Door verschillende factoren, veranderen mensen qua karakter. Als ze kinderen krijgen na een depressie, na een ongeluk, na verlies van een dierbare, ... Vaak zijn het kleine veranderingen, soms wordt iemand een compleet ander persoon. En dit laatste vind ik zooo lastig. Het klinkt heel onaardig en dat is het ook, maar ik vind het zo lastig om te gaan met iemand die buiten diegenes schuld om, een compleet ander mens is geworden. En ik zal dit NOOIT laten merken, maar vind het wel verdrietig en lastig.. Iemand ervaring?
Soort van. Al was de verandering in dit geval niet persé buiten diegene z'n schuld om (al is schuld niet echt een goede term in het geval van mijn verhaal). Is het goed als ik je even PB?
Ik herken het niet zo dat je echt verandert, wellicht eerder dat je wat meer voor jezelf op durft te komen en anders tegen dingen aankijkt? En waarom zou je dat niet kunnen zeggen? Dat het voor jou niet goed voelt, kan natuurlijk voor hun heel anders zijn
Ja, dat herken ik zeer zeker. Mijn man heeft een hersentumor gehad en heeft nu Niet Aangeboren Hersenletsel. Wel in een lichte vorm, maar hij is wel veranderd. En dat is na 25 jaar samen zijn, niet makkelijk. Zeker niet voor hem, maar ook niet voor mij en de kinderen.
Mijn vader heeft jaren geleden een herseninfarct gekregen tijdens een vakantie. De persoon die terug kwam was iemand anders in dezelfde huls (zware blijvende restschade: emotiecentrum aangetast, afasie, chronisch vermoeid met heel wisselende impact). In kleine glimpsen herkende ik mn vader nog. Maar op zoveel punten was hij anders. Het klinkt keihard, maar mijn vader overleed op die vakantie, dat wat terug kwam was maar een fractie van de man die hij ooit was gecombineerd met "een nieuw persoon" in dezelfde huls. Niet alles slecht hoor, maar "anders".
voor mijn man is dit ook nog steeds moeilijk. Ik was altijd van de feestjes, des te meer zielen des te meer vreugde en bij elk feestje iedereen betrekken die maar een beetje deel van ons leven uitmaakte. Hij staat er nog zo in en ik wil nog wel naar feestjes of op visite maar alleen bij mensen die voor mij heel belangrijk zijn. Ik doe gewoon niets meer waar ik geen energie uit krijg. En dat zijn soms tegenovergestelde dingen.
Absoluut herkenbaar. Mijn vader had een hersentumor. Hieraan geopereerd en bestraald, met als gevolg niet aangeboren hersenletsel. Dit heeft flink wat veranderingen in hem teweeg gebracht. Voor mijn moeder een hele moeilijke tijd. Om de kleinste dingen kon hij helemaal van slag raken. Zelf vond ik ook heel moeilijk om hiermee om te gaan. Na het overlijden van mijn moeder werd pas echt duidelijk hoe erg de situatie was. Het was niet verantwoord dat mijn vader alleen bleef wonen. Uiteindelijk is hij in een woonvorm terecht gekomen voor mensen met niet aangeboren hersenletsel.
Dit is inderdaad heel treffend. Mijn moeder is 9 jaar geleden overleden, ze had MS. Al snel na de diagnose werd ze anders. Dingen waar ze van hield, hield ze ineens niks meer van. Ze werd met vlagen best agressief, maar ja, als je lijf niet wil wat je hoofd wel wil, is dat ook frustrerend.
Ja, ik had een vriendin. Zijn is een kant op gegaan waar ik me niet in kon vinden. Het hele spirituele, en daar dan héél ver in doorslaan. Haar hele leven draaide enkel nog maar daar om. Ik heb het even aangekeken maar heb toch de vriendschap verbroken. Ik heb eerlijk gezegd dat ik er gewoon niets mee kan. De keren dat we bij elkaar waren was het gewoon nooit meer wat het was en ik kan me totaal niet vinden in haar wereld. Zij is happy in haar spirituele wereld, ik in mijn nuchtere wereld en dat is prima zo.
T.o: Kan je het niet met die persoon bespreken? Wat is de context? Mijn eigen ervaring: Ik ben een veranderd persoon en in mijn optiek ten positieve. Ik heb agressieve huidkanker gehad, gelukkig in vroeg stadium ontdekt. Ik was altijd onzeker en schaamde me voor mijn intense gevoelens, zowel positief als negatief. Mijn man en beste vriendin zijn het tegenovergestelde. Nadat bekend werd dat ik ziek was is er iets bij mij veranderd. In 1 klap was ik niet meer onzeker over mezelf en ben ik gaan omarmen dat ik zo intens kan voelen, ben er zelfs trots op en ben ik dankbaar voor alles wat ik heb. Ik leunde eerder altijd op mijn vriendin en man en mijn vriendin vond het lastig dat ik sterker geworden was en minder op haar leunde. We kunnen er gelukkig over praten en ondertussen is ze eraan gewend en ervaart ze ook als prettig. Zowel man als vriendin kunnen (in positieve zin) jaloers zijn op mijn vermogen te kunnen voelen en dat ik dat kan omarmen.
Door het krijgen van kanker ben ik heel erg veranderd. Mijn grootste verandering is, dat ik geen tijd meer steek in mensen die enkel maar energie vragen. Dus er zullen best mensen vinden dat ik enorm veranderd ben maar die had ik eigenlijk al langer moeten loslaten of laten gaan.
Mijn moeder heeft meerderen kleine herseninfarcten gehad. Daar door is ze 380 graden veranderd. Met vlagen doet dit ook echt pijn. Zelf ben ik ook anders voor ik ziek werd was ik altijd de gangmaker van het Stel. Maar door alles wat er de afgelopen jaren gebeurd is zowel ziekte van mijn eigen maar ook de problemen rondom onze oudste zoon en jongste zoon hun gezondheid. ben ik nu vooral een loner met mijn man gezin en familie. Alleen de mensen die er altijd zijn.
Ik ben zelf de persoon die heel hard veranderd is, door chronische ziektes. Van iemand die nergens bang voor was en ondernemend, naar iemand met paniekaanvallen, depressie, en op momenten zelf geen blokje om meer durfde doen. Dus laat staan met vrienden afspreken. Ik voel me met de tijd precies ook dommer worden ofzo, moeilijk uit te leggen, maar ik vergeet echt heel veel en dingen dringen vaak moeilijk door. Dus tijdens gesprekken kan het zijn dat ik hele delen gewoon mis. Wat dan weeral lijkt alsof het me niet interesseert. Van heel geduldig persoon naar ongeduldig gegaan, vind ik zelf ook wel erg. Ik merk wel dat mensen minder en minder contact opnemen, me ook niet meer uitnodigen voor dingen enz. Voelt niet zo fijn, ik zou graag wel nog uitgenodigd worden, ook al lukt het vaak niet om te komen. Ik mis in ieder geval de oude ik heel erg hard
Hier ook een moeder die veranderde, achteraf gezien door ms. Door een veel te late diagnose en het volproppen met zware pijnstillers is ze de laatste 15jr van dr leven niet meer geweest wie ze was. Heel jammer want van voor die tijd herinner ik nog maar weinig..
Klopt, dat zag ik aan mn vader ook maar door de aantasting van t emotiecentrum werd hij juist niet meer nijdig maar depressief, weet niet of ik dat nou een verbetering vond, voor hem dan. (wij vonden t wel prettig dat t vurige er uit was maar depressie was ook weer t andere uiterste dat wens je niemand toe) Hij kon werkelijk alles maken wat hij in zn hoofd had, tot op de mm nauwkeurig zo niet nauwkeuriger (voor zn werk bijv was t nóg nauwkeuriger ivm petrochemie en pompen enzo, mm is dan al teveel afwijking). Na dat infarct was t inkorten van een rolgordijntje al te ingewikkeld. Alles netjes gemeten, overgezet naar gordijntje, boel afgekort komt hij terug helemaal blij en trots dat t m gelukt was houdt m voor t raampje... 5cm te smal. Dat was echt een dreun voor zn mentale gesteldheid, ik was er toen niet bij maar ik kan me nauwelijks indenken hoe keihard die realisatie dan bij je binnen komt. En zo kwam hij stap voor stap tot de conclusie dat dingen niet meer gingen, van praten tot lezen, rommelen op de pc, keyboard spelen, een conversatie volgen (of tv). Ik snap wel dat hij vorig jaar initieel geen behandeling meer wilde voor die kanker. Alles waar hij zn lol uit haalde, was weg. Mn dochter maakte dan wel weer veel goed, klein blij ei, maar dat is maar een heel klein vlammetje in een heeeeele donkere ruimte. Hij kon niet meer zijn wie hij wilde zijn, als t de beperking niet was, had hij er de fut niet meer voor. En in zn hoofd wist hij wat hij wilde, maar zn mond, handen en verwerking werkte allemaal tegen. Gevangen in eigen lichaam.
Het is niet onaardig om dat moeilijk te vinden. Het zou misschien wel onaardig zijn als je het hen verwijdt. Maar dat je het moeilijk, verdrietig of soms frustrerend vind ik niet verkeerd. Niet zo hard zijn voor jezelf hoor Ik ga zelf ook door een verandering merk ik. Ik heb een zorgenkind gekregen en dat verandert mijn manier van leven, denken en reageren. Ik kan niet meer dezelfde persoon zijn als 5 jaar geleden. Soms mis ik mijzelf van 5 jaar geleden, maar het leven gebeurd en ertegen vechten, merk ik, zorgt voor grote problemen (burn out, overspannen).
Fertiliteitstraject en de complicaties, teleurstellingen en pijn die daarbij zijn ontstaan heeft mij veranderd, niets is meer onbevangen. Mijn ziel is beschadigd.. Ik mis het zorgeloze leven. Voorheen stond ik zonder verwachtingen in het leven en liep het leven zoals het liep… nu kan ik de realiteit bijna niet meer accepteren. Zeker naar de laatste loodjes van het traject toe. En bijna niemand begrijpt, herkent of erkent het verdriet van ongewenste kinderloosheid. Zal tijd kosten om hiervan te kunnen helen en te accepteren.
Tijdens mijn zwangerschap ben ik bij de POP poli terecht gekomen. Vanuit daar is mij zoveel duidelijk geworden en ben ik met behulp van de psycholoog gaan leren hoe ik wil handelen. * Burn out * Paniekstoornis * Angst en stemming wisselingen * een prenatale depressie Voeg daar een narcistische moeder aan toe et voila-> Daar ben ik. Toen mijn zoon geboren werd heb ik een streep getrokken en met mijzelf afgesproken dat ik nooit meer iemand anders mijn grenzen laat bepalen en ik alleen nog doe waar ik gelukkig van word of waar ik voldoening uit haal. Ja soms heel egoïstisch. En ja ook erg hard. Maar ik kan er niet tussenin zitten want dan laat ik stukje bij beetje andere mijn leven weer overnemen. En zo ongelukkig wil ik nooit meer zijn. Ik krijg regelmatig (uiteraard van moeders) te horen dat ik hard ben geworden en dat ze zou willen dat ik weer wat meer zoals vroeger zou zijn. Maar ik weet ook dat ze dat wilt omdat ZIJ daar profijt van heeft en niet omdat het mij gelukkiger zou maken. En ja het is nu heel simpel Take it or leave it. Na 30 jaar alles doen voor andere is het nu tijd voor mij en mijn gezin. ❤