na aanleiding van het topic schoonouders voelen zich gepasseerd omdat we niet gebeld hebben! wat vertellen jullie je ouders nu wel of nu juist niet. wij hebben dus geen contact meer met schoonouders omdat ze van een niet bestaande mug een enorme olifant maakten. wij zijn in mei op vakantie gegaan de dag na vriendsverjaardag, we kregen begin jan dit jaar te horen dat ze daar boos over waren, omdat we ze niet van te voren hadden gebeld dat we opvakantie gingen. we hebben het ze verteld op vriend zijn verjaardag. en zo zijn er nog wat dingen, oja fotos van hun kleinkind die hadden we niet gegeven , ik was het alweer vergeten en hun hebben er ook niet meer om gevraagd. en met mijn verjaardag heeft mijn vriend ze afgebeld omdat ik met de honden op trainingsveld stond vanwege examens en afscheidsfeest docent. daar zijn ze ook boos om, ze voelden zich niet welkom. zij vinden dat wij alles moeten vertellen en uitleggen, terwijl zij amper tot nooit bellen, en zomers naar hun zeggen nooit tijd hebben vanwege markten (maar wel naar hun andere kleinkind gaan die 3km verderop vanaf ons) mijn ouders vertel ik eigenlijk wel alles, maar die bellen vaak zelf ook op hoe het gaat of komen even savonds langs om haar op bed te doen
Dit had ik geschreven kunnen hebben over mijn vader en stiefmoeder. Alleen spreken zij het niet uit dat ze boos zijn, en gaan ze (vooral stiefmoeder) stilzwijgend oorlog zitten voeren. Je voelt die onderhuidse woede, en ik weet gewoon dat er binnenkort een gigantische ruzie gaat komen. Alles moet van onze kant komen, en we zijn eigenlijk alleen welkom als mijn zoon daar mag logeren (waarna wij dus weer moeten oprotten). Maar je krijgt mijn kind niet als wij zelf niet welkom zijn. En bovendien vind ik mijn zoon te jong om om de haverklap te gaan logeren. Het niet bellen, maar wel verwachten dat jij hard voor ze rent herken ik ook heel erg. Mijn schoonouders zijn meer zoals jouw ouders: die investeren zelf ook in onze relatie, waardoor wij ook meer zin hebben om moeite voor ze te doen. Een relatie werkt altijd twee kanten op...ook als het je ouders zijn.
nou, m'n schoonouders denken dat ze perfect zijn. het moet altijd via hun manier. daarom vertellen we ook hun niet altijd alles. heb bijna ruzie gekregen met m'n schoonmoeder over suzanne. maar kon me net inhouden, omdat vriendlief in greep. het meeste waar ik nog kwaad over ben, is dat ze suzanne van me afpakte en zei dat ik t verkeerd deed. toen heeft vriednlief even met z'n moeder gepraat. maar ik.... ik was nog steeds nijdig. (treed niet in details, anders is wordt t te lang). maar met mijn ouders... ach... daar spreek ik ook neit alles mee. want het is toch meestal de andere kant waar ze over hebben. over hoe m'n broer het goed doet met de kinderen. tja... maar daar komen ze ook ongeveer 7 x in de week. weet je.. zolang jij denkt dat je t goed doet, dan is t toch goed. dan hoef je er toch niks aan te trekken. ga gewoon maar door metje leven. schoonouders heb je helaas niet voor t uit kiezen.
Oh en ik vertel mijn vader dus eigenlijk heel weinig over mijn leven. De band is gewoon niet hecht genoeg om mijn zorgen met hem te delen (laat staan met stiefmoeder). Ik praat met hem over koetjes en kalfjes, want hij kan er ook niet tegen als ik over moeilijke dingen met hem praat. Alles wordt gebagatelliseerd. Toen ik net bevallen was belde hij mij een keer op, en vertelde ik dat ik zo ontzettend moe was en me niet zo goed voelde. Zijn reactie: irritatie en de opmerking: "nou lekker dan, dat wordt dan nog wat in de toekomst. En we zijn allemaal wel eens moe". Dan ben je toch uitgepraat?
Ik bel mijn ouders niet om elke scheet die dwars zit en mijn schoonouders dus ook niet. Niet dat ze t niet te horen krijgen, maar vaak pas als er toevallig toch gebeld wordt of we er toch zijn. Maar andersom werkt dat dus hier ook.....hun bellen ook niet gelijk als er iets is. Oke, ziekenhuisopname of ernstige dingen dus wel Maar gelukkig hier dus niemand die extreme eisen of verwachtingen heeft over dingen. Of er nadien moeilijk om doen. Vooruit, de keer dat ik al 2 dagen mijn ouders probeerde te bellen en ze op vakantie bleken te zijn, dat vond ik dan weer minder prettig haha.
s.ouders niets want daar heb ik geen contact mee. Mijn moeder bel ik dagelijks dus daar bespreek ik veel mee, maar niet omdat het moet ofzo..
mijn moeder woont heel dichtbij en hoort dus vrij snel alles.. Gewoon omdat we elkaar even zien oid.. Mijn schoonouders komen en bellen regelmatig en horen het dan ook.. De band met beide oduers is gewoon erg goed. Daar hangt het natuurlijk ook mee samen. In jou geval zou ik ook niet om elk wissewasje bellen.
ik vertel altijd alles gewoon en als ik commetaar krijg geef ik commetaar terug ik slik geen praatjes die nergens op slaan doe ik van niemand. heb een keer 1 jr ruzie gehad met schoonouders omdat ze overal mee moeide daarna kwam ze toch wel weer om excusus aan te bieden en sindsdien gaat het super goed
Schoonmoeder vertel ik niet alles, ze woont in het buitenland dus kan haar niet om alles gaan bellen. Mijn moeder bel ik elke dag dus die vertel ik best veel!
mijn ma eigenlijk bijna alles wel die woont ook dichtbij. me schoonma die vertellen we niet alles die hoeft niet alles te weten. zo heeft ze langn iet van onze nieuwe auto geweten haha kot ze vanzelf achter hoor als we op vak gaan wle maar ook vaak kort ervoor. als de kids in ziekenhuis liggen oid dan weer wel ,dan belt ze nog een keer turg hoe het is en erna niet meer haha. nu oeti k haar nu ook altidj bellen maar das omdat wij in buitenland bellen en ik flatrate naar ned heb dus onbeperkt kan bellen en het voor hun nu erg duur is omdat schoonpa zijn baan kwijt is. dus nu vind ik dat dan ook niet zo erg meer
nou, dan heb ik ook nog een vraagstuk: tussen mij/ons en mijn schoonouders ging het altijd super goed. Nu onze zoon er is (zes weken te vroeg, drie weken couveuse) is er geen contact meer. Hij heeft erg lang nog prematuur gedrag vertoont zoals ze dat netjes zeiden in het ziekenhuis, want inhoudt dat wij tot vier maanden een huilbaby gehad hebben en hij de eerste drie, vier maanden absoluut geen ritme had en vaak alleen maar krijste of huilde. Hij kreeg ook nexium (heeft hij nog) en andere voeding. Maar goed,wij hadden echt een super moeilijke tijd. Mijn ouders zijn in die periode (Wij waren echt bekaf van 's nacht uren naast zijn bed met een speentje zitten) een aantal dagen per week langsgeweest zodat ik even kon bijslapen of ze kwamen helpen met L. om hem ook zo goed mogelijk te leren kennen. Als je namelijk al iets anders deed dan anders, snapte hij het niet en zette het op een onbedaarlijk krijsen. Nog steeds hecht hij zeg maar gigantisch aan structuur. 1 april gaat hij trouwens naar het kdv, ik hoop dat dit dan een beetje doorbroken kan worden....... maar dit terzijde. Toen zij een keer langskwam (We hadden L. drie weken thuis en waren bekaf, mijn man liep met hemop de arm (hij had spruw) en koorts en ik moest naar de huisartsenpost voor medicatie. Ze zijn welkom dus kwamen ze binnen. Gingen ze op de bank zitten, zo van he lekker koffie....... terwijl mijn vriend dus met eenkrijsend kind op de arm stond die echt totaal over zijn toeren was, je kon elkaar niet eens verstaan. Mijn vriend zei toen nou het lukt met even niet om nu koffie te zetten.. Toen zeiden ze: nou, fris is ook goed hoor..! En na dit bezoek zijn ze niet meer geweest. Met kerst is het op verzoek eigenlijk van schoonzus (Die zat er erg mee in haar maag begrijpelijk) 'uitgepraat' en zij gaven aan zich niet welkom te voelen. Ik heb toen proberen uit te leggen dat L. tijdelijk toch echt een soort handleiding heeft en dat we hem niet, zonder datze hem kennen, bij hen op bezoek 'afgeven' want ze wilden alleen maar oppassen leek wel,dus zonder ons. Ik heb toen aangegeven dat ze wel welkom waren, maar dat wij ons niet erg begrepen voelden in de tijd dat wij het zo ontzettend zwaar hadden, terwijl wij dit wel hebben aangegeven. Mijn schoonmoeder zei alleen maar (Terwijl L.krijste): hij groeit tenminste wel goed he. Ach ja, een kind moet goed van zich laten horen, niet dan? Zucht...... en we hebben het echt goed uitgelegd hoor. Nou blijkt mijn schoonmoeder niet de enige te zijn. Mijn schoonvader WIL/KAN het gewoon niet begrijpen. Hij vindt een kind gaat gewoon overal mee heen,klaar. Dus het is belachelijk dat jullie niet bij ons op bezoek zijn geweest. Ja, omdat ze dus 2 maanden lang niets meer van zich hebben laten horen. En ze waren prima welkom,alleen waren wij stiller omdat we ons even niet zo goed konden richten op vakantieverhalen (toen ze hier waren en zo gingen zitten terwijl mijn vriend daar stond met potten en flessen en een krijsende zoon), maar dat dat niet betekent dat ze niet welkom zijn. Goed, alles leek uitgepraat week voor kerst. Kerst gevierd hier bij ons, prima. schoonmoeder meegevraagd L.naar bed doen enzovoort. Was erg gezellig. En sinds kerst hebben we ze gewoon niet meer gezien!!!! Tot op heden niet. L. is nu gewoon al zes maanden! Mijn schoonzus vertelde dat ze op zondag tweemaal aan de deur hebben gestaan,wij waren er toevallig toen niet. (2 weken achter elkaar). Dat was blijkbaar genoeg poging want ze zijn niet meer gekomen. Ik stuur trouwens zeker twee keer in de week foto's per mail naar een vriendin, ouders EN schoonouders. Nooit meer wat op gehoord. Volgens schoonzus heeft schoonmoeder het er zo moeilijk mee dat ze de foto's nauwelijks kijkt en mijn schoonvader is boos. Die snapt helemaal niets van de structuur die L. nodig heeft en vindt het maar onzin allemaal of KAN het niet begrijpen ik weet niet wat het is. Nu is het weer aan mijn vriend of een smsje of iets te sturen om weer de boel te openen. Maar hij heeft er eigenlijk helemaal geen zin in. we hebben hen toen ook uitgenodigd voor dat gesprek. AAn de andere kant vindt hij het vreselijk en ik vind het zielig voor hem. Maar hoe kun je nou als opa en oma dit alles zo hoog opnemen dat je gewoon dus niet naar je kleinzoon komt en je zoon laat zitten die hen altijd en overal heeft geholpen? Ik snap het niet............. Zouden jullie in ons geval voor de tweede keer het initiatief nemen? Ben eigenlijk zo bang als dit als zoveel ellende oplevert,dat er dan straks weer iets anders is. En als ze de 'handleiding' van L. niet willen leren kennen, dan willen ze mijn zoon niet leren kennen en dat steekt mij enorm. Het is niet dat ze dingen niet anders mogen doen,tuurlijk doe het op jouw manier.Maar ik zeg het voor L. zelf. Als ze dat dus niet willen, dat is de enige reden waarop ik zeg: sorry maar dan houdt het op...... (want dan denken ze voor mijn gevoel alleen aan zichzelf en oppassen en niet aan L). Wat zouden jullie doen? Al met al, hebben we ze dus niets verteld (in het kader van dit topic) maar heb ik wel continu foto's gestuurd.
ik zou zeggen steek de energie in L en in jullie zelf en niet je je schoonouders die niet willen begrijpen dat jullie zoontje nu eenmaal ritme en structuur nodig heeft, meer als een ander kind. (wat vanzelf komt) ik doe het ook niet meer, al kan ik nog steeds heel boos worden als ik eraan denk dat ze mijn vriend (hun zoon) volledig via de telefoon hebbe uitgescholden, ze willen gewoon niet luisteren. ze zijn ook boos omdat we ze niet bij ons huwlijk hebben betrokken, we zouden vorig jaar gaan trouwen maar door mijn ziektens en verzekerings gedoe had ik er geen zin in, ik wilde kunnen genieten. dus dat hebben we afgezecht, en zo kan ik nog paar mieren**kerige dingen opnoemen. net als mijn schoonzusje vertelde tegen een kenis dat wij (dus schoonzus en wij) geen contact meer hebben, terwijl wij van niks wisten. ik heb zoiets van zolang ze ons niet respecteren, dus de ouders van hun kleinkind, kunnen ze de boom in. we nodigen ze wel uit voor de bruiloft (alleen dag gedeelte dus trouwen en taart) maar als het aan mij ligt komen ze niet, maar goed het zijn zijn ouders en niet de mijne. maar voorderest ben ik klaar met ze, ze moeten heel goed hun best doen om hun kleinkind te zien (die overig bang is voor opa al vanaf baby afaan, en vergelijken met haar nicht)
Ik vertel mijn ouders heel veel! Met schoonouders hebben we geen contact meer, dus dat scheelt al. Laatst dachten we dat ons dochtertje een hyacint vergiftiging had. Ik bel dan ook meteen even naar mijn ouders om te zeggen dat we naar de hapost gaan. Waarom precies weet ik eigenlijk niet, voelt fijn dat ik er even met iemand anders over kan praten. Mijn moeder werkt ook in een ziekenhuis dus die kan me vaak ook wel wat geruststtellen.
Ik vertel mijn moeder eigenlijk alles. Gewoon omdat ze mijn bedte vriendin is en buiten VL mijn grote steunpilaar. Daarom! En onze schoonouders vertellen we ook veel. Maar die bellen we gerust pas als we dan weer weg zijn van de HAP.terwijl mijn moder het al weet als we op weg er naartoe zijn. We vertellen het mijn schoonouders niet omdat wij die behoefte per sé hebben, maar omdat we geen scheve gezichten willen. En even bellen is een kleine moeite.
me ouders vertel ik alles en als er wat is dan bel ik die ook gelijk schoonouders tonen geen intresse in ons en hun kleindochter december was me man achter over gevallen op krat bier en bloedde heel erg (savonds) en kon niks meer bewegen en moest met de ambulance mee, dus me vader gebeld en die kwam gelijk voor de kleine meid en buurvrouw zei bel ouders van je man, nou had ik beter niet kunnen doen want die kwamen naar het ziekenhuis en zo lopen zeuren. was erg echt klaar mee dochter was al een tijd aan het spoken en dit wisten me schoonouders en op een verjaardag alleen maar commentaar leveren en daarna nooit bellen ofzo, mijn ouders zo breng der maar nachtje kunnen jullie bijtanken dochter is ook bang voor me schoonouders ja vind je het gek als ze maar 1x per 1,5 maand ofzo ziet en me schoonouders dan kusjes willen en dat dochter van alles moet ben er klaar mee en dat wweet me man ook en hij zelf is er ook klaar mee
oja als we me schoonouders op mobile bellen nemen ze niet of en bellen ze pas paar dagen later terug en is ook met smsen waarom heb je zon ding
Hier ook goed contact met ouders en schoonouders. En eigenlijk vertel ik ze alles wat ik belangrijk vind. We spreken ze ook geregeld, zowel mijn vader als moeder wonen in mijn buurt. Mijn schoonouders helaas een stuk verder weg, maar we gaan geregeld spontaan op bezoek of bellen.