Wie wil er met mij meedenken en voorzien van advies? Ik weet even niet meer zo goed hoe ik onderstaande consequent kan oppakken. Ik pieker me suf en voel me onzeker of ik het correct aanpak. Onze dochter van bijna twee jaar ging altijd zonder problemen naar bed. Na het volgen van het altijd hetzelfde bed ritueel, legde ik haar wakker in bed en binnen een minuut was ze prinses heerlijk aan het slapen. Ze werd de volgende ochtend tussen 6-7 wakker. Als ze in de nacht wakker werd dan was het door niet lekker zijn, of zoek geraakt speentje maar binnen een minuut getroost en sliep weer verder. Sinds begin december is echter alles anders, na Sint kreeg ze een pseudo kroep aanval. Ik heb haar uit voorzorg bij mij in bed genomen (daarvoor sliep ze altijd in haar eigen bedje en in haar eigen kamer met nachtlampje, knuffeltje en speen) Ineens was het naar bed gaan lastig, moest bij haar blijven (ben een paar keer midden in de nacht op een stoel in haar eigen kamer met haar gaan zitten) of het was gillen en brullen dat ze in het grote bed wilde. Werd ook ineens meerdere keren per nacht wakker, gillend, brullend en zo enorm moeilijk te troosten. Sindsdien heeft ze 1 nacht probleemloos geslapen. Elke nacht is het raak, ze wordt wakker en is ontroostbaar. Roept keihard om mij en wil in het grote bed. Ik ben geen voorstander van steeds bij ons in bed slapen en ben op zoek naar een manier om onze dochter te helpen dat ze weer fijn in haar eigen bedje kan slapen. Ik wil niet dat ze angstig is of zich alleen voelt dus haar maar laten huilen en huilen is bij voorbaat al geen optie. Nou bedacht ik me de volgende aanpak: Ik blijf bij het naar bed brengen even bij haar zitten maar benoem ook dat Mama daarna weer naar beneden gaat en dat als er wat is ze me kan roepen. Als ze wakker wordt ga ik haar troosten en als ze echt ontroostbaar is dan ga ik op een matras naast haar liggen. Maar de angst dat ze daar ook aan gewend raakt heerst wel een beetje. Zal het dan echt zo zijn dat alleen op een gedoseerde manier haar laten huilen en steeds weer terug gaan helpt?
Ik zou het onderstaande gewoon even proberen en aankijken. Meestal is het rond die leeftijd ook even een periode en komt het na een aantal weken vanzelf weer goed.
Ik zou het ook zo aanpakken, bij haar blijven zolang er angst is en goed naar haar kijken. Bespreek je plan ook elke avond met haar: mama blijft naast je tot..., dan ga ik naar beneden, ik ben gewoon in huis en hoor het als je me roept Als dat goed gaat kun je kijken of ze rustig blijft als je boven blijft totdat ze slaapt, maar niet op haar kamer, dan kun je haar deur openlaten en kan ze je horen. Op deze manier bouw je haar vertrouwen gefaseerd op, en kan ze veilig van de angst afkomen.
Dank je wel voor je reactie Niekepiek. Er zijn ook een aantal mensen in mijn omgeving die zeggen: je moet niet bij haar blijven zitten bij het inslaap vallen want anders. Nee joh niet bij haar gaan liggen in de nacht (bij echt ontroostbaar) want anders. En ik raak helemaal in de war. Aan de ene kant voel ik wel dat onze dochter aan het testen is hoe ver ze kan gaan. Vandaar dat ik haar ook niet meer bij mij in bed neem maar aan de andere kant kan ik nog niet volledig uitsluiten dat ze me misschien nu wat meer extra nodig heeft.
Ook jij bedankt voor je reactie. Bovenstaande was ook mijn idee maar sjeemp zeg wat is het soms lastig.
Daarom zou ik het op de manier die je zelf aandroeg het even een paar weken aankijken. Op deze leeftijd komt toch vaak de nachtangst naar boven en heeft ze je waarschijnlijk echt wat vaker nodig, dit lost zich vaak vanzelf na een aantal weken weer op als ze voorheen een goede slaper is geweest, dan gaat ze zich weer veilig voelen en lukt het haar weer om lekker door te slapen. Nu is het belangrijk dat je er wat vaker voor haar kunt zijn en dat je het jezelf ook gewoon wat makkelijker maakt, en dan is een matras een goede oplossing. Als je na een aantal weken merkt dat het echt een patroon is gaan worden, dan kun je alsnog proberen dit te doorbreken.
Lekker even bij haar blijven tot ze slaapt, of in jullie bed laten inslapen of tijdelijk een matrasje bij haar of bij jullie naast leggen. Ik zou iig wel aan haar behoefte en emotie toekomen. Er komt echt wel weer een moment dat er weer mogelijkheid voor verandering is. Ik heb om mij heen ook altijd veel mensen die dat soort keuzes niet echt snappen. Maar volg je kindje en je gevoel en je komt er wel.
Als ik haar in ons bed laat inslapen dan krijg ik haar helaas niet meer overgeheveld in haar eigen bed. Ik heb nu een slaapbankje besteld en ga dan maar bij haar op de kamer slapen. Mijn eigen gevoel is even ondergesneeuwd door allerlei mensen die roepen: maar zo kom je er nooit meer vanaf etc
Stel dat het over een aantal weken nog zo is: hoe doorbreek je dan een bepaald aangeleerd slaappatroon?
Ik denk niet dat het een aangeleerd slaappatroon is hoor. Maar stel dat het over een tijd echt de spuigaten uitloopt en jij niet meer achter de keuze staat die je nu maakt dan zou je er voor kunnen kiezen om te kijken hoe het loopt als je om de paar minuten even bij haar komt kijken. En dan zou ik het afbouwen dus niet in één keer weg bij haar want daar snapt ze dan niets van. Bijvoorbeeld wel bij haar blijven tot ze in slaap valt maar niet meer op een matras bij haar slapen.
Dl heeft ook wat meer fantasie ontwikkeld, en paar keer eng gedroomd etc. Ze heeft nu een hele grote knuffel die mee naar de slaapkamer moet en tegenover haar bedje zit. Misschien is zoiets nog een idee, het is wel geen mama naast je bed maar hier werkt het prima...
kan ik ook nog proberen ja. Ben bijna wanhopig op zoek naar dat wat er voor zorgt dat we eindelijk aaneengesloten slaap kunnen hebben. Wil het ook misschien teveel verklaren en oplossen.
Helaas ken ik de situatie we hadden die bij elke sprong. In slaap vallen was dan in eens een probleem en heel hard huilen. Snachts vaak wakker en later 1 keer maar dan 1 1/2 tot 2 uur en met pech langer. Ook deze periodes hebben we hem niet in bed genomen maar wel de nodige aandacht. ( soms echt paniek huilen) Onze aanpak wat nu nog steeds helpt. Vast ritueel en wat sinds kort erbij is gekomen is vertellen dat we nog twee liedjes zingen (hij mag kiezen) en dan ga je en hij vult in slapen. We leggen hem in bed en ik ga de was verzamelen/ opruimen/ sorteren of wat schoonmaken. Soms roept hij nog wat en zeg je ga maar lekker slapen. In de periode van een sprong, als hij wat huilt jammeren zeggen we ga maar lekker slapen lieverd, is het echt huilen ga ik er naar toe.wij halen hem eruit , niet uit bed halen was nooit een optie dan compleet hysterisch. We gaan even zitten tot hij kalm is. Muziek weer aan en in bed leggen, herhalen tot hij slaapt. Max is meestal 3 keer. Midden in de nacht weer hetzelfde. De eerste week huilde hij meer maar wende er aan dat we er wel waren maar niet vast hadden ( reflux baby dus viel in slaap omdat we hem half uur recht moesten houden) Ook handig om te weten dat hij 20 maanden is. Toevoeging: altijd je eigen gevoel volgen iedereen kan zeggen hoe ze het doen je pikt er uit wat bij je past.sommige vertellen je hoe je het moet doen maar dat is altijd handig praten. Je doet toch wat het beste is, succes!
Vooral kiezen voor wat nu werkt. En ook zorgen dat je niet uitgeput raakt, want dan gaat niets meer werken. Dus ook niet nadenken over wat als je kindje een lastig nieuw patroon krijgt, want dat is nu niet aan de orde. Gewoon alert blijven of de signalen van je kindje. Elke dag is een nieuwe. Ik merk bij onze dochter ook altijd dat wanneer we juist de strijd weg halen ze vertrouwen krijgt. Dan ontspant ze en dan komt er langzaam aan weer ruimte voor eventuele verandering. Laat je niet gekmaken. Niet helemaal waar natuurlijk, maar ik gooi 'm er toch even in: Beter verwend dat verwaarloosd. Het eerste kun je veranderen, het tweede kun je nooit meer overdoen.