Hallo allemaal, Sommigen van jullie kennen me al, ik heb al vaker over dit onderwerp geschreven. Ik ben lana en heb al een kind dat wat ouder is. Al mijn hele leven heb ik een kinderwens en ja ik ben moeder geworden van het meest fantastische en lieve kind van de wereld, maar de wens is nog zo aanwezig. Jarenlang heb ik dit voor me uitgeschoven. Donorschap vind ik zelf niet kunnen tegenover het kind dus dat valt af. Elke keer druk ik het maar weg en denk ik van: ja er zijn belangrijkere dingen in de wereld en het leven is ook zonder andere kinderen erg mooi. Maar ondertussen nader ik de veertig en vandaag heb ik dus echt een megadip. Zo confronterend ineens dat het krijgen van kinderen niet alleen afhankelijk is van een goed functionerend lichaam maar ook van het hebben van een man en stabiele relatie. zucht.... ik hoop niet op lullige reacties, heb gewoon vandaag een megadip.
Dank je. Het is zo kloten. Lichamelijk gezien kan ik kinderen krijgen. Ook is er heeeel veel liefde in mijn hart. Ik heb een eigen huis, voldoende financiele middelen etc etc etc. Alleen...is er geen man. En ik kan ook niks proberen (ivf oid) want dat soort opties zijn er in mijn geval niet. Dat je in elk geval nog hoop kan hebben. Alleen een donor zou kunnen maar ja dat wil ik gewoon echt niet!
Misschien een andere optie? Bijvoorbeeld een kind samen met een homopaar, adopteren, pleegzorg? Vervelend dat je je zo voelt, maar inderdaad heel veel andere opties zijn er zonder relatie niet.
Misschien een vraag die voor jou niet speelt, maar waarom wil je geen donor? Heb je daar een specifieke reden voor waarom je dit afschrijft, of staat het idee je gewoon niet aan? Ik ken je verder niet, je verhaal ook niet, dus wellicht is dit een ongepaste vraag. In dat geval mijn excuses.
Ik vind persoonlijk een donor niet kunnen. Prima als anderen dat anders zien, ik vind dat iedereen dat zelf moet beslissen. Ik heb nog even erover nagedacht om op zoek te gaan naar een leuke betrouwbare homo, maar na diverse pogingen op sites ben ik daar ook mee gestopt. Adoptie of pleegzorg zou kunnen, maar vooral adoptie is niet iets wat je morgen dan maar even kan regelen. Dat zijn lange dure trajecten. En het allerliefste zou ik nog zelf een kindje krijgen als ik eerlijk ben.
Zo moeilijk ik zou willen dat ik iets nuttigs kon zeggen of doen. Maar je hebt zelf alle opties al goed doordacht en het is logisch dat je daar veel verdriet van hebt. Het lijkt mij heel moeilijk!
Dat is lief van je. Het voelt gewoon machteloos, alle ingredienten zijn er behalve die leuke lieve man met kinderwens. En in dit proces heb ik ook dan natuurlijk niet een lieve schouder die 's avonds zegt: hee schat, deze maand is het niet gelukt, maar we blijven ervoor gaan hoor! en je dan even een dikke knuffel geeft. Het is een eenzaam verdriet.
maar wat is nu precies de reden dat je geen kindje van een donor zou willen? waarom wel van een homo maar niet van een donor? was je dan op zoek naar een homo die ook een rol in het leven het het kindje zou spelen? ik wil het een beetje begrijpen snap je ik heb zelf 2 kindjes van een bekende donor. ze kunnen ten allen tijde contact met hem zoeken.
Heel moeilijk inderdaad, zo had ik een buurvrouw met een grote kinderwens maar helaas zonder partner... ze is er nog steeds rouwig om. Mag ik vragen hoe de verhouding tussen de vader van jou kind en jou is? Bestaat er geen mogelijkheid dat hij ook de vader van een volgend kindje zou kunnen zijn?
Ik vind dat een kind in EERSTE instantie een vader verdient. En ja, mannen kunnen overlijden, weglopen etc. Dat weet ik wel. Maar om bij voorbaat al te gaan voor een situatie waarbij het kind niet een vader heeft die er gewoon vol voor het kind is vind ik echt niet prettig voelen. Laat staan een anonieme donor. Maar goed dat is mijn mening he.
Ik hoop dat je je prince charming snel tegen het lijft loopt! Ik ken meerdere vrouwen die in hun 40ste nog kinderen kregen dus wie weet is dat voor jou ook wel weggelegd!
Ik hoop het ook....soms is het verdriet wel te vragen, maar vandaag even hele grote dip, kan geen kinderwagen of dikke buik meer zien.
De reden dat ik het vraag is omdat mijn man eerst ook allerlei bezwaren had waarmee hij een kinderwens die hij wel degelijk had helemaal ondersneeuwde en daarmee blokkeerde. Hij heeft er na een aantal lange serieuze gesprekken bewust moeite voor gedaan om die bezwaren te tackelen en te kijken of hij die diepe wens ruimte kon geven. Uiteindelijk is dat gelukt en na een hele weg gegaan te hebben ga ik over 2 weken bevallen. Wellicht kun je onderzoeken wat het precieze aspect van een donor is wat jou tegenstaat. (Ligt het aan het onbekende, of juist niet. Of ben je bang dat je bepaalde dingen niet kan kiezen die je wel zelf in de hand wil hebben, of vind je het belangrijk om iemand eerst goed te leren kennen, ik noem maar wat.) Klinkt misschien heel stom wat ik nu ga zeggen, maar uit die paar posts die ik hier van je lees spreekt een zeer liefdevol persoon waarvan ik het zowat zonde vind dat je je droom zou opgeven als er een héél klein beetje misschien nog een mogelijkheid zou zijn waarop je je mening wat betreft een eventuele donor bij zou kunnen stellen. Het zou zonde zijn als je op een bepaald moment moet constateren "Goh, ik wist niet dat dát kon, had ik dát maar eerder geweten" Er zijn zoveel mensen die kinderen krijgen waarvan je denkt "hoe is het mogelijk, ze zouden het moeten verbieden/preventief steriliseren" En dan lees je jouw bericht en dan vind ik het zwaar onrechtvaardig....
Wat ik mij afvraag: voelt het kiezen voor een donor voor jou als falen? Dat het je niet gelukt is een leuke partner te vinden en dan maar kiest voor een donor? Dat dit te wanhopig overkomt op je omgeving ofzo? Een nicht van mij heeft een dochter middels een donor. Ik vindbaar juist zo cool! Het is een hartstikke mooie vrouw, maar de man zat er niet tussen. Nu heeft ze een prachtig kindje Je hoeft hier niet op te reageren en ik hoop dat het je niet teveel raakt, maar ik vroeg het me af en misschien dat je er iets mee kunt. Om erover na te denken en daarin sterker in je schoenen komt te staan.
Ik weet ook niets zinnigs te zeggen.....het is gewoon zwaar kl.te. De jaren die voorbij gaan.....waarbij je ook de kansen op een 2e kindje steeds kleiner en kleiner ziet worden. Vreselijk machteloos gevoel. Hier helaas een wens op een 2e kindje ook moeten opgeven door o.a. leeftijd. Wel een man, maar helaas afhankelijk van ivf. Ik wil daar niet meer mee doorgaan. Heb er geen puf meer voor. Al genoeg tijd aan "verspild". Een heel jaar ivf zonder zwangerschap. Ik word alweer 43 dit jaar. Ik hoop dat je je liefde nog tegen gaat komen.....wie weet lukt dat nog dit jaar. Veel sterkte. Knuffel!
Nee hoor, het voelt helemaal niet als falen, iedereen moet het zelf weten. Maar ik wil graag samen met een leuke lieve man een kindje krijgen. Er samen van genieten enz.
Nee dat vind ik ook niet, maar het had gekund dat jij het zo voelde Gelukkig niet! En ik snap je droom van er samen met een man van genieten. Dat gun ik je ontzettend!
Dat begrijp ik maar al te goed. Wat ik je uit ervaring kan vertellen dat een biologische band nog geen "vader" maakt. Ik zeg eigenlijk altijd: "iedereen kan vader worden, maar het is iets heel anders dan "papa" te zijn" Mijn exman heeft door omstandigheden zijn vader in zijn leven 17 jaar niet gezien, hij kende hem alleen uit zijn vroege jeugd. Zijn zogeheten stiefvader, de nieuwe man van zijn moeder, die was echt zijn papa. Een man van goud was dat. En onze dochter kon zich geen betere opa wensen, en er was geen bloedband. Ik snap je verdriet hierover, en ik zou wensen dat ik het voor je kon veranderen...
Wat ontzettend verdrietig idd... Maar zou het niet kunnen dat je de man van je dromen alsnog ontmoet? Kan dat niet losstaan van je kinderwens?