Misschien klikt dit heel stom hoor maar ik ben zo blij dat de eerste weken voorbij zijn! Ik ben zo ongelooflijk beroerd geweest tot weer 9 a 10. Zo erg dat mijn man 2 weken zorgverlof heeft moeten nemen om voor de kindjes te zorgen en het huishouden. Ik kon gewoon echt niet meer. De hele dag was ik spuug en spuug misselijk,ik kon niks anders meer dan alleen maar in bed liggen met de gordijnen dicht en geen geluid. Het gelach van de kindjes werd mij al gauw te veel Eten kon ik niet,drinken nauwelijks maar deed het omdat het wel moest natuurlijk (zat al 2x tegen uitdroging aan) Ik leefde op primperan omdat emesafene niks deed bij mij,ik spuugde daar dwars doorheen. Ik werd zo depri van hoe ik me voelde dat ik soms zelfs zei dat ik niet meer zwanger wou zijn.... Was zo bang dat dit de hele zwangerschap door zou blijven gaan. En nu... Nu voel ik me zoveel beter. Ik kan weer eten,leuke dingen doen met mijn meisjes,genieten van mijn dagen en genieten van het feit dat er weer een mensje in mij mag groeien. Als ik terug denk aan die eerste weken voel ik me zo schuldig dat ik gezegd heb dat ik niet meer zwanger wou zijn en er zo weinig kon zijn voor mijn 2 meisjes. Godzijdank heb ik die eerste weken volgehouden en breekt er nu in het 2e trimester een mooie tijd aan! Hoe hebben jullie de eerste weken ervaren? Veel zwangerschapsklachten of juist niet? Zijn er mede zwangeren die het herkennen van het niet meer zwanger willen (of eigenlijk meer durven) zijn? Of ben ik nou echt zo'n bijzonder geval die dat heeft gedacht in de zware eerste weken? Ben benieuwd naar jullie ervaringen!
hoi spitsmuis.. denk dat het heel logisch is dat je je zo hebt gevoeld, en ik zou me niet al te schuldig voelen hoor! Ik heb zelf tot week 18 gespuugd en was het ook zo beu. Het nooit gedacht ik wil niet meer zwanger zijn, maar da's misschien ook meer omdat ik er zo lang over heb gedaan dat ik het spugen "voor lief" nam, terwijl het zo verschrikkelijk vervelend is! Ik heb helaas al vroeg in de zwangerschap bekkeninstabiliteit gekregen waardoor ik dus nu niet meer zoveel kan.. Baal hier soms verschrikkelijk van, maar als ik dan weer iets te veel doe moet ik een paar dagen plat liggen... Ondanks dat geniet ik er wel heel erg van, van dat kleine mensje dat in mij groeit... ben zo benieuwd naar onze pruts!
Jeetje tot 18 weken gespuugd Hels lijkt me dat!! Helaas herken ik het vroeg hebben van BI. Ik heb enorme pijn in mijn bekken en loop soms als een oud omatje. Op slechte dagen qua pijn kan ik ook echt niks en zitten we maar thuis,vreselijk. Heb je fisio of iets? Ik moet er echt heen bellen want als dit nu al een probleem is soms dan hou ik mijn hart vast qua bekkenpijn de rest van de zwangerschap! Hoorde van de week iets over een bekkendband,heb er nog nooit van gehoord maar ga er eens over informeren. Misschien werkt dat. Bijzonder gevoel he,het feit dat er een klein nieuw mensje in je mag groeien! Ik blijf het zo bijzonder vinden. Het idee dat een lichaam een heel nieuw mensje kan maken door middel van 2 cellen die samen komen. Best gek als je er zo over nadenkt haha
Ja het is inderdaad gek.. en zo bijzonder! Ik heb bij de fysio gezeten, maar die hebben me oefeningen gegeven, meer konden ze niet echt doen. Ook heb ik zó'n bekkenband, moet zeggen dat het wel iets werkt maar niet echt heel veel. In het begin heb ik er wel veel aan gehad, nu zijn de klachten gewoon te erg.
Kunnen ze helemaal niks doen aan je pijnklachten? Bekkenband is dus ook geen wonder iets... Had daar mijn hoop op gevestigd eigenlijk haha. Hoe vroeg had jij bekken klachten?