Meningsverschil met man

Ik vind eigenlijk ook niet laten huilen. Wij laten onze dochter ook niet huilen, maar als ze huilt dan is het niet echt om hetzelfde, dus geen terugkeer patroon. Bij jou lijkt dit wel zo? Op een gegeven moment moet je denk ik wel kijken naar wat voor een huil het is. Is het echt verdriet of pijn of zoiets dan zou ik gewoon troosten, maar op een gegeven moment gaan ze je wel uitproberen en dat moet je dan wel doorbreken.
Lijkt me wel moeilijk hoor.

 

Ik persoonlijk zou inderdaad zeggen: laat hem in slaap huilen. Niet als het een uur duurt natuurlijk, en niet als er echt iets mis is. Maar er komt een moment dat hij toch echt moet leren dat hij alleen in slaap moet vallen, en niet in de armen van mama. Je kunt hem moeilijk tot zijn 18de in slaap knuffelen
Heb je voor jezelf een leeftijd gesteld waarop je hem wel zichzelf in slaap zou laten huilen?

 

Mijn kinderen zullen ongeacht de leeftijd nooit huilend in slaap vallen. Ik kan geen enkele reden bedenken waarom een kind van 1 wel huilend in slaap moet vallen.
Je geeft zelf aan dat hij last heeft van tanden, gefrustreerd is en zich dus niet lekker voelt. Ik zou zelf ook niet alleen willen slapen als ik me niet lekker of bang voel.

Een kind dat zich veilig en lekker voelt, kan alleen in slaap vallen. Wanneer een kind laat zien dat het niet lukt, zou ik gewoon je eigen gevoel hierin volgen.

Mijn dochter is nu bijna 2,5 en slaapt meestal prima in haar bed. Momenteel heeft ze vermoedelijk last van nachtmerries waardoor ze erg angstig is wanneer het bedtijd is. Ik dwing angstige kinderen niet in eigen bed dus nu blijven we erbij of slaapt ze in een bedje bij ons op de kamer. Gaat vanzelf weer voorbij en dan gaat ze weer in eigen bed. Zo hebben we genoeg periodes meegemaakt. Zij slaapt, wij slapen, prima.

Je bouwt een goede band op met je kindje en hij weet dat hij van je op aan kan. Dat gaat jullie allebei heel veel opleveren, ook als hij wat ouder is.

 

Even als toevoeging:

Ik zou deze periode waarin zijn tanden doorkomen even afwachten en dan eens proberen hoe hij reageert wanneer je in de kamer blijft maar hem wel in bed legt. Dat gaat natuurlijk niet in een dag goed maar zo kun je wel liefdevol wat toewerken naar zelfstandig inslapen. Naast het bedje blijven zitten zodat hij weet dat je er bent. Wanneer dat goed gaat, steeds iets verder weg zitten.

Wieg je hem overdag ook in slaap?

 

Je zit in een heftige fase van verlatingsangst. Hij durft niet alleen in slaap te vallen en lacht weer als hij beneden is ( dan is de dreiging van het moeten slapen even weg, logisch dat dat oplucht).

Ik vind angst echt de balngrijkste reden om een kind niet alleen weg te leggen. Blijf er gewoon bij waardoor hij zich blijkbaar lekker voelt.

 

Is het huilen of jammeren? Mijn dochter slaapt ook niet goed op haar eigen kamer maar het huilen van haar is echt anders als dat huilen wanneer ze bijvoorbeeld valt hier hielp het om eerst een paar nachten naast haar te liggen op een matras zodat ze weer went aan haar kamer, na 2 nachten ging ik direct weg maar ging ik op de overloop zachtjes liedjes zingen en dat hielp echt! Ze lag zo te slapen! Zo laat je weten dat je er bent maar laat je ze toch in de eigen kamer.

 

Is er dan geen middenweg mogelijk? Dat je elke paar minuten naar hem toe gaat bijvoorbeeld, om te laten weten dat je er bent. Of dat je wel bij hem op de kamer blijft, maar hem niet uit bed haalt?
Het hoeft niet het ene of het andere uiterste te zijn.

 

Het verschilt per kind.
Sommige moet je laten huilen sommige niet hoeft.
Als ik mijn dochter altijd haar zin gaf dan zal niets goeds komen.
Hier juist zo dat ze weet wat ze wil en niet heel goed en kan dat ook heel goed vertellen/laten zien/bevelen/dwingen/commanderen.
Ze is te volwassen hier voor haar leeftijd en omdat ze zo goed kan communiceren kan je niet doen alsof je niet snapt want ze ziet wel dat we goed snappen wat ze wil en niet en als ze niet krijgt wat ze vraagt dan kan haar woede echt hele nacht volhouden worden. Ze gaat uit principe gewoon door. En we merken nu hoe ouder ze wordt hoe mee dingen ze kan en heeft hulp van ons niet meer nodig dus ze gaat gewoon doen wat ze wil doen. Prima maar ze moet ook gaan rusten en slapen. We laten haar makkelijk uren achter elkaar huilen als ze dat doet minst weten we dat ze gewoon wil onze aandacht maar geen pijn heeft uiteraard. Dat is na 1 jaar duidelijk te zien al.
Dus mijn mening is dat jullie je kindje beter weten en zien beter dan we en kunnen zelf zien wat het beste aanpak is!

 

Herkenbaar. Mijn man vertrouwt en respecteert mijn alles overheersende moedergevoel . Laten huilen is hier dus ook geen optie. Hoewel het wel eens te sprake kwam en komt.

Mijn moeder/schoonmoeder/man doen het allemaal net iets anders als ik. Zl valt bij mij vaak al op de arm in slaap. Als ik hem in bed leg dan wordt hij wel eens wakker. En valt dan zelf weer in slaap na een circusact van draaien en woelen door het bed. Huilen? Nee. Beetje jammeren.. soms. Dit vind ik nu prima, want het duurt maar een paar minuten en klinkt bij lange na niet zoals hij eerder altijd huilde. Dat was hard en overstuur. Laten doorhuilen zou ik nooit willen en kunnen. Ikzelf vind het ook niet fijn om alleen te worden gelaten als ik verdrietig ben.

Het is zo dat hij bij oma vaak sneller in slaap valt. Maar ik vind het juist fijn dat mijn zoon zich zo kan uiten naar mij toe. Hij mag altijd een beroep op mij doen, ook als hij niet vrolijk is. Ik vind dat essentieel voor een veilige basis.

Maar zoals net, ik stond voor zijn deur, hoorde hem jammeren. Steeds iets harder. Ik dacht:"Moet ik er nu wel heen gaan, straks went hij eraan".. bla bla. Ik besloot hem toch even lekker te knuffelen. Gewoon even uit bed halen. Hij werd rustig en viel toen ik hem terug legde binnen 2 minuten zonder huilen in slaap.

Ik wil maar zeggen: het veranderd ook. In het begin kon ik hem helemaal niet in bed leggen en sliep hij bij me, later in slaap wiegen en wegleggen, nog later in slaap voeden en knuffelen en wegleggen. Nu heeft hij voor elk slaapje nog een flesje. Na het in bed leggen, valt hij dus meestal zelf in slaap.

Dat een baby je uitprobeert geloof ik niet. Mijn zoon heeft laten zien dat hij het wel kan. En dat dat te maken heeft of hij lekker in zn vel zit. Die minimensjes maken zoveel mee de eerste jaren. Het is fijn dat ze in de bescherming en geborgenheid van mama en papa leren om te gaan met dit alles.

Mijn tip? Vergeet methodes en volg je hart. De perfecte gebruiksaanwijzing bestaat niet en net als een volwassene is elke baby anders. Lastig, maar ja. Nobody said it was easy

 

Als er niks aan de hand was heel misschien maar je geeft zelf een aantal redenen voor het huilen aan...ik zou het ook niet kunnen....hij zit niet lekkee in zijn velletje en heeft ook nog eens tandjes pijn. Dat vind ik zielig om hem dan aan zijn lot over te laten...
Mama's zijn daar wat gevoeliger voor dan papa's...hier ook een man die zegt laat hem toch eens huilen. En dat bij een baby van 7 weken...no way!
Volg je gevoel gewoon. Als jij hem in slaap wil sussen doe je dat lekker

 

Laten huilen kan ik ook niet, en man eigenlijk ook niet. Al is dochter al 16 maand. Ze heeft fases waarin ze veel moeite heeft met in slaap vallen. Vaak enkele weken en dan wordt het weer beter. Nu zit ze ook weer in zo'n periode van slecht slapen. Ze valt nu regelmatig op ons bed in slaapt en 5 min later gaat ze naar haar eigen bed. Zo gaat het tenminste zonder strijd. Ja, we hebben wel geprobeerd om het niet te doen en een paar keer te laten huilen, maar ze houd het huilen, krijsen meer als een uur vol. Gaat steeds staan in bed. Iedere 5 min terug werkte alleen maar averechts en raakte ze meer over haar toeren. Dus dan maar even op deze manier. We hopen maar dat ook dit weer een keer over gaat. Ze zal vast niet tot haar 18e ons nodig hebben, toch

 

Blijven zitten en hem zijn gang laten gang. Het duurt best wel even voordat hij zelf in slaap kan vallen, hij weet nu nog niet hoe.
Wanneer hij huilt, niet jammert maar huilt, zou ik hem weer bij je nemen. Volgende slaap weer een nieuwe ronde.

Hij is bijna 1 en weet nog niet hoe hij zelf lekker in slaap kan vallen. Als je bovenstaande manier probeert, reken er op dat het echt lang kan duren. Maar door het steeds weer te doen, went hij er aan en weet hij dat het veilig is. Bij huilen dan gewoon even helpen door te wiegen en de volgende ronde weer ernaast zitten. Uiteindelijk snapt hij het en kan hij zelf slapen zonder dat je het gevoel hebt hem aan zijn lot te hebben overgelaten.

 

Even offtopic: nog geen één jaar en al hoektanden?! Dan heeft u nu al bijna een compleet gebit? Dat is echt extreem vroeg...

 

Mijn dochter is ook bijna 1 jaar en heeft ook veel moeite gehad met in slaap komen.
Toen ze klein was sliep ze vaak bij ons of beneden in de kinderwagen bak.
Toen dat niet meer paste, ging ze naar haar eigen bedje, dat vond ze moeilijk, ik heb haar nooit laten huilen, als ze 's nachts wakker werd kwam ze bij ons in bed. Nu slaapt ze heerlijk in haar eigen bedje overdag en 's nachts.
Heel af en toe wordt ze wakker 's nachts, dan mag ze bij ons in bed.

Wij vinden het ook belangrijk dat ze er op vertrouwd dat als er wat is of als ze niet alleen wil zijn dat we haar dan ophalen.

In het begin twijfelde ik ook wel eens of dit de goede manier was, maar nu ben ik blij dat ik het zo gedaan heb.

 

Tja, ik vind wel een verschil zitten tussen mopperen en huilen. Mopperen hoort bij het leven en is niet een emotie die ik verbind met je onveilig voelen. Ik denk dat een kind van bijna een jaar idd wel even mag mopperen. Dus daarin snap ik het kinderdagverblijf. Hij moppert, want wakker zijn is leuker.

Het valt of staat wat mij betreft met het soort huilen. Bij het ene huiltje ga ik meteen, bij een 'jengeltje' wacht ik heel even af of het weer stopt.
Bijvoorbeeld in de fase van verlatingsangst, werd mijn dochter na een uurtje overstuur wakker. Dan nam ik haar regelmatig gewoon even mee naar beneden en ging ze na een tijdje weer naar bed.

Per kind en situatie vind ik het anders. Maar voor mij is er wel één overeenkomst: Het is mijn streven om ze in bed te troosten. Dan weten ze dat ik er ben, maar dat het wel gewoon slaaptijd is en dat hun bed ook een veilige plek is. Natuurlijk zijn er uitzonderingssituaties, zoals ik hier boven beschrijd met de verlatingsangst, of bij ziek zijn. Maar in principe troosten wij ze in hun bed.

 

Catootje: als je niet wilt laten huilen, maar wel wilt kijken of zelf in slaap vallen haalbaar wordt, is het boek "dreumes in dromenland" van Stephanie Lampe misschien wat voor je, om eerst eens te lezen. Zij legt goed uit hoe slaap werkt, wat je kunt doen om alles zo veilig mogelijk te maken en dan kun je eens zien of dat werkt.
Bij onze jongste heb ik dit toegepast en moesten we nog wel even laten huilen, (erbij blijven of deur open laten werkte bij haar niet: enkel nog meer verzet, en in slaap wiegen werkte toen ook niet meer), maar het huilen was zeer beperkt, (dag 1 nog troosten na 2 en 5 minuten, dag 2 enkel na 2 minuten, dag 3 lachend d'r bed in).

Op moment dat er van alles speelt, zou ik dat zelf niet doen, (er volgde bij onze jongste ook weer een periode van veel ziek zijn, dus opnieuw in slaap wiegen, omdat zelf slapen niet lukte), maar zodra de tandjes door zijn, zou je dan eens kunnen kijken of je z'n slaaprituelen zodanig kunt veranderen, stapsgewijs, dat hij zelf in slaap kan leren vallen.