Mensen willen het er niet over hebben

Hey Jonneke, Ja mijn collega's zijn super lief! Iedereen stuurt smsjes e.d. Ik heb tevens een aantal van hen gevraagd om volgende week even langs te komen. Dat ik hen ook inderdaad een keer weer heb gezien voordat ik iedereen onder ogen kom daar. Ik heb zeker het gevoel dat ze allemaal heel erg meeleven, dat deden ze ook met mijn zwangerschap. Ik ben van plan ook eerst een keer naar mijn werk te gaan om gewoon iedereen weer een keer te zien. En vanaf daar dan verder rustig opbouwen. Ben jij alweer volledig aan het werk?

 

@Deda, hoe groot is de kans dat dat bij een eventuele volgende zwangerschap weer gebeurd dan? Of is het net als bij ons "domme-pech" geweest?

Wij kregen gisteren van de internist die gespecialiseerd is in infecties te horen dat de bacterie naar alle waarschijnlijkheid mee is gekomen tijdens het terug plaatsen van de eitjes. De baarmoeder is daarna gesloten en het is een mooi broedstoofje geworden voor onze eitjes EN de bacterie. De bacterie heeft daarna alle warmte en kans gekregen om zich te vermeerderen. Daarna is de baarmoederwand aangeknaagd en is de bacterie in mijn bloed terecht gekomen. Mochten wij besluiten om onze laatste IVF behandeling te doen, dan zullen ze mij eerst gaan testen op de bacterie en met medicijnen behandelen voordat ze de eitjes terug gaan plaatsen. Aan de ene kant een hele fijne gedachte dat de bacterie dus niet zomaar is komen "aanwaaien" en dat ze er dus, achteraf gezien, iets aan kunnen doen.

@Lynn, voor jou ook een vreselijke gebeurtenis, en ook zo abrupt allemaal. Mijn man gaat maandag weer aan het werk en ook ik zit heel erg op te kijken tegen de dingen die ik dan weer alleen moet gaan doen. Wij zijn zelf ook al bij een aantal mensen langs geweest en woensdag is een collegaatje geweest. Inderdaad wat jij zegt over het laten zien van de foto's doen wij ook. Mensen weten niet wat ze kunnen verwachten van kindjes die zo vroeg geboren zijn. Iedereen is heel verwonderd over het feit dat ze al helemaal af zijn.

@Jonneke, hoe komt het dat jullie kindje met 23 weken geboren is? Ik kan buiten inderdaad mensen tegen komen die vragen gaan stellen. IK mag aangeven of ik het er wel of niet over wil hebben, daar heb je helemaal gelijk in. Ben alleen bang dat ik dan weer volschiet terwijl het nu allemaal redelijk goed lijkt te gaan.

Onze Tristan en Kyra zijn 21 december gecremeerd en 23 december mochten we hun as ophalen. Samen met mijn man ben ik daarna naar mijn werk gereden (natuurlijk wel eerst gebeld, want ik wilde niet dat zij onverwacht met mij werden geconfronteerd). Ik heb de as van Tristan en Kyra in mijn tas meegenomen naar mijn werk. Zo zijn zij toch ook een keertje mee naar mijn werk geweest. Uiteraard mijn collega's hiervan niet op de hoogte gesteld. Iedereen was zo lief voor ons. We hebben de fotootjes van onze kindjes laten zien en de reacties waren super lief.

We hebben uit zoveel onverwachte hoeken hele lieve berichten, kaartjes en mailtjes gehad. En van sommige waar je het juist van zou verwachten helemaal niets gehoord. Het is natuurlijk ook niet niks wat er gebeurd is en ik snap dat het voor sommige mensen heel moeilijk is om er iets over te zeggen.

Gisteren kreeg ik een heel lief kaartje binnen van een oud vriendinnetje. Zij had er een los briefje bij gedaan met 3 vrijkaartjes voor de Beekse Bergen, mijn tranen begonnen weer te lopen, puur omdat ik dat zo onwijs lief van haar vond dat ze zo met ons meeleeft.

Op aanraden van mijn gynacoloog heb ik het boek "Stille baby's" van Christine Geerinck-Vercammen besteld via marktplaats. Dit boek is geschreven door een maatschappelijk werkster uit Leiden en zij heeft heel veel stellen begeleid bij de rouwverwerking bij doodgeboren kindjes en zwangerschapsafbreking. Ik hoop dat ik hier wat handvaten uit kan halen.

Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijden. Weet dat jullie sterretjes altijd in jullie hart en gedachte zijn en dat ze 's avonds heel trots op ons neerschijnen.

-x-
MissQ.

 

Wat fijn dat jij ook zo'n lieve collegas hebt en die steun ook ervaart. Ik vond het zelf heel prettig dat ik collegas eerst thuis een keer gezien had, in een meer vertrouwde omgeving. Het maakte het voor mij nadien makkelijker om weer naar het werk te gaan.
Ik ben nu voor 3uur per dag aan het werk en moet zeggen dat me dat erg zwaar valt. Ben daarna echt op. Probeer volgende week nog een aantal dagen 3uurtjes, misschien moet ik er gewoon nog aan wennen, maar anders ga ik terug naar 2 of 2,5 uur. 2uur per dag ging daarvoor namelijk wel goed. Succes!

 

Hoi MIssQ: Fijn dat je weet dat het waarschijnlijk domme pech is. Maar het lijkt me ook wel moeilijk omdat je nog maar 1 poging IVF te gaan hebt.
Ik herken het wel hoor dat je schrijft dat je bang bent dat je vol schiet. Ik had dat ook heel erg. Nu kan ik me daar minder druk om maken en denk ik: ja ik heb verdriet, dat is logisch en anderen mogen dat best zien. Ik heb nu periodes dat ik afgevlakt ben en niet kan huilen. Dan denk ik ook weer: wat moeten mensen wel niet denken, dat het me niks doet? En zo blijven we voorlopig wel op en neer schommelen in onze emoties. Dat is logisch, we hebben wel ons kindje verloren. Dus huilen mag best. En het is ook wel fijn dat anderen mensen er naar vragen, idd ook mensen van wie je het niet verwacht. En mensen waar je het wel van verwacht die niks laten horen vind ik laf. Je zegt wel het is niet niks wat je mee hebt gemaakt maar daarom juist heb je steun nodig! Steun van de mensen waar je het wel van verwacht en de rest wat je extra krijgt is mooi meegenomen.
Wij hebben de zwangerschap afgebroken omdat ons meisje het syndroom van down had en de hersenen nog helemaal niet aangelegd waren. Dit heeft dan vaak weer zijn weerslag op de organen die slecht ontwikkeld zijn. Daarom hebben wij die keuze gemaakt. Moeilijkste ooit in mijn hele leven.
Dat boek wat je noemde ken ik niet. Zal het eens zoeken. Zelf heb ik het boek "Misschien was je vandaag geboren" van Yvonne Gebbe en David Rozemeyer gekregen. Zij hebben hun kindje ook te vroeg af moeten geven. Heb het nog niet gelezen omdat ik er nog niet aan toe was maar wil het wel snel gaan lezen. Misschien ook iets?

 

@missQ: inderdaad, domme pech helaas, maar op zich voor de toekomst een goed bericht. Van jullie verhaal/uitslag word ik ook wel even stil, wel fijn dat ze je volgende keer gaan testen, wel een geruststellend gevoel lijkt me. Ben benieuwd wat je van boek vind, ik heb het ook al een paar keer voorbij zien komen maar nog steeds niet gekocht. Ik heb twee jaar geleden een miskraam gehad en toen het boek " ongekend verlies" gekocht. Dat boek gaat over miskramen maar nog meer over het verlies van een te vroeg geboren kindje. Toen had ik niet zo heel veel aan het boek, nu is het heel veel herkenning, echt fijn om te lezen. Vooral het gedeelte over de verwerking.
@Jonneke: mag ik vragen waarom het werk je zwaar valt? Ik ga aanstaande maandag voor het eerst weer aan het werk en ben ook heel benieuwd hoe me dat af gaat. Wel weer spannend, voor het eerst weer naar kantoor.

 

Vooral het eerste jaar heb ik het er erg moeilijk over gehad als mensen dit deden.Vooral omdat het mensen zijn die dicht bij ons staan ( bijvoorbeeld goede vrienden en mijn schoonouders ). Het tweede jaar slijt het verdriet iets meer en kan je er wat opjectiever tegen aan kijken en zien dat ze soms ook niet weten hoe en of ze moeten reageren.
Toch deed het afgelopen 16dec op de geboortedag van Milou* best pijn dat niemand van de familie er aan gedacht heeft. Alleen de mede september mama's hebben er aan gedacht.

Ben maar opgehouden met verwachtingen hebben van bepaalde mensen. Ik weet dat ze altijd in mijn gedachten is, en dat ik er altijd met mijn man over kan praten en de rest doet er nu niet meer toe.

sterkte

 

@Kaatje, ik zie dat Milou* op dezelfde dag geboren is als Tristan* en Kyra*. Het lijkt mij inderdaad heel pijnlijk als niemand meer aan jullie dochtertje* denkt. Goed dat je zelf kunt zeggen dat je geen verwachtingen meer hebt, weet niet of ik dat zelfde zou kunnen zeggen. Mag ik vragen waardoor Milou* geboren is? En hoe heb je de zwangerschap van Elin ervaren? Was het niet heel moeilijk om weer zwanger te zijn? En vanaf wanneer zijn jullie weer gaan proberen om zwanger te raken? Het ene moment zou ik het liefst weer zwanger zijn, het volgende moment slaat bij mij de angst toe van afgelopen zwangerschap.

 

Ja wat jij schrijft Kaatje is ook wel een angst die ik heb hoor. Dat er over een half jaar al niet meer aan gedacht wordt. Het leven gaat door en dat is er dan niet meer ofzo. Het lijkt me heel erg moeilijk want voor mij (en jou en anderen die het meegemaakt hebben) blijft het er altijd. Alleen is het niet zo zichtbaar en dat is denk wat waardoor mensen het vergeten...
Knap dat jij zo kan denken. Maar jammer dat het zo moet natuurlijk.

 

Lijkt mij moeilijk als je naasten het vergeten, of er misschien wel aan denken, maar niets laten weten.
Mijn nichtje (hebben een echte zussenband) heeft bijna 10 jaar geleden haar eerste kindje verloren met 37 weken, een zoontje. Ik bel haar elk jaar op om te laten weten dat hij nooit vergeten zal worden, we hebben het ook nog wel eens over hem. Inmiddels heeft ze ook 4 dochters, oudste is alweer 8. Dit jaar 'wordt' hij alweer 10.... alweer zo lang geleden, maar de pijn blijft...

 

Hoi meiden, had al weleens meegelezen in dit topic, maar zou vandaag even een reactie plaatsen. Ik denk dat mensen het veelal niet over je verdriet willen hebben, nog niet eens zozeer persoonlijk dat je kindje vergeten wordt, maar het is zo'n grijs gebied voor mensen om je heen.. Hier is het bijna 9 maanden geleden dat we ons dochtertje hebben verloren, na haar 20wk echo bleek ze een zeer ernstige hartafwijking waarmee ze buiten mijn buik niet zou kunnen leven, het was al een wonder te noemen dat ze het tot dan toe zo goed had gedaan. Ze is met 23wk geboren, en kort erna overleden.. Een vreselijke gebeurtenis, waar ik elke dag mee bezig ben en blijf.. Het gemis is groot, wel is er een "kleine" troost, ik ben zwanger van een nieuw wonder, 17 1/5 week.. We weten dat dit kindje geen afwijking heeft aan het hart o.a. een hele opluchting. Mensen willen het nu dus wel graag hebben over je nieuwe geluk, maar ik blijf ons verdriet erbij benoemen, hoe moeilijk en confronterend dat ook is, het is idd zo dat men gauw vergeet, maar ik niet, en dat is het enigste wat je kunt doen. Natuurlijk vergeten mijn naaste fam het niet, maar het blijft ook voor hen moeilijk in te voelen wat mijn behoeftes zijn. Zoals het benoemen van ons dochtertje* bleek toch moeilijk ook voor hun te zijn, telkens weer blijven aangeven dat het erger en verdrietiger is als ze niet genoemt wordt! Inmiddels heb ik zelf al zo gecreerd dat ik veel over ons dochtertje praat, en het toegankelijker wordt voor anderen. O ja het boek van Yvonne Gebbe heb ik ook in de kast staan, heel beeldend met de foto's erbij, ongekend verlies is ook herkenbaar, en stille baby's heb ik ook gelijk uitgelezen, moet toegeven, ik wou echt alles lezen.. Zo zoekende..

Eind april is het een jaar geleden dat we ons meisje verloren, we weten nu al dat we er een speciale dag van gaan maken, net als met de UD zal deze dag in het teken staan van ons kindje, maar verwacht niets van anderen, dan blijf je altijd verrast met onverwachte gebaren! Met de UD kreeg ik zomaar een bos bloemen van kennissen, en een paar kaartjes..zo lief! Pas toen ging ik accepteren dat ik niets moest verwachten,kon ik begrip opbrengen dat veel mensen niets zeggen of van zich laten horen.. Het heeft me nu zo veranderd, dat als iemand iets overkomt in mijn omgeving dat ik juist een kaartje stuur, een kennisje liet preventief haar borsten amputeren ivm borstkankergen, zo moedig, welgeteld was ik het vierde kaartje dat ze kreeg.. Niemand wist dat ze dat op prijs zou stellen..

Ik weet zeker dat als deze ukkepuk ons gezin heeft verrijkt, veel mensen ook allang vergeten zijn welk verlies we hebben meegemaakt, maar ons dochtertje zal op het geboortekaartje staan hoor! En moet ook toegeven, mensen feliciteren me tegenwoordig met de tranen in de ogen, dus men weet het eigenlijk wel.. Zo vanzelfsprekend is het allemaal niet meer..

 

@VlinderEvelien, wat een heftige zwangerschap hebben jullie mee "moeten" maken. Natuurlijk is het fijn dat je weer zwanger bent, maar daarmee is jullie dochtertje niet vergeten. Hoe gaat het nu met je?

Hier de eerste schooldag het erg moeilijk gehad, er kwamen een paar moeders naar me toe om me sterkte te wensen en een paar andere gaven me een knuffel. Toen de juf onze Silvester een handje gaf en gelukkig nieuwjaar wenstte, keek ze mij aan en wenste ze ons het allerbeste. Toen had ik het echt heel erg zwaar..

Dinsdag een heel fijn gesprek gehad met de gyn. Hij verwacht ook dat de bacterie mee naar binnen is gekomen tijdens het terug plaatsen van de eitjes. Normaal gesproken is deze vorm van candida niet ernstig maar wel als hij dus mee je baarmoeder ingaat. Daar heeft hij een heerlijk nestje gehad, net als mij eitjes en heeft hij zich uit kunnen breiden tot een machtig leger. Deze hebben toen mijn baarmoederwand aan kunnen eten en zodoende in mijn bloed terecht gekomen waardoor ik een bloedvergiftiging heb gekregen. Het "fijne" van alles is dat ze me een volgende keer hier wel op kunnen testen door het afnemen van een paar kweekjes en indien nodig dit kunnen behandelen. Hij vertelde dat hij dit in al die 25 jaar dat hij werkzaam is als gyn dit nog nooit mee heeft gemaakt. In NL alleen al doen ze zo'n 16.000 IVF behandelingen per jaar en in 7 gevallen OVER DE HELE WERELD is een zelfde geval als het onze beschreven..... De arts assistent en de internist gaan binnenkort tijdens een internisten-congres ons geval bespreken, wel fijn dat er zoveel aandacht aan gegeven wordt nog steeds. Al zouden we maar 1 stel kunnen helpen aan de andere kant van de wereld die in een zelfde soort situatie als de onze zit, wel een fijne gedachte. 3 februari hebben we de nacontrole van de bevalling bij de gyn en als we willen mogen we 6 weken daarna een gesprek plannen met de gyn van die over de IVF behandelingen gaat. Het begint hier aan de ene kant toch wel weer te kriebelen. Natuurlijk kunnen we Tristan en Kyra niet vergeten en al helemaal niet vervangen, maar onze kinderwens is niet weggegaan na het overlijden van onze 2 kanjertjes.

Veel liefs voor jullie.

-x-
MissQ.

 

Hoi mama’s

Alsnog de beste wensen voor dit jaar, ik ben bijna 3 weken niet echt hier geweest.
Ook voor mij is het heel herkenbaar.
Ik heb het zelfde bijv. met mijn schoonzus, die heeft tot heden tegen mij zelf (wel tegen mijn man en soms via hem) niks over het verlies van onze Isabella gezegd. Wel had ze 1x op FB gereageerd op een van mijn foto’s over een gerecht en mijn kerstpakket. Ik word ook weer niet goed als ik aan denk :x en ik zou haar binnenkort moeten zien bij huwelijksfeest – ik kijk echt hier tegenop, zal heel ongemakkelijk zijn.

Van mijn peettante heb ik na het verlies ook niks gehoord en een paar andere familie en vrienden ook niet. Ik ben met jullie eens, ik heb liever dat ze sterkte zeggen of vertellen dat ze niet weten wat ze moeten zeggen dan helemaal niks zeggen of eromheen praten.

Maar aan de andere kant heb je ook mensen die heel erg lomp kunnen reageren, waar je echt niet op zit te wachten. Zo zei een kennis tegen me via FB bericht: “sorry om te horen.. Maar een troost is dat het kind deze wereld niet hoeft mee te maken. Ik wens je sterkte toe berusting en vrede”. Ik bedoel, WTF bedoel je met dat het een troost is dat ze deze wereld niet hoeft mee te maken :x. Je leert inderdaad mensen kennen en zoals mijn broertje tegen me zei, het zegt meer over desbetreffende persoon dan over jezelf.
Ook als ze mijn beide vroeggeboorte als miskraam bestempelen, word ik er ook niet goed van. Ik ben twee keer bevallen van gezonde kinderen die heel jammer veels te vroeg ter wereld zijn gekomen. En wat mama van Joy zegt, het ‘relativeren’ van mensen die vaak geen idee hebben hoe het zit, word ik ook zo moe van.

Ik ga alleen met die mensen contact behouden die echt steun hebben getoond en het bestaan van Bella herkennen. Gelukkig is het een aardig aantal. Ik ga binnenkort mijn (FB) vriendenlijst echt opschonen, mijn account deactiveren wil ik voorlopig niet doen want ik ben van mening dat het toch een goed medium is om dingen met goede vrienden te delen. En zoals ik een keer op mijn FB pagina had gezet, FB is naar mening niet alleen om uitsluitend blije en leuke momenten met elkaar te delen maar ook om verlies, verdriet, uitdagingen en slechte momenten te delen want die horen ook bij het leven. En juist in zulke mindere periodes heb je steun van vrienden nodig, ook om bepaalde taboes aan het licht te brengen en bepaalde misvattingen te ontkrachten.

Ik denk dat Kaatje's instelling om geen verwachtingen van anderen te hebben het beste is. Ik ga dat voortaan ook doen, al zal het ff duren

@ Babyengel: dat is inderdaad een mooi gedicht.
Ik gebruik nog deze die ik volgens mij hier op de forum had gezien. In het begin had ik “”they” i.p.v. “she”.

“Just because my child is in heaven
Doesn't mean she is far away
Speak of her and she will draw nearer
To kiss my tears away”

@VlinderEvelien: nogmaals gefeliciteerd met je zwangerschap en je dochtertje* wordt grote zus

@ MissQ: als ik het vragen mag, is jullie kinderwens zo groot dat jullie z.s.m. voor een volgende zw willen gaan proberen?

@ Snoopy1979: wel heel mooi en lief dat je je nichtje elk jaar belt. Ik weet zeker dat ze het heel fijn vind.

 

@78RLs1, onze kinderwens is nog steeds heel erg aanwezig. We zouden het liefst al in 2007 (na het verwijderen van het spiraaltje) een broertje of zusje voor Silvester willen hebben. Ondanks alles is het ons nog steeds niet gelukt. En zoals ik in mijn vorige post al schreef, is onze kinderwens niet weg gegaan na het overlijden van Tristan en Kyra.

Hier ook een aantal mensen waar ik het wel van verwachtte die helemaal niets hebben laten weten. Dat doet heel erg zeer, maar je weet inderdaad wel weer aan wie je wel en aan wie je niets hebt. Een goed plan om je account op te schonen.

Heel veel sterkte met alles.

 

Boos zijn we niet. De kans dat dit gebeurd is zo minimaal. In nederland alleen al worden er per jaar 16.000 IVF behandelingen en 40.000 IUI's uitgevoerd. Een geval als het onze is over de hele wereld pas in 7 gevallen beschreven, dus zo onwijs zeldzaam. En weet je meis, aan boos worden hebben we niets, daar krijgen we onze Tristan* en Kyra* niet mee terug.

Wat je schrijft over de 12 weken termijn klopt. Ik was zo bang dat de teller nu op 3 zou staan, maar hij gaat inderdaad weer terug naar 1. Daar ben ik best blij om, hoe stom dat ook klinkt. En de kinderwens blijft. Dat is zeker. Aan de ene kant ben je heel bang stel dat het weer lukt om zwanger te worden, aan de andere kant gun ik onze Silvester ook een "eigen" speelkameraadje. Hij was zo trots om grote broer te worden...

Is er voor jullie een "oplossing" voor de geinfecteerde placenta? Mij kunnen ze de volgende keer testen en met medicijnen behandelen tegen deze bacterie.

 

In eerste instantie ben ik heel boos op mezelf geweest, omdat ik de kleintjes niet binnen heb kunnen houden ondanks dat ze door ons allemaal zo onwijs gewenst waren. Hebben er zo lang over gedaan om "eindelijk" zwanger te raken en dan raak je ze kwijt. Nee, nooit boos geweest tegenover de mensen in het ziekenhuis, die hebben ook altijd naar alle tevredenheid gehandeld.

We hebben Silvester 's nachts samen met opa, oma en mijn zusje naar het ziekenhuis laten komen. Mijn man heeft Silvester op de gang opgevangen en hem uitgelegd dat de babietjes geboren zijn, maar heel klein zijn en niet meer ademden. Hoe nuchter een kindje van 5 jaar kan reageren om 3 uur in de nacht zei onze schat... ow, maar dan zijn ze dood en sterretjes geworden. Hij was ook de eerste die ze van mij mocht bekijken, mijn ouders en zusje waren al bij mij op de kamer. Heel gebiologeerd heeft hij een paar minuten zitten kijken naar ze, hoe konden ze zo groeien, wat hebben ze kleine handjes en ze hebben zelfs oortjes! Daarna wilde hij tv kijken (want dat deed hij tenslotte iedere keer als hij bij mij op bezoek kwam). Daarna hebben mijn moeder en mijn zusje de kleintjes gezien. Mijn vader kon het gewoon niet aan. Mijn vader is een beer van een kerel en ik heb hem nooit zien huilen, tot toen. *nu ik dit schrijf beginnen mijn tranen ook weer*. Hun hebben de angst gehad dat ik het zelf wellicht niet ging halen, ik heb een aantal keren artsen van de IC aan mijn bed gehad, toen niet in de gaten gehad dat ik er zelf zo slecht aan toe was.

Mijn moeder heeft de kleintjes nog vast gehad. *jeetje wat is dit zwaar nu om te schrijven*. Mijn zusje heeft ze daarna vast gehouden. Daarna zijn ze terug naar mij gegaan. Ik kon ze ook niet afgeven. Het verplegend personeel vond dit goed. Ik heb ze een hele tijd zelf tegen mijn borst aan gehad. Zelfs toen ik op de poo-stoel moest wilde ik ze niet afgeven. Na een tijdje vond ik het goed dat ze in het mooie rieten wiegje van het ziekenhuis gingen. Toen was de visite al lang weg. Manlief heeft daarna een hele tijd bij mij op het ziekenhuis bed gelegen, we wilden niet dat er een extra bed neer gezet werd, wilden gewoon tegen elkaar aan liggen, elkaars warmte voelen.

En dan.. dan gaat het leven door. De tijd heeft niet stil gestaan. Mijn kleine zit op school en de dag na de crematie hadden hun kerstviering op school. Hoe ernorm is dan het verschil tussen blijdschap en verdriet. De kleine heeft het enorm fijn gehad op school, bevestigden de juffen ook later. Op zo'n moment kun je niet tegen je kleine man zeggen dat hij niet naar de viering mag, die leven er al dagen zoniet weken naartoe.

Jij hebt dus nog slecht gelegen nadat jullie dochtertje* is geboren? Wat verschikkelijk voor je. Hier inderdaad ook in shock gelegen, zodat ik ook niet in de gaten heb gehad hoe slecht ik er zelf in het ziekenhuis aan toe was. Wel fijn achteraf. Al mijn kracht die ik nog in me had, ging uit naar mijn kleintjes in mijn buik. Fijn dat ik me op dat moment geen zorgen om mezelf hoefde te maken. Hoewel mijn ouders en mijn man dat wel heel erg hebben gedaan... Wat een verschikkelijke periode is dat voor hun geweest. Ik ging om kwart voor 1 in de nacht nog voor een echo op de rontgen afdeling, ik vond dat toen heel overdreven, ik wilde slapen. Kon dat niet gewoon de volgende dag?!!

Willen jullie nu voor een volgend kindje gaan? Of heb je nog teveel angsten? Ik zou heel graag weer voor een broertje of zusje gaan voor Silvester, niet ter vervanging, maar omdat het weer gaat kriebelen. Op 3 februari hebben we de nacontrole bij de gyn en we mogen 6 weken later een afspraak gaan plannen bij de fertiliteitspoli voor de volgende IVF behandeling.

Heel goed dat ze je de volgende keer extra in de gaten houden meis.

-x-