Om te beginnen,het waren 2 zware zwangerschappen van onze kindjes en onze zoon heeft tot 2 jaar geen nacht doorgeslapen. Is voor mijn man genoeg om te zeggen dat ons gezin compleet is. En ik vond dat ook lang zo. Maar sinds een jaar of anderhalf, heb ik een grote wens voor een derde kindje. Eerst was er de vermoeidheid, daarna had mijn man steeds tijdelijk werk, en toen genoot hij zo van de vrijheid. Er is steeds iets waardoor hij het besluit voor een derde kindje uitstelde. En nu gaat de jongste bijna naar school, en word ik dit jaar 37. Tijd om het af te sluiten zegt manlief. Maar hoe doe je dat? Je wens voor een groter gezin opzij zetten, en doen alsof het niet bestaat? Want ik vind het vreselijk om mijn wens niet uit te zien komen. Kun je dat ergens een plekje gaan geven op een gegeven moment? Want nu kan ik echt wel huilen als ik een zwangere vrouw zie of een baby......
Wat moeilijk lijkt me dat zeg! Heb je zelf soms ook nog wel eens twijfels ? Dat is hier echt zo ik vlieg van hop naar her zeg maar de ene keer denk ik, ja ik wil en dan weer van nee het is goed zo. Ik vind het zelf zo ontzettend moeilijk, mijn man wil nu niet en heeft het soms al over om de knoop door te hakken en zich zelf te laten helpen.. We hebben het er in oktober over gehad toen vroeg hij tijd tot maart nu wil hij tijd tot augustus en als hij dan nkg twijfeld gaat hij een afspraak maken bij de huisarts! Ik heb dan echt Zoiets van en ik dan?? Misschien heel egoistisch hoor maar tja Als het bij ons straks ook echt klaar is, wat het eogenlijk al wele en beetje is zal ik echt verdrietig zijn, het is een soort van rouwen denk Nooit meer een test doen Nooit meer getrappel in je buik Nooit meer een grote buik Nooit meer dat kleine mini mensje.... Dat nooit meer doet mij ook z on zeer Praten jullie er over?
Oh we praten er zeker over. Maar voor mijn man is het gezin compleet. Ook al kan ik goed aangeven dat het me verdriet doet, het veranderd de situatie niet.
Hier (ongeveer) dezelfde situatie. Mijn man is ook heel stellig dat er geen tweede komt, als het alleen aan hem ligt. Een poosje geleden zei hij opeens dat hij het wél wilde, maar krabbelde toen toch weer terug. Dat was heel pijnlijk, vond ik. Nu zwijgen we het onderwerp maar dood voorlopig.... Ik ben nog wel jonger (29), dus we hebben wel wat meer tijd nog om ons eventueel te bedenken. Maar ik snap wel hoe het voelt...
Ik ben wel gezegend met 2 heerlijke kindjes. Eerlijk gezegd denk ik dat als de discussie over een tweede kindje ging, ik wel veel meer zou pushen. Maar het gevoel van iets missen is er....
Pushen werkt bij mijn man vaak averechts. Ik hoop dat hij vanzelf wel bijdraait. Vanmiddag waren we bij een binenspeeltuin en daar waren veel mensen met baby's ook en en dan smelt hij helemaal weg. Dus het is niet alsof hij een hekel heeft aan kinderen... Hij is gewoon bang dat ons fijne leven met zijn drietjes dan weer op zijn kop zal worden gezet.
Had heel verhaal getypt was het weg pfffff Nou mijn man zei ook 3 is genoeg Ben nu 37 weken zwanger van 4e Vorig jaar draaide die ineens,om en zei die te willen gaam voor een 4e nou dat liet ik geen tweede x zeggen meteen spiraal,eruir gehaald Ben dan wel 28 dus had mog wel tijd daarom liet ok het ook op ze beloop als die niet had gewild dan had ik me erbij neergelegd we hebben 3 kindjes dus mag zekee niet klagen Je moet er wel beide achterstaam vind ik Mme andere zijn 4,6, en bijna 8 Ik demk dat ik hierna,ook nog gevoel zal hebben ooh ik mis die buik en alles eromheen maar ik denk dar dat blijft ookal heb je er 10 Hahah Mischien sdat dat weg gaat na een bepaalde leeftijd
Dat is zeker heel erg moeilijk. Hier ook twee kinderen en twee zware eerste jaren met veel huilen en weinig slapen. Man gaf toen ook aan 'dit niet nog een keer'. Ik hoefde toentertijd zelf ook niet meer zo dus het was destijds geen discussie. Later nog een keer over gehad, nee toch maar niet doen. Alle babyspullen ook verkocht. Nu de laatste weken ben ik ineens helemaal om, veel baby's/zwangeren in mijn omgeving, besef dat het nu nog 'makkelijk' zou moeten kunnen met mijn leeftijd en het leeftijdverschil tussen de kinderen etc etc. Man deed er een beetje lacherig over maar het antwoord bleef nee. Ik heb toen echt met de tranen in mijn ogen aangegeven dat het voor mij wél heel serieus was en dat ik niet van plan was het op te geven om zijn kleine twijfels. Hij had niet ingezien dat het zo diep zat bij mij en was toen eigenlijk ook wel om. Maar als dat bij jouw man niet meer gaat gebeuren zoals je aangeeft, lijkt me heel moeilijk. Maar ja, als hij het écht écht niet wil, zit er niets anders op dan je er toch bij neer te leggen vrees ik.
En dit is nu juist wat ik zo lastig vind. Mijn man kijkt naar de praktische zaken, wat ook zeker niet onbelangrijk is. Maar dat een zolder verbouwen lastig is, en dat oppas zoeken de laatste jaren ook niet makkelijk was kan mij niet schelen Ik zie daar wel oplossingen voor, mijn man niet. En daardoor lijkt mijn emotie er minder toe te doen. En lijken praktische zaken de doorslag te geven.
Daar zou ik ook moeite mee hebben. Mijn man kwam ook met die praktische zaken en toen heb ik ook gezegd, daar komt altijd wel een oplossing voor. Ik heb toen ook gezegd, we gaan toch niet om een slaapkamer meer of minder besluiten om niet nog voor een derde te gaan? Zulk soort dingen valt altijd een mouw aan te passen. Ik zou het ook niet kunnen accepteren dat dat soort praktische zaken boven de emotie van 'gezin is nog niet compleet' gaan.
Hier ook precies zo. En ik denk zelf ook wel eens, het is zo fijn met z'n drietjes. We zijn al zo gezegend met onze kleine boef. Pushen is echt uit den boze. Ik wil al een jaar een 2e. Bij mijn vriend kriebelt het nog steeds niet en dat gaat het ook nooit echt doen denk ik. Hij heeft zich 9 maanden zo bezorgd gevoeld toen ik zwanger was, daar ziet hij tegenop. Het is niet dat hij geen 2e wil, die zal er vast komen. Maar laatste stapjes moeten nog genomen worden. Ik laat hem maar, open heel af en toe het gesprek erover (eens per paar maanden). We hebben wel al afgesproken, mocht het niet lukken om weer zwanger te raken, dan laten we dat zo en gaan we niet de mmm in. (Geen aanleiding voor om te denken, maar je weet het nooit).