Jeetje ik ben helemaal van slag. Mijn zoontje is nu 6 weken oud en mijn partner en ik hebben besloten dat wij niet samen verder kunnen leven en dat klopt ook wij maken elkaar kapot! Maar nu grijpt het me naar de keel en ik ben maar alleen thuis samen met mijn zoontje de tranen vloeien rijkelijk en het doet zoveel pijn. Vooral tegen over mijn ventje hoe ga ik hem dit nou uitleggen. Ik wou dat ik alles anders had gedaan zodat ik hem niet door deze hel moet halen en nu neem ik hem mee in mijn verdriet en pijn. Ik wou dat deze relatie wel kon slagen maar dat gaat echt niet hij kan niet leven zoals iemand normaal leeft hij moet en zal zijn oude leven behouden en dat kan niet! Mijn gevoel voor hem is weg als ik naar hem kijk voel ik woede ik begin hem steeds meer te haten na wat wij hebben meegemaakt. Alles deed ik voor hem hij was me alles hij begon op 0 en we kwamen op 10 ik dacht dat wij t wel zouden redden maar niets is minder waar. Hoe kon ik zo blind zijn? Mijn zoontje is mijn nummer een en voor hem zal ik op me benen blijven staan ik zal altijd van hem houden en zal er voor altijd voor hem zijn ik hoop dat hij me het kan vergeven als die straks oud genoeg is om te snappen dat toen hij nog maar 6 weekjes oud was papa en mama niet meer samen konden zijn! nooit geweten dat er zulk verdriet bestond.
Wat vervelend meid. Je zoontje is nog zo klein dat hij het nu nog niet meekrijgt en later zal hij niet beter weten. Soms is het ook beter voor kinderen als papa en mama niet samen zijn. Als moeder moet je je kind beschermen en hem op nummer 1 zetten. Het komt wel goed allemaal.
Dat is wel waar maar het doet alsnog pijn ik voel me schuldig wat als ik dit eerder had geweten onze kinderdroom was zo groot en geloof me ik kan mijn zoontje nu al niet meer missen nooit niet! maar ik had hem dit kunnen besparen
Meid, vergeet niet dat ook deze beslissingen genomen worden om bestwil van je kind. Je voelt je nu mss enorm schuldig naar hem toe, maar als het niet werkt en de kleine groeit op in een negatieve omgeving, dan is dat alleen maar erger. Voor je kleine, maar ook voor jou. Als mama en papa niet gelukkig zijn, dan krijgt je kleine dat ook mee en dan is het gewoon beter om uit elkaar te gaan. Je zoontje is nu nog zo klein, hij gaat dat niet direct meekrijgen nu, en als hij groter is, zal hij niet beter weten. Neemt niet weg dat het gewoon k*t is natuurlijk! Heel veel sterkte! Je komt er vast sterker uit dan dat je erin gegaan bent, let maar op
Ontzettend heftig wat j nu mee maakt.. Weet wel dat als er al problemen waren die zwaarder Kunnen wegen net na een bevalling en de eerste weken Alles is nieuw, leven staat op zn kop, slaaptekort, you name it Hoop dat jullie er desondanks uit kunnen komen en hij inziet wat ie op t spel zet door te weigeren te veranderen Weet nie wat er allemaal speelt ntl maar ik heb de diepste dallen in mn relatie gekend And we survived And we are happy now Nu hoeft dat ntl niet voor iedereen te gelden en je moet een keuze maken die jou t beste ligt maar makkelijk zal t niet zijn wat je ook beslist Sterkte..
Ik wou ook zeggen, ik weet niet hoe lang dit speelt maar tijdens de zwangerschap van mijn eerste en 9 maanden erna hebben we het echt moeilijk gehad. Ik kon dingen ook niet vanuit een normaal oogpunt bekijken.
Nee dit speelt al langer en hij beloofd al 3 jaar beterschap en ik trapte er elke keer met volle overtuiging in ik zal altijd op nummer drie komen 1. verslaving 2. zoon 3. ik Ik had graag op nummer 2 gestaan en zoon op nummer 1
Heftig meis en vooral zo kort naar de bevalling. Maar als het niet meer werkt en je hebt er alles aangedaan om het toch te laten werken dan houd het gewoon een keer op. En je weet toch niet of ze het op deze leeftijd wel of niet mee krijgen. Maar snap best dat je er schuldig over voelt maar dat is helemaal niet nodig. Hij heeft meer aan een moeder en een vader die apart van elkaar gelukkig zijn. Het is logisch dat je verdrietig bent jij had het heel anders voor ogen gehad dan dat nu is uitgekomen. En liefde is echt blind heb genoeg mee gemaakt waarvan ik het niet zag op dat moment maar achteraf dacht van he dit kon eigenlijk echt niet bij een ex van mij. Ik had dan nog geen kinderen van hem maar we waren wel al bezig om er voor te gaan. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Nog even 1 ding: als je alles van tevoren had kunnen weten of had kunnen zien aankomen, dan was het leven wel heel makkelijk geweest Wie weet had je het zien aankomen, wie weet ook niet. Het is nu niet (meer) belangrijk om daarbij stil te staan. De toekomst van jou en je zoontje is nu belangrijker om bij stil te staan. Nogmaals sterkte
Je zoon zal je later dankbaar zijn dat je kiest voor een beter en fijner leven voor jou en je zoon. Want die spanningen zijn ook niet goed voor zo'n kleintje. Hij zal niet beter weten straks. Ik vind het moedig van je! Mijn moeder was zwanger van mijn jongste broertje toen mijn ouders gingen scheiden. Ik moet zeggen dat ik soms jaloers ben dat hij nooit de dingen heeft mee gemaakt met mijn vader. Hij is er absoluut niet slechter op geworden dat hij geen vader heeft gekend. Natuurlijk gun je je kindje een hecht en stabiel gezin, maar als die er niet is, heeft het ook geen zin om in die illusie te blijven leven. Wil je heel erg veel sterkte wensen en je gaat het vast en zeker redden met je mooie knul!
Dank jullie wel voor de bemoedigende woorden. @ mamavanfaith Hier zon beetje hetzelfde inderdaad, wat jammer he dat zoiets in de weg kan staan. aan de ene kant heb ik het wel geaccepteert maar ik kan gewoon niet geloven dat ik dit meemaak.. voelt alsof ik in een achtbaan zit waar ik niet uitkan en dat gaat straks natuurlijk alleen maar erger worden..
Hey meis, mijn vriend is ook opgegroeid met gescheiden ouders. Hij heeft een top jeugd gehad. Dus maak je geen zorgen. Het is alleen heel vervelend wat er is gebeurd maar blijf sterk! Je komt er wel zonder hem. Creeer een back up dat je zonder hem kan! Je hebt hem echt niet nodig! Wat voor verslaving heeft hij? Misschien valt er te redden? We kunnen je alleen adviseren
Nee valt niet te redden. Hij wilt het zelf niet redden dus dan is er ook niet aan te beginnen. Helaas..
Lieve meid, Ik herken heel veel van je gevoel als ik terugdenk aan feb'12. Toch ben ik "blij" dat je eerder de stap hebt durven nemen als ik toen. Ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wense. En als je je verhaal kwijt wil mag je me altijd pb'en. Hoe cliché het ook klinkt, het word beter. Je zult straks denken ik heb de goede keuze gemaakt. Hoe je je zoontje dit straks moet uitleggen , maak je daar aub nog niet te druk over. Komt tijd komt raad echt waar. Maar dat komt later. Denk nu eerst aan jullie 2'en op dit moment. Je mag altijd bij ons topic :http://www.zwangerschapspagina.nl/alleenstaande-moeders/397765-vind-zwaar-om-ineens-alleen-zijn.html komen schrijven. Heel veel sterkte. Ook
Poeh meid... ga er zelf van huilen als ik je verhaal lees... alles wat jij dacht ging ook door mijn gedachte...naar mijn lieve meidtie Maar geef niet op... uit eindelijk komt het allemaal goed. Maar ik herken jou gevoel heel erg...
Jeetje meis kan me voorstellen dat je het gevoel hebt door een hel te gaan nu! Maar Dat jij voor jou en je kleintje kiest, dat verdient echt respect!! Voor een kindje is het niet goed op te groeien in een gezin waar het niet lekker loopt. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders.. ik was 6,mn zusje 4, en ma in verwachting van andere zusje. De scheiding was rond toen ma 7 maand zwanger was. ( 2 jaar later broertje gekregen, die man mishandelde ons ontzettend,toen broertje 3 mnd was, die man eruit gezet!) Mn ma heeft het heel erg zwaar gehad, maar het is zeer zeker de moeite waard geweest! Ondanks geldzorgen, en het alleen moeten doen, heeft het ons niets tekort gedaan! Succes en jullie kunnen het met zn 2tjes!! xxx