Ik heb het over iemand die totaal niet meekan in de maatschappij, meestal is dat vanaf peuter/kleuter zijnde al zo. Een echte klassieke autist is daar écht wel uit te halen. Heb het niet over mensen die wel eens vastlopen of problemen ervaren, maar echt mensen die niet kunnen functioneren in de maatschappij. Bij mijn zoon ook jarenlang verschillende diagnoses gesteld, uiteindelijk is er Atypisch autisme uitgekomen. We wisten dat er ‘iets’ was, maar niemand kon het duidelijk plaatsen. Klassiek autisme is naar mijn mening duidelijk te zien en te merken aan kids/mensen. Pddnos of andere vormen zijn een stuk moeilijker, maar vaak ook niet zo complex dat je overal hulp bij nodig hebt. Een echte autist bedoel ik dan ook hoe de maatschappij het ziet, standaard autistentrekjes; speelt niet met anderen, kijkt geen mensen aan, etc. Had het dus NIET over andere vormen va autisme...
ADHD is niet alleen maar druk. Bij ADHD zie je veel meer kenmerken dan alleen maar druk zijn. Hetzelfde met ASS. Is niet alleen het niet goed met anderen kunnen spelen. Wat trouwens ook niet altijd klopt wat ik kon prima met anderen spelen.... En dat je een Ass'er direct kan herkennen is echt vette bullshit!! Want veel kenmerken worden weg gewuift. Ach, kind is lastig, brutaal, ouders kunnen het niet aan, karakter enz. Het wordt echt niet zomaar herkent. Waarom denk je dat zelfs autisme centra's moeite hebben met diagnostiseren? Waarom denk je dat er vaak lange tijd van testen en gesprekken aan vooraf gaan voordat er een diagnose is/het ontdekt wordt? Zeker bij meisjes is het vaak niet zichtbaar omdat vrouwen/meisjes een kei zijn in verbergen/toneelspelen/kopieergedrag. Ik ben over de 40 en bij mij is het vorig jaar pas ontdekt. Had ik verdorie toentertijd maar een plakker gekregen ipv lastig, probleemkind enz. Dan had ik het al die jaren waarschijnlijk niet zo verdomd moeilijk gehad! Ik mag hopen dat als m'n kinderen problemen krijgen, ze snel hulp of een diagnose kunnen krijgen zodat ze goede begeleiding kunnen krijgen. Zo nodig aanpassingen op school of werk. Zelfs bij het autisme kennis centrum gaven ze aan dat het zelfs hun niet makkelijk is om een autist te herkennen. OOK de klassieke autisten niet. Er zijn zoveel gedragsproblemen die ook door wat anders kunnen komen dan autisme. Iemand die van jongs af aan aan stil en terug getrokken is n moeite heeft met communiceren , hoeft niet altijd autist te zijn . Diegene kan ook wat anders hebben. Over slecht verleden . Gepest, mishandeld, misbruikt. Combinatie van een aantal factoren. Iemand kan geestelijk beperkt zijn/laag IQ hebben enz.
Zoals @Iertje81 ook aangeeft we komen ze niet enkel tegen als we naar hen gaan, die opmerkingen worden dus ook niet enkel dan gemaakt. De keren dat we naar hen gaan beperken we dus ook tot het in onze ogen strikt noodzakelijke, en momenteel zelfs helemaal niet vanwege diverse andere uitspraken en acties die er zijn gedaan gedurende jaren (heb daar al eens iets over geschreven bij het topic waar valt je mond van open). Wij hebben er afgelopen jaar ook bewust voor gekozen om de feestdagen incl sinterklaas niet met hen te vieren bij opa en oma, maar ik weiger in die zin om mijn nichtjes en voorheen neefje (is overleden) aan te kijken of anders te behandelen op basis van de uitspraken en acties van hun ouders.
Mijn neefje zit altijd met de tablet tijdens het eten omdat hij anders -volgens mijn zus dan- niks eet. Zo storend vind ik dat! Bij ons mag dat echt niet en heb ik he. ook duidelijk gemaakt, dat er bij ons gewoon samen wordt gegeten, zonder schermen. Werd sowieso kriegel van al die geluiden steeds. En toch at hij gewoon goed.
Precies zo doen wij het ook. We hebben het wel geprobeerd hoor schermtijd maar dat leverde strijd op. En toen we het loslieten werd het veel beter; als in toch niet teveel kijken en ook spelen en tekenen enzo. Heel herkenbaar ook van die tv!
Bij het eten hebben wij geen tablet. Dat vind ik ook niet gezellig. Maar bij verjaardagen enz maakt het mij echt niet uit. We eten dan ook niet met z’n allen aan tafel; meestal een buffetje oid.
Nee dat vind ik inderdaad ook not done. Wel als we gaan uiteten, dan krijgt mijn zoontje altijd de telefoon als we aan het wachten zijn en dochter kleurt meestal. Maar we gaan misschien 2 x per jaar uiteten dus nog niet eens waard te vermelden Maar dat is ook de enige uitzondering
Wij hebben geregeld de tv aanstaan voor ‘niks’. Dan staat er een hotwheels filmpje op terwijl de jongste met de auto’s speelt. Ter inspiratie denk ik. Of een filmpje van een attractie park terwijl de oudste een achtbaan natekent in een kleurboek. Ik lees dan wel eens dat kinderen een half uur per dag schermtijd, tv en tablet, per dag krijgen en ik snap niet hoe ze het doen. Maar dat zeg ik: die van mij spelen ondertussen door, dus ik vind het dan zo erg niet
Het is altijd makkelijk oordelen als je zelf niet weet hoe het is. Ik had soms ook mijn mening klaar over kinderen met een labeltje. 'ADHD, ASS.. Ja zal best dat ze moeite hebben met dit of dat maar er is ook nog zoiets als opvoeding hoor.' En toen kreeg ik zelf een kind met ASS. Ik had werkelijk geen idee.. Mensen die vinden dat je beter dit of dat kunt doen, of vinden dat je niet (juist) opvoed, of dingen niet stimuleert. "Hoe moet hij ooit leren samenspelen als hij altijd achter de tablet zit?!' "Hoe leert hij ooit iemand aankijken als dat nooit van hem wordt gevraagd?!" Daar steek ik mijn middelvinger naar op in mijn gedachten en verder: negeer.
Ik denk vaak: vroeger had ik ook geen schermtijd en zat ik ook middagen/avonden op msn met de tv aan in mijn kamer. Maar ik zat wel op 3 sporten, speelde veel buiten en ging op de middelbare school met de fiets naar school. Dat gezeur telkens om die schermtijd en de term schermtijd daar moet ik vaak ook wel om lachen. Maar dat komt meer omdat ik vaak het gevoel heb dat er overal een benaming voor moet wezen. En buiten dit alles zoals je zelf zegt is het ontzettend fijn dat er geen strijd is wat betreft tv.
Zoals onze psychiater zei choose your battles en doe wat voor jullie gezin goed is en wat werkt voor uw kind en wees zeker van deze keuzes, je hoeft deze ook niet te verantwoorden naar anderen toe. Onze oudste heeft ass en adhd en er zijn zaken die ik de moeite waard vind om al 11 jaar lang, constant te herhalen maar er zijn andere zaken waarbij ik het loslaat en het de strijd niet meer waard vind en dat gaat dan niet over mijn kind niet de moeite waard vinden.
En niet alleen de strijd met je kind. Maar vooral met buitenstaanders. Verantwoorden waarom je bepaalde keuzes maakt of dingen op een bepaalde manier gaan. Bij oprecht geïnteresseerden wel hoor, maar bij een ondertoontje zwijg ik al.
Ik erger me er juist vreselijk aan dat elk kind dat net een beetje anders is dan standaard meteen door iedereen een etiket krijgt. Ik heb een nogal koppige, eigenwijze, maar verlegen, zoon met een enorm rechtvaardigheidsgevoel en een eindeloze energie. Ik heb al zovaak gehoord dat hij wel autistisch zou zijn, of ADHD zou hebben of weet ik veel. Ik wordt er doodmoe van. Hij is, vanwege zijn dyslectie, één keer getest door een orthopedagoog die ook zei dat het een heel bijzonder, maar superleuk mannetje is. En dat is hij ook! Hij heeft niets alleen nogal sterk ontwikkelde karaktereigenschappen!
O maar kinderen met ASS en ADHD zijn ook superleuk hoor En als zijn eigenschappen hem niet in de weg zitten is dat prima. Hier is onze jongste met 6 jaar bijna overspannnen geweest omdat hij er zelf heel veel last van had. Dan is het geen kwestie van een labeltje erop willen, maar eerder moeten om verder te kunnen komen.
Ik vind de hele term 'labeltje' of 'stempel' denigrerend en eigenlijk heel erg dom klinken. Zeker wanneer buitenstanders het gebruiken wanneer ze spreken (of klagen) over gediagnosticeerde kinderen.
Tuurlijk zijn kinderen met ASS en/of ADHD ook heel leuk en kan een diagnose heel helpend zijn. Maar mijn zoon heeft er zelf vrijwel nooit last van dat hij, volgens anderen, soms ander is dan anders.Anderen hebben er eerder moeite mee en willen dan zijn gedrag of uitspraken verklaren door een diagnose (die hij dus niet heeft). En dat is wat mij tegenstaat.
Dat zegt ze niet volgens mij hoor. Wij zijn met zoon een traject gestart, onder andere omdat veel mensen hem een labeltje wilden geven. Maar er kwam niks uit (anders was het ook prjma), hij is gewoon zo.
Daarom een knipoog. Ik leg alleen uit wat de overweging kan zijn om dat labeltje wel te "willen". Wij krijgen die vraag/dat verwijt ook nog al eens: "waarom wil je er per se een etiketje op hebben"