Lieve dames, Ik heb twee prachtige kindjes. Ze groeien goed, ontwikkelen zich goed en ik heb het geluk fulltime bij ze te kunnen zijn. Ik ben overbezorgd. Was het altijd al Mbt man, maar bij mijn kindjes is het nog erger. Ik heb hierdoor continue hoge stress. Niet gezond voor mij, maar al helemaal niet goed voor hun. Ik klamp ze aan me vast, kan niet loslaten. Zo bang dat ze een ongeluk krijgen in de auto of in/rondom huis. Dat ze ongeneeslijk ziek worden of stikken in hun slaap. Ik zou ze het liefst in een bubbel stoppen. Ik realiseer me heel goed dat dit ook voor hun niet gezond is. Ik wil dus graag hulp zoeken, al ben ik sceptisch over het resultaat. Heeft iemand hier ervaring mee? Of andere tips om dit wat meer los te laten? Ik voel me er zo niet goed bij en ook eenzaam hierin.. Dank!
Ik herken hier wel een stukje in. Tips heb ik niet echt voor je, wat ik nu voor mezelf probeer : Accepteren dat je er op deze manier mee omgaat, en er je weg in vinden. proberen er de kinderen geen ''last'' van te laten hebben. Ik heb dit trouwens niet bij mijn man alleen bij de kinderen
Na de geboorte van onze jongste zoon kreeg ik een postpartum depressie. Ik ben een piekeraar en onder invloed van hormonen en slaapgebrek in de kraamperiode schoot het piekeren door in angst/paniek. Ik stelde me steeds allerlei akelige dingen voor die er met mijn gezin zouden kunnen gebeuren. Ik heb 3,5 maand therapie gehad bij een psycholoog. Daar heb ik vooral geleerd om te gaan met dergelijke dwangmatige gedachtes. Bij mij heeft het zeker geholpen om hier hulp bij te krijgen. De therapie was niet makkelijk, ik moest een aantal dingen flink onder ogen zien. Ik heb me niet gericht op het ontstaan van deze problemen bij mezelf. In overleg met de psycholoog heb ik besloten me vooral te richten op het herkennen en aanpakken van de angsten. Ik ben blij dat ik hulp heb gekregen, ik ben er sterker uit gekomen.