Samengesmolten toestanden is voor mij hetzelfde als de uitspraak die hier gemaakt is dat men het zo stompzinnig vindt als men zegt 'wij zijn zwanger'. Maar blijkbaar wordt mijn opmerking verkeerd uitgelegd. Ik ken genoeg vrouwen die uitsluitend de mening van hun man ventileren, die zelf niet meer kunnen denken. Zulke mannen zijn er ook. Vind ik maar een beetje eng. Dat kleve gedoe is niet aan mij besteed. Mijn relatie is overigens prima. We delen al ruim 10 jaar lief en leed en hij is mijn beste maatje, maar ik vind het ook fijn om zonder hem dingen te ondernemen en niet financieel afhankelijk van hem te zijn. Volgens mij is dat een gezonde instelling. Als je mijn mening niet deelt, hoef je niet gelijk mijn relatie aan te vallen, waar je niks van af weet.
Mijn man beslist maar lekker zelf. Ik heb graag dat hij in ieder geval wat werkt, maar het gaat er niet om dat hij maar de hoogst betaalde baan opzoekt. Hij kan beter gelukkig zijn in zijn werk en de wil hebben zich daarin verder te ontwikkelen. Ik verdien meer dan hij, maar hij laat mij ook zelf beslissen. Afgelopen jaar moest ik solliciteren, en toen heb ik een beter betaalde baan (waarvan ik nog niet zeker wist of hij voor mij kon zijn) laten lopen voor een baan waarin ik iets minder verdiende (maar wel meer dan voorheen - mocht ook wel). We komen dan ook prima rond, dus ik zie geen reden om teveel met elkaar te bemoeien. Ik denk wel dat het anders wordt als er kinderen zijn. Niet vanwege het salaris, maar we zullen rekening moeten houden met reistijd en wie wanneer thuis danwel bereikbaar kan zijn. Dat zien we dan wel weer.
Het lijkt mij niet meer dan normaal dat je samen werkgerelateerde zaken bespreekt die van invloed zouden kunnen zijn op je gezin. Zou toch wat zijn als mijn man zomaar in zijn eentje een baan met compleet andere werktijden accepteert zonder dat met mij te overleggen, ik zou echt woest worden! Maar we gaan elkaar ook niet over van alles en nog wat om toestemming vragen.... vorig jaar had mijn man de keuze om over te stappen naar een ander kantoor en toen heeft hij gewoon ja gezegd en het later met mij gedeeld. Helemaal prima.... Zo doen wij het eigenlijk met alles. Voor mij volkomen logisch. Zou het echt bizar vinden als we ieder zomaar beslissingen zouden nemen die impact (zouden kunnen) hebben op de rest van het gezin.
Wij doen en beslissen alles samen, want we zijn natuurlijk niet voor niks getrouwd. Nu hebben we sinds kort een nieuwe baan. Ze stonden bij t sollicitatiegesprek wel even raar te kijken toen we daar met z'n tweeën aankwamen. Ze zochten eigenlijk maar een nieuwe werknemer. Maar gelukkig was t geen probleem. We zijn aangenomen!! Ze zetten gewoon een extra stoel achter het bureau neer. Wel even kijken hoe we het met onze andere baan doen. Aangezien de werktijden voornamelijk overeen komen...
Er zijn vrouwen die hun man straf geven als hij zn vieze sokken niet in de wasmand legt... hem verbieden een avondje uit te gaan .. en bepalen welk carrierepad hij moet bewandelen. Het zijn dezelfde vrouwen denk ik .. en dezelfde mannen die het toestaan Het gaat om gelijkwaardigheid in je huwelijk, in discussies.. vind je uberhaupt dat je de ander iets mag verbieden, mag straffen. Het gaat er niet om of je erover praat maar hoe je er samen over praat. Poosje geleden had mijn man de keuze tussen 2 banen. We hebben daar heel lang over gepraat, de voor- en nadelen op papier gezet. Ik was een maatje en een luisterend oor in die discussie. Het was een moeilijke keuze die je volgens mij echt samen moet nemen, omdat je als echtpaar nu eenmaal alle levensbepalende keuzes samen bespreekt. Of het nu over mijn baan of zijn baan gaat of over verhuizen of nog iets heel anders.
Sorry maar dat vind ik wel raar, waarom neem je je partner mee op sollicitatie?. Ik ga echt niet mee naar een sollicitatiegesprek en andersom ook niet. Ik zou me dan echt kapot schamen. Wel grappig dat jullie allebei zijn aangenomen, gefeliciteerd!
Ik zou niet zeggen dat 'wij' een nieuwe baan zoeken, maar voor beiden van ons geldt dat salaris en arbeidsomstandigheden wel voor ons beiden akkoord moeten zijn. Zo kon mijn man een paar jaar terug een baan krijgen waarbij hij meer moest werken, maar minder betaald kreeg. Dat was financieel niet haalbaar toen, omdat ik in de WW terecht kwam en we daarmee al een flinke stap achteruit gingen. Baan is toen niet doorgegaan. Ik heb sinds kort een andere baan, waarbij we hebben gekeken of eea combineerbaar zou zijn met opvang, (onregelmatige werktijden, en vooral de vraag of ik voorkeuren zou kunnen aangeven voor dagen waarop ik wel en niet slaapdiensten kan draaien). Dat kon, dus baan is doorgegaan Mijn man is de afgelopen paar jaar een aantal maal na een jaar (of iets langer) gewisseld van baan, omdat het dan toch niet helemaal was wat hij zocht. Toen hij zijn huidige baan accepteerde, heb ik daarbij wel als voorwaarde gesteld dat hij zeker moest weten dat dit het wel was, omdat ik de wisselingen wel een beetje beu was, (start op nieuwe baan kost hem elke keer wel veel energie en dat moest ik thuis dan opvangen). Dat soort dingen vind ik dus wel, dat ik kan vragen van mijn man. En daar ben ik dan ook wel duidelijk in, want als ik het te genuanceerd/aardig/vrouwelijk vraag, komt het niet over
Ik bemoei me niet met zijn werk, geen alleen mijn mening in zijn belang. Maar alles blijft zijn beslissing (wij zijn het altijd met elkaar eens dus speelt niet, haha). Hij bemoeit zich ook niet met mijn werk geeft ook alleen zijn mening in mijn belang.
Ik moedigde hem wel aan toen hij graag een andere functie wilde. Het was wel spannend na jaren en hij ging voor het eerst een leidinggevende functie krijgen zonder dat hij echt ervarin had. Wel spannend het zekere opgeven voor het onzekere.... Dat wel Als hij maar gelukkig is!
Nee ik heb niet altijd een mening over de baan van mijn partner. Wel heb ik als "eis" dat het gezin er niet onder mag lijden. Dat hij veel werkt, prima, maar ik wil wel graag hebben dat hij 1 dag per week bij het gezin is...... Ik weet nog goed in het verlof, dat onze dochter was geboren, en hij officieel vakantie had, en gewoon een dag naar kantoor moest komen, omdat dat moest. Uiteraard is hij wel gegaan, maar ik was er absoluut niet blij mee! En daarna werd hij ontslagen.... dus hij had gewoon beter thuis kunnen blijven, het maakte achteraf niets uit.
Jaren geleden, toen mijn man een leidinggevende functie kreeg, kreeg ik ook een gesprek met zijn directeur, gelukkig wel tijdens een personeelsuitje. Ik heb dat niet als vervelend ervaren. Waarom? De directeur vond het belangrijk om te weten hoe het gezin er in stond. Dat was belangrijk voor ze. Het was een stressvolle baan, in een team wat niet liep. Uiteindelijk heeft het zelfs onze kerstvakantie gekost. Omdat ik zo achter mijn man stond, kon hij de kerstvakantie (weekje Londen dat al geboekt en betaald was) doorwerken. De kosten zijn gewoon betaald door het bedrijf, dus geen probleem daarmee. Wat ik daarmee wil aangeven, werk en privé is gewoon niet gescheiden voor ons. Leuke dingen en problemen neem je mee naar je werk, maar ook naar huis. Nu heeft mijn man een eigen zaak en is de situatie anders. Het is zeker zijn zaak, maar ik ben erg betrokken. Het feit dat hij een eigen zaak heeft, heeft erg veel invloed op mijn leven. Dus ik vind het normaal om daar veel en goed over te praten/luisteren/adviseren.