Het enige dat we hebben is dat kleine stukje. Ja dan moeten ze inderdaad of het helemaal weglaten of het echt helemaal uit de doeken doen. Niet half half. Blijft wel erg triest voor alle partijen.
heb het ook zitten kijken. Vind het echt heel erg. Vooral dat meisje van 3 jaar vind ik heel erg zielig. Je ziet dat de ouders heel veel van het kindje houden, maar eigelijk totaal niet weten wat ze er mee aan moeten. En die vrouw met die 5 kinderen vind ik echt helemaal te erg gewoon. Ze heeft overal een excuus voor en het ligt ook nooit aan haar..lijkt me ook zeer frustrerend als hulpverlener. Kan me voorstellen dat het voor zo'n begeleider op zo'n moment even te veel wordt. Je wilt graag helpen, maar als ze de hulp niet willen dat sta je machteloos natuurlijk. Volgende week krijg je deel 2 ben heel benieuwd hoe het allemaal verder gaat.
tja, mijn moeder werkt al 30 jaar met mensen met een verstandelijke beperking, en komt ook de meeste trieste dingen tegen bij zulke stellen die een kind hebben gekregen. ik heb zelf ook een tijdje met die doelgroep gewerkt, en wij zijn beiden voor gedwongen anticonceptie, dus dat zegt wel iets toch? maar het is heel triest want zulke mensen hebben gewoon de behoefte om een gezin te stichten.. er zal nooit genoeg begeleiding zijn om dit zonder problemen mogelijk te maken.
Idd gedwongen anticonceptie daar zou ik ook zeker voor zijn. Heb een nichtje wat ook een verstandelijke beperking heeft maar haar moeder wil dat niet inzien en als zij kinderen op de wereld zou zetten dan hou ik mijn hart vast. Heeft ooit al eens een kindje in te heet badwater laten zakken. Maar het moeilijke ervan is waar ligt de grens. Wie bepaald of de handicap erg genoeg is om geen kinderen te mogen krijgen. Is heel moeilijk denk ik.
het is eigenlijk maar een rare wereld. of je nou ben afgekeurd voor werk, zwakbegaafd bent of wat dan ook, iedere vruchtbare gek kan zomaar kinderen krijgen. maar als je dan een kind wil adopteren omdat je onvruchtbaar bent, moet je doorgelicht worden, psychisch gekeurd worden, komen ze je huis en haard controleren en moet je een rapport schrijven. echt zo oneerlijk! vrienden van mij wachten nu al 6 jaar op een adoptiekindje en hebben zoveel moeten doorstaan qua keuringen enzo! als je lichamelijk of geestelijk niet sterk genoeg bent om te werken, mag je én je hand ophouden, en mag je wél kinderen en krijg je nog extra financiele steun ook! terwijl moeder/vader zijn me toch een enorm grotere verantwoordelijkheid lijkt dan werk.
Ik snap je punt en merk dat 't je raakt, omdat het voor jou dichtbij komt, maar ik vind dat je je wel erg heftig uitdrukt...
loopy zo is t, echt daar kun je je over blijven verbazen hè. (over t feit dat adoptie zoveel "keuring" vereist) Die onmacht die je ziet bij dat gezinnetje met melanie van 3, dat is "gelukkig" niet alleen bij mensen met een verstandelijke beperking. Dat zie je ook bij "gewoon gezonde" mensen. Je hebt ook sociaal lagere milieus waar veel van deze situaties voorkomen. Qua begeleiding eigenlijk precies tzelfde want die snappen ook veel dingen niet. Zo van waarom bed afhalen, dat is toch nog schoon? Auto kopen, tsja dan betaal ik volgende maand toch die rekening niet. En te bedneken dat wij hier aant rekenen zijn of we uberhaupt iets aan kunnen schaffen. Ze zijn verstandelijk beperkt, maar volgens de overheid zelfbeschikkingsrecht. Ik vind t heel goed dat ze die vrouwen stimuleren voor een spiraaltje. Het mooie vind ik dan, dat die ene meid zegt " het is er 1 voor 5 jaar dus hij moet 5 jaar zitten" Dan denk ik PRIMA niet slimmer maken die handel!
Helemaal met je eens Loopy, het is zo frustrerend om te zien dat deze mensen gewoon maar kinderen kunnen krijgen zonder al te veel moeite, maar het niet kunnen opvoeden. En er veel andere mensen zijn die er zoveel moeite voor moeten doen om uberhaupt zwanger te raken en in jou geval dus ook nog jarenlang moeten wachten met adoptie. Waar gaat het heen met deze maatschappij. En dan kun je wel zeggen wat hard, maar je moet wel realistisch blijven. Ik kom zelf uit de wereld van de gezondheidzorg (werkend) dus weet ik waar ik over praat. Daarnaast heb ik net een miskraam gehad, dan voelt het wel even als heel frustrerend en oneerlijk zal ik je vertellen.
zoo heftig programma zeg.... die begeleidster van patricia..vond het echt zielig... ben benieuwd naar deel 2..
Idd heftig programma. Heb zelf even als gezinscoch gewerkt in multi problem gezinnen. Ik vond het vreselijk. Je staat meestal compleet machteloos.
Heb het net ook even zitten kijken, erg heftig ja. Jeetje zeg, daar zou je toch niet aan moeten denken?! Heel veel respect voor die begeleiders daar, echt super mensen. Vraag me alleen nog wel af, hoe dat meisje aan die blauwe plekken kwam?? Heeel vreemd!
Nu is 't net alsof mensen met een lichamelijke en of geestelijke beperking allemaal hun hand op 'mogen' houden en alsof ze mede daardoor geen kinderen mogen krijgen. Beetje raar gezegd. Ik vind het zelf erg moeilijk en ook al heb ik gevoelsmatig bij een aantal situaties wel zoiets van: geboortebeperking zou in dit geval een uitkomst zijn, waar leg je de grens? Mijn man en ik hebben beiden een lichamelijke beperking. En er zullen vast ook mensen zijn die vinden dat wij daarom geen kinderen 'mogen' krijgen. Ik vind het dus nogal wat als er maar wat in het wilde weg geroepen wordt dat mensen 'met een beperking' (dus als je doof bent mag je ook geen kinderen krijgen?? En wat als je dyslectisch bent, bij wijze van?) geen kinderen zouden mogen krijgen. Er valt namelijk nogal wat onder een 'beperking' hebben. En waar leg je die grens? Juist ja.. Dat is moeilijk.
Zelf vind ik lichamelijk of verstandelijk wel een heeeel groot verschil. Lichamelijk heb je grote of kleine beperkingen daar heb je hulp of ondersteuning nodig, maar je bent verstandelijk capabel genoeg om een kind op te voeden. Bij verstandelijk beperkten is het vaak t geval dat ze baby's nog aankunnen. Maar zodra t echte opvoeden begint schieten ze tekort. Gewoonweg omdat het kindje qua niveau de ouders overstijgt. We weten zelf hoe een peuter kan zijn. We hebben t er zwaar mee maar savonds praten we erover, lachen erover en denken ach over een tijdje is deze fase weer over. Verstandelijk beperkten zien dt vaak heel anders, zij "denken" "vinden" dat de peuter het express doet om de ouders te pesten. Het dan uit leggen dat een peuter dit niet express doet is zoooooo lastig. Soms lukt t, soms ook niet. En zo heb je wel 100 voorbeelden. Het is idd zooo lastig om 1 regel of mening te stellen. Dat kan gewoonweg niet. Want de ene verstandelijk beperkte is de ander niet. Gelukkig zelf tot nu toe "maar" 1 cliënt gehad in deze situatie, maar heb enorm veel respect voor mensen die dit dagelijks als werk hebben!
Het is inderdaad ook een heel groot verschil, verstandelijk of lichamelijk gehandicapt. Maar daarom is het juist 'eng' om een grens te trekken. Want wat als je verstandelijk helemaal goed functioneert maar je zodanig gehandicapt bent dat je jezelf absoluut niet kan verzorgen en 100 % ADL nodig hebt? En bijvoorbeeld een levensverwachting van nog maar 2 jaar hebt, en toch zwanger wilt worden? Mag dat dan? Of als je heel licht verstandelijk beperkt bent maar een vrij hoog iq hebt en je goed voorbereid hebt? Nou ja, wat ik aan wil geven is dat het dus zo'n moeilijk grijs gebied is. Het enige wat je kunt doen, denk ik, is de mensen zo goed mogelijk informeren en proberen te laten beseffen wat voor gevolgen sommige keuzes hebben. Het is een moeilijk dilemma, al is het gevoelsmatig soms een stuk 'makkelijker'.
idd en dat is echt een hele zware klus. Bij ons hadden we vrij jonge clienten. 5 dames, waarvan er 3 een enorme kinderwens hadden. 2 dames hadden de prikpil, ouders gingen met de dames naar de arts en de clienten wisten niet dat dit anticonceptie was. Uiteraard ook niet volgens t boekje maar de ouders wilden t zo! Van de andere dame was de moeder helemaal in de wolken. Die ging zelfs mee op mannen jacht. Moeder was niet verstandelijk beperkt zei men, maar goed ze was 50 en dan wordt daar niet meer op getest enz. Moeder wilde ook dat client weer bij haar kwam wonen want dan zouden ze samen voor de baby zorgen enz. Als begeleiding hebben we eerst alles rustig benadert en alles in kaart gebracht. heel lastig want t was een warboel in alle hoofden. Uiteindelijk "gevochten" maar verloren. Client ging bij moeder wonen. Kindje kwam, jaar later. Client woonde weer bij ons, moeder helemaal van t padje en "helaas" de baby in een pleeggezin. Dan kun je wel zeggen, ik heb t gezegt, maar t is zoooooooo frustrerend. 1 keer dit meegemaakt, hoeft echt niet nog eens!
Vooral de eerste zin van je snijd mij door mij ziel. Want in die ene zin ben ik dus "gedegradeerd" van een goede moeder die afgekeurd is voor werk tot een vruchtbare gek. Dat ik mijn kinderen goed opvoed, er voor ze ben, veel liefde geef, een dak boven hun hoofd en eten op tafel dat doet er schijnbaar niet meer toe. Ik lees hieruit dat ik dus omdat ik afgekeurd ben dus ook het recht op het zijn en worden van moeder had moeten opgeven ik kan dus ook alleen maar een heel bitter dank je wel voor je mening geven (met moeite moet ik eerlijk zeggen). Groetje sAnita
Mij heeft het ook enorm geraakt. Niet dat de ouders van onze pleegdochter exact dezelfde problematiek hebben maar toch herken ik bepaalde zaken. In sommige gevallen ben ik ook voor gedwongen anticonceptie. Als je ziet wat het doet met kleintjes wanneer ze al zo vaak hebben moeten verhuizen omdat het thuis gewoon niet lukt. Dat doet je echt enorm veel...