Mijn zoon is 3 jaar geworden in april. Van mijn partner maar ook vanuit omgeving( goede buren, personeel winkel waar we vaak komen etc) krijg ik geluiden dat mijn zoon wel erg weinig mag van mij, dat ik hem niet vrij laat. Ik herken het wel voor een deel maar weet gewoon niet hoe ik er wat soepeler in kan worden. Ben best streng en heb gewoon graag de controle ( weten waar ik aan toe ben etc). Wat mijn zoon niet mag van mij( en andere kinderen wel wat ik zo hoor en zie): - met zo'n kinder winkelwagentje in de supermarkt; hij moet naast mij blijven lopen , ik wil geen geren in de winkel en wil niet dat hij tegen anderen aanrijdt (heeft nog nooit tegen anderen aangereden als partner dit wel toelaat maar voor het geval dat) - in dierentuinen, pretparken , vliegveld, vakantie etc mag hij van mij niet hollen, behalve in de speeltuinen in de dierentuinen bijv) - op het strand wilde hij "helpen" met een zandkasteel maken , andere gezin vond het heel leuk en nodigde hem zelfs uit, maar ik wil dat gewoon niet hebben. Ik wil niet dat hij andere mensen lastig valt. - regelmatig gaan we uit eten en ondanks dat daar soms ook kunderfaciliteiten zijn, moet hij van mij blijven zitten. Soms ruim een uur. - gillen buiten ( ook van blijdschap of enthousiasme ) is 1 keer waarschuwen en dan binnenkomen. Tot zijn tweede ben ik niet met hem gaan vliegen, gewoon omdat ik bang zou zijn dat hij andere mensen lastig ging vallen met praten of wat dan ook. Afgelopen maart mijn stoute schoenen aangedaan en met hem gevlogen, en het ging hartstikke goed, hij was heel netjes, sliep veel en had genoeg afleiding. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb! Het is een heel lieve jongen en hij toont graag zijn affectie naar mensen, is erg extravert. Maar ik ben gewoon heel bang voor afwijzing, dat mensen bijvoorbeeld zeggen : " ga weg rotjong" ( is nog nooit gezegd zoiets maar zit in mijn hoofd). excuus voor het lange verhaal en ik hoop op tips. Bedankt alvast.
Ook van afwijzing kunnen ze leren. Veel mensen gaan met kinderen naar een plek waar andere kinderen zijn, zodat hún kinderen contact kunnen krijgen met anderen. Juist omdat ze dat ook moeten leren. Dan kunnen kinderen op hun niveau leren hun grenzen aan te geven en leren hoe ze moeten reageren als anderen dat doen. Verder; veel mensen vinden kinderen ook gewoon echt leuk! Je merkt snel genoeg of mensen het leuk vinden om te kletsen met jou kind. Laat 'm zijn sociale vaardigheden uitproberen op 'vreemden' onder jou toezicht. Alleen maar heel leerzaam! En in de winkel: Maak afspraken; karretje kan best. Maar gedraag je je niet, dan is het klaar en gaat hij terug.
Ik vind het ook wel erg strak klinken. Je moet niet vergeten dat het een kind van 3 is. Die hoort wel te leren door 'fouten' te maken. Als jij bij voorbaat alles al verbied, leert het zelf ook niks. En als je iets toelaat en het gaat een keer mis, hoef je ook niet meteen iets voor altijd te verbieden, maar probeer je het een volgende keer weer. Ik vind de punten die je opnoemt wel erg overdreven.
Mee eens. TS, je klinkt als een vriendin van mij die is ook bang dat haar kind wordt afgewezen en beperkt hem daardoor heel erg.
Ik denk dat je jouw angst om afgewezen te worden heel erg projecteert op je kind, en als een dochter van een moeder die dat ook heeft gedaan, kan ik je vertellen dat ik daar niet gelukkiger van ben geworden. Misschien moet je eens met iemand gaan praten over je angsten?
Nou jemig je houd hem idd kort... waarom zou hij niet met andere mensen mogen spelen op het strand??!! En een uur aan tafel laten zitten terwijl hij daar gewoon kan spelen, ook met andere kindeeen vind ik echt onzinnig Wbt het rennen in een dierentuin oid... ik zou dat ook loslaten, ze zijn gewoon hartstikke enthousiast! Het rennen in een supermarkt vind ik ook niet goed. Ik denk dat je moet loslaten wat andere mensen zouden kunnen denken... zo zonde van je tijd en het haalt een hoop plezier weg wat je met en om je kind kan hebben
Zo`n winkelwagentje mag van mij ook niet. Ik zie de rekken met flessen wijn al om gaan Nu mijn oudste 8 is vind ik dat nog steeds niet goed. En die kinderfaciliteiten in een restaurant ben k ook niet heel gelukkig mee, vooral omdat mijn oudste heel enthousiast is en zijn grenzen daarin niet goed kent. Maar laten rennen heeft een kind gewoon nodig, toch? Wij hebben de afspraak dat er gerend mag worden zolang hij in ons gezichtsveld blijft. En ik heb liever dat hij buiten gilt dan binnen... Laat het een beetje los, je wilt toch ook dat hij straks met vriendjes lekker buiten gaat spelen? Dan moet hij ook geleerd hebben hoe je dat doet.
Dat winkelwagentje mag van mij ook niet. Maar waarom in hemelsnaam mag hij niet rennen? Wat is de redenering daarachter? Het is toch een kind?
Ik denk dat de kans op afwijzing groter wordt als hij niet zelf ervaart wat mag en wat niet mag. Zeker van samenspelen leren kinderen heel erg veel. En als mensen hem uitnodigen mee te doen is hij hen toch niet tot last? Met winkelwagentje kan je hem ook prima leren dat hij rustig moet lopen (doet hij dat niet, dan wagentje weg, maar zolang hij rustig loopt gaat het toch prima?). Ik zou gewoon dingen uitproberen, wie weet valt het mee, net als met het vliegen.
Eigenlijk mogen ze bij mij alleen punten die jij opschrijft wel. Ook met een winkelwagentje lopen vanaf ongeveer 2. Wel duidelijk aangegeven dat hij er niet mee mag rennen of tegen dingen aanrijden. Dat is echt wel een keer misgegaan (zonder gevolgen hoor) en daar heeft hij dus van geleerd. Er zit ook zo'n hoog vlaggetje aan die je kunt vasthouden. Nu is je kind nog jong. Dan kunnen ze van alles leren zonder dat daar meteen grote gevolgen aanzitten. Al dat soort dingen nog leren als je 18 bent wordt echt een probleem. Mijn tip voor jou is om hulp te zoeken. Volgens mij kun je bij cjg terecht. Dan kun je met iemand voorbeelden bespreken, uit proberen en nabespreking. Gun jezelf wat steun, want het wordt uiteindelijk alleen maar leuker als je leert loslaten.
Ik lees vooral jouw angsten terug in je post. Het klinkt alsof jij bang bent dat je zoontje wordt afgewezen of dat jij, als moeder, wordt afgewezen als je zoontje iets doet wat anderen niet zouden goedkeuren (anderen tot last zijn bv.). Ik vind het knap dat je ervoor openstaat om te zien dat je je zoontje misschien te kort houdt, dat lijkt me de eerste stap. Misschien is het goed om, mogelijk samen met een professional, te onderzoeken wat jouw angsten zijn en waar deze precies vandaan komen. Waarom schrikt het je zo af om je zoontje op het strand te laten spelen met een ander gezin? Waar ben je bang voor en hoe komt het dat die angst er is? Wat zit eronder voor jou? Het lijkt erop alsof je je eigen angsten projecteert op je zoontje waardoor hij niet 'vrij' kan opgroeien en deze angsten op den duur zal overnemen van jou. Jij bent zijn voorbeeld dus als jij het voorleeft, zal hij op die manier leren dat het zo dus moet en zich ook zo gaan gedragen. De vraag is of je dat wenselijk vindt? Zo niet, dan lijkt het me verstandig je meer te gaan verdiepen in je eigen gevoelens zodat je kan leren om bepaalde angsten en ideeën los te gaan laten zodat je zoontje meer ruimte kan gaan krijgen op zich te ontwikkelen op zijn manier, en niet door middel van jouw angsten.
Ik vind het goed dat je dit voor jezelf hardop toegeeft. Ik vind het ook erg 'streng', lijkt me niet goed voor zijn ontwikkeling. Je geeft aan bang te zijn voor afwijzing (en de pijn die daar bij hoort, ik neem aan een pijnpunt uit je eigen jeugd/leven?), maar ja... afwijzing hoort bij het leven (wat denk je dat er straks op het schoolplein gaat gebeuren?). Er gaat iemand een keer tegen je kind zeggen 'rot op' of 'je bent stom', 'jij mag niet meedoen', etc... In mijn ogen is afwijzing het minst pijnlijk als je zelfvertrouwen hebt, zelfverzekerd bent en gelooft in je eigen waarde. Dan zul je makkelijk je schouders op kunnen halen en het van je af zetten. Hoe krijgt een kind eigenwaarde en zelfvertrouwen? Door hem zijn eigen fouten te laten maken, ervaringen te laten opdoen, zelfstandigheid en autonomie te geven en er liefdevol voor ze te zijn op de momenten dat hij 'op zijn bek gaat' en hem te helpen daar dan weer van te leren. Juist door hem niet vrij te laten en te willen beschermen, zorg je ervoor dat hij niet goed weerbaar kan worden en dus ook meer 'pijn' van afwijzing zou kunnen gaan voelen. Misschien is het wijs om aan je eigen angst te gaan werken en die behoefte om controle te hebben (hoe ouder je kind wordt, hoe minder jij in de hand zult kunnen hebben), desnoods met een professional, zodat je ook beter zult kunnen loslaten. Hoe staat je partner hierin? Misschien kun je qua beslissingen van loslaten meer op zijn inschatting gaan varen. Of een goede vriendin (met kinderen) die je als klankbord zou kunnen gebruiken? En probeer gewoon te beginnen met kleine stapjes. Zoals dat wagentje in de winkel. Maak afspraken met hem en kijk wat er gebeurt. Geef hem een kans om te laten zien wat hij kan.
Ik zou dit inderdaad bij jezelf zoeken, je projecteert je angst (afwijzing,afkeuring) op je kind. En dit is inderdaad niet goed voor hem. Allereerst goed dat je dat al inziet! Mogelijk kan je 'spiegelen' met mensen uit je directe omgeving die je vertrouwt. Wat vinden zij van een bepaalde situatie? En bepaalde situaties gewoon laten gebeuren. Net als het vliegen. Wat gebeurt er en wat doet het met jou? En wat doet het met je kind? En als het 'fout' gaat, kijk eens hoe je kind het oplost en hoe jij hem daarbij kan helpen. Succes!
Bedankt voor de vele reacties al! @Sleepless @Kache @ biny @Shakes etc etcMijn zoon gaat 2 dagen naar halve dagen naar het kdv en dat gaat heel erg goed, hij heeft het erg naar zijn. Hij is erg "amicaal" en sociaal naar andere kinderen en ook naar de leidsters. Ik herken mijzelf heel erg in mijn zoon zoals ik vroeger was, ik was ook niet verlegen en heel spontaan enzo. Maar ook met de daarbijbehorende " rot nou eens op" naar mijn hoofd , een enkele keer. We wonen op een boerderij met veel grond waar hij uiteraard wel mag dollen en hollen. Maar op publieke plekken wil ik gewoon dat hij zich gedraagt. ( niet gillen, weglopen, etc etc). !Gisteren ben ik samen met hem naar een pretpark geweest en toen heb ik bewust veel minder strak gereageerd op hem. Hij mocht daar rennen, ik zag het andere kinderen ook doen en dacht bij mezelf: waarom ook eigenlijk niet?" En het ging hartstikke goed, net als met het vliegen! Ik denk gewoon heel snel dat ik lastig ben of dat anderen dat zullen vinden en dat ook van mijn kind dat vinden. Ik ben nogal sociaal onhandig vind ik zelf. Toen ik bv zwanger was , was ik daar heel erg blij mete, maar ik hoef dat, buiten mijn man om, niet zo nodig met anderen te delen. Ik wil anderen daar niet lastig mee vallen. Of dat men medelijden met me heeft. Ik vind het bijv ook moeilijk om tegen anderen te zeggen dat ik trots ben of hem complimenten geef waar een ander bij is ( wat ik wel doe maar vind het moeilijk). Ik wil niet dat anderen vinden dat ik opschep. Of dat ik naast m'n schoenen loop ( wat ik echt niet doe!) . Veel mensen zullen hun eigen kinderen het mooist vinden in de wereld, ook dat vind ik moeilijk om te zeggen omdat ik geen kapsones wil hebben, of überhaupt dat mensen dat zouden denken dat ik dat heb. Alleen de gedachte al dat iemand over me zou denken dat ik raar/lelijk/hoerig of wat dan ook vind, maakt me rusteloos. Ik wil continue het tegendeel bewijzen dat ik gewoon een normaal mens ben.
Hij rent dan soms en kijkt tegelijk achteruit, waardoor hij dus weleens tegen iemand is opgebotst.ik schaam me dan gewoon.
@Kache: hij gaat dus naar het kdv en daar speelt en ravot hij met andere kinderen, en daar heeft hij ook weleens ruzie. En dan de volgende dag/ keer speelt ie daar weer gewoon mee " zand erover" lijkt het wel.
Als ik je zo hoor, laat je veel van je gedrag afhangen van wat jij denkt dat anderen mogelijk van jou zullen vinden. Je lijkt dus bang voor wat mensen mogelijk zouden kunnen denken of zeggen en je past je gedrag daarop aan. Als je dat doet, geef je niet alleen je zoon weinig vrijheid maar ook jezelf; je bent steeds bezig met wat anderen mogelijk van iets kunnen vinden en niet met wat jij zelf (of je zoon) eigenlijk zouden vinden of willen doen. Dat klinkt een beetje 'sociaal angstig'; steeds bezig zijn met wat anderen van je zouden kunnen denken. Dat lijkt me heel vervelend voor je, en indirect ook voor je zoontje. Ik vind daarnaast dat je heel goed kunt omschrijven herkennen wat er in je omgaat en waarom je bepaalde dingen wel/niet doet. Dat is echt heel sterk! Ik hoop voor je dat je een weg zult vinden om hiermee te leren om te gaan zodat je meer vrij zult zijn en je meer vrij zult voelen. Het maakt namelijk geen bal uit wat anderen van je denken en vinden, zolang jij en de mensen die je lief hebt je maar accepteren.
Misschien moet je toch eens hulp zoeken en met iemand praten. Je trekt je ontzettend aan wat andere misschien wel niet over jou(of je zoon) zullen denken, dat is heel erg jammer want zo te lezen beheerst het een groot deel van jouw leven (en die van je kind want je projecteert het op hem). Daar moet je echt aan werken hoor, zo leven is niet leuk en totaal niet nodig. Je klinkt als een super lieve meid/vrouw die graag alles goed wil doen!
Ik ben wel een gevoelig persoon en heb een schommelende schildklier ( hashimoto). Als mijn schildklier uit balans is, ben ik dus zelf ook uit balans, ik ben dan sterker gevoelig. Ik onderneem echt veel met mijn kinderen ( heb ook nog een dochtertje van 9 mnd). Ik ben ook niet verlegen ofzo. Stap best makkelijk op mensen af. En dat doet mijn zoon dus ook. Ik wou dat er een knop was om niet erg te vinden wat anderen denken, en ook niet ervan uitgaan dat mensen het altijd slecht met je voorhebben . Dat ze bijv rare dingen over je denken. Ik heb bij wijze van liever dat men me in elkaar slaat, of lichamelijk agressief bejegend dan dat iemand iets raars over me zou denken.
Dus alles wat je je kind ontzegt (want dat is het), is gewoon uit vrees voor onaangename mensen die niet snappen dat kinderen kinderen zijn? Wil je je leven en dat van je kinderen afstemmen op dat soort volk?