Ik ga maar even op een aantal tegelijk reageren. Over deeltijdstudie/intellectuele uitdaging. Ik heb wel zitten googlen maar hou het om financiële redenen (sparen voor ander huis) maar even bij gratis bronnen. Daar zijn er tegenwoordig heel veel van. TED talks, Coursera, EdX etc. MIT heeft laatst een groot deel van het lesmateriaal online gezet. Genieten vind ik dat! (Als je de link wil hebben hoor ik t wel) Ik lees veel over vanalles en nog wat. De site van lifehacks is heerlijk om te grasduinen. Wel grappig dat ICT en programmeren valt. Want daar ben ik pas mee begonnen ook als vorm van uitdaging. Creatief. Iedereen vind mij inderdaad creatief. Ik zelf tot voor kort niet. Ben wel in gaan zien dat ik dat eigenlijk best ben. In vanalles goed zijn. Ja heel herkenbaar. In welk vak was je goed in school? Sja eigenlijk alles wel, behalve Nederlands, gym en muziek (theorie, ben wel muziekaal). Ow en kunstgeschiedenis, drama, tekenen, allemaal bleegh. Sporten kan ik op zich wel. Maar heb er gewoon een hekel aan. Verder ben ik wel echt een bèta. Maar heb ook een goed gevoel voor taal. Je moet me niet lastig vallen met grammatica en spellingregels. Daar zit voor mijn hoofd geen logica in dus dat irriteert me alleen maar. Maar vreemde talen aanleren gaat vlot, gewoon op gevoel zeg maar. Dochters en ontwikkelingsvoorsprong. Mijn dochter had die ook. Later viel het woord hoogbegaafd. Ik ben er toen over gaan lezen. Ik herkende m'n dochter. Maar ook mezelf! Ze is 5, volgt een aangepast programma en gaat straks naar groep 3. Vooralsnog is ze niet getest en als dat niet noodzakelijk is heeft dat wat mij betreft ook geen meerwaarde. Concentratie. Sja die is niet zo goed bij mij. Heb wat ADD trekjes. Kwam daar helaas nogal laat achter, hence de hbo opleiding. Sterk rechtvaardigheidsgevoel. Check. Snel oordelen. Check Snel verveeld. Check! Verder heb ik; hoge eisen aan jezelf stellen. In erg grote lijnen denken. Overal de lange termijn consequenties van overdenken waardoor beslissingen nemen soms moeilijk is.
Ik ben als kind 1 op 1 hb getest. Mijn moeder vond het zo nodig om allerlei trajecten op te starten. Cursus hier cursus daar. Naar Pharos gaan etc. Maar er is een hoop gebeurd en ik ben vast gelopen. Ik heb mijzelf nog naar een hogere opleiding geprobeerd te krijgen. Mij aangemeld voor een psychologie opleiding. Maar mijn faalangst zat zo erg in de weg dat ik mij uitgeschreven had omdat ik dacht dat ik mijn propedeuse niet zou halen. Die heb ik in 1 keer gehaald. Maar ja ik kon dus niet naar de uni omdat ik mij al uit had geschreven... Theorie leren in mijn 1tje ging goed. Lessen in de klas niet, daar kon ik mijn aandacht (meestal) niet bij houden. Samenwerken ging ook bagger. Dan maakte ik het project maar alleen omdat ik gefrustreerd raakte. Praktijk (stage) was ook niks voor mij. Ik ben meer van de theorie en het onderzoeken/uitpluizen. Wbt hb en dat het arrogant klinkt. Tsja dat vind ik niet. Iig in mijn geval vind ik het vooral een andere manier van denken. Niet beter, of slechter, gewoon anders. Ik zie genoeg dat ik niet kan, wat ik liever had gekund. Mijn vriend denkt heel anders dan mij. En dat maakt het communiceren soms erg lastig. Ik maak mij vooral druk om de kinderen. De oudste lijkt veel op mij. Dat had ik liever niet gehad. Ik ben wel eens bang dat hij ook gaat vastlopen. Wat uitdaging betreft weet ik ook niet echt meer waar ik moet beginnen. Ik mis het hebben van iets om in vast te bijten. Maar ik heb geen idee waarin.
Rietje, wil je meer vertellen over 'er is veel gebeurd'? Ik merk dat mijn dochter zich ook heel eenzaam voelt op school, en tegenwoordig wordt er toch wel op gehamerd dat je ontwikkelingsgelijken moet opzoeken. Dat is bij jou dus wel gebeurd, maar bleek niet genoeg?
Nee niet geoefend: het halen van die test vond ik geen doel op zich en ik wilde weten hoe ik au naturel zou scoren. Oefenen zou een beetje voelen als kunstmatig je score opschroeven. Het resulteerde er wel in dat de score bij mij beter was op de niet numerieke reeksen, maar dat verbaasde me niet: ik doe ik het dagelijks leven weinig met cijfers en juist veel met talige logica en het inschatten van verhoudingen en patronen.
Er zijn blijkbaar allerlei modellen voor: https://www.zobegaafd.nl/wanneer-ben-je-hoogbegaafd/ Ik heb zelf een beetje hetzelfde als jij. Ja, ik heb een redelijk hoog IQ en ik denk heel creatief. Maar verder?? Ik twijfel ook een beetje over de mensa test. Misschien wel leuk om daar eens wat nieuwe mensen te leren kennen.
Overigens leuk om weer dat lijstje te lezen. Creatief, alleskunner, rechtvaardigheidsgevoel. Klinkt zo lekker. Maar daar heb je weinig lol van als je niet te volgen bent door dat te snel denken, te snel verveeld zijn, de continue frustratie, het nooit helemaal in staat zijn om de dingen te doen zoals anderen ze zouden doen (waar ik bij beroepsgenoten een vaste werkwijze ontwaar merk ik dat ik regelmatig vanuit andere invalshoeken naar problemen kijk. Het is continu m'n eigen taak om dat uit te buiten want anderen vinden je maar raar ...) en nu m'n oudste bijna naar school gaat zie ik trekjes van mezelf terug. De frustratie. Zorgen over dingen die ze als driejarige niet zou moeten weten. Logica. Ik ben benieuwd. Uitdagend om haar daarin te begeleiden.
Tot zekere hoogte kun je wel oefenen om bekend te worden met de vragen, maar als je niet snapt hoe het werkt dan zul je nieuwe vragen echt niet goed kunnen beantwoorden.
Wat ik dan zo lastig vind, en vooral ook met betrekking tot mijn man maar ook mezelf, is dat ik dan denk: waarom is er niet iets te vinden in de maatschappij waarbij die capaciteiten echt efficient ingezet worden? Je zou zeggen dat je er als bedrijf/organisatie/overheid baat bij hebt en er gebruik van maakt, maar dat ben ik nog niet echt tegengekomen. Eerder juist dat je tegen zaken aanloopt idd.
Laatst kwam ik iemand tegen wiens rol bij de politieacademie(!) is om alles in twijfel te trekken en vastgeroeste patronen kritisch te bekijken. Resultaatgericht, niet op basis van een aantal vaste uren die hij moet draaien. Maar die banen zijn met een lampje te zoeken natuurlijk. Volgens mij is het het beste om iets zelfstandigs te zoeken, of te accepteren dat je om de zoveel tijd iets nieuws moet gaan doen, of buiten je werk voldoende uitdaging zien te vinden. Ik ben bang dat je zeker in Nederland je kop niet boven het maaiveld moet uitsteken en dat maakt het leven soms erg frustrerend. Buiten de sport is excelleren nog een vies woord, dus zo smoor je alle initiatieven natuurlijk. Ik werk dus voor mezelf en en heb nu profijt van het feit dat ik veel sneller ben dan anderen: ik kan meer doen in dezelfde tijd of (wat ik doe) veel minder werken om het bedrag te verdienen dat ik wil. Heerlijk!
Hahah ja ik ben me wel op ondernemerschap aan het orienteren, alleen zijn alle dingen die ik echt leuk vind niet bepaald zaken die genoeg geld binnenharken Nou ja, het blijft nog wel even een zoektocht denk ik. Voorlopig ben ik inderdaad meer bezig met elke 3 jaar iets nieuws doen. (En politie wilde ik doen, rechercheur dan! Leek me nou echt iets waar je iets hebt aan een veelzijdige persoonlijkheid en goed patronen kunnen ontdekken. Maar mijn ogen zijn te slecht, ik mag de opleiding niet in )
Vanaf een jaar of 6 begon ik gefrustreerd te raken. Geen aansluiting kunnen vinden bij kinderen van mijn eigen leeftijd. De dingen die geregeld werden leide wel af. Maar hielpen mij niet bij het sociale deel. Ik werd eenzaam en ook boos. Daarbij was er thuis ook het 1 en ander gaande en versterkte dat elkaar. Dus het was niet alleen het school deel. Uiteindelijk op een internaat beland waar ik al blij mocht zijn dat er een mavo diploma te behalen viel. Daar voor gingen kinderen altijd weg zonder diploma. Mbo was de uitdaging het grootst om überhaupt op te komen dagen. En de propedeuse is idd hbo.
Pff, dat hoor je toch vaak, hè? Ik ben er nu bij onze oudste extra alert op, die zei gisteravond: 'Ik wil niet zo slim zijn, ik wil er gewoon bij horen.' Ik was altijd fel gekant tegen speciale scholen, maar misschien moeten we er voor haar toch aan geloven. Ikzelf heb veel ziekenhuisopnames gehad vroeger en had niet zo'n stabiele thuissituatie, zacht gezegd. School deed ik er altijd een beetje bij: klas overgeslagen, daarna beziggehouden met eindeloos veel werkstukken maken, daarna gymnasium en twee studies. Ik had het al vroeg opgegeven om erbij te horen en heb dat verlangen gewoon weggedrukt met mijn ijzeren wil. Nu op mijn veertigste loop ik ertegenaan. Gelukkig had ik op de middelbare school 1 hartsvriendin met wie ik nu nog steeds bevriend ben. Dat is echt goud waard! Leren leren is wel een ding, dus toen ik bij natuur- en scheikunde tegen problemen aanliep, heb ik die vakken meteen laten vallen. Jammer, wel, want het beperkt je keuze zo. Dat merk ik bij onze oudste dus ook: als die iets niet kan, raakt ze bijna in paniek. Daar zijn we wel heel erg mee bezig en het landt wel, ze zegt zelfs regelmatig tegen mij: 'Mama, probéér het nou even...' En als het dan lukt heel triomfantelijk: 'Zie je wel!' Eeuwig zonde dat het schoolsysteem in Nederland echt nog niet op individuele leerlijnen is ingesteld.
Als ik dit topic zo lees, denk ik dat velen wel baat zouden hebben bij de Mensa als begeleiding bij 'hoe het leven in te richten'. Ik ben gelukkig niet hoogbegaafd, mijn iq zit rond de 125. Maar ik ben zeer creatief, secuur en sociaal, waardoor ik nooit moeite heb gehad om mijn weg te vinden. Mijn werkomgeving is perfect voor mij, met mijn collega's kan ik praten over werkelijk alles en ze hebben precies mijn humor. Mijn man - ook niet hoogbegaafd maar wel slim - past in datzelfde straatje. Goed, lang verhaal kort: als je al die dingen mist, of het nu is omdat je thuisblijfmoeder bent of omdat je niet in de (voor jou) juiste werkomgeving zit, kan ik me heel goed voorstellen dat je op zoek bent naar gelijkgestemden. En dan is het perfect als je die bij de Mensa kunt vinden, lijkt me. Ik denk alleen niet dat de Mensa op zich zaligmakend is. Het staat voor mijn gevoel toch een beetje los van de 'echte' wereld. Dus ik zou het vooral zien als hulpmiddel om verder te komen in de rest van het leven. In het topic viel me verder nog op dat iemand zei dat je met een iq van maar 120 al een universitaire opleiding kunt afronden. Nou, zo raar is dat toch niet? Ik voel me met 125 niet ondergeschikt aan mensen die op 140 of zo zitten. Ik ken mijn capaciteiten en kan die goed benutten, en ja soms moet ik ergens harder voor werken, maar daar word je ook niet slechter van.
En dan kun je dus wel een heel jaar HBO, maar voor Uni ben je te faalangstig... Dat vind ik toch wat gek klinken hoor. Maar goed, het zal.
Ik heb geen idee of ik hoogbegaafd ben of niet. Ik denk dat mijn IQ er hoog genoeg voor is en ik herken mezelf in zo goed als alle kenmerken van hoogbegaafdheid. Wat heb je eraan om te weten of je officieel hoogbegaafd bent op deze leeftijd (eind twintig)? Het is geen ziekte en er is ook geen pilletje voor. Ik had het bij nader inzien wellicht op de basisschool wel getest willen hebben, zodat destijds rekening met mij kon worden gehouden. Ik ben altijd anders geweest dan de rest en ik heb altijd de druk gevoeld te doen alsof ik net zo was als de anderen. Toen had het me veel zelfinzicht kunnen geven. Dat ik met een reden anders was en dat het niet erg is. Nu heb ik daar niet zo veel meer aan. Ik heb mezelf al geaccepteerd zoals ik ben. Dus of ik hoogbegaafd ben of niet, dat zullen we nooit weten want dat ga ik niet laten testen. Ik verveel me trouwens helemaal niet als tbm. Ook mis ik geen uitdaging. Mijn oog voor detail is dodelijk vermoeiend, dus ik kan me uren, dagen, weken of maanden bezig houden met de kleinste dingen. Er is overal wel een project te vinden. Ik mis in mijn sociale leven soms wel wat diepgang, maar ik heb geen gebrek aan een sociaal leven. Ik weet dan ook niet als ik lid zou worden van Mensa hoe groot de rol in mijn leven zou zijn.
Ik denk dat het 'probleem' voor mensen met een hoog IQ met name zit in de kleine groep mensen die gelijkgestemd met je zijn. Dan is de kans dat je op je plek zit kleiner dan als je een gemiddeld IQ hebt. Er zijn in Nederland ongeveer evenveel zwakbegaafden (IQ van 70-79, ongeveer 2,2%) als hoogbegaafden (IQ van >130, ongeveer 2,1%). Realiseer je je wel dat de afstand tot de gemiddelde Nederlander (IQ van 100) even groot is voor beide groepen mensen? Misschien dat je dan ook een betere voorstelling kan maken van hoe sommige mensen hier zich voelen. Misschien voel je je zelf ook wel eens zo, want je hebt zelf ook geen beroerd IQ De bedoeling van mijn aanmelding voor de toelatingstest van Mensa is niet om me verheven te voelen boven mensen die een lager IQ hebben, maar in de hoop niet altijd de zwakbegaafde te zijn. Ik denk namelijk dat een zwakbegaafde zich precies hetzelfde kan voelen als een hoogbegaafde.
Dat was ik, maar ik zei niet 'maar 120' en dat wilde ik ook absoluut niet impliceren. Het was meer bedoeld om iMoeders hoop dat ze met een universitaire opleiding in haar werkomgeving automatisch veel gelijkgstemden zou tegenkomen te temperen.
Wat scholen betreft ben ik er niet over uit hoe je het beste zou kunnen reageren mocht een kind hb hebben. Voor alles vallen er veel voor en tegens te bedenken. Ik denk dat er veel extra uitdaging zit in het vinden waar de behoefte naar is. En waar dat te vinden is. Als je een kind op een speciale school zet, dan mist het leer momenten tussen allerlei verschillende kinderen. Maar ja wat voor onderwijs is dan wel passend? Dat is een vraag waar ik hoofdpijn van krijg Ik neig toch juist naar een gewone school met structuur. Juist om te leren meegaan in dingen die minder interessant zijn. En dan wat clubjes ernaast. Maar ja ik wissel telkens als ik weer wat bij bedenk. En de kans is ook nog redelijk groot dat er geen spraken zal zijn van hb en dat ik er voor niks over pieker. Hb of niet. Wat ik de kinderen wil meegeven is dat de weg naar je bestemming misschien wel belangrijker is dan de bestemming. En wat meer aandacht besteden aan dat proces. Of het bijvoorbeeld leuk was. Ik hoop dat faalangst daar een beetje mee te voorkomen is. Misschien klinkt het al een stuk logischer als je het opnieuw terug leest en dan geen dingen gaat invullen die ik niet gezegd heb. Dat was voor mij toen ook de reden om de test te gaan doen. En zwakbegaafden hebben ook hun eigen kracht. Jammer dat er vaak zon waarde oordeel vast zit aan zulke termen.