ik zou anders ook uitwijken naar nl, ik zou gewoon gaan rondbellen, einde van het jaar is belachelijk, zeker via de ha moet je eerder aan de beurt zijn.
ninien ja natuurlijk wel, de mensen die heel dicht bij ons staan uiteraard maar die proberen echt geen verschil te maken tussen de meisjes en hem , net omdat ze weten dat ik het daar heel moeilijk mee zou hebben zolang er geen diagnose is kan ik ook niet uitleggen wat er scheelt natuurlijk en is hij in de ogen van andere mensen gewoon een lastig kind mijn schoonouders zijn eigenlijk de enige die nog echt tot bij ons thuis komen en die weten onderhand wel hoe ze zijn buien een beetje in de hand kunnen houden maar ik heb door het gedrag en door het moeilijk kunnen uitleggen geen sociaal leven meer vrienden en vriendinnen komen er niet meer (van mij en partner) en kindjes van school ook al niet meer alhoewel de bovenbuur kindjes zijn jonger dan hem en dat gaat goed, die komen geregeld spelen
EIND dit jaar? Wat dacht je van EIND deze week!? En ik dacht dat t bij mij al erg was toen ik 6 maanden moest wachten en de afspraken daarna over 3 maanden uitgesmeerd werden. Wat het is kan alleen een kinder psycholoog je vertellen. Hoe hier mee om te gaan tja. Dat hangt dan natuurlijk af van wat er scheeld. Ik denk dat hij in ieder geval een strikte opvoeding zal moeten hebben van voorspelbaarheid en regelmaat zodat hij weet wat er verwacht wordt en komen gaat. Ook de dingen die voor jou normaal zijn dat je alla minuut verandert aan de indeling van de dag. Zoals je bedenkt dat je nu wel even naar die of die op bezoek kan. Dat kan je beter niet meer doen maar vooraf melden van "morgen gaan we even naar die en die". Dat schept veel rust in dat bolletje. Eventueel de dag met hem doornemen die komen gaat en het ritme zoveel mogelijk gelijk houden. Ik deed dat met mijn oudste ook voor zijn diagnose al (heb nml niet afgewacht tot zij onderhand eens tijd hadden maar ben zelf gaan zoeken wat er te doen was net zoals jij nu dus!) en dat maakte echt 30% verschil met zijn handelbaarheid/ emotionele veranderingen. Daarnaast, leg hem uit waarom je boos bent. Waarom je even NU die knuffel niet kan geven maar dat straks (waneer?) wel kan (EN doe dat da ook! = voorspelbaarheid). Probeer gedrag van anderen waarvan jij ziet dat dit eventueel problemen geeft ook bij hem uit te leggen. Etc. Weet niet of dit tweede deel bij jou jochie helpt (niet met zijn probleem maar ook niet omdat hij alweer 9 is. Al doen we dit hier eigenlijk nog steeds...) maar het zal in ieder geval geen kwaad doen. De rest zal moeten komen na de diagnose/hulp en met trainingen. Sociale vaardigheids trainingen tot en met. Weerbaarheid trainingen en opkrikken van zelfvertrouwen, spel begeleiding (waar ook een heel deel sociale vaardigheid in zit en ERG moeilijk is voor dit soort kindjes). En na dit hele gebeuren (vanaf 5 jaar ongeveer) is mijn joch alweer 14 en een heel zelfstandige goeie jongen met een halve klas aan vrienden. Tegenover 9 jaar geleden geen enkel vriendje omdat hij ze allemaal eerst kneep om te horen hoe ze huilden Vind het apart van de school dat die niet gezegd hebben dat er extra hulp bij moet komen eerlijk gezegd. Dit is niet iets wat je als juf even recht breid door begeleidend te spelen.
Nederland is niet zo heel erg ver voor ons, we wonen aan de grens ongeveer een beetje inderdaad een goed idee om eens naar m'n zorgverzekering te bellen .. wie weet weten zij raad
ik zou dat idd gewoon doen hoor, en als zal je zelf een deel moeten betalen de eerste keer, elke houvast/handvat is er al 1,
Wilma we hebben inderdaad een dagschema .. we werken er al een tijdje mee , ook omdat de jongste dan kan zien wat er die dag allemaal gebeurd er wordt uitgelegd waarom iets niet kan op het moment dat hij het wilt en we praten heel erg veel met hem onverwachtse uitstappen ofzo gebeurd hier nooit .. we zijn meer het plan op voorhand type wordt ook altijd op voorhand aangekondigd we leggen hem altijd uit waarom iets op dat moment niet kan qua knuffel of degelijke zoals hiervoor heb ik gemeld dat we 3 jaar lang wekelijks begeleiding kregen van een jeugdinstantie en die heeft ons geleerd om hem van kleins af aan dingen uit te leggen zodat hij alles beter begrijpt we hebben hier ook al met een puntensysteem gewerkt .. huistaken gemaakt, geen nota's in school , niet schreeuwen maar praten .. geld voor alle kinderen als ze dan 20 punten hebben doen we samen iets leuks , mogen de kinderen zelf kiezen Dat werkte niet , het werkte zelfs frustrerend voor hem, dus afgeschaft we hebben geprobeerd met straffen (geen computer, of psp) we hebben geprobeerd met belonen (leuke dingen doen, schaatsen, carten, lasershooten) we hebben geprobeerd het gedrag te negeren (werkt al helemaal niet !) alle regeltjes in de boek zijn hier al getest
Ik denk ook dat je zoon er gebaat bij is binnen korte tijd hulp te krijgen, eind dit jaar duurt echt veel te lang. Er zijn ook andere opties dan een kinderpsycholoog, zoals al werd gezegd een orthopedagoog/pedagoog, misschien een sociale vaardigheidstraining voor kinderen? Je kan ook proberen een particuliere kinderpsycholoog te benaderen ipv. via een instantie, dat duurt altijd langer, inderdaad vanwege wachtlijsten. Verder sluit ik mij aan bij Wilma, goede tips!
Ik weet niet hoever Middelburg is voor jullie? Mijn schoonzus is kinderpsychiater, ik weet alleen niet of ze nu nog kinderpsychiatrie doet, omdat ze daarnaast ook nog op andere vlakken in de psychiatrie werkt, maar volgens mij werkt ze daar als kinderpsychiater.
Ik heb van dichtbij meegemaakt, hoe het is om *zo,n* kind te hebben. De zoon van mijn zus heeft adhd en voordat iedereen er achter wat er aan de hand was, was mijn zus ook haar sociale contacten kwijt. Maar ze heeft er voor gevochten om hem onder behandeling te krijgen. Dat heeft 3 jaar geduurd, en ondanks dat het mijn neefje was, had ik er ook wel eens de pee in dat hij zo ondeugend was... Dat gaat gewoon onbewust. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je alleen voelt en dat het een grote zorg is. Ik hoop dat je gauw de zorg voor hem krijgt die hij nodig heeft!!
Hmm dit klinkt wel bekend alleen waren wij wat minder ver heen. Onze zoon heeft Asperger(een vorm van autisme) en als alles niet heel heel heel heel erg duidelijk is gaat hij dit soort gedrag vertonen. Als ik je verhaal lees denk ik aan een "uit de hand gelopen" beeld van autisme/ mcdd/ adhd iets in die richting. Ik zal even opschrijven wat hier goed helpt, misschien zit er iets voor jullie bij. Wij zijn super duidelijk zijn en gebruiken geen abstract taalgebruik. We geven hele duidelijke grenzen. Bijvoorbeeld, D heeft mij een keer geslagen, ik heb hem op een kussen gezet op de grond en daar moest hij blijven zitten tot ik bij hem kwam. Hier is hij niet te oud voor, dit is duidelijk en veilig voor hem. Daarna samen met hem gepraat, week niet spelen en een dag niet op de WII. Zo laat je zien dat dit soort extreme dingen echt niet kunnen en trek je een dikke zwarte grens. Benoem altijd welke voordelen er voor hem zijn in positief gedrag, zodra er wat te halen valt draait hij bij(bijvoorbeeld: als je rustig blijft verdien jij je beloning). We hebben ook een plekje hebt om rustig te worden(Dus als hij te geemotioneerd raakt mag hij daar even rustig worden, niet als straf maar meer voor zijn rust). Dit helpt hem ook erg goed, gebruik het niet super veel maar als ik merk dat hij in paniek raakt, overzicht kwijt is e.d. We hebben een beloningssysteem, samen met hem bedacht. Als hij zich goed heeft gedragen(geen extreme dingen, gooien, schoppen, schreeuwen, kat pesten en mensen pijn doen) mag hij een kwartier op de WII. Heeft hij dit de hele week goed gedaan heeft hij vrijdag en zaterdag twee keer een half uur extra, om te stimuleren. We hebben een rooster voor zijn ADL 's avonds. Dit was een beetje een proefje maar werkt echt goed. Vanaf 18.45 uur staat wat er van hem verwacht wordt op papier, wij zorgen dat hij hier mee bezig gaat en niet de kantjes er vanaf loopt en het gaat goed. Hij gaat bijvoorbeeld niet meer op de grond liggen gillen als hij zijn tanden moet poetsen maar luisterd gewoon. Wat wel heel belangrijk is dat we consequent zijn zodat hij weet dat dit echt zo hoort en het niet allemaal omgegooid kan worden. Geven we een centimeter mee(bijvoorbeeld eerst tanden poetsen en dan douchen, staat er andersom op) dan is de veiligheid weg en werkt het niet meer. Verder benoem ik wat ik van hem verwacht en wat hij daar aan heeft. Dus: Als jij je kamer even opruimt heb je weer plek om met een nieuwe ba te spelen. Als jij je bord in de vaatwasser zet is er ruimte voor dek toetjes. Je moet je schoenen even bij de voordeur zetten anders kan je ze morgen niet vinden. Dit soort dingen. Misschien heb je hier wat handvatten in die bij jou ook zouden kunnen helpen! Verder wens ik je heel veel succes en als je iemand zoekt die met je mee wil denken mag je altijd PB'en met vragen. Ik weet ook niet alles maar wil graag helpen! Liefs, Kwabbernoot
Straffen en belonen moeten wel in balans zijn, dus niet alleen straffen of alleen belonen, maar neem eigenlijk wel aan dat je dat weet. Negeren vraagt veel tijd en geduld, het gedrag wordt altijd eerst erger voordat het beter wordt, omdat ze grenzen gaan opzoeken.
het straffen , belonen negeren zijn in de loop der jaren voorbij gekomen .. dus het is natuurlijk niet zo dat we elke week van systeem veranderde alles moet inderdaad in balans zijn, dat hebben we wel geleerd
hoi kwabbernoot ja dat hebben we inderdaad geprobeerd .. hem zelf te vragen wat hij vond dat de straf moest zijn meestal ging hij voor de geen tv of als hij vond dat hij echt stout was geweest ( geen computer) in de hoop dat de connectie actie reactie zou doordringen consequenties voor bepaald gedrag 'k moet zeggen, dat ging een tijdje goed ! tot op bepaalde hoogte want soms werd hij zo kwaad tijdens het praten dat hij echt agressief uit de hoek kwam niet naar ons toe ! maar naar z'n zus m'n oudste kreeg dan altijd ruzie en toen werden handen gebruikt met blauwe plekken tot gevolg toen zijn we daarmee gestopt want dat waren dingen die wij niet door de vingers konden zien zo is hij na een gesprek door een nota in de agenda ooit naar z'n kamer gegaan (dachten wij ) we wonen op een appartement en hun kamer is vlak naast de voordeur hij had de deur van de living dicht gedaan en zei .. ik ga afkoelen in m'n kamer en wat lezen z'n jas hing hier in de living ga ik na een half uurtje kijken of hij inderdaad is afgekoeld en er wilt over praten op een rustige manier was hij WEG !!! ik heb iedereen afgebeld, kleintje in de buggy gezet en rond gaan lopen aanbellend bij mensen huilen huilen huilen, want ik was niet eens zo streng geweest ! na 3 uur kwam hij terug, hij was bij een vriendje gaan spelen toen ik vroeg waarom antwoordde hij daar had ik zin in toen ik uitlegde dat ik ongerust was geweest en hem had gezocht viel hij uit de lucht maar mama ik deed toch niets verkeerd was hij zonder jas buiten gegaan in de kou sindsdien doe ik dus altijd m'n deur op slot is trouwens nog niet zo lang geleden gebeurd was vorige maand :-s
Het is alleen maar goed om hulp te zoeken, dat doe je goed!! Wat meer mensen schrijven nog een jaar wachten duurt wel erg lang, vooral omdat school ook merkt dat er iets is. Dat in combi met wat mama's instinctief voelen geeft vaak wel aan dat er meer aan de hand is. Hoop dat je ergens een voet tussen de deur kan krijgen zodat je zoontje snel weer wat beter in z'n velletje komt te zitten.en jullie als gezin ook meer rust krijgen.
Ja als ik dit zo lees dan trekt hij gewoon zijn eigen plan, heeft dus misschien nog wel veel meer en duidelijkere grenzen nodig. Als hij wegloopt moet daar echt een consequentie achter staan, dat kan niet. Onze D. is trouwens totaal ongevoelig voor straffen maar dus wel voor belonen. Wij hebben een WII gekocht(via marktplaats) en daarna de WII als belong ingezet. Maar hij wilde dolgraag een WII en vind het vreselijk als hij niet mag. Daarom werkt het zo goed. En het blijft werken(we hebben hier ook altijd dat dingen eventjes werken) omdat er zo af en toe een nieuw spel bij komt!
in de hoop dat de connectie actie reactie zou doordringen consequenties voor bepaald gedrag 'k moet zeggen, dat ging een tijdje goed ! tot op bepaalde hoogte want soms werd hij zo kwaad tijdens het praten dat hij echt agressief uit de hoek kwam niet naar ons toe ! maar naar z'n zus m'n oudste kreeg dan altijd ruzie en toen werden handen gebruikt met blauwe plekken tot gevolg toen zijn we daarmee gestopt want dat waren dingen die wij niet door de vingers konden zien Dus je bent gestopt omdat hij agressief werd? Dan heeft hij nu dus een manier om de touwtjes in handen te houden. Ik zou zeker heel erg duidelijke grenzen en consequenties blijven geven. Als hij dan niet luistert hoef je hem echt niet beet te pakken maar gewoon tegen hem aan gaan staan en naar zijn kamer wijzen bijvoorbeeld, zodat hij niet om je heen kan. Als hij je dan slaat of schopt pak je zijn polsen beet(zachtjes! niet knijpen maar ook niet loslaten) en begeleid je hem naar zijn kamer, dit hoef je helemaal niet te pikken. Ik denk echt dat je door dit gedrag heen moet voor het beter kan gaan want dan ben jij weer de baas in huis en niet hij.