Ik weet niet of mijn onderwerp in de juiste categorie staat, ik denk t eigenlijk wel, hier mijn verhaal. Ik ben nu al 3 maanden een hele trotse moeder van een mooie zoon, wat ben ik blij en gelukkig Toen ons zoontje geboren werd voelde ik echt dat hij van mij was, zo erg eigenlijk dat ik hem aan niemand anders wil geven. In t begin heb ik t wel geprobeerd, dacht dat t juist door t toe te laten het uiteindelijk makkelijker zou worden. Helaas is dit niet het geval, ik vond t verschrikkelijk! t lijkt trouwens alleen maar erger te worden. Ik heb mijn schoonouders nu al meer dan een maand niet meer gezien en ik wil ons zoontje ook niet mee nemen ergens naar toe omdat ik bang ben dat het te veel voor hem is. Ik ben heel erg van de drie R'en (reinheid, rust en regelmaat) en ik merk wel dat ons zoontje dit prettig vind. We hebben hem al eerder mee genomen op visite maar hij slaapt dan gewoon niet. Ik heb zelf wel een postnatale depressie, dus misschien heeft alles daar wel mee te maken, maar ik voel me zo ontzettend rot en schuldig. Iedereen vraagt steeds als er een verjaardag is of gewoon visite; komt de baby ook mee? En mijn man zij zelfs vandaag; ik heb toch niets te vertellen Ik heb t er allemaal al moeilijk genoeg mee. Ik wil ook heel erg graag dat er mensen komen om ons zoontje te zien, maar ik kan het gewoon niet. Ik ben echt gek op mijn schoonouders en ze zijn een geweldige opa en oma. Ze zijn ook wel wat te enthausiast vaak waardoor nick t dus al snel te veel vind. Hij is sowieso al snel overprikkeld. Ik durf hem gewoon niet mee te nemen op visite of mensen hier te laten komen. Wel ga ik t huis uit met mijn zoon, maar das vaak maar heel even. Ook omdat ik nog steeds last van bekken instabilliteit heb. Ik loop bij een psychiater. Direct na mn zwangerschap ingeschreven en kreeg er drie maanden wachttijd voor terwijl ik gemeld had dat t haast had. Ik heb nu twee intake gesprekken gehad en wacht nu op een brief wat de volgende stappen zijn (t kon wel weken gaan duren) Zijn er meer mensen die dit herkennen? Hoe kan ik er mee om gaan? Ik weet t soms gewoon niet meer!
Ach hè meis wat vervelend! Want je merkt wel dat het niet 'normaal' is en dat je het anders zou willen, maar het voelt niet goed... Goed dat je hulp hebt gezocht, en zo typisch NL dat het zo lang moet duren voordat dat op gang komt. Ik herken het een klein beetje, maar dan meer van tijdens de zwangerschap en de verwachting dat het na de bevalling zo zal zijn. Bij mij is dat erg meegevallen, maar hoe dat dan kan...? Ik zou je allerlei tips kunnen geven en verwacht dat je die hier ook wel gaat krijgen, maar ik gok dat je het zelf ook wel weet maar dat het niet lukt. Heel dikke knuffel!
Dankje wel! Ik heb wel al wat tips gekregen. Er komt nu iemand van t cb ongeveer 2x per maand bij me langs en die zegt dan; laat het los! Maar hoe kan ik dat? Ik kan t gewoon echt niet Hoop echt dat die psychiater me kan helpen.
Helaas is het met angst zo dat het een kwestie van 'doen' is en dan gaan merken dat waar je bang voor bent niet gebeurt...waardoor de angst weg zal gaan. Maar dat betekent wel dat je eerst door die angst heen moet Weet je waar je precies zo bang voor bent?
Ja moeilijk. Eerlijk gezege denk ik wel dat het meer ligt aan hoe hij je erbij voelt. Je zoontje zal er niets aan over houden als er mensen komen of als je m mee neemt. Natuurlijk niet te vaak en ik begrijp ook dat bij ene kindje makkelijker gaat dan bij andere. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat t hem geen kwaad zal doen het anders te doen, eerder juist goed. Maar snap ook dat verstand en gevoel soms ver uit elkaar kunnen liggen. Denk idd dat beste is als je het gewoon eens uit gaat proberen, heel langzaam
Neem je tijd! Forceer niks. Ik heb het ook, maar dan in een iets mildere versie dan jij Ik geef mijn dochter ook nog steeds niet graag aan andere mensen, ook al zijn het familieleden of mensen die ik heel lief vind. Ik laat ze geen moment uit het oog. Mijn man vraagt soms gekscherend of de navelstreng nog vast zit. Ik neem haar ook niet overal mee naar toe, want ze slaapt niet als we op visite zijn. Ik doseer het dus. Nu maximaal 1x per week een grote rit met ergens op visite (veel familie woont op 1-1,5 u rijden). Korte visites in de buurt gaan meestal wel, die kan je redelijk plannen, maar doe ik ook niet te vaak (nog). Dat betekent dat ik regelmatig verjaardagen oversla en thuis blijf. Dan gaat (meestal) mijn man namens ons allen. Dat mensen het jammer vinden dat de baby er niet is, so be it. Het wordt sinds kort wel wat makkelijker, ze slaapt nu eindelijk 2x per dag, tot voor kort nog gewoon 3x. Ik merk dat er een kentering komt, dat ik niet constant haar ritme meer hoef te volgen. Ik zou in eerste instantie je gevoel volgen, je erkent het, dat is al heel wat! en je doet er wat aan. Maar laat je door anderen niet pushen, lekker op je eigen tempo meid.
Ik herken het wel, op de depressie na. Mijn dochter is snel overprikkeld, slaapt ook niet wanneer er bezoek is of wanneer wij ergens anders zijn. Wanneer we buiten wandelen en ze ligt in de draagzak, dan slaapt ze meestal wel vrij snel. Mochten we dus ergens heen gaan, dan komt ze de draagzak dus niet uit, alleen voor een voeding of een luier. Qua drukte doen wij dus niet meer dan 1 activiteit per week. Dus bij iemand op bezoek gaan of een uitstapje maken oid. Mensen hier thuis op bezoek ontvangen is anders, dat is toch een vertrouwdere omgeving en ik kan ze eruit zetten wanneer ik wil of ze bij mijn man achterlaten en boven gaan zitten met haar, maar ook dat niet te vaak. Ik wil haar niet uit handen geven. Aan artsen oid vind ik het prima, maar niet aan mijn vader, mijn zusje en al helemaal niet aan mijn schoonouders. Mijn vader heeft haar even vast gehad, dat eiste hij en ik durfde geen nee te zeggen Zusje en schoonouders niet. Afgelopen week heb ik haar uit handen gegeven, uit mijzelf! Niet aan iemand die heel dicht bij mij staat, maar wel iemand die ik vertrouw en dat was goed te doen. Wat voor mij rot voelt zijn juist de mensen waarmee ik veel te maken heb, mensen die (vinden dat zij) wat over de opvoeding te zeggen hebben. Ik doe het rustig aan en vooral op mijn tempo. De situatie met mijn vader voelde rot en dat wil ik niet weer.
Het zal waarschijnlijk vooral veel met je gevoel te maken hebben. Meestal wennen kindjes wel aan wat er om zich heen gebeurd. Kan je niet ergens op visite gaan en dan je zoontje lekker bij jou houden. Dan neem je hem toch mee, maar dan is hij wel lekker dicht bij jou. En ik ben wel benieuwd of je ook weer straks aan het werk moet, want als een kindje dan naar de opvang gaat is het wel fijn als het al wat andere mensen gewend is?
Ik ben bang dat hij niet aan zn slaap komt terwijl hij wel heel erg moe is. En ik ben bang dat t allemaal te druk voor hem word. Ook ben ik bang voor reactie's die we gaan krijgen van mensen.
Ik moet inderdaad weer gaan werken, maar nu nog niet ivm bekkenklachten en die pnd. Ik wil diensten gaan werken zo dat wij geen/weinig oppas nodig hebben.
Dankje wel voor de reactie's. Ik vind het proberen al eng! Maar misschien wil ik het a.s weekend proberen, dan neem ik hem mee in krijgt hij daar de fles en blijven we niet te lang. T is trouwens eigenlijk nog erger geworden toen mijn schoonmoeder hier was. Sinds die tijd wil ik niet dat ze op visite komen of dat wij langs gaan. Nick had al slecht geslapen die dag en mijn schoonmoeder stond dus boven de box heel druk te doen. Had al aan gegeven dat hij dat niet prettig vond, maar ze ging gewoon door. Hun vinden ook dat hij er maar aan moet wennen, maar ik vind maar dat andere mensen er maar aan moeten wennen dat niet ieder kind tegen drukte kan. Hij was echt ge sloopt! Zo vreselijk om je baby zo te zien vechten van moe heid en mensen gewoon door blijven gaan met druk doen. Werd er toen ook erg verdrietig van en ik zat naderhand met een baby die helemaal overstuur was.
ik heb geen pnd oid gehad maar de eerste 3 maanden hield ik me ook erg aan de 3 R'en. Gewoon omdat dat voor mij goed voelde en ik zag dat mijn dochter het daar ook goed op deed. Voor je niet schuldig, het is jullie ritme en je zoekt een ritme die goed bij je past. Als dat voor andere mensen betekent dat ze al snel weer uitstapjes gaan maken dan moeten ze dat vooral doen, maar ik moet er ook niet aan denken. Baby moet nog wennen aan de wereld, stukje bij beetje. En als mama zijnde moet je ook wennen aan de wereld mét baby, zeker als je niet lekker in je vel zit zal dat best pittig zijn tussen alle ontzwangeringshormonen. Neem de tijd voor jezelf en wees lief voor jezelf. Daar heb jezelf het meeste profijt van en wat andere mensen denken en doen.. ik vind het ook lastig soms hoor, vooral bloedirritant als mensen zich bemoeien met de opvoeding 'ik doe het zo' of 'dit werkt het beste' . Ja, bij hun kind. Ieder kind is anders en als mama zijnde heb je andere opvattingen over opvoeding dan bv de buurvrouw , maar ik vind het soms ook nog lastig om te relativeren en nuchter te reageren en ik heb al 11 maanden kunnen oefenen ondertussen. Het ligt ook aan de toon hoe mensen iets zeggen, van de één kan je het goed hebben en heb je een fijn gesprek over opvoeden, terwijl anderen hun mening lijken te willen opdringen, irritant volk die laatste.. Je schrijft dat je bang bent om wat mensen gaan zeggen. Wat je ook kan doen is nu al van tevoren bedenken hoe je wilt dat dit soort gesprekken waar je bang voor bent zullen verlopen; zodat je zelf grip hebt over de situatie. Een bepaalde standaardzin ergens inbouwen. Ik doe dat bijv als mensen blijven zagen over iets wat zij geweldig vinden en een must-do wat betreft opvoeden en zeggen dat je dat ook 'moet' doen dan zeg ik ; als jij dat zo vind moet je dat zeker doen. Je schrijft dat je bang bent dat hij niet genoeg slaap krijgt, heb je het ook weleens geprobeerd? Of denk je dat? Zolang je het niet probeert weet je het niet, en waarschijnlijk als je de kinderwagenbak meeneemt op visite kan je je baby gewoon lekker wegleggen in een rustige kamer, of hij valt bij je op schoot in slaap. Neem ook de tijd voor je kind als je hem te slapen neerlegd, al is dat in het bijzijn van anderen. Ja er wordt naar je gekeken hoe je iets doet (ik doe dat bij mensen ook, gewoon interesse van hoe doe jij dat, en mensen doen dat ook bij mij) maar focus je op je kindje. Je kindje is belangrijk, de rest wegdenken op dat moment.. doe wat je thuis ook doet.. en vooral lekker wiegen hielp hier (zijn ze in je buik gewend) mensen vinden het vaak ook heel vertederend om te zien hoe je met je kind omgaat (maar dat is iets wat je niet ziet aan ze, en wat mensen ook niet snel zullen zeggen), in jouw nieuwe rol als mama, is ook voor andere mensen wennen Probeer het een paar keer, bijv 5 keer. 5 verschillende situaties dat je hem meeneemt en kijken of hij zo onrustig reageert als dat je denkt en niet slaapt. Als je alle 5 de keren een overprikkeld kind hebt dan heb je ervaren dat hij er niet zo goed tegenkan. Een heel verhaal.. maar ik vind het heel naar voor je en hoop dat je hier iets uit kan halen dat steunt..
ga het proberen en koop daarna een bos bloemen voor jezelf Oef herkenbaar van een overenthousiaste (schoon)moeder boven de box en dat zij wel even aan jou vertellen dat hij er aan moet wennen. Heb dat ook een keer meegemaakt maar meid kom voor jezelf op hoor en je kan gewoon zeggen dat het voor hem teveel is, dat je daarna met een overstuur kind zit. En niet te lief zeggen of half vragend.. gewoon zeggen.. Jij bent de mama. Oma's bedoelen het altijd goed en ze weten ook veel, maar niet alles. Zij kennen ook alleen hun eigen kinderen en niet hun kleinkind.. maar dat is voor oma's ook soms moeilijk te verteren dat dat zo is.. is mijn ervaring..
Bij ons heeft het hele flexibeler worden ook een impuls gehad na een weekendje weg. Wij zaten zeker nadat ze ivm voeding weigeren een maand in het zkh had gelegen in een vrij strak regime met weinig prikkels omdat alles weer invloed had op het toch al zeer moeizame eten. We hadden het weekendje weg al geboekt en familie bood aan haar daar te laten, maat dat wilde ik niet. Ik ga m'n kindje van 6mnd niet bij familie laten omdat het niet zo hoed met haar gaat. En tijdens dat weekendje was alle structuur weg en wat gebeurde er? Ze pakte het supergoed op! En vanaf toen laten we het een stuk losser.
Haha, is het schoonmoeder eigen om zo boven de baby te hangen? Hier was het de wieg in het ziekenhuis. Dan lig je echt niet fijn te kolven Hier een meisje wat buiten in een draagdoek vaak goed in slaap valt nog voordat ik de straat uit ben, maar wanner we thuis zijn huilt ze zichzelf in slaap, terwijl ik haar op schoot wieg. Ik vermoed dat zij dit ook bij anderen doet (als ze niet wakker blijft omdat ALLES spannend is). Daar zit ik niet op te wachten, want wanneer kinderen huilen krijg je nogal snel blikken...
Bedankt voor de reactie's Toch maar besloten dit weekend niet weg te gaan. Mijn man is het er nu ook mee eens en dat we dan maar even geduld moeten hebben. Onze zoon heeft echt zijn slaapjes nodig, alle baby's wel, maar sommige kunnen misschien wat beter tegen prikkels. Mijn zoon is al moe als mn schoonmoeder bij hem boven de box hangt, en als hij te moe is valt ie ook niet of heel moeilijk weer in slaap. En dan zeggen ze; Hij is niet moe. Nou juist wel hoor! Daar kan ik dan afentoe zo boos om worden Ook omdat ik dan onzeker word en dan denk ik, misschien hebben ze wel gelijk. Denk dat t inderdaad schoonmoeder eigen is, haha. Ze zijn zo entausiast en dat vind ik ook hartstikke leuk maar niet als dat voor mijn kind te veel word. We gingen net een klein rondje wandelen en daarna was ie al moe. Dus snel de fles en meteen weer naar bed en hij slaapt nu heerlijk. Ik kan niet wachten tot hij wat ouder is en we meer leuke dingen met hem kunnen gaan doen. Ik durf dat nu nog niet zo goed en als hij wat ouder is en dus wat minder slaapjes nodig heeft denk ik dat het wel wat makkelijker word.
Ik denk wel dat als je hem zo weinig prikkels aanbied hij ook de kans niet krijgt om er aan te wennen... Zo creëer je ook wel dat hij niet veel aankan wb prikkels in de toekomst waardoor t voor jou nog lastiger wordt om dingen los te laten
Misschien moet je beginnen met loslaten zonder direct naar mensen toe te gaan waar je het helemaal al niet ziet zitten,zoals je schoonmoeder. Ga desnoods op deze mooie zonnige dag lekker samen met je man en baby even wandelen en picknicken, en laat je man ook wat doen met je kindje, zoals verschonen of de fles geven. Loslaten doe je in kleine stapjes Beloon jezelf daarna uitbundig, en blijf gewoon oefenen met kleine stapjes. Daarna misschien een keertje naar een vriendin die de situatie kent en dus een beetje afstand neemt t.o.v. de baby. Niet direct naar een situatie toe gaan waar je helemaal van in de stress schiet.
Ben t wel mee eens dat kindje leert er tegen te kunnen als je t opzoekt. Denk dat daartegen beschermen moet altijd voordelig is voor toekomst. Natuurlijk moet je dat gedoseerde doen. Dus lekker als gezinnetje op pad eerst, later eens op bezoek.