ik weet niet wat ik met dit topic wil maar wil het even kwijt.. De laatste tijd zit ik er compleet doorheen.. Er is zo verschrikkelijk veel gebeurt en ik lijk het maarniet te kunnen plaatsen.. De zwangerschap van mijn zoontje ging goed totdat mijn moeder belde met het feit dat ze naar het ziekenhuis was geweest voor een echo vanwege een knobbel in haar borst. Dat was niet goed. Ze moesten een punctie nemen.. ik zat redelijk in de stress maar dacht komt goed niks aan de hand. uitslag van de punctie Kanker.. pfff wat ging er een ghoop door me heen. Het was afwachten of er uitzaaiingen waren of niet..Gelukkig niet maar wel bleek dat het alle stadiums van kanker kon bevatten dat moest nog verder onderzocht worden. Mijn moeder kreeg de vraag verwijderen of wachten tot de uitslag en hopen dat het niet alsnog zou uitzaaien. Mijn moeder koos voor de amputatie.. Pfff wat een klap. dat gebeurde 3 dagen na het telefoontje van mijn moeder dat ze besloten had het er af te laten halen. Daarna was het wachten op de uitslag en goddank had mijn moeder de goede keuze gemaakt. Dit allemaal op het einde van de zwangerschap. Op 39 weken werd ingeleid vanwege vele bekkenpijn en mijn spierziekte die ging opspelen ging allemaal goed tot de ontsluiting.. ik had 10 cm ontsluiting en ineens werd de ene na de andere gynacoloog opgeroepen en werd er geroepen dat er een kinderarts moest komen.. Wat bleek onvolkome stuitligging maar te ver om nog een ks te krijgen. Oftwel eruit persen. Gelukkig is alles helemaal goed met ons mannetje. En is het ook goed gegaan.. in de kraamtijd waren er ook wat stress puntjes. Waarvan 1 mij nog steeds steekt. Ik dacht dat ik mijn sm wel kon vertrouwen door te vertellen dat mijn moeder borstkanker had Maar op de verjaardag van onze dochter 2 weken na de geboorte van onze dochter vroeg een tante van mijn man ( die wij niks verteld hadden) Plotseling aan mijn moeder Goh. wat hoorde ik wat erg dat je kanker hebt gehad gaat het nu een beetje... Serieus mijn mond viel open van verbazing ik was zoo verbrouwereerd dat ik niks uit kon brengen.. ben erniet meer op terug gekomen achteraf gezien had ik dat wel moeten doen.. Mijn man kreeg last van zijn depressie Accepteerde zeer moeilijk onze zoon, en dat koste de nodige energie. Ook hoort hij snachts de kleine niet en die komt nog 1 a 2 keer.gelukkig allen voor zijn tutje of een aai over zn bol. Maar ik doe dus alle nachten.. Onze oudste dochter daar gaat het gelukkig goed mee met natuurlijk de peuterpuberteit erbij.. Maar dat hoort erbij.. Maar langzaam aan krijg ik steeds meer ruzie metmijn man.. De huisarts heeft mij er op geattendeerd een tijd geleden dat ik veel psychologen heb gehad in het verleden en dat hi het eigenlijk niet prettig vind mij er weer heen te sturen als het moet dan natuurlijk wel maar liever met behulp van veel praten dat ik me wat betr ga v oelen.. De nachten worden zwaar, de dagen worden zwaar.. Ik ben zo moe dat ik veel snauw. en alsik vroeg naar bed ga kom ik nog moe mijn bed uit.. Min man is momenteel ook nog eens werkeloos.. wat het allemaal nog heftiger maakt. Mijn man heeft ook adhd maar gelukkig door medicatie gaat het een stuk beter als eerst. ik weet niet wat ik hiermee wil maar ik ben blij het even kwijt te kunnen, want helaas weet mijn man er (denk ik ) niet goed mee om te gaan en geeft me wel af en toe een arm maar reageert nauwelijks op hulp vragen omtrent mijn moeheid danwel stressgehalte.. Dank voor het lezen...
Pff heftig! Helpt het om eens een avond lekker te gaan wandelen/rennen? Het zij alleen het zij met je zoontje in de kinderwagen? Even lekker je hoofd leeg maken om daarna in je bed te ploffen. Blijven praten met je man, al zal dat lastiger zijn dan het klinkt. Als een psycholoog jou in het verleden heeft geholpen zou ik daar weer heen gaan, voordat je straks echt in de put zit.
Jeetje meid wat heftig Probeer tijd voor jezelf te nemen. Ga zwemmen met een vriendin ga een filmpje pakken of ergens een ijsje eten .. Even die batterij opladen Heek veel sterkte en succes en jeetje je hebt echt veel mee gemaakt ... Dat moet ok verwerkt kunnen worden..
Dat is inderdaad veel stress. Ik zou zeker professionele hulp zoeken, zowel jij als je man... Wat ik niet zo goed snap is dat je schoonmoeder de borstkanker van jouw moeder geheim had moeten houden? Mag niemand dat weten? Ik kan me namelijk goed voorstellen dat ze zoiets deelt met haar zus en de reactie van je tante is juist heel belangstellend. Mijn schoonmoeder heeft ook borstkanker gehad en die is juist heel open en waardeert het enorm als mensen belangstelling tonen.
Ga er even lekker tussenuit met zn 2tjes En laat je zoontje logeren zodat je niet op de tijd hoeft te letten En lekker samen kan uitslapen... Dat helpt hier altijd goed!
Nou we hadden gevraagd of ze op de verjaardag van mijn dochter het er niet over wouden hebben, omdat we geen gespannen sfeer wilde.. Tuurlijk mag ze het er met haar zus over hebben maar ik vind het niet aan tante om aan mijn moeder waar ze vrij weinig mee te maken heeft zowel niks zoiets heftigs te gaan vragen het was nog maar 1,5 maand geleden nog niet eens.. Maar misschien denk ik daar te heftig over... maar tof vind ik het niet.. Iedereen bedankt!
Och meid, wat heftig allemaal. Ik kan mij voorstellen dat je er ff doorheen zit. Ik denk dat je vooral kunt proberen om goed voor jezelf te zorgen. Dus dingen doen die je leuk vindt. Misschien kun je ook af en toe tijd nemen om wat leuks met je man te doen? Samen uit eten, of een spelletje spelen als de kids op bed liggen. Hij zal daar niet veel zin in hebben als hij flink depressief is, maar het is wel goed voor hem en jullie relatie denk ik. En tja, als jij echt behoefte krijgt aan een psycholoog, dan moet je daar misschien toch naartoe gaan. Ik weet niet of je goed met mensen in je omgeving kunt praten? Anders lijkt mij een psycholoog geen verkeerd plan. Ze zijn er niet alleen voor de heftige problemen, maar ook gewoon om je ei kwijt te kunnen (en zo heftige problemen te voorkomen). In je eentje met iets blijven lopen is nooit goed. Sterkte meid! Hoop dat je snel beter in je vel komt te zitten (en je man ook).
Klinkt als inderdaad een tijd waar veel in is gebeurd. Kan me voorstellen dat dat heftig is geweest. Ik denk dat je moet proberen om er anders tegen aan te kijken, te relativeren.. Je zwangerschap is goed verlopen, geen complicaties tot aan de bevalling. Toen werd je moeder erg ziek, heel erg schrikken natuurlijk, logisch! Op dat moment veel stress, maar gelukkig blijkt nu achteraf dat ze de juiste keuzes heeft gemaakt. Gelukkig maar, dat had heel anders kunnen aflopen. Toen je bevalling, dat ging niet voorspoedig en had slecht kunnen aflopen. Gelukkig heb je een gezond kindje nu! Je tante was op de verjaardag gewoon geïnteresseerd in je moeder. Begrijpelijk dat je je moeder hier niet mee wilde belasten, maar het is ook fijn dat iemand zich zorgen maakt om je.. Het enige waar ik wel actie op zou ondernemen is hoe het nu gaat met je man. Dat jij er altijd uit moet is natuurlijk niet fair, zeker als hij nu niet werkt. Kan je niet een babyfoon naast zijn oor zetten? Het is duidelijk dat jij even tijd nodig hebt voor jezelf om uit te rusten. Ik wil je problemen niet wegwuiven, begrijp me niet verkeerd. Maar ik vind dat er vaak mensen zijn die heel erg blijven hangen in het negatieve, probeer te kijken naar wat je wel hebt! Sterkte
Ik lees dat jij alle nachten doet. Kan je niet met je man afspreken. Dat hij sommige nachten overneemt. De zorg op de kinderen eerlijk verdelen nu hij toch werkloos is. Als hij de baby niet hoort, maak je hem wakker en dat hij dan de baby doet. Misschien helpt dat.
Bedankt voor de tips, Die van een spelletjee doen vind ik een goed plan ga ik zeker eens doen.. Kwa nachten kan ik inderdaad ook eens gaan doen. @Sallie dank je wel! als ik het zo lees denk ik ja daar heb je wel een punt.. misschien moet ik inderdaad beter gaan relativeren..