Nee. Ik heb die neiging wel een beetje, maar verzet me daar dermate tegen dat ik er erg weinig last van heb. Ik snap wel wat je bedoeld.
Jaaaa die telefoon. Eerste wat ik denk; ow jee, wat nu weer. Ik kan ook echt boos worden als mensen me bellen. Dat ik denk, laat me toch met rust zeg. Dat gevoel duurt dan 2 seconden, maar is wel mn eerste reactie.
Wat betreft het sociale; had ik als kind wel erg. Heel verlegen en angstig, maar dat dan zo goed kunnen verbergen dat ik soms arrogant overkwam. Maar door mijn werk (met mensen dus) heb ik echt geleerd om zomaar een praatje te maken, snel contact te leggen etc. Dus daar heb ik zoveel van geleerd dat ik dat ongemakkelijke niet meer heb. Maar ik vind het wel altijd erg vermoeiend, groepjes. Ik probeer soms meerdere gesprekken te volgen, of ik sta de hele tijd tegen mezelf te zeggen dat ik niet zoveel over mezelf moet praten. Vermoeiend. En idd; regelmatig even op het toilet zitten, eeeeeeeeeeeeven in je eentje zijn. Dat heb ik echt nodig.
Ik stoor me meestal niet zo aan de telefoon. Wel heb ik een hekel aan mensen die aanbellen. Ben ik eindelijk eens geconcentreerd ergens mee bezig, gaat die stomme bel weer! En een telefoon haalt me even uit mijn concentratie maar die kan ik ook gerust laten rinkelen als het me echt even niet uitkomt. Maar datzelfde schijn je niet te mogen doen met mensen die voor de deur staan. (En dan heb ik het dus niet over bekenden hè, maar van die verkopers of mensen met een pakje voor de buren 6 huizen verderop.) Ik ben niet echt intuïtief. Als kind had ik wel regelmatig heel sterk zo'n 'deja vu' gevoel, maar nu helemaal niet meer. Wat ik wel heb is dat ik bij mensen die dicht bij burn-out / overspannen zitten (of dat al zijn) dat ik daar heel benauwd en druk van raak. Dat voel ik dan wel weer heel goed aan en op de één of andere manier slaat dat beklemmende gevoel makkelijk op mij over. Bij mijn vorige directeur was dat de laatste twee jaar erg moeilijk. Ik moest soms intensief met hem samenwerken en hij was al die tijd zwaar overspannen. Als ik dan een half uurtje met hem aan een project had gewerkt, was ik echt doodmoe! En nu ga ik naar bed! Normaal maak ik het niet zo laat, maar in de vakantie doe ik het toch steeds weer. Vroeger kon ik dat pria hebben, bleef ik 's ochtends gewoon wat langer liggen en overdag toch niet veel drukte om me heen. Maar nu met die lekkere peuter is dat toch even anders. Alleen blijf ik in dievalkuil trappen. Ik weet nu al dat ik hier morgen weer zo'n spijt van heb als hij om 7 uur weer naast mijn bed staat!
Ik heb dat dus ook, ik ben dus onzeker en verlegen. Maar ik kom arrogant en zelfverzekerd over. En de deurbel, ik kan gelukkig zien wie er staat. Als de gordijnen dicht zitten doen manlief open. Ik krijg dat zo'n raar gevoel, iets wat tegenhoud.
Ik denk dat we echt n tweeling zijn. Wat apart zeg. Ik had zelf precies hetzelfde kunnen schrijven. Perfectionistisch, check. Geen hulp vragen, check. Alles op mijn manier, check. Moet alles zelf kunnen, check. Kan niet omgaan met fouten maken/ falen, check. Bij mij levert dat in het huishouden wel problemen op. Als mijn man de vaatwasser inruimt, dan ruim ik die gerust weer uit en weer opnieuw in als ik vind dat het niet goed staat. En stofzuigen doe ik ook bijna altijd nog een keertje er achteraan. Mijn man heeft ook heel lang gezegd; ik doe het niet meer. Dus nu probeer ik echt om dat soort dingen niet meer te doen, maar dat lukt me soms gewoonweg niet. Het begrip 'paniek' is mij trouwens niet bekend. Ik denk dat ik nog nooit in paniek geraakt ben.
Ik ben sowieso overgevoelig voor geluid. Als ik erg overprikkeld ben heb ik zelfs moeite met het aanzetten van de stofzuiger omdat ik eigenlijk niet tegen het geluid kan. Of het uitruimen van de vaatwasser vind ik ook vervelend omdat het gekletter van de borden me heel erg stoort. Mijn man laat soms een hele ochtend de tv aan staan. Daar kan ik dus echt gestoord van worden. Maar aan de andere kant; ik hoor alles. Dus ik hoor ook aan mensen hun stem in wat voor bui ze zijn, soms zelfs of ze liegen of niet. En mijn kinderen klagen regelmatig dat ze niet 'sneaky' kunnen doen omdat ik alles hoor.
Dat eerste heb ik ook. Als kind / tiener ben ik een paar jaar gepest. En nu ben ik verdorie 31 en nòg heb ik als er gelachen wordt altijd het gevoel dat het over mij gaat. Maar mensen merken dat inderdaad niet aan mij. Ik ben altijd de jongste van de klas geweest. En ik zat natuurlijk ook nog eens wat anders in elkaar dan de meeste medeleerlingen. En dan ook nog best 'stoer' voor een meisje. (skateboarden enzo.) Ik heb mezelf best vaak overschreeuwd om er toch maar een beetje bij te horen. Niet echt met vervelend gedrag hoor, maar vooral een soort drang om me te bewijzen. (misschien daardoor ook wel dat stukje perfectionisme). Gek genoeg blijft die eeuwige vraag 'vinden ze me wel leuk genoeg' toch regelmatig knagen, ook al weet ik dat het onzin is. Ik heb ook al vaak gehoord dat mensen er lang over doen om mij te leren kennen. Hier is het wel makkelijk om me (anoniem) bloot te geven. Maar ik doe dat meestal niet. Mensen kennen mij niet als een adhd-er met gevoelens van onzekerheid en te kort schieten. Maar juist als een mondig, extrovert iemand die erg zelfverzekerd is. En gek genoeg klopt het eigenlijk ook allebei wel. (Oh god, heb ik nu ook nog een gespleten persoonlijkheid?? )
Ik geloof dat ik meer last heb van inwendige prikkels, dan van uitwendige. Ik zie en merk vaak wel alles wat er om me heen gebeurd. Maar bijvoorbeeld tijdens het autorijden heb ik graag muziek aan staan. Als ik dat niet heb, is er grote kans dat ik in gedachten verzonken raak. En dan hetgeen waar ik aan denk meer voor me zie dan de weg en medeweggebruikers. Als ik luidkeels met de muziek meezing, kan ik me beter concentreren. Alleen de aanwijzingen van het navigatiesysteem verdrinken vaak in alle andere prikkels. Dus ik kan zelfs met zo'n ding, faliekant verkeerd rijden. Als ik trouwens merk dat mijn concentratie erg slecht is, rijd ik geen auto. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat ik een ander iets aandoe! Daarvoor zou ik op den duur wel medicatie willen hebben. Niet altijd, maar voor momenten dat ik het ècht even nodig heb. (Gek genoeg mah je met ritalin officieel geen autorijden. ) Maar met die medicatie zit je vaak toch weer met een rebound. Het is dus waarschijnlijk niet zo ideaal als ik me voorstel.
Heb alles met heel veel interesse doorgelezen...wat een herkenning! Had een tijd terug al gegoogled op add, en wat las ik veel over mezelf. Nu dit topic nog er boven op en ik ga ook twijfelen of ik niet eens langs een huisarts zal gaan.. Hier ook heel gevoelig, heel perfectionistisch, en heel erg chaotisch. Heb het er de laatste tijd ook wel over met wat mensen uit mijn omgeving (goede vriendinnen) en in eerste instantie hoor je wel dingen als: ja, maar ik vergeet ook wel eens een boodschapje, of: iedereen heeft dat wel.. Als ik dan wat meer uitleg over de giga drukte in mijn hoofd, over het gevoel om als een kip zonder kop van alles te moeten/willen doen, over mijn gevoel heel snel aan mijn tax te zitten terwijl mijn leven best heel overzichtelijk is eigenlijk enzenz.. dan zie ik dat ze eigenlijk best verbaasd zijn. Gister met een vriendin gaan eten, en toen zei ik: ik zou er bij wijze van spreken zo 50 euro per maand voor over hebben als ik iets meer rust in mijn hoofd had, en gewoon eens kon ontspannen. Dit vond ze wel heftig (helemaal omdat ik heel gierig ben eigenlijk haha) Ook van groepen hou ik niet, verjaardagen blegh..(vanmiddag moet ik weer, kan ik dagen tegenop zien..) Ook overgevoelig voor geluiden. (Gister op het terras begon er onverwachts een beiaardiersconcert terwijl we zaten te eten..echt keihard! Ik was niet blij!) Ik ben benieuwd naar diegene die nu het traject in gaan. Blijf het zeker volgen hier!
Ik kreeg die reacties ook vaak en het werd mensen pas duidelijk hoezeer ik hiermee worstelde als ik ze een beetje inzicht in mijn hoofd en manier van denken gaf. Plus het feit dat ik er mijn hele leven al last van heb. Komende dinsdag heb ik weer een gesprek met mijn ADD psycholoog. Ik denk dat ik een printje van dit topic meeneem om gemakkelijk terug te zoeken hoe ik over dingen denk en ze ervaar, want dat vergeet ik meestal als het puntje bij paaltje komt.
Ja, misschienweleen goed idee. Weet jij hoe je datvoor elkaar krijgt? Hier trouwens al een paar goede dagen gehad waarbij er best veel uit mn handen kwam. Koekjes gebakken,stoofpotje gemaakt, woonkamer afgestoft, boodschappen gedaan, condoleance kaart gekocht en geschreven (!), strijkkralen kunstwerkjes gemaakt, opgeruimd, wasjes gedraaid, schilderij voor vriendin gemaakt en ook nog een goed humeur. Ben blij
Haha ja ik herken het. Goed gevoel geeft het he als je wat gedaan hebt?! Ik ben ook goed bezig maar tis mezelf echt aanzetten hoor pffff.... wordt er van te voren al moe van. Maar ik heb vandaag... gestofzuigd, 2 wasjes gedraaid en gehangen, ons bed verschoond, naar kruidvat geweest om pampers en billendoeken te kopen, en beneden alles afgestofd.
Oooh feest van herkenning!! Morgen ga ik even lang reageren, nu ga ik lekker slapen... (als m'n hoofd het daar mee eens is)
Dames ik wist niet hoe we de topic konden verplaatsen. Dus ik ben op de clubjes pagina een nieuwe topic gestart. http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/458145-vrouwen-mamas-add.html Ik hoop jullie daar te zien!