4 Maart ben ik middels een spoed keizersnee bevallen van onze zoon, waar het gelukkig heel erg goed mee gaat Zelf ben ik ook aan het herstellen, ging en gaat ook vrij snel, beide gaan de goede kant op, dus wat dat betreft geen gekkigheid of klagen.... Alleen ben ik sinds vorige week maandag thuis, we hebben ook nog een dochter en ik mocht nog 2 dagen langer blijven, maar ook onze dochter was zichtbaar gespannen onder mijn afwezigheid. We hebben het goed geregeld, ik word heen en weer gereden, we zien hem toch wel wat uren op een dag. We hebben uitgestelde kraamzorg voor als hij naar huis mag, mijn vriend is vandaag weer gaan werken, en ik begin ook wat kleine klusjes op te pakken. Het is alleen zo totaal niet wat je verwacht van je kraamtijd. De dokters zeggen maar kalm aan, niet dit doen, niet dat doen, je bent een kraamvrouw. Ik voel me geen kraamvrouw, tlijk ik heb een paar dagen pijn gehad, vooral spierpijn trouwens, geen pijn aan de wond. Eigenlijk ben ik een beetje boos, niet op onze kleine hoor, die mis ik heel erg, maar boos op de situatie. Ik mag geen auto rijden, dus niet zo even naar het zkh toe, ik mag het huis niet doen, niet de deur uit, mijn dochter niet ophalen en brengen naar school, ik mag (zoals elke kraamvrouw) niets! Alleen tegenover dat niets staat geen slapende baby in de box, geen huiltjes vanuit de wieg, ik zit thuis, ik mag niets, en mijn baby is er niet. En als ik dan een stoel op til dan moet ik die als de wiedeweerga neer zetten want ik ben een "kraamvrouw". Bij ieder gesprek krijg ik te horen niet te snel te gaan, niet tillen, niet dit, niet dat, helemaal niets, want ja ja je bent kraamvrouw. Misschien komt wat ik nu schrijf onbegrijpelijk of gek over, maar zijn er meer vrouwen die dit (gehad) hebben en begrijpen wat ik bedoel? Ik vind het lastig te omschrijven, en VL zei al dat ik misschien even een gesprek met iemand aan moet vragen, maar ja, wat kan diegene er aan doen dat ik niets mag, en dan ook nog eens die kleine moet missen.... Ik kan er gewoon niet inkomen dat mensen nu zeggen dit is je kraamperiode terwijl het eigenlijk enkel maar inhoudt dat ik niets mag, mijn baby is niet thuis, kraamvisite is er niet, de kaartjes beginnen nu te komen maar in het begin durfde niemand dat (kleine is met 34.5 gehaald en had een slechte start) Ik ben echt dolblij met hem, en dat hij het zo goed doet, maar kan het niet verkroppen dat ik nu zonder hem aan het "kramen" ben. Help..?
Gefeliciteerd met je zoontje, fijn dat hij het goed doet! Met mijn oudste heb ik in een vergelijkbare situatie gezeten: spoedkeizersnee, dochter opgenomen, ik naar huis. Ik voelde me ook geen kraamvrouw. Fysiek was ik er snel bovenop en ik wilde ook graag het heft weer in eigen handen. Misschien kwam het wel doordat je je kind in handen van een ander achterlaat. Verder werd ik heel ongeduldig van mensen die zeiden dat ik rustig aan moest doen. Ik kon geen hulp en mensen om me heen verdragen maar was tegelijktijd boos om het "gebrek aan belangstelling". Ik reed 5 dagen na de keizersnede gewoon auto en deed het huishouden. Daarbij kolfde in me een slag in de rondte. Borstvoeding kunnen geven werd mijn nieuwe project (gelukkig geslaagd). Dus ja, veel herkenning in wat je schrijft. Je gaat door een moeilijk proces. Echt tips heb ik niet omdat ieder het op zijn eigen manier verwerkt. Wat bij mij hielp wat dat ik het besluit nam (tja, binnenvetter) om mijn verdriet en onmacht te delen en ook zelf onder ogen te zien. Ik was gewend dat als je maar hard genoeg werkt, dingen gaan zoals je wil. Maar ja, het leven is niet maakbaar. Na een jaar of twee kon ik gewoon over deze gebeurtenis praten zonder in een kramp te schieten. Ik denk dat dat komt doordat ik alle emoties en boosheid gelijk heb toegelaten in plaats van weg te stoppen. Als je zoontje thuis is dan durft je omgeving zich ook wat feestelijker op te stellen. Familie en vrienden zijn ook onzeker over wat van ze verwacht wordt. Geef aan wat je van ze wil, ze doen het vast graag voor je. Veel sterkte meid!
Wat naar dat je dit zo ervaart. Het is ook niet niks. Ik kan me voor stellen dat je geen kraam gevoel hebt. Misschien overbodig, maar toch een kleine tip. Misschien heb je recht op kraamzorg als de kleine thuiskomt, 15 uur couveuse nazorg. Ik weet niet hoe je verzekerd bent, maar dat is misschien wel lekker voor jullie. Toch een paar dagen thuis met kraamhulp en laten verwennen
Gefeliciteerd met je zoontje! Fijn dat hij het na een moeilijke start goed doet! Ik heb hier geen ervaring mee, maar kan me zo indenken dat het heel lastig is (wel ervaring met man in ZH en heen en weer crossen met de kinderen) Iets waar je nu misschien nog niet mee bezig bent, maar volgens mij val je binnen de nieuwe regels over verlengd bevallingsverlof. Aangezien je kindje langere tijd in het ZH moet verblijven, krijg je na 8? dagen ZH-verblijf de dagen dat je kindje nog langer daar verblijft tot aan zijn thuiskomst extra erbij opgeteld. Stel die vraag anders nog even bij het UWV-onderdeel hier op het forum. Sterkte!
Dank je wel voor de reactie's, wij krijgen inderdaad uitgestelde kraamzorg als de kleine thuis is. Dat zal denk zeker ook wel schelen, alleen niet nu haha. Subois, ik ben dus ook (als een malle) aan het kolven, gevoelsmatig is dat nog het minste wat je kan doen, de rest van de verzorging is ook al weg. Als ik in het zkh ben dan mag ik natuurlijk wel een heleboel doen, maar je moet toch "toestemming" vragen om je eigen kind te verschonen, voor het geval dat er wat anders op het schema staat (bezoek fysio, logo, kinderarts, zaalarts etc) Ik snap ook niet waarom ze constant lopen te zeuren over kalm aan doen, maar het gebrek aan belangstelling voel je toch ook, en ik snap dat feestelijk doen lastig is, kleine ligt in het zkh en kraamvisite draait toch om de nieuwe aanwinst. Op dit moment schiet er inderdaad gelijk een brok mijn keel in, op het schoolplein van mijn dochter lach ik hem weg, maar duim de hele dag dat ze het niet teveel vragen. Mijn vriend is weer aan het werk, lekker afleiding en als de kleine thuis komt neemt hij nog een week vrij. Super lief en fijn allemaal, maar tot de kleine thuis komt ben ik dus de enige die hier een groot stuk van de dag alleen door brengt. Wat een zeikerd he, ben echt wel blij dat die kleine het goed maakt, en dat ik herstel, maar dan nog willen we dat laatste beetje ook nog een beetje snel.
Nou niet zo gek doen. Je bent echt geen zeikerd! Het is niet niks wat er allemaal is gebeurd. Gelukkig gaat het goed, maar dat betekend niet dat het zwaar is wat er dagelijks op je bordje komt. En dan nog niet eens gesproken over alle emoties die he tegenkomt. Ik hoop dat jullie knul snel naar huis mag en je rustig kan gaan wennen aan twee kids thuis. En nogmaals, je bent een goede moeder en absoluut geen zeikerd!
Tuurlijk ben je geen zeikerd, je hebt heel veel te verstouwen gehad met een spoedkeizersnee en een slechte start. En dan krijg je je baby ook niet mee naar huis. Lastig hè? Dealen met de mores van het ziekenhuis. Ik was helemaal niet assertief (eerste kind, zelf nooit in ziekenhuis gelegen dus alles was nieuw) en begreep heel weinig van de gang van zaken. Wie beslist waarover? Wanneer krijg je een arts te spreken? Dat soort dingen.Ik was ook best vaak pissed omdat ik wilde proberen live te voeden en dat de verpleging daar dat met de stopwatch naast stond omdat ik het niet langer dan 10 minuten mocht proberen. Vervolgens lukt het niet en werd de sonde weer volgekieperd met gekolfde melk. Ik heb toen ruggesteun gezocht bij de lactatiekundige zodat ik alternatieven kon aandragen en gelijkwaardig kon overleggen met de verpleging. Uiteindelijk 1,5 jaar borstvoeding gegeven! Dat alleen thuiszitten is inderdaad waardeloos. Ik zou kijken of je niet een extra bezoekje aan het ziekenhuis kan brengen? Je moet natuurlijk geen risico's nemen, maar waarom mag je geen auto rijden? En nogmaals, je bent echt geen zeikerd. Je maakt iets heftigs mee en je houdt je heel sterk! Het is ook heel normaal dat je er over een jaar nog met een brok in je keel hier aan terugdenkt. Hang in there!
Hilly en Subois, ik voel me wel een zeikerd. VL schrok natuurlijk ook toen hij gebeld werd en net op tijd binnen kwam rennen, maar die heeft wat afleiding en snapt mijn gevoel geloof ik niet. Ik mag nog geen auto rijden vanwege de buikwond, het is vandaag de 14de dag, en als ik er naar vraag is het nee je mag echt nog 2 weken vanuit ons geen auto rijden, en de meeste verzekeringen houden zelfs 6 weken aan. Dus als er wat gebeurt ben ik de pineut, ook als het niet mijn schuld is. Subois, gelukkig is het mijn tweede, wat jij omschrijft had ik bij de eerste al. Ik had dus een heel plan, als ik bevallen was dan zou ik zelf zeggen hey het hapt, leg eens aan (dat ging bij mij bij de eerste dus mis) en zo nog wat dingen. Uiteindelijk dus niet kunnen doen vanwege alles, zit je dan mooi te wezen met je plan. Woensdag op donderdag had ik een verpleegster waarvan ik eigenlijk al jankend naar huis wilde, die maakte wat opmerkingen die bij mij met alle spanning en stress helemaal verkeerd vielen. Ik heb dat wel aangegeven, maar het benadrukt het gevoel van geen kraamvrouw zijn. As maandag heb ik gesprek met de gyn, en ga kijken wat zij hierover zegt.
Het is allemaal erg overdonderend, maar een zeikerd ben je echt niet. Praat anders in het zkh eens met maatschappelijk werk, wellicht dat dat helpt. Ook in praktische zin, omdat zij geen witte jas is, maar wel zaken kan aankaarten. Zoals die verpleegkundige die kwetsende dingen erover zegt. Ik kan alleen maar zeggen, praat erovef. Want als je het bij je houdt, weten ze het niet en kunnen ze ook niks veranderen. Enne over die kz: die had ik ook, maar na 2 wkn gehaald en gebracht te worden wilde ik weer zelf rijden. Zoals mijn vk zei "gewoon niet zeggen dat je een kz hebt gehad". Niemand die daar naar vraagt en je autoverzekeraar weet toch ook niet dat je een kz hebt gehad? Ik dacht "doei, wil gewoon bij mijn kind zijn".
Mini en Maxi, We hebben een gesprek gehad met iemand (ben nu de naam al kwijt haha) om te verwerken etc. Was een goed gesprek, en deze gaf ook bij beide aan dat we het goed aan het verwerken waren, dat we welkom waren als we nog eens een gesprek wilden, maar dat alles verder opzicht normaal is gezien de schik en de snelheid. Ik heb ook tegen mijn vriend gezegd dat dit gedoe met die auto niet iets is wat ik lang vol ga houden. Hij begreep dit, en zei ook dat hij het begreep als de 6 weken niet volbracht werden Ook over bepaalde zaken die na de bevalling gebeurt zijn heb ik gepraat, en as maandag heb ik ook een gesprek, omdat het heel erg moeilijk was om mensen te krijgen die zeiden dat het echt geen kattenpis was en ik kalm moest doen, en vervolgens mijn meds vergeten werden (of ikzelf) en meer van dat soort dingen op de verpleegafdeling achteraf.
Je mag na een keizersnee verzekeringtechnisch 3 weken geen auto rijden. Je zou je verzekering op kunnen bellen want soms maken ze een uitzondering.
Ik wil je een knuffel geven! En als tip, wat je ook al doet, praat praat praat praat over de hele situatie en wat het met je doet. Ik herken het helemaal. Drie dagen na bevalling werden mn kindjes opgenomen omdatb ze te geel zagen. Ik ben erbij gebleven maar miste mijn oudste dochter ontzettend. Vervolgens een paar dagen later werd een van de baby's ziek. Waarschijnlijk van mn.oudste die longontsteking had. Dochtertje werd opgenomen met rs-virus voor negen dagen. Jongen mocht niet mee want hij zou ook ziek kunnen worden. Ik ben negen dagen in het ziekenhuis gebleven bij mijn meisje. Reed 1-2x per dag op en neer om zoontje en oudste ook te zien. Voor mijn gevoel heel wat gemist van mijn zoontje die eerste dagen en nog steeds als ik er aan terug denk doet het me erg veel pijn. Ik heb begeleiding van een psycholoog en maatschappelijk werker hierbij en probeer alles een plekje te geven. Want ook ik kan het moeilijk verkroppen dat ik geen kraamtijd heb gehad en het eigenlijk alleen maar "overleven en knop op doorgaan" is geweest. Sterkte!
Ik herken je gevoel heel goed, ik ben moeder van 3 kindjes die geboren zijn met 30 weken en bijna 6 weken in het ziekenhuis hebben geleden. Het voelt niet alleen dat je geen kraamtijd hebt, je hebt er ook geen! Ik vind het al heel wat dat mensen tegen je zeggen dat je het rustig aan moet doen, ik heb het niet 1x gehoord. Ik heb vrij snel na de bevalling toch maar auto gaan rijden. Mijn kinderen lagen verspreid over 2 ziekenhuizen op 40km afstand. En de verwachting is dat je als moeder 2x per dag je kind bezoekt, verzorgt, kolft en buidelt. Dus ging ik 2x 80km per dag in de auto op bezoek in 2 ziekenhuizen. 6 dagen na de bevalling. Oh, en ik moest gewoon op krukjes zitten naast de couveuses. Bureaustoelen waren voor vrouwen zonder KS, want die hadden last van de hechtingen. Met KS had je niks te zeuren. En je gevoel is heel terecht. Je hebt recht om boos te zijn. En teleurgesteld.. Op de situatie, op gemiste tijd met je kind, op je gemiste kraamtijd. Laat die woede toe, en praat erover. Dat is het enige dat helpt. Dikke knuffel en gefeliciteerd met je kleine kanjer!
Fijn om te lezen dat ik niet gek ben, en om de ervaringen van andere vrouwen te lezen. Fluitekruid ik ga daar voor bellen, ze hadden in het ziekenhuis gezegd 4 tot 6 weken, maar we zitten nu alles door te nemen en kunnen het niet vinden :S Krullie85 het is nu ruim 2 weken geleden, en sinds 2 dagen voelt het inderdaad als overleven en doorgaan. Het gaat super goed met hem, maar hij is niet hier. Adi dat is inderdaad meer hoe het ervoor staat, ik heb geen kraamtijd. Hier zeggen ze wel doe kalm aan, je bent kraamvrouw, en op de afdeling hebben ze tuinstoelen om lekker op te hangen met je kindje, je mag lang blijven en vandaag mag ik hem lekker weer badderen. Mijn dochter mag zo ook mee, dus vergeleken met jouw situatie heb ik niets te klagen. Als ik al die verhalen zo lees denk ik ook wel, zie je wel, zij hebben het gedaan en hebben hun kids thuis gekregen en het is dus te doen (en te overleven haha) maar het is echt bagger. Ik weet dat het niet zo is, maar net als nu ook, ik zit beneden achter de laptop, mijn huis word schoon gemaakt, dochter is boven aan het spelen. Het is dat we beter weten, maar je zou bijna denken dat we geen tweede hebben Totdat we straks in het zkh zijn, dan is hij er weer.
Allereerst proficiat met jullie zoon! Helaas snap ik maar al te goed hoe jij je voelt. Mijn dochter is met 33 moeten komen ivm hellp syndroom en heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen, ze is wel mijn eerste dus hoe een kraam tijd dan wel hoort te zijn weet ik niet ( dus dat is het verschil) op de neo zit een maatschappelijk werkster, je kan aan het personeel vragen of ze je belt voor een afspraak te maken, ik heb gewoon gepraat met haar naast mijn dochter die toen nog in de couveuse lag. heel veel sterkte! Als je wilt praten mag je altijd pb sturen!
Ondanks de moeilijke start, gefeliciteerd met je zoontje! Gelukkig gaat het goed met hem, en met jou (lichamelijk dan) ook! Hier ook nooit een gevoel van kraamtijd gehad. Zoon werd geboren, maar dat liep niet helemaal als gepland, dus moesten we ook een klein weekje in het ziekenhuis blijven. Vanaf de eerste dag werd ik compleet geleefd. Elke dag om 7 uur wakker gemaakt, snel douchen en ontbijten en naar de afdeling neo voor bv geven (of kolven), weer terug om te lunchen en daarna naar neo, verplicht rusten, om drie uur weer terug naar neo, vijf uur avondeten, weer terug naar neo pfff wordt alweer moe als ik er aan terug denk haha. Ik weet nog wel de avond dat ik naar huis mocht, liep ik met m'n vriend samen naar de lift, alle twee spullen mee (had ondertussen toch heel wat rommel verzameld daar ) toen de verpleegster me zag. Kreeg gelijk op m'n kop dat ik dat niet mocht tillen, want ik ben kraamvrouw. Het enige wat ik dacht was, nee hoor, want ik ga naar huis, maar mijn zoontje ligt nog daar. Het is heel zwaar, zeker dat moment van naar huis gaan en je baby achter moeten laten. En juist omdat je zo snel moet schakelen, mis je het gevoel van kraamtijd. Niks lekker in bed liggen, je kleintje die door de kraamzorg bij je wordt gebracht, het huishouden wat voor je wordt gedaan. In plaats daarvan ben je aan het vliegen en rennen Het enige advies wat ik je wil geven, is probeer ook tijd voor jezelf te nemen. Het is logisch dat je bij je kindje wilt zijn, en van alles wilt doen (zeker als je je ook goed genoeg voelt om te doen), maar ik merk wel dat ik nog steeds ontzettend moe ben, omdat ik nooit die rust heb gehad in de kraamperiode. En als je kleintje straks thuis is, ga je pas voelen hoe moe je eigenlijk bent. En je bent absoluut geen zeikerd!! Heel veel sterkte de komende tijd, en probeer toch een beetje te genieten van alles
Lynnetje wat lief! dank je wel. Ik heb wel een gesprek met de maatschappelijk werker gehad, ik kon er alleen zo weinig mee. Hij vroeg wel hoe het nu voelde allemaal, en of ik het kon verwerken dat het een spoed keizersnee was, en of het wel helemaal als mijn kindje aanvoelde. Goed bedoeld hoor, maar ehm je merkt dat ze je "testen" en ik had helemaal geen last van negatieve gevoelens naar onze zoon toe, natuurlijk is hij van mij en vanaf het moment dat ik hem eindelijk mocht zien ben ik stapel op de stoere man. Eerlijk gezegd vind ik de verhalen hier fijner, als ik jullie zo allemaal lees denk ik ja inderdaad, zo voelt dat. Ik ben de enige hier in de omgeving die "slecht" is in zwanger zijn, en dan loop je toch heel erg snel tegen een muur van "niet begrijpen" op. Noelle dat was hier inderdaad in het ziekenhuis ook, ze ontslaan je en lopen mee naar de auto en dan denk ik waarom? In een rolstoel, naar de auto, geen maxi cosie met lekker ruikend babytje erin, en dan ja niet zelf eruit stappen, niet zelf erin stappen en ga zo maar door. En al die tijd dacht ik joh lul niet zo, ik heb niet eens een kind bij me, ik ben geen kraamvrouw, ik ben helemaal niets. Heb de hele weg naar huis in de auto zitten janken, omdat het inderdaad zo zwaar is je kleintje achter te laten. Je zou het bijna onmenselijk noemen, het is niet natuurlijk om weg te gaan en je kind achter te laten...
Herkenbaar hoor. Al heb ik na mijn spoedkz me eigen nergens aan gehouden ik wouw non stop bij onze zoon zijn. Een week later rijde ik 40 minuten heen en weer na het zhuis waar onze zoon toen lag *is 2x ober geplaatst* en toen onze zoon naar huis mocht was de uitgestelde kraamzorg ons vergeten. Was woedend!! Maar kon er niks aan veranderen, en heb me er bij neer gelegd dat niks ging zoals het hoorde. Ben heel lang boos geweest om al de gemaakte fouten. Maar dacht toen aan de anderen kindjes op de nicu en vooral het kindje met boven zijn couveuse hoera 1 kilo... Die naast onze zoon stond Dat liet mij in zien dat ik nuchter moest blijven en door moest zetten.
Dat testen krijg je straks ook met het consulatie bureau .... Kreeg er kippenvel van. Kwamen ze bij het huis bezoek vragen stellen of we labiel waren.. Wij hebben in het Zhuis geen maatschappelijk werk gezien. Onze zoon kreeg door fouten van hun een klaplong en werd om 12 uur snachts door het trauma team van het sophia opgehaald. Ik mocht eerst niet mee van hun en moest maar daar blijven uur van het sophia!! Mijn ouders hebben mij en mijn man gebracht. Sie heeft geen rijbewijs. Ik heb me heel lang schudig gevoeld pas 1dag na zijn geboorte heb ik hem echt gezien en mocht ik hem niet aanraken na een week buidelde we pas. En toen ik vroeg waarom was het. Hij was te onstabiel.
Ach meid, snap je gevoel helemaal hoor! Wij hadden de maxi cosi ook mee de dag van de bevalling, twee dagen later heb ik ze die weer mee naar huis laten nemen, omdat ik het te confronterend vond om die elke keer leeg naast m'n bed te zien staan. En we hadden ook geen idee wanneer kleine man mee naar huis zou mogen. Maar als ik je onderschrift lees, hij gaat zo goed!!! Toen onze man eenmaal op de 'koude' kamer lag en van de toeters en bellen af was, ging het heel snel! Van hem verwachtten ze ook niet dat hij met zes dagen naar huis had gekund, maar hij flikte het mooi toch wel En gewoon goed blijven proberen om bv/flesje aan te bieden, hier knapte hij ook enorm op toen hij eenmaal zelf ging drinken. En ze konden z'n voeding twee keer per dag omhoog gooien, omdat hij er niet voldoende aan had (wat dat betreft is er niks veranderd; nog steeds een vreetzakje ). Maantje, heftig he als je je kleintje niet vast mag houden!! Wij mochten hem ook niet aanraken de eerste avond, omdat hij te geprikkeld was. En je moederinstinct schreeuwt het op zo'n moment echt uit, dit is mijn baby en hij moet bij mij zijn!