Hallo allemaal, Gezien ik me ei nodig kwijt moet, heb ik me aangemeld op dit forum en hoop in contact te komen met meiden die soort gelijk hebben meegemaakt en hoe ze het aangepakt hebben.. Ik was 1,5 jaar samen met mijn vriend, die toen millitair was en op oefening was. We woonden samen in een oud boerderijtje. Op 7 juni vorig jaar ben ik op een avond thuis aangevallen, verkracht en zwaar mishandeld. Ze zijn uiteindelijk ergens van geschrokken en zijn gevlucht, maar volgens de politie heb ik geluk gehad dat ik nog leef.. Mijn vriend is direct thuis gekomen, politie, zedenpolitie, speurhonden etc zijn erbij geweest, ik heb een heel onderzoek en ondervraging gehad diezelfde nacht. Ze hadden mij antibiotica gegeven voor eventuele soa's, maar niets voor de zwangerschap. Door de antibiotica ben ik toch zwanger geraakt (van de verkrachter) kwam ik tijd later achter. Hierbij kwam ik tot de moeilijke beslissing om een abortus te laten plegen, ook hierbij was de politie om het vruchtje (7weken met kloppend hartje...) mee te nemen voor DNA onderzoek. Mijn vriend heeft met het gehele gebeuren heel veel moeite gehad, gezien hij op uitzending is geweest in Afganistan en daar de 2e week zijn maat verloor. Nu had hij weer dat onmacht gevoel gehad. We zijn geen nacht langer daar gebleven en zijn samen bij mijn ouders ingetrokken, omdat hij niet bij zijn ouders terecht kon, die waren kort daarvoor uit elkaar gegaan. Ik ben helemaal in een put gezakt en heb hulp gezocht. Ik heb uiteindelijk vele EMDR sessies gehad waardoor ik het nu wel een plek kan geven. Hij vroeg me zelfs ten huwelijk en heb uiteraard ja gezegd! We waren verloofd!! Samen nieuwjaar gevierd en paar dagen na nieuwjaar enorme buikpijn! Mijn vriend en ik zijn naar ziekenhuis gegaan, daar werd een dmv een echo gekeken wat er aan de hand was. Er bleek een cyste te zitten, maar ook een kloppend hartje van 9 weken!! Mijn vriend en ik schrokken beide heel erg en was ook erg dubbel. Ondanks de pil, is het er toch op een manier doorheen gekomen. Na paar dagen vond mijn vriend dat we het moesten laten weghalen, eerst ons leven op de rit krijgen, huisje en nog genieten van het leven etc. Ik kon dit niet, niet na alles wat er gebeurd was. Ik zag het als een positief iets en gaf dit ook aan. We hebben ernstige ruzie gehad en tijdje afstand genomen van elkaar. Hij is bij zijn vader ingetrokken (even kort over zijn familie en achtergrond, mijn vriend was 6 jaar lang met zijn ex, en zijn vader was toen al aan het rotzooien met haar moeder, uiteindelijk zijn ze nu ook samen gekomen na vele leugens van die vaders kant uit). Daar is het helemaal uit de hand gelopen, hij stopte bij defensie omdat hij zich niet verder kon ontwikkelen, ik ben een gesprek aangegaan bij die vader thuis, met die vader en zn nieuwe vriendin en mijn vriend erbij. Alle 3 dwongen ze me tot abortus want anders zou ik zijn leven verpesten vonden ze. Voelde me ontzettend tegen de muur gedrukt.. Ik heb gezegd dat ik het toch hield, maar vooral dat die vrouw zich niet zo mocht uitlaten over mijn lichaam en ons kindje terwijl ze net komt kijken, en mij totaal niet kent! Ik heb afstand genomen en uiteindelijk weer een gesprek gehad met mijn vriend, hij wou er toch voor gaan! Onwijs blij was ik! Mijn vader kreeg toen een bedrijfongeval, hij viel van een steiger van 5 meter hoog en lag op de intensive care met de vraag of hij het zou overleven. Ik was toen 6 maanden zwanger.. Nog meer stress!! Hij heeft 6 weken op de intensive care gelegen, met heeeeel veel downs en kleine ups wat ontzettend stressen was. Gelukkig al met al is hij er ontzettend goed bovenop gekomen en is hij inmiddels weer thuis. Echter door alle stress ben ik in het ziekenhuis beland met vroegtijdige weeen, en heb hiervoor weeenremming gehad en 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Toen ging het weer mis met mijn vriend, zijn vader bleek op hem in te praten. Blijkbaar werd er een vies onderling spelletje gespeeld door die (ex) schoonmoeder/nieuwe vriendin van zijn vader. Zijn vader had hem verteld dat ik was vreemdgegaan en het niet zijn kind was. (alsof mijn hoofd na de verkrachting daarna stond?!!). Omdat zijn vader het zij en zijn ex vreemd ging, daar kwam hij achter toen hij van uitzending thuis kwam, begon hij toch te twijfelen en heeft me verrot gescholden. Hij was klaar met me en ging verder met zn leven. Dit deed mij zo ontzettend zeer, dat die vader zoiets ergs durft te verzinnen. Zou het zijn omdat die vriendin wil dat hij weer samen komt met haar dochter? Ik weet t niet.. Nadat ik het ziekenhuis uit mocht, heb ik geprobeerd verder te gaan, vond een eigen huisje en ben aan de slag gegaan. Alles geregeld zodat mijn kleine kan komen, mocht hij zich aandienen. Dat ik eindelijk voor mezelf rust zou hebben en aan de toekomst kon denken. Tóch weer in gesprek geraakt met mn vriend/ex, en hij gaf aan het toch weer ervoor te willen gaan. Hij wou bij me intrekken uiteindelijk en een goede vader worden voor zijn zoon. Hij hield van me zei hij en alles ging ook goed. Vorige week met vierdaagse feesten samen gevierd en ontzettend genoten. Zelfs samen nog naar het ziekenhuis geweest omdat de verloskundige er heilig van overtuigd was dat ik vruchtwater was verloren en het wel is kon gaan beginnen. Mijn vriend was zo zenuwachtig, nog erger als ik. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en rest van de vierdaagse week is hij meerdere keren blijven slapen . Ik genoot ontzettend hoe hij bezig was als aanstaande vader. Afgelopen dinsdag zijn we pannenkoeken wezen eten en hij had zijn vader gebeld omdat hij de ramen had open laten staan (Stortbui!!!). Die vader wist inmiddels dat hij me weer regelmatig zag en was daar uiteraard niet blij mee. Na lekker te hebben gegeten, bracht ik hem weer naar zijn vader gezien hij smorgens 6u moest beginnen en zijn auto bij de garage staat. Vanaf mij is dat nog te ver (en te vroeg!). Savonds kreeg ik ineens een bericht van hem dat het over was, hij een nieuwe vriendin had en hij me nooit meer wou zien en t kind ook niet wou erkennen?!! Ik snapte er niks van en besprak dit met zijn beste vriendin, die ik ook als vriendin was gaan zien. Zij bevestigde toen ook nog is dat zij tijd terug met hem het bed had gedeeld. Nou écht.. Dit is dus nu 3 dagen aan de gang en heb niks meer van hem vernomen.. Het doet mij zo ontzettend veel pijn, en ik ben zo ongelofelijk gekwetst. Dat na zoveel ellende het maar door blijft gaan.. Ik begrijp ook totaal niet (net als iedereen) waar hij het ineens vandaan haalt.. Nu zijn bij mij de weeen begonnen, echter door de stress (adrenaline) vertraagd alles.. Ik heb hem bericht dat het is begonnen en ook zijn vader, beide niks gehoord en ik werd geblokkeerd op whatsapp. Ik weet dat ik me moet focussen op mijn kleine en mijzelf nu. Ik ben ook helemaal uitgeput en heb pillen uitgeschreven gekregen om toch wat te kunnen slapen, mocht t gaan doorzetten. Het is ook heel makkelijk gezegd, weg met hem! Ene kant mijn verstand zegt dit ook! Hij is volwassen en moet zijn eigen keuzes maken (hij is vroeger geslagen door zijn vader en hij was een mislukkeling etc volgens hem, denk dat hij toch op een of andere het tegendeel wil bewijzen aan zijn vader..) maar andere kant snap ik hem wel en hebben ook zoveel meegemaakt samen. Dat mag zeker geen excuus zijn. Over zijn nieuwe 'vriendin', zei hij tijd terug nog, dat is een leuke meid, maar zit geen toekomst in. Geen opleiding, 0 uren contract als schoonmaakster (op zijn werk..), woont nog thuis. En hij wou zo graag vader worden! denk ook als de kleine er eenmaal is, dat hij beseft wat hij heeft gedaan etc.. Maar wat zouden jullie doen in deze situatie.. Sorry voor mijn onwijs lange bericht!!!
Jeetje meid wat heb jij in korte tijd veel meegemaakt! Ik vind het ontzettend moeilijk om me in jouw situatie te verplaatsen, ook al ben ik zelf ook slachtoffer geweest van seksueel misbruik. Als ik je advies mag geven: richt je even op de bevalling, probeer iemand die jij helemaal vertrouwd bij je te krijgen als steun en toeverlaat. Dit zorgt voor een veilig gevoel, waardoor je weeën misschien wat beter goed op gang kunnen komen en jij je zo goed mogelijk kunt ontspannen zodat de bevalling zelf zo voorspoedig mogelijk verloopt. Laat je ex nog even links liggen: als je kindje er is heb je nog steeds tijd genoeg om te beslissen wat je met hem aan moet. Maak hierover geen overhaaste beslissing waar je later spijt van krijgt. Aan de ene kant heeft hij (als je het aan mij vraagt) kansen genoeg van je gehad, maar aan de andere kant: hij is wel de vader van je kind.. Ik kan je alleen maar enorm veel succes, sterkte en wijsheid wensen. En probeer toch zoveel mogelijk te genieten van je kleine hummeltje.. *knuf*
Wat heb jij veel meegemaakt meid. Ik kan je geen advies geven. Ik hoop voor je dat het goed komt. Veel sterkte, probeer wel van je kindje te genieten straks...
Ja Amaai zeg... Wat een heleboel narigheid heb je al gehad! Als ikzelf in jou plaats was had ik het waarschijnlijk zo gedaan: De vriendin die met hem het bed gedeeld heeft links laten aangezien ze geen respect heeft voor je(hallo ga niet naar bed met de 'verse' ex van een hoogzwanger meisje die god weet wat heeft meegemaakt!!) Geen contact met die vader van je ex want dat is een pestkop door dik en dun!! Die ex zou ik dus totaal en totaal negeren...loop er niet acUhter want hij laat zich zo manipuleren door zijn pestkop van een vader en heel eerlijk je ex zelf klinkt me een beetje als een debiel.je hebt zoveel meegemaakt met die aanranding en meneer had het er moeilijk mee(ja en jij dan?) je hebt al abortus moeten doen daardoor en weer hoe naar zo een ervaring is en je ex heeft dit allemaal gezien en TOCH wilt hij een nutteloze abortus doen van zijn eigen kind...waarom? Jullie zijn toch lang samen en hadden het goed...waar zat hij ECHT mee in dat hij het niet wou? Dan jou aan het lijntje houden en toevallig diezelfde dag nog zeggen dat hij toch niet wilt en een ander heeft?! Sorry hoor maar wat een sukkel!! (Pff mijn hormonen spelen op ) Kijk ik snap dat hele 'hij is de vader van mijn kind en ik kan hem niet zo snel opzij zetten' maar dit is geen normale situatie vind ik. Jij hebt zoveel klotezooi meegemaakt en zoveel bullshit moeten slikken van egoïstische mensen. De tering met die gasten en laat karma zijn ding maar doen want dat gebeurd Nogwel! Ik zou een propere lei beginnen met goede mensen rond je(kijk naar wie er echt voor je was) en je volledig ontfermen over je zoon en hem laten zien hoe het wel moet. In deze situatie zeg ik dat je zoontje beter af is zonder (hem als) vader en meer liefde zal krijgen van jou en een toekomstig nieuwe vriend. Zie je het al voor je dat als hij toch bij je is en je samen jullie zoontje opvoeden je deze bullshit moet gaan delen met je zoon? Sorry voor taalfouten ik typ nogal te snel nu
Eens je bevallen bent, zou ik hem dat laten weten. En dan moet ie zelf maar weten of ie zijn kind wil komen bewonderen of niet. Zorg er wel voor dat er op dat moment familie of vrienden van jou bij zijn. Die zak laat je zitten (en gaat vreemd) na alles wat jij en jullie hebben meegemaakt de afgelopen 1.5 jaar en terwijl jij hoogzwanger bent?Wat mij betreft kwam die er toch echt wel nooit van zijn leven meer in als partner! Hoogstens nog als vader om zijn kind te zien, als ie hem zou erkennen. Sorry, maar ik vind het een naïeve beïnvloedbare - zowel door zijn vader als door die "vriendin" - opgeklopte zak, die kerel! En zo'n onbeleefde zak daar zou ik nooit in mijn leven nog iets mee te maken willen hebben als partner.
Sterkte overigens met de bevalling! En vraag iemand mee die jij volledig vertrouwt. Je moeder, een zus, een vriendin, ... Maar hem laat je er niet in tot het kind geboren is.
Meid, wat een ellende. Moeilijk en zeker dubbel nu dit een periode van genieten had moeten zijn. Voor nu is het van belang mensen om je heen te hebben die je vertrouwd. Na de bevalling tot rust komen en dan eens zien. hoe je erin staat.
Ohhh meid, wat heb jij veel meegemaakt... Ontzettend knap hoe je door deze dingen bent heen gekomen en hulp hebt gezocht! Je mag trots op jezelf zijn, echt! Wat de vader van je lieve kindje betreft; hij gedraagt zich als een zak maar aan de andere kant heeft die jongen ook enorm veel meegemaakt en vind ik het te makkelijk om hem de huid vol te schelden en hem helemaal af te schrijven.. Wie ben ik om zo snel over hem te oordelen want na al jullie ellende zou ik denk ik ook erg in de war zijn en niet meer goed weten wat te doen. Ik kan me voorstellen dat hij emotioneel ook op is en dat hij niet meer weet wat hij moet doen.. Dat wil niet zeggen dat het goed is wat hij doet, absoluut niet want hij zou jou juist moeten steunen en er voor jou moeten zijn! Misschien heeft het even tijd nodig en straks het besef waar hij mee bezig is voordat hij 'het licht' ziet.. Misschien zou het voor hem ook goed zijn om therapie te volgen... Maar dat is misschien allemaal in de toekomst en voor nu ben jij en je zoontje even het belangrijkste! Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je vertrouwt en met wie je samen je bevalling kan ingaan en je mooie zoontje kan verwelkomen. Daarna zie je wel weer, hoe moeilijk dat nu misschien ook voelt.. Je bent sterk, hou je daaraan vast en je kunt dit! Heel veel succes!
Het is zeker heel erg dubbel allemaal, terwijl je zo van de zwangerschap had willen genieten, na zoveel ellende, komt er alleen maar meer gezeik bij .. Ik was dus ook van plan niks van me te laten horen totdat mijn zoon geboren is, en hem dan alleen een kort bericht sturen dat hij is geboren. Zodat hij me later niks kan verwijten of wat dan ook.. Alleen is het nu zo moeilijk, omdat je zo voor de gek bent gehouden, dat hij van me hield, ervoor wou gaan etc. En dan op een op andere minuut is het totaal anders, daar kan ik niet goed bij met me verstand en mee omgaan.. Hij heeft altijd gezegd, heb je me nodig dan ben ik er gelijk. Nu laat hij juist op 't meest kutmoment, zo vlak voor de bevalling, mij zo hard vallen.. Het liefst wil ik ook gewoon verder met een volwassen, lieve man, die er voor me staat in zowel moeilijke en goede tijden & voor mijn zoontje. Maar het is gewoon zo lastig je gevoel uit te schakelen, je hebt samen zo veel meegemaakt. Ik hou toch van hem, heb ja gezegd omdat ik mijn leven met hem wou delen, maar helaas.. Ik ben me nu ook vooral aan het focussen op de bevalling en mijn eigen rust. Ben alleen zo bang dat hij dadelijk ineens voor me staat en ik weer instort. Dank jullie wel voor jullie lieve berichten overigens! Vind het fijn te lezen, hoe jullie erover denken. Zo denk ik ook, maar toch de bevestiging is fijn..
Sleepless; Je sluit compleet bij mijn gevoel aan. Hij heeft ook echt een hele moeilijke tijd gehad, met zijn uitzending (geloof me, ik heb beelden gezien die je alleen in films ziet..), met zijn ex, met zijn ouders, nu met zijn vader en wat er met ons is gebeurd.. Daarom maakt het voor mij zo dubbel. Ik zelf wéét gewoon dat hij niet voor die andere meid gaat, anders had hij zich afgelopen week niet zo gedragen zoals hij deed.. Hij is indd gewoon ontzettend in de war denk ik en hij zal uiteindelijk ook wel tot het besef komen als zijn zoon eenmaal er is. Maar dan word ik afgerekend door mensen om mij heen dat ik te goed ben.. Ik snáp zijn gedrag en dat is niet goed te praten nee, alleen weet ik dat dit niet uit hemzelf komt.. Dit ziet er toch ook niet uit als ongelukkig stel, of slechte vader...
Lieve electra, Ik heb zojuist met open mond je verhaal gelezen....ik wil graag wat tegen je zeggen...wat ben jij een ongelooflijk, mooi, stoer, dapper, moedig mens! Wat een geluk heeft jouw baby dat jij zijn mama bent! Ik kan verder van alles roepen over de vader van je kindje en je schoonouders... Doe ik niet, weet je zelf ook allemaal wel. Probeer, je te concentreren op dit mirakel! Je kind! Uit liefde! Komt wel goed wijfie...ook al zie je nu alleen maar regen en onweer...zon komt echt, kan effe duren ( geloof me) maar komt echt. Xxxx
Lieve elektra, Meid wat een ellendige heb je de afgelopen periode meegemaakt! Heel goed dat je het van je afschrijft en ik vind het knap dat je je nu focust op jezelf op je kindje. Gezien de jeugd van je vriend en daarbovenop nog de uitzending zit hij met heel veel onverwerkte trauma's. Maar daar mogen jij en de baby uiteraard niet de dupe van worden. Jij hebt hulp gezocht na je nare ervaring en het heeft je geholpen. Je vriend heeft dringend therapie nodig want anders gaat het van kwaad tot erger. Maar dat kan hij alleen zelf bepalen. Het zal op dit moment heel moeilijk zijn je gevoelens en verstand op één lijn te krijgen. Je hebt natuurlijk nog gevoelens voor je vriend en die kan je niet uitschakelen als een lichtknop. Ga bij jezelf te rade wat nu het belangrijkste voor je is. Je kindje is op dit moment en voor een hele lange tijd afhankelijk van jou en je innerlijke kracht. Misschien is het wel positief dat er even geen contact is zodat jij de tijd hebt om alles op een rijtje te zetten. Ik kan me heel goed voorstellen dat je in de war bent en antwoorden wilt maar hij is de enige die je die antwoorden kan geven. En hij heeft alle contact verbroken. Belangrijk is dat jij weer de touwtjes in handen krijgt in deze hele nare situatie zodat je je niet meer zo machteloos voelt. Neem je rust en als er weer contact is bepaal dan zelf de voorwaarden, niet je vriend, zijn vader of zijn vriendin. Omring jezelf met mensen die om je geven en die van je houden en zorg dat je een sterk sociaal netwerk hebt om je te ondersteunen voor nu en straks. Je gaat het nog moeilijk krijgen en er zal ook verdriet zijn maar ik geloof echt dat je het kan. Kijk wat je hebt meegemaakt, je bent er doorheen gekomen. Zet jezelf en je kindje op de eerste plaats, jij bent belangrijk en je kind is belangrijk. Blijf erover praten met de mensen die je vertrouwt en schaam je niet voor de gevoelens die je nog hebt voorje vriend. Het ontkennen maakt het alleen erger. Ik wil je heel veel sterkte wensen en veel geluk voor jou en je lieve baby.
Respect voor jou... hoeveel jij hebt mee moeten maken...pfff is niet niks! Hoop dat je steun vind. En dat je iemand vind die er altijd voor jou en je kind is, zoals het hoort!
Als ik het zo lees denk ik meteen aan PTSS bij je ex/vriend. Geen excuus natuurlijk voor zijn gedrag maar wel een verklaring. Op dit moment is het blangrijk om je te richten op de bevalling en je kleintje, kom zelf even tot rust en laat je ex/vriend even links liggen. Je hebt meer dan zat voor je kiezen gehad en nu is het tijd voor jou en je kleintje. Zet jezelf nu maar eens voorop. En als je dan weer tot rust gekomen bent kun je een gesprek proberen. Laat hem weten hoe jij je voelt erbij en hoe jij het ziet. Hij kan niet aan zijn vader ontsnappen op het moment en daar moet hij hulp bij zoeken. Dat is iets wat hij zelf moet willen, ga dan ook vooral bij jezelf na of je dit nog langer aankunt. Als hij PTSS zou hebben wordt het er niet makkelijker en zijn vader komt er dan ook nog eens bij kijken. Wat is het je allemaal waard is dus de vraag dan. Hij hoeft niet uit het leven van jullie kindje te blijven, hij zal dan niet je partner meer zijn maar een vader blijft ie. Praat met hem na de kraamtijd, zonder zijn vader erbjj en in alle rust. Heel veel sterkte en je komt er wel!
Ben het helemaal eens met Adria27, en met de vraag van sasjuh "wat is het je allemaal waard is de vraag dan" Heel veel sterkte toegewenst!!!
Lieve allemaal. Dank jullie wel nog voor jullie reacties! Ik zal even updaten.. Sinds ik het van me afgeschreven had op dit forum heb ik 2 dagen ontzettend in de stress gezeten en echt heel veel verdriet en woede gevoeld. De verloskundige is ook nog langs gekomen en vertelde me later hoe erg ze het vond, om mij in zo'n slechte toestand te zien. 2 Dagen later heb ik een beslissing voor mijzelf gemaakt. Ik heb hem een sms gestuurd, met daarin of hij bij de bevalling wil zijn, omdat ik weet dat het voor hem ook ontzettend belangrijk en mooi iets is, en ik hem dat niet wil afnemen. Maar dan wou ik het het diezelfde avond voor 7uur weten. Geen enkele reactie gehad. Toen belde ik hem op. Kreeg ik die vader eraan; ja hij heeft geen behoefte om te praten. en hij hing op. Toen ik weer terug belde, kreeg ik de vriendin van die vader eraan. Toen heb ik zelf opgehangen. Toen ging er ineens een knop bij me om, en ik was er in een klap hé-le-maal klaar mee. Ik had er alles aan gedaan, dus mij viel niks meer te verwijten. Dag erna heb ik me nog nooit zo opgelucht gevoeld en vrolijk. Ik genoot weer! Maakte me weer leuk op en kreeg positieve reacties. Ook zie je ineens in hoeveel mensen je wél steunen. Ook weet ik dat hij met zn nieuwe vriendin is weggeweest en ze had op dr profielfoto een bos bloemen met een kaartje daarbij; "ik hou van je, kus .... (mijn ex dan)". Ik heb er hard om gelachen, aller eerst was het net een grafstuk, maar het doet me niks meer. Hij krijgt zijn eigen koekje van deeg en zijn spijt komt vanzelf wel, en dat zal hij levenlang blijven houden. Inmiddels morgen alweer 41 weken en kan niet wachten tot de kleine er is. Ook de verloskundige stond ervan te kijken hoe ik mezelf omgezet had, na die avond dat ze me thuis zag. Het is jammer dat het zo is gelopen, maar het is zijn eigen keuze nu geweest. Met zijn moeder heb ik nog wel af en toe contact en vraagt ook regelmatig hoe het gaat. Zij spreekt hem ook bijna niet meer door die vaders (en vriendin) toe doen. Verder heeft hij indd ook last van PTTS. Hij heeft na zijn uitzending ook 2 jaar psychologisch hulp gehad, echter heeft dit (denk ik) geen effect gehad. Het is niet meer de jongen die ik kende, en daardoor kan ik nu makkelijker verder. Ook heb ik gezien dat er wel échte mannen zijn die ook voor me zouden gaan en mijn kleine, ook is het niet hun eigen kindje. Precies zoals jullie zeggen, er is genoeg ellende geweest, tijd om te gaan genieten !!!!!
wauw meid!! Wat een positieviteit en kracht straalt er van je berichtje af!! Vol energie en goede moed. Hoop voor de toekomst, vertrouwen en geluk! Ik wens je een hele mooie bevalling en heel veel geluk met je kindje toe
Haha, dank jullie wel meiden! Maar ook mede dankzij jullie lieve berichten en meningen ben ik er bovenop gekomen! Soms heb je net dat ene zetje nodig! Dus thanks!!! Dikke knuffel voor jullie!