Goedemorgen! Mijn zoontje van 22 maanden eet vaak weinig tot geen avondeten. Gisteren had ik pannenkoekjes gevuld met spinazie, roomkaas en hamreepjes gemaakt, in de hoop dat hij die zou opeten, want al die dingen afzonderlijk lust hij wel. Maar hij weigerde weer pertinent, deed weer eens alsof het vergif was, en ik dring dan ook niet aan, ga niet moeilijk doen en probeer het vooral gezellig te houden (ik erger me er overigens wel aan, maar probeer dat dus vooral niet te laten merken ). nou stelde mijn man voor om hem dan maar een pannenkoek met stroop voor te zetten, zodat hij toch iets eet. Ik vond dat geen goed idee, hij eet maar wat de pot schaft en anders niet. Een toetje krijgt hij altijd wel en die gaat ook meestal wel op. Ik ging vervolgens de jongste naar bed brengen, en ja hoor, toen ik terugkwam zat Vigo lekker een pannenkoek met stroop naar binnen te werken. Ik was op zijn zachtst gezegd not amused , want ik denk dat hij inmiddels oud genoeg is om door te hebben dat hij dus uiteindelijk welzijn zin krijgt en dus iets krijgt wat hij lekker vindt als hij zijn eten niet aanraakt. Mijn man vindt het belangrijkere dat hij iets binnen krijgt. Zo gaat het overigens ook als hij van tafel wil, hij is het na 5 minuten al zat en steekt dan jammerend zijn armen omhoog. Mijn man haalt hem vaak dan uit zijn stoel omdat hij geen zin heeft in dat gejammer, terwijl ik vind dat het hij gewoon op ons moet wachten. Hij probeert het bij mij dan ook nooit . Zucht, hoe gaat dit bij jullie? Nog tips/ideeën?
Ow, ik zou ook echt NIET BLIJ zijn als mijn man deze actie zou hebben uitgehaald... Kijk, dat je het ergens oneens over bent, dat kan uiteraard, maar dan ga je dat eerst even los van de kids uitpraten voordat één van twee achter de rug van de ander een beslissing neemt, toch ? Maar goed... over je vraag... Hier ook wel eens een soortgelijke discussie over eten. Lucas is erg wisselvallig met avondeten. Soms bunkert hij 2-3 borden weg, andere dagen helemaal niks of bijv. alleen de lekkere hapjes (vlees, kaas, etc.). Ik laat hem begaan, in praktisch alles, behalve als hij met zijn eten, bord of bestek gaat gooien, dan is het klaar en gaat zijn bord weg. Hij eet idd wat de pot schaft en krijgt niks anders. Mijn man is wel geneigd iets 'dwingender' te zijn met eten. Wil hem vaak nog voeren en dan bijv. een stukje vlees samen met groente geven om toch te zorgen dat hij die groenten eet. Werkt dus niet ... onze kleine man is daar té gewiekst voor... Probeert ook met sausjes e.d. zijn eten lekkerder te maken zodat hij het wél opeet. Daar ben ik dus niet blij mee. Kijk, als wij een sausje eten, mag Lucas dat in principe ook, maar we mikken niet overal saus overheen. Tja... de oplossing? Ik weet het ook niet precies. Wij proberen regelmatig als we deze discussie weer voeren, om erover te praten en aan elkaar aan te geven wat we belangrijk vinden en waarom. Daar is bijv. ook uitgekomen dat als Lucas klaar is met eten, hij van tafel mag om te gaan spelen. Zolang wij nog aan het eten zijn, mag hij niet bij ons op schoot en kunnen we hem ook eventjes niet helpen met spelen. Dat weet hij inmiddels en het gaat dus nu ook goed. Wat ik wil zeggen... *sorry, lang verhaal * het maakt denk ik niet uit wélke regels je hanteert, als je het er maar samen over eens bent. Praten!! en dan niet waar de kleine bij is, want dat hebben ze volgens mij zo door. Desnoods schrijf je de regels op papier om ze duidelijk te hebben en zo kan iedereen zich eraan houden!
Mijn zoontje heeft de fase ook enorm lang gehad. Inmiddels gaat het een stuk beter, al laat hij nog steeds wel regelmatig dingen staan. Hij eet wat de pot schaft. Daarbij hou ik wel een beetje rekening met zijn voorkeuren. Dus een aantal keer per week dingen eten die hij sowieso lust, en verder niet te vaak in de week dingen voorschotelen die hij absoluut niet eet. Hij krijgt dan gewoon een portie voor zijn neus die normaal is voor zijn leeftijd en dan mag hij het wel of niet opeten, niet kijkende naar wat hij precies eet. Het komt dus voor dat hij alleen het vlees er tussenuit vist en de groente laat staan. Al gebeurt dat gelukkig steeds minder. Maar mijn man en ik hebben er wel bewust voor gekozen er geen drama van te maken. Hij krijgt wel altijd een toetje, hoeveel hij ook eet (en natuurlijk alleen als hij deze wil). Inmiddels snapt hij wel de regel "1 hapje en dan krijg je een toetje". Dus tegenwoordig laat ik hem dan bijv. ten minste 1 sperzieboon eten. Dat gaat gelukkig goed. Een half jaar geleden begreep hij dat nog niet en toen lukte dat dus ook niet. Wat betreft die pannenkoek met stroop, ik had dat denk ik ook niet gedaan. Maar ik had het wel toegestaan als hij alleen de pannenkoek had opgegeten en de rest had laten staan. Maar nog belangrijker: ik probeer altijd consequent te blijven. Dus geen pannenkoek met stroop blijft geen pannenkoek met stroop. En daarover dien je het dus als ouders wel eens te zijn. Overleg met je man dat als er een regel is uitgesproken, jullie daar ten overstaan van de kinderen niet van afwijken. Maar dat als de 1 daar niet mee eens is, dat 's avonds wordt besproken als de kinderen op bed liggen.
Ik hou ook zeker rekening met zijn voorkeuren, ik probeer dingen te koken waarvan ik weet dat hij dat lust, of er in ieder geval iets bij te doen wat hij lust. zo eet hij vaak wel graag vlees, maar dat leg ik dus niet gelijk op het bord, want dan eet hij niks anders. Van de week zei ik "als je een hapje groente neemt krijg je ook een stukje worst". Hij nam zo ineens een hap dus hij snapt het wel. Inderdaad, met borden schuiven, bestek gooien, eten op de grond smijten etc. wordt niet getolereerd. Dat betekent in de praktijk wel soms dat we al na 30 seconden zijn bord moeten weghalen, dat vind ik dan best lastig want ik wil daarna toch eigenlijk dat hij wat eet. Ik vind ook zeker dat we zulke dingen pas moeten bespreken als meneertje op bed ligt en ik begon er dan ook niet over, maar mijn man zag wel aan mij dat ik het er dus niet mee eens was. En dan ook nog zeggen: "kijk, nu eet hij zijn pannenkoek wel op!" Ja duh... Als hij nu een aantal dagen slecht gegeten heeft dat brengen we hem naar opa en oma, daar eet hij nl. wel als een bootwerker .
Wat betreft de stroop: ik geef je helemaal gelijk. Ik vind het ook heel vreemd dat je man iets doet waarvan jij heel duidelijk hebt gezegd dat je dat niet de bedoeling vindt. Eten is één van de weinige machtsmiddelen die kinderen hebben (samen met slapen) dus let altijd goed op. Spreek heel duidelijk af wat wel en niet kan. Met opa en oma is er duidelijk (nog) geen behoefte aan die uiting... iets lekkers geven lijkt mij ook niet de oplossing. Wel rekening houden met wat een kind graag eet (in het gezonde spectrum). Als mijn zoon iets echt niet lekker vindt (wat gelukkig zelden voorkomt) dan kan hij nog een boterham krijgen (met worst of kaas) Hier ook altijd een toetje (yoghurt of fruit) Wat betreft blijven zitten... ik vind het veel gevraagd voor zo'n klein kind om te wachten tot de ouders klaar zijn. Ik vind ook 'geen zin in gejammer' geen goeie reden maar als je kindje klaar is, dan lijkt me dat een goed moment om van tafel te gaan. Voor een kind van deze leeftijd zijn 5 minuten een eeuwigheid om te wachten. (je kunt het ook oplossen door speelgoed te geven) Bij ons is de regel: ben je klaar? dan mag je van tafel maar dan ben je ook echt klaar.
ja je hebt gelijk hoor, 20 minuten aan tafel tot wij klaar zijn is wel veel gevraagd, maar hij wil vaak al na een paar minuten van tafel want hij is dan immers klaar (sterker nog, hij is vaak nog niet eens begonnen) en dat wil ik dus niet hebben. We geven weleens boekjes aan tafel maar ook niet altijd.
Ik zou het persoonlijk eens gewoon laten gaan. Het hele ritueel omtrent eten wordt op deze manier een strijd. Ga lekker samen eten en laat hem maar zijn gang gaan.... alleen ... eten doe je aan tafel. Kijk eens wat er gebeurt als je het een tijdje helemaal los laat! Succes!
Dat zei ik ook tegen mijn man, dan eet hij maar niets. En als hij dagenlang niets eet, ook prima, hij wordt niet wakker van de honger dus zelf heeft hij er geen last van. Het laatste wat ik wil is een machtsstrijd aan tafel. Ik heb stille hoop dat hij, als mijn dochter toe is aan vaste hapjes, hij ineens ook mee wil eten. Geen idee of het zo werkt, zou fijn zijn.
Wie weet, goed voorbeeld doet volgen! Hou voor je man eens bij wat je kindje allemaal eet op een dag en dat is heel waarschijnlijk meer dan voldoende. Spreek af dat je dit één week probeert.. maak in die week veel dingen die je zoontje echt lekker vindt (wel gewoon eten) en hou het vol. Ik weet zeker dat je na een paar dagen al een ander kind hebt! Kinderen gaan echt eten wanneer ze trek hebben. Sterkte met de man... je kindje is zo te horen het 'probleem' niet
Ik ben bang dat als je je zo opstelt het JUIST een machtsstrijd wordt. Het is erg jammer dat jij en je man niet op één lijn zitten. Ik denk dat dat het eerste is waar je aan moet werken. Doe wat water bij de wijn en wees een beetje relaxter en minder principieel, dan wordt het aan tafel een stuk gezelliger. Wij waren allebei zoals je man: eten moet leuk zijn, en het is belangrijker DAT er met plezier gegeten wordt, dan WAT er nou exact precies gegeten wordt. Zolang je klein bent mag je tussendoor van tafel, als je daarna nog maar wat eet. En daarna, klaar is klaar, dan hoef je niet op de grote mensen te wachten. Laat het los! Geniet van wat er op je eigen bord ligt!
Oh maar dat is toch juist wat ik zeg? Mij maakt het niet uit hoeveel hij eet, of hij überhaupt iets eet. Juist mijn man maakt zich daar druk om, die probeert er ook steeds iets in te krijgen door hem te voeren, wat dus niet werkt. We hebben nu afgesproken dat we 1 week lang helemaal niet aandringen, niet voeren, geen alternatieven aanbieden etc. Kortom, het hele eetgebeuren negeren en dan eens zien wat hij gaat doen.
Ben erg benieuwd hoe dat uitpakt. Mogelijk is 1 week niet genoeg om het te doorbreken. Kinderen testen hun ouders meestal op 2 zaken: eten en slapen. Je kleine slaapt goed, go you! dat eten: groot gelijk hoor, eet ie niet, dan niet. Weet je wat bij mij goed werkte? Afpakken. Maar dan gretig. "Lust je die boontjes niet? Oh mag ik ze??" En dan met smaak verorberen. Op een gegeven moment gingen de oudste twee meedoen bij de jongste, het lekkerste van zijn bord pikken als hij zei dat ie genoeg had gehad (na anderhalve hap). Nou, mooi dattie het niet liet pikken! Hahaha!
Ja over slapen mag ik niet klagen, gelukkig. Hij slaapt vrijwel altijd goed. Nou zijn zusje nog . Uiteraard heb ik het enthousiast afpakken van eten wel geprobeerd maar meneer vindt het allemaal prima, ik mag zijn boontjes/worteltjes/vulelkegroentemaarin gerust opeten, hij trapt er niet in .
Mijn zoontje heeft die periode ook doorgemaakt zoals de meeste peuters. In het begin maakte ik me er nog heel druk om en later heb ik het losgelaten. Hij at wat de pot schaft en anders niks. Geen toetje, geen boterham en geen fles pap savonds. Helemaal niks! En hij nam dit ook gewoon.. Uiteindelijk is hij vanzelf beter gaan eten en nu gaat het al een goede 2,5 jaar weer heel erg goed.
Ten eerste: maak afspraken! Als ouders moet je echt op 1 lijn zitten, anders zeg jij nee, en hij ja, of andersom. Maakt niet eens zo zeer uit wat je dan besluit, maar belangrijkst is dat je op 1 lijn zit. En als je man zegt dat hij geen gezeur er over wil, dan had hij geen kinderen moeten nemen Dan moet je gewoon even wat moeite doen om dingen gemakkelijker te maken voor over een paar jaar. Je loopt er uiteindelijk toch een keer tegenaan en je zoontje moet leren te luisteren, ipv dat je het altijd ontwijkt. Ten tweede: ik zou hem idd ook niet iets anders geven, maar ik weet niet in hoeverre jullie zelf ook min of meer gewoon 'pannekoeken' aan het eten waren. In principe at hij wat jullie ook aten! Maar goed, dat is net hoe je er zelf tegenaan kijkt. Ik ben zelf wel streng in iets anders eten, dat gebeurd hier dus ook niet. Maar goed, soms krijgt ze het eten wel in een andere vorm. Ze eet bijvoorbeeld liever losse groenten dan maccaroni door elkaar met een saus. Groente en aardappelen eet ze juist weer liever door elkaar als een prakkie. Daar hou ik wel rekening mee! Als jouw zoontje de pannekoeken los wel lust, dan zou ik daar persoonlijk geen probleem mee hebben. Of de groenten ofzo. Maar goed, nogmaals, maak hier samen afspraken over, dan zit je op 1 lijn en kun je je er samen in ieder geval aan houden, wat je ook besluit!
Inderdaad, belangrijkste is dat je als ouders je kind hetzelfde zegt, anders is het echt verwarrend voor een kind, en loop je het risico dat je kind van de verwarring gebruik maakt.
Deze strijd (tussen de ouders onderling ) hebben wij hier ook even gevoerd. Als Mini1 niet wil eten: prima, dan eet ze niet. Ik zorg ervoor dat ik altijd wel een complimentje geef als 'goed gegeten meissie' als het op is of 'wat fijn dat je het toch hebt geproefd' als ze 1 hapje heeft genomen. Ik vraag dan of ze echt klaar is en als ze klaar is legt ze keurig haar bestek (dat ze nauwelijks heeft gebruikt ) op haar bordje en halen we het weg. Dan krijgt ze een toetje (yoghurt of fruit). Ik bied dus nooit iets anders aan dan wat we eten, maar mijn man vond dat moeilijk. Gelukkig zitten we hierover inmiddels op 1 lijn. Ook het voeren komt me bekend voor, dat wil ze al niet meer vanaf dat ze 11 maanden was ongeveer en hij blééf het maar doen en zij blééf maar krijsen want ze wilde het zelf doen. En maar aan mij steeds vragen hoe het toch kwam dat ze bij mij niet krijste... Maar uiteindelijk viel het kwartje dus gelukkig wel. Ik kan me trouwens voorstellen dat op een later moment, als wij iets eten dat ze echt niet lust, ze wel een boterham mogen ofzo in plaats van het vieze avondeten. Maar die gewoonte wil ik nu nog niet beginnen, ik geloof namelijk niet in "niet lusten" op deze leeftijd maar wel in "eigen willetje" .