ik vraag me weleens af of het nou aan mij ligt of niet. Maar ik kan er dus heel slecht tegen dat anderen tegen mijn kinderen gaan zeggen wat ze wel of niet moeten doen. En dan gewoon als ik er bij ben he! Om maar een voorbeeld te noemen, een moeder op schoolt die zegt dat zoonlief niet op t hekje moet klimmen terwijl ik er naast sta. Of een schoonmoeder die zegt dat hij netter moet eten terwijl ik erbij ben. Niet alleen is het hoogst irritant maar daarnaast geven ze mijn kind toch ook het idee dat mijn gezag niet telt en dat een ander het wel even overneemt. Ik ben zelf echt niet te soft ofzo. Als ze nou bv bij oma zijn en ze komen aan iets wat niet mag, mag oma wat zeggen. Haar huis, haar regels. En zo ook bij vriendjes thuis. Maar als ik er ben horen ze naar mij te luisteren. Is dit herkenbaar voor iemand? En hoe ga je ermee om? Ik ben zelf steeds weer met stomheid geslagen als iemand mijn moedertaak ongevraagd overneemt.
Ik zeg niet snel iets tegen andere kinderen, alleen als mijn kind of ik er echt last van hebben. Laatst was mijn zoon bijvoorbeeld met zijn voetjes in een water aan het spelen (wel gewoon met kleren aan), komt er een ander kind express mijn kind nat gooien. Dan zeg ik er wel wat van. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee had wat zijn moeder op dat moment aan het doen was. Ander voorbeeld laatst in het springkasteel met grote en kleine kinderen. Bij de grote kinderen waren een paar echt vervelende kids die totaal niet op de anderen letten. Een andere vader zei er iets van, moeder stond een eindje verderop te telefoneren. In zo'n geval vind ik het ook logisch er iets van te zeggen. Als er verder niemand last van heeft zeg ik eigenlijk niets. Maar er zijn nu eenmaal zoveel verschillende soorten mensen. Wat wil je? Er iets van zeggen? Of je er gewoon overheen zetten? Je kan helaas het gedrag van anderen niet veranderen dus hoe wil jij hier mee omgaan? Wat wil je tegen je kinderen zeggen zodat ze weten dat als jij in de buurt bent jij het gezag hebt? Wil je er energie insteken iets tegen de andere mensen te zeggen?
Ik zeg spreek andermans kinderen ook aan als de moeder het niet doet al staat ze er naast, dat boeit me niet zoveel. Of ik zou zeggen of een ander kind netter moet eten, ligt er aan. Als het bij mij thuis is en het eten ligt overal (het gaat in dit geval niet meer om een dreumes of peuter), dan zou ik er ook wat van zeggen, want schoonmaken is mijn hobby niet. Gaat het om niet keurig met mes en vork ofzo eten of zit hij er in zijn eigen huis te knoeien, dan zal het me een zorg zijn. Als ik er last van heb, iets gevaarlijk is of dingen kapot kunnen gaan, dan zeg ik er wat van, anders niet. En wat de een streng vindt, vindt de ander normaal.
Ik vind het geen probleem dat mensen mijn kinderen op iets aanspreken terwijl ik erbij sta. Ik doe het zelf omgekeerd ook. Waarom mag je schoonmoeder niet zeggen dat je kind wat netter moet eten? Wat is het probleem?
Oh dit doe ik ook. En verwacht zelfs ook van andere mensen als ze iets zien wat niet netjes is/gevaarlijk kan zijn ze mijn kinderen daarop aanspreken. Ze moeten het alleen niet doen als ik al aan het corrigeren ben dan vind ik het wel ondermijnend. Maar goed, ik ben het wel eens met de uitspraak: it takes a village to raise a child.
Ligt eraan wie het zegt. Vreemden of moeders op school hoeven mijn kind inderdaad niet aan te spreken. Maar familie/vriendinnen van mij mogen dat best hoor.
Je schoonmoeder is de oma van je kinderen, die mag wat mij betreft echt wel zeggen dat ze netter moeten eten. Die moeder op het schoolplein vond het misschien gevaarlijk wat je kind deed en greep daarom in zonder om zich heen te kijken. Ik vind het echt situatie afhankelijk of een ander iets tegen je kind kan zeggen. Als tante corrigeer ik mijn neefje wel als hij snel allemaal gewild speelgoed voor zichzelf pakt, zodat zijn broer en zus er niet bij kunnen. Een kind op straat zou ik niet op die manier corrigeren. Meestal accepteer ik gewoon dat niet iedereen dezelfde grenzen heeft.
Ligt bij mij enorm aan de context. Maar ik spreek kinderen ook wel eens aan, zeker als ze bv in mijn huis iets doen wat niet mag en ouders zien dat niet of vinden het zelf wel ok. Veel kinderen gaan hier bv op de leuningen van de bank zitten; dat mag van mij niet. Of met schoenen op de bank. Of rammen op de piano. Of gewoon zomaar in kasten neuzen. Of allerlei bakken speelgoed omkiepen.
Ik heb daar niet zo veel problemen mee. Ik vind het hooguit irritant als iemand iets tegen mijn kinderen zegt, waar ik al (andere) afspraken met ze over heb. Zo is het wel een aantal keer gebeurt dat een moeder op het schoolplein tegen mijn kind zegt, dat ze haar jas aan moet doen omdat het koud is en ze anders ziek wordt (vast goed bedoeld). Maar dan zeg ik gewoon dat ze dat van mij niet hoeft en dat ze nog nooit ziek is geworden van kou en is dat ook weer opgelost. Ik bedenk me nu, dat ik het irritanter vind als ik mijn eigen kinderen aanspreek op gedrag en iemand anders gaat zeggen dat ze datgene waar ik ze op aanspreek best mogen doen.
Ik vind het echt geen probleem. Zolang het iets is waarvan ik het logisch vind om op aangesproken te worden en zolang het netjes gebeurd.
Ik vind het wat vreemd dat jij er vanuit gaat dat jij het altijd voor het zeggen hebt... Thuis wel uiteraard, maar als je bij vrienden of familie ofzo bent (in hun huis dus) dan heb jij niet meer het volledige gezag. In het huis van een ander kunnen andere regels gelden dan thuis en als een kind dan in de ogen van een vriend of familielid iets doet wat niet mag of gevaarlijk is mogen zij jou kind daar wel op aanspreken en hoeven zeker niet te wachten op jouw interventie (als die überhaupt komt, want misschien vind jij die situatie wel oké en grijp je niet in). Als mijn kinderen bij opa en oma zijn en ik ben erbij let ik wel op maar merk ik ook verschil in wat wel en niet oké is in de ogen van mijn ouders. Als ze dan ergens aankomen bijvoorbeeld en ik vind dat oké maar mijn vader of moeder niet, dan zeg ik op zo'n moment dus somd niks en zij corrigeren... Prima toch? Jouw regels gelden niet overal of hetzelfde, logisch toch.
Tja. Dat voorbeeld van op een hekje klimmen lijkt mij ook vrij irritant. Ik stel me zo voor dat je erbij staat en het prima vind dat hij klimt (ik ga uit van veilige situatie en niks wat er stuk van gaat). Verder beetje afhankelijk van de context. Zo stopte laatst de ijskar in de buurt. Ik ging met oudste erheen voor ijsje. Oudste rent er vast heen, ik volg iets later. Bij kar aangekomen zegt de verkoopster dat ze " deze jongen aan zijn oren mocht trekken, want hij was zo de straat over gerend". Ik heb haar gelijk gegeven en zoon aangesproken. Daarmee was de kous af. Maar in dit geval vond ik het helemaal terecht dat ze er wat van zei. Soms komt zoiets ook beter over van een vreemde dan van jezelf. Ik heb ooit bij een standaard verkeerscontrole aan de agent gevraagd of hij de gordels van de kinderen wilde controleren. Dus hij opzichtig achterin kijken of ze goed vast zaten. En dikke pluim gegeven omdat dat zo was. Daarna nooit meer discussie gehad over de gordels
Helemaal mee eens en precies wat ik wilde typen. Wees blij dat er mensen zijn die durven te corrigeren. Worden ze alleen maar beter van.
Mja het hangt erg af van de context. Over het algemeen ben ik aanhanger van “It takes a village to raise a child” Maar laatst was ik met mijn jongste zoontje op een 30 km zone landweggetje aan het oefenen met fietsen en mijn zoontje fietste voor me uit midden op de weg. Er kwam een auto achter ons vandaan, maar hij zag mijn zoontje en reed heel zachtjes. Ik riep dat mijn zoontje aan de kant moest gaan, maar hij hoorde mij niet goed en stopte midden op de weg. De auto achter hem stopte ook, mijn zoontje zag de auto en ging snel aan de kant. Geen vuiltje aan de lucht. Maar er liep een oudere vrouw haar hond uit te laten en die ging eerst mijn zoontje de les lezen dat hij beter op moest letten en vervolgens mij de les lezen dat ik te ver weg was en dat het heel slecht af had kunnen lopen... tja... toen was ik toch wel een beetje pissig. Sommige mensen zien overal gevaar en problemen, terwijl ik mijn kind juist zelfstandig en onbezorgd op wil voeden. Ja er kan altijd een gek aankomen scheuren die hem platrijdt, maar ja dan heb je geen leven meer als je daar altijd maar rekening mee moet houden...
Ik ben door dit topic gaan nadenken maar ik vind het niet erg eigenlijk. Ik vind het eerder erg als mijn kinderen anderen tot “last” zijn dus daar mag men best wat van zeggen. Overigens als een kindje van een vriendin van mij ergens opklimt ofzo wat mij op dat moment niet handig of gevaarlijk lijkt zeg ik ook vaak zoiets als: nee doe maar niet ga maar even op je billen zitten ofzo. Eigenlijk zeg ik dat vrij achteloos en bedoel ik het niet ondermijnend. Lijkt me dan gewoon het juiste om te doen. Dus nee, niet herkenbaar voor mij!
Ik zou het zelf niet zo snel doen, als de moeder naast mij staat. Maar in andere situaties vind ik het wel prima, bijvoorbeeld als mijn moeder of schoonmoeder iets zegt. Kan juist extra indruk maken als een ander eens het zelfde als jij zegt. En ik zeg zeker iets tegen kinderen als de ouders of oppassen niet in de buurt zijn, bijvoorbeeld op het schoolplein. Tegelijkertijd zegt een ander misschien wel eens iets waar je zelf nooit over had nagedacht (dat had ik laatst met een kennis die vond dat mijn kinderen wat teveel lawaai in de tuin maakten) en dat je daar over gaat nadenken en denkt ja dat heeft ze eigenlijk wel een punt. Maar het voorbeeld wat jij zei op het schoolplein zou ik zelf ook niet zo prettig vinden.
Mwa, toen ze heel klein waren had ik daar ook moeite mee, maar bij mijn schoolgaande kinderen zeker niet. Op deze leeftijd weten ze heus wel dat het gezag bij de ouders ligt, dat hoef ik niet dagelijks te 'bewijzen'. Echter is de wereld van mijn kind ook groter worden dan enkel hij en ik, dat iemand anders hem een tip geeft 'ondermijnt mij' absoluut niet (dat is meer een eigen onzekerheid, een kind beleeft dat echt niet zo). En ten slotte vind ik het prima dat mijn kinderen weten dat er meer mensen zijn die zich om hun welzijn en opvoeding bekommeren, dat geeft enkel een veilig gevoel aan het kind.
Hier heb ik er geen moeite mee en ik vind het juist irritant dat kinderen niet terecht gewezen worden. Een hekje is geen klimtoestel, als het veilig is, is het nog steeds niet om te klimmen of kapot te maken, daarom zeg ik er iets van. Het zal me worst wezen dat de moeder erbij staat, sommige dingen doe je niet of horen niet. Hier in de buurt durft niemand echt op te voeden want dat gaan de kinderen huilen en hun zin niet krijgen, nou daar heb ik echt schurft aan! (misschien hoort dit verhaal wel in een ander topic: meningen... thuis )
Ik ken ouders (moeders met name) die het thuis blijkbaar heel normaal vinden dat een kind tegen de deuren schopt en aan de deurkruk hangt met volle gewicht. Als dat in een openbare ruimte is (school) dan zeg ik er wat van. De boel hoeft niet stuk! Dat zoiets thuis normaal is, prima maar andermans spul hoeft niet stuk. En dat is maar een klein voorbeeld. Maar in situaties waarin een kind vernielt van anderen of dieren pest en de ouders doen er niks mee? Dan zeg ik er wel wat van. En jammer dan als zo' moeder zich gepikeerd voelt.