15 minuten is hij stil en gaat spelen en dan valt hij in slaap.
Hier lang geen verlatingsangst gehad. Inmiddels heeft hij het wel. Huilen als ik bijv naar de toilet ga. Nouja dan maar mee een gelijk gestart met het potje. Hij mag overal mee naartoe. Het zal vanzelf wel afnemen. Gelukkig heeft hij het niet bij het slapen gaan. Maar hij heeft een dierentuin aan knuffels. Als het wel een probleem had geweest dan had hij wel bij ons op de kamer gemogen.