Blijkbaar is het (Bij mijn vriendenkring) een onpopulaire mening dat ik min miskramen niet bij mijn kinderen meetelt. Niet verwijtend naar andere bedoelt maar ik heb 3 kinderen. De kindjes die we door de miskramen niet hebben mogen krijgen staan daar los van voor mij. Daarbij als bijv de eerste mk(drieling) niet had plaats gevonden waren we de andere zwangerschappen nooit aan gegaan. Twee keer net voor de eerdere uitgerekende datum weer zwanger mogen worden. Die kinderen waren er dan ook niet geweest etc. Enige uit onze vrienden kring die ooit mk's heeft gehad. Maar blijkbaar weten ze het toch beter en hebben wij 7 kinderen. Schiet mij maar lek...
Misschien ligt het aan het termijn waarop je de miskraam krijgt? Ik vind het wel apart dat ze voor jou bepalen dat je 7 kinderen hebt, volgens mij mag de vrouw zelf bepalen hoe ze de miskramen ervaart en wil herinneren.
Ja, dat is heel apart dat men zo redeneert op die termijn. Zo redenerend zou ik nu 5 kinderen hebben. Ik heb er toch écht maar één. Het zou niet in me opkomen om de 4 miskramen/missed abortions als mijn kinderen te beschouwen. Gelukkig heb ik redelijk nuchtere mensen in mijn vrienden- en kennissenkring. Uiteraard doel ik nu niet op mensen die een levensvatbare baby zijn verloren, of een heel late miskraam. Dat is een heel ander verhaal.
Ik vind het irritant dat er zoveel kinderen iets hebben, soms niet eens onderzocht door een instantie of arts. Ik denk dat 70% van de ouders en kinderen in mijn omgeving wel iets mankeren volgens de ouders en of maatschappijde ene hoogsensitief, de andere is snel overprikkeld, de andere loopt Sociaal emotioneel achter, pdd, adhd,add etc. Lopen ze niet in de pas, huppakee naar een hulpverlener. Dochter is qua karakter een moeilijke en al op de peuterspeelzaal werden we doorgestuurd. Op school vonden ze logopedie nodig. Daarna een rots water training en door naar een psycholoog. Zoon loopt qua leren achter. Die verdenken ze van add of dyslexie en discalculie. Etc etc. Dochter hebben we alleen naar de logopedie gedaan wat geen succes werd. Zoontje hebben we nog niks mee gedaan. Het lijkt wel of alles meteen getest moet worden en in een gokje geplaatst moet worden. Met dochter gaat het inmiddels prima en bij zoon is ook een stijgende lijn te zien. Vroeger had je dit toch ook niet allemaal zo veel?
99% van wat je noemt zijn officiële vastgestelde diagnoses en niet iets dat de ouders zich inbeelden. Wellicht dat een kind met adhd of autisme nu sneller een diagnose krijgt maar hoe fijn is het dat een kind nu passende hulp kan krijgen ipv z'n hele jeugd 'lastig' is, moeilijk mee komt en onderpresteerd?
Ja inderdaad. Vroeger waren ze volgens mij gewoon niet zo goed in diagnosticeren. Vroeger kregen alleen de extreme gevallen een stempel. Wij hadden vroeger bv een buurjongen met klassiek autisme; liep bijna alleen rondjes en kon uit het niets een woede-aanval krijgen etc. Vergeleken met hem zou ik makkelijk over mezelf kunnen zeggen dat ik neurotypisch ben. Maar toch kreeg ik op mijn 17e ook het "stempel" ASS, omdat ik kennelijk aan de meeste symptomen voldoe. Tegenwoordig krijgen dus ook de "minder zware gevallen" ook een diagnose. Of dat goed is, dat is een kwestie waarover je van mening kan verschillen, maar dat betekent niet dat de diagnose op zich maar onzin zou zijn. In mijn geval vond ik het absoluut niet gek dat mijn dochter ook autist is; was wel te verwachten wanneer je naar m'n stamboom kijkt en dat ASS iedere generatie wordt "doorgegeven". Mijn vader is autist, zijn vader was het, de moeder van mijn opa vertoonde ook overduidelijk trekjes (alleen die is nooit getest oid), oma aan de andere kant en nog een neef. Tsja, dan is het niet zo gek als je een ASS-kind krijgt.
Tegen onbekenden zeg ik ook vaak gewoon dat ik 2 kinderen heb. Dat is nou eenmaal wat zichtbaar is en ik heb niet altijd de behoefte om alles te gaan uitleggen. Nu is een kindje verliezen m.i anders dan een miskraam (of wellicht is dat een impopulaire mening van mij...) maar ik ken eigenlijk niemand die overleden kinderen standaard meetelt. Mijn moeder heeft het vaak over haar 2 kinderen (eigenlijk 3), mijn schoonmoeder zegt dat ze er 6 heeft (eigenlijk 9).
Ik zeg vaak 1 dochter maar zodra ik geen mauwen (tottoo) aan heb dan vragen ze het wel. Dan gaat het vaak zo.. Ik..Ja is mijn zoon is overleden. Persoon.. wat verdrietig waaraan dan. Ik aan de ziekte van ..... is erfelijk. Vaak verhaal wat het is etc. Maar dan is het klaar of vragen wil je er niet nog een. En dan breng ik de miskraam ter sprake. Dus het ligt er aan dit was natuurlijk in grote lijnen en beknopt.
Tuurlijk wel. Dat waren vroeger misschien wel de rare stille muurbloempjes, de nerds of de irritante rotkinderen uit de klas. Godzijdank worden deze kinderen nu beter begrepen en krijgen ze nu geen nare stempel, maar een fijne stempel waardoor ze begrepen en gesteund worden
Nou dit idd. Ik heb vorig jaar de diagnose ADHD pas gekregen, had gewild dat ik hem eerder had gehad zodat ik me kon focussen op school en niet de onrustige dagdromer was waar niks van terecht zou komen. Morgen hebben we een intake voor mijn middelste zoon om hem te testen op ADHD. Hij blijft voor mij wie hij is met of zonder "label" maar ik weet wel dat hij er baat bij zal hebben.
Onze dochter heeft wel doorsturingen gekregen maar dat hebben we niet gedaan. Vond het te zwaar geschut. En als iemand officieel een diagnose heeft prima. Maar hier in de buurt ken ik er genoeg die geen diagnose hebben maar dat de school of de ouders het wel zo noemen. Ik bedoel dat de kinderen, even de extremen daar gelaten soms met wat tijd en het ouder worden ook kunnen veranderen. Het geleur meteen naar arts, k.o, psycholoog. Pff dan hadden we al een aantal onderzoeken gehad inclusief psycholoog, terwijl het nu zonder dat allemaal het prima gaat. Heb het idee dat ze er met de neus bovenop zitten om als er ook maar iets afwijkend is, om dat meteen bij te sturen of te corrigeren.
Mijn jongste heeft wel hulp, geen echte diagnose, maar dat hoeft ook niet. Ze is heel gevoelig en heeft vaak last van prikkels. Ze kon er moeilijk mee omgaan, ze kwam zelf bij ons omdat ze hulp wilde, omdat duidelijk werd dat wij haar niet begrepen en niet konden helpen. Ze is nu eenmaal (prikkel)gevoelig, het is wat het is. Zonder benaming was ze waarschijnlijk het aparte meisje geweest dat heel snel huilt en gilt. Ik weet wel wat fijner is
Ik snap wat je bedoelt maar toch denk ik dat zo'n label wel kan helpen al lijkt er verder weinig aan de hand. Een kind kan ook pas rond de puberteit last gaan krijgen van bijv add. Het is niet iets waar ze overheen groeien. Ook kan het de ouders helpen om bepaalde dingen anders aan te pakken. Een kind met ADHD kun je soms beter even een rondje laten rennen ipv op de trap zetten als het vervelend is. Ook voor het kind zelf lijkt het me heel fijn dat het weet waarom het zich anders voelt of gedraagt dan het klasgenootje.