Hi meiden, Wij zijn al enige tijd bezig en zo'n twee keer in de maand tijdens menstruatie en ergens daartussen heb ik een rotdag. Verdriet, geen hoop en maak ik me zorgen.. altijd herpak ik mezelf weer en ga ik verder. Mijn vriend is als ik ongesteld ben geworden erg lief maar daaromheen is hij vooral erg positief ingesteld en vind dat ik dat ook moet zijn. Hij is geen prater en ik voel me niet altijd gesteund in mijn verdriet door hem. Hoe gaat dat bij jullie? Stel ik mij aan? Het is toch heel normaal om je af en toe rot te voelen? Hem ook gezegd dat als we het traject in gaan het nog een stuk moeilijker gaat worden..
Hey meis, Heel herkenbaar. Ik had dat gevoel ook toen ik na een jaar proberen een miskraam kreeg met 8 weken. Nu bijna 2,5 jaar verder na de miskraam. Hij is positiever. Toont minder emotie. Ik heb altijd alleen wat meer hoop de laatste wachtweek. En dan die teleurstelling weer. Bij mij hakt het erin. Bij hem niet. Niet op dezelfde manier. Maar meis bij ons gieren de hormonen. En het voelt voor ons toch meer alsof ons eigen lichaam ons in de steek laat.
Jeetje meis wat een lange weg hebben jullie al af moeten leggen pffff.. nog lang zelf geprobeerd voordat jullie met iui gaan beginnen? Hoe gaat jou vriend dan om met jou emoties? En ben jij altijd de vrolijke meid? Ik ben echt zoveel mogelijk vrolij en blij maar het gaat me niet in de koude kleren zitten. Zit er soms gewoon echt even doorheen en soms ook een paar dagen dat ik me rot voel
Heftig he meiden.... Helaas herkenbaar, hier bijna 3 jaar bezig. Net als wenssinds2013 ook na een jaar proberen een miskraam gehad, nu al 2 jaar na de miskraam en nog steeds niks... Mijn man is echt erg lief, maar heel erg positief, terwijl ik dat niet meer ben. Dat irriteert wel eens tussen ons, hij zegt altijd, het komt wel goed! En ik zeg dan: Hoe weet je dat nou, het duurt al zo lang, blabla.. Het is inderdaad ook echt zo dat hormonen invloed hebben. De ene dag voel ik me redelijk goed, geniet van mn werk en andere dingen, de andere dag ben ik een emotioneel wrak en kan ik vreselijke huilbuien hebben. Ik denk dan echt dat het niet meer goed komt, en dat vind ik vreselijk. Dat begrijpt mijn man dan niet altijd... Hij probeert het dan bijvoorbeeld goed te praten of komt met alle oplossingen, maar ik wil dan gewoon even huilen en negatief zijn. Dan kibbelen we wel eens, op dat moment ervaar je de zaken gewoon allebei op een totaal andere manier. Hij troost me dan echt heel lief en luistert ook goed. Soms zegt hij dan wel eens: nu stoppen we erover, nu houdt je op, we gaan wat doen. Dat helpt dan wel, afleiding. Knuffel voor jullie! Ik hoop dat onze wens op een dag uit komt.
Hier ook baaldagen of huildagen hoe je het ook wil noemen. Het is voor ons als vrouw ook heel anders, wij voelen natuurlijk alles wij zijn degenen die steeds weer ongesteld worden etc. Mijn man snapt het ook niet altijd blijft ook positief. Wat kunnen ze meer doen dan een arm om je heen slaan en zeggen dat het allemaal goed komt, tenminste zo doet m'n man dat bij mij. Er is maar 1 moment geweest dat ik me echt onbegrepen voelde en dat was na de miskraam hij kon mijn verdriet niet begrijpen aangezien het met 'nog maar' 5 weken was. Maar dat is het verschil ik hechte me aan het kindje/vruchtje vanaf de positieve test en bij hem komt dat pas na een echo of misschien wel pas wanneer de zwangerschap zichtbaar is..
Oo meis!! Hier nog 1 hoor. Soms ontplof ik in boosheid, en verdriet. Iedereen zegt altijd we begrijpen je. Het komt wel. Ojee daar moet je niet mee aankomen op dat moment😂😂. Dan word ik nog bozer. Maar wat een mega lange weg heb je al gehad. Ik zal zeggen. Laat je hormonen gaan. En geniet van de mooie dingen om je heen.
wij mochten al die tijd niet starten met iui. We wilden wel eerder. We moeten nog 3 maanden met hormonen zelf proberen. Heb soms het idee dubbel gestraft te worden. Omdat ik wel zwanger ben geraakt, het hartje klopte ook. Komt niets uit onderzoeken dus dan krijg je alleen maar uitstel in t ziekenhuis. Ik wil ook af en toe gewoon zielig zijn. Vooral als ik ongesteld word. Mannen gaan er gewoon anders mee om,misschien wel goed. Anders worden we wel helemaal zielige hoopjes. Knap dat jij zoveel mogelijk blij bent! Ga zo door! Ik kan wel zeggen dat ik de afgelopen 3 jaar minder gelukkig ben geweest als daarvoor. Alleen t eerste half jaar was t nog spannend en leuk.
Ik ervaar het precies hetzelfde Wens. Ben ook echt minder gelukkig, er hangt een schaduw over de achterliggende jaren. En zeker omdat we al een mk hebben gehad; we dachten al dat we moeder werden. En nu denk je: ohh, het kindje zou al zo oud zijn... En dat snijd als je ziet dat je zus wel precies zon oud kindje heeft bijvoorbeeld.... Het maakt je verbitterd en boos. Heb helaas niet echt tips. Zelf heb ik een andere baan; daar gaat veel energie in zitten en daardoor leid het af. Ook neem ik 2 huisdieren (kittens), die komen volgende week. Daar heb ik dan wel weer veel zin in. Toch iets om voor te zorgen en spullen voor te kopen, en in op te gaan... Zou jij geen huisdier willen?
Heey! Hier had ik na ronde 1 toen mijn 2e menstruatie er was een hele rotdag (eerste menstruatie was na het stoppen met de pil.) Mijn vriend vond dit erg lastig, dat ik mijzelf enorm rot voelde.. En wist er toen ook niet goed mee om te gaan. Toen ik nog aan de pil zat, was het altijd 2dagen voordat ik ongesteld moest worden, standaard dat ik 2 dagen lang heel emotioneel was en alleen maar kon huilen. Daar wist hij toen beter mee om te gaan,
Zo je maar dat toch iedereen hier gewoon in hetzelfde schuitje zitten qua gevoelens. Ik weet ook zeker dat ik niet de enige ben. Ik ga komende tijd weer wat meer sporten en gisteren even een gesprek gehad met mijn vriend. Ook ga ik proberen om iets positiever te zijn en meer hoop te hebben. Soms is dat natuurlijk moeilijk maar wil mezelf niet elke dag (momenten) rot voelen omdat ik bang ben. @kangarootje: Wij houden beiden niet zo erg van huisdieren dus dat gaat 'm niet worden Dank voor de tip
best herkenbaar. het lijkt soms wel of het langs hem heen gaat. Zelfs bij de ma had ik amper tot geen steun. hoe ga ik ermee om. sja ik wordt er eigenlijk best alleen van. sterk genoeg mezelf op te rapen maar mis gewoon enorm een warme arm dan.
Hihihi het lijkt wel of ik dit geschreven heb kangerootje!!!! Ik heb dat ook met veel kids om me heen. Want in die 3,5 jaar heb ik heel wat zwangerschappen en geboortes meegemaakt in mijn nabije omgeving. Mijn nichtje wordt bijna 2 jaar. Mijn schoonzus was zwanger toen ik mijn miskraam had. En zo nog heel veel van die voorbeelden. Ik heb vorig jaar december een pup gekregen hihi. Heb je nou twee miskramen gehad bij 10 weken? Watvoor kittens krijg je?